Volgens mij gaan kinderen pas echt bewust liegen vanaf een jaar of 7, maar we betrappen Amy nogal vaak op “liegen” en ik ben benieuwd hoe andere daarmee omgaan.
Als voorbeeld; ze heeft vaak ruzie met haar broertjes en verkoopt er vaak eentje een mep. Natuurlijk net op het moment als ik even niet kijk…
Als ik haar vraag wat er gebeurd is, krijg ik vaak een antwoord in de trant van; de hond deed het, hij was gevallen (in de kinderstoel? :eh: ) en zelfs zijn broertje krijgt de schuld. Ze is erg vindingrijk in ieder geval.
Wat doen jullie? Uitleggen wat liegen is heeft weinig zin denk ik :think: Negeren is ook wat lastig…
het dilemma van vele ouders… incluis mijzelf.
In een ander stukje over dreumesjes straf uitdelen heb ik al onderstaande tekst gekopieerd van een pedagoog die onderzoek heeft gedaan naar de morele ontwikkeling van een kind (het geweten dus)
0 - 4 jaar: ik ben de belangrijkste
In deze periode overheerst egocentrisch denken, dat wil zeggen dat kinderen alleen vanuit hun eigen perspectief kunnen denken. Zij realiseren zich niet dat iemand anders de zaak of een bepaalde situatie heel anders ziet, voelt en beleeft.
Doordat kinderen alleen nog maar kunnen denken vanuit een eigen gezichtspunt is het belangrijkste wat ze nastreven: ik moet mijn zin krijgen. Kinderen roepen daarom soms heel verontwaardigd: “Dat is niet eerlijk�, waarmee het kind bedoelt dat het niet eerlijk is dat hij zijn zin niet krijgt. Hij hangt de oprechte overtuiging aan dat zijn verlangens gerechtvaardigd zijn, gewoon omdat hij het wil. Hij denkt dat dat juist is.
Het kind ontwikkelt in deze periode van ‘nog geen eigen geweten’ naar ‘een geweten dat nog bijna geheel afhankelijk is van de omgeving’. In de meeste gevallen bestaat die omgeving uit de ouders en de peuterspeelzaalleidster. Een peuter is voor het nemen van morele beslissingen geheel afhankelijk van zijn omgeving. Dit zijn meestal vooral de ouders. Zij zijn het ‘wandelend geweten’. Zolang zijn ouders in de buurt zijn, weet de peuter (soms met moeite) dat hij niet aan de tv mag komen. Maar dit wordt al heel moeilijk wanneer de ouder de kamer uitloopt. Een peuter doet dan dingen die niet mogen omdat hun moeder het toch niet ziet. Dit lijkt achterbaks, maar als de ouders er niet bij zijn, weet het kind het echt niet.
Peuters zijn een stapje verder in de ontwikkeling, wanneer ze beseffen dat ze iets fout gedaan hebben, maar proberen onder een schuldgevoel uit te komen door iemand anders, bijvoorbeeld hun knuffel, de schuld te geven. Het kind krijgt enig besef dat het niet mocht, maar het heeft nog steeds niet de innerlijke rem om het daadwerkelijk niet te doen.
Ze snapt het dus idd nog niet helemaal, maaaaar heeft al wel door dat ze iets deed wat jij niet goed vind.
Peter heeft hier ook een behoorlijk handje van.
Ik benoem dan gewoon wat ik weet en wat mogelijk is.
Als hij zijn knuffel de schuld geeft dat zeg ik heel reeel " Peter, jij weet net zo goed als mama dat jou knuffel niet leeft en niet beweegt zonder jou of mij en dus kan knuffel het niet hebben gedaan"
Daarna vertel ik dat mama niet van grapjes houd die andere pijn doen of verdrietig maken en dat ik dat liever uitpraat dan dat Peter jokt en mij verdrietig maakt.
Ik benoem het dus wel als jokken. We proberen het toch uit te leggen dat jokken iets zeggen is wat niet waar is omdat je bang bent dat je straf krijgt, mama boos word of iets anders.
Ons idee is toch dat door te herhalen, de boodschap uiteindelijk wel overkomt en bovendien beloof ik dan altijd niet boos te zijn als hij toch eerlijk verteld wat hij deed. Maar dat mama wel graag wil weten hoe we het een volgende keer kunnen voorkomen.
beetje stap voor stap hoor, gewoon zoals de situatie komt.
Soms kan ik alles zo doornemen, elke stap… van het uitleggen van jokken, tot de echte waarheid achterhalen. Soms ook klapt hij dicht en dan laten we het toch maar gewoon zo.
Dan zeg ik wel " Mama weet wel dat jou knuffel het niet was, maar als jij niet eerlijk met mama wil praten, dan niet…"
En dan maak ik er verder geen woorden meer aan vuil. Ik laat hem dan alleen weten dat ik hem dus niet geloof.
Bedankt voor de uitleg Cell :thumbup: Wist inderdaad wel hoe het zit met gewetens e.d., maar was benieuwd hoe andere er mee omgaan.
Maar dus wel benoemen dat je weet dat het niet waar is :thumbup:
Vanmiddag beweerde ze dat de hond had gebeten, terwijl dat onmogelijk was. Vroeg haar of ze heeeel zeker wist dat de hond het had gedaan en niet toch zij. Ze keek bedenkelijk en vertelde toch dat zij het had gedaan. Heb haar geprezen dat ze het eerlijk had gezegd.
In jou geval zou ik dus ook echt zeggen… " Mama weet heel zeker dat de hond het niet gedaan kan hebben en nou zou ik graag weten hoe het wel zit, jij kan mama daarbij helpen en dan lossen we het samen op"
Peter is daar wel gevoelig voor. Hij wil het toch erg graag goed doen zegt maar.
Vanmiddag nog kwamen Peter en Aniek bij oma weg (ik ben al de hele week ziek, dus was blij dat oma ze meenam, mies op bed, ik op bed en rust in de tent)
Maar dan zijn ze binnen en razen als tornado’s door het huis.
Ineens Michel brullen… die lag languit op zijn rug op de grond en Peter zag ik nog net in een flits naar de andere kant rennen.
Dus ik vroeg wat er was gebeurt en zegt hij " Miesie deed gewoon dom, hij viel zomaaaaar van zijn auto af" (loopauto van cars die op 1 of andere manier ook erg aantrekkelijk is voor 4 jarige jongetjes)
Toen zei ik dus… nou, Michel reed er niet eens mee, hij zat alleen maar en ik zag jou heeeeel snel wegrennen, bovendien zeg je wel een beetje raar " zomaaaaaar"
Mama denkt dat het niet zomaaaar was, maar dat jij Miesie hebt geduwd omdat je eigelijk graag zelf even op de auto wilde…
Maar ik kan het mis hebben hoor.
Wil je toch eerlijk zijn, dan kunnen we misschien iets regelen met mies.
Als je blijft jokken, dan haal ik je vanaf nu elke keer van de auto af.
Ik noem het dan dus wel echt jokken.
Hij zei meteen… " maar ik deed het niet expressssss, ik wou ik wou gewoon ook met de auto rijden en miesie wou er niet af!!!"
Dan praten we erover dat die auto nou eenmaal van Mies is en dat hij er vaak genoeg op kan en dat hij evt ook om hulp kan vragen.
Peter is nu erg druk met roepen dat hij dingen niet expres dat… alles is per ongeluk, al doet hij het nog zo doelbewust. Dat is ook een manier om onder zijn schuldgevoel weg te komen.
we modderen nog wel effe an :shifty:
Hahahaha, opvoeden blijft een uitdaging :mrgreen: Jokken klinkt ook wel beter dan liegen ja. Liegen is tenslotte bewust de waarheid verdraaien en jokken is nog kinderlijk onschuldig.
Hier hoor ik vaak als ik vroeg wat er gebeurde: Niks!
En dan met zo’n enorme schuldige blik. Vraag ik het nog een keer: mama, weet dat er wel iets gebeurde, want hij huilt niet zomaar…
Komt er dus een of ander bijzonder antwoord :lol:
ach… je kan in elk geval niet zeggen dat ze niet creatief zijn.
Aniek jokt gelukkig heel zelden, die heeft ook wel door dat ze zich altijd verraad door heel treurig schuldig te gaan kijken en die barst in huilen uit, nou dan weet ik wel hoe laat het is en omdat ze er nooit mee weg komt, lijkt ze dat ook wel door te hebben.
Maar Peter… laatst nog, was hij met een schaartje papa’s dure " banking and finance" aan het versnipperen.
Dus ik zeg heel verontwaardigd… " wat DOE JIJ NOU!!!"
Zegt hij " Ik deed niets hoor, dat deden mijn vingers, die wilden dat graag en toen ik zei dat het niet mocht staken ze hun tong uit mama!"
Poehee, dan moet ik echt moeite doen om niet in lachen uit te barsten en toch te zeggen dat zijn vingers zijn eigendom zijn en dat die vingers niets doen zonder Peter.
Maar owee hoe grappig dat ze zelfs hun eigen vingers de schuld geven, alsof die los staan van hunzelf ofzo :lol:
:lol: :lol: :lol: :lol:
Die is wel heel erg creatief zeg :lol: :lol:
Het is hier afwachten tot de krokodillen de schuld krijgen :mrgreen:
Peter is zowieso erg van de schuldafschuiverige…
Stoot hij zijn hoofd, dan komt dat door de stomme muur.
Laatst was hij met zijn garage aan het spelen, al minstens 8 minuten ofzo.
Maar papa had die de dag ervoor op het bankje gezet om te kunnen stofzuigen.
Hij klimt op het bankje en stoot zijn heup tegen de garage…
1 x raden wiens schuld het was dat hij zijn heup stootte…
yep… papa, papa had die garage niet op de bank moeten zetten.
Ik zei heel rustig, misschien had Peter de garage allang weer op de grond kunnen zetten he…
maar nee hoor, geen speld tussen te krijgen dan.
Moet hij niezen, dan komt dat door zijn knuffel, plast hij naast de wc, dan komt dat door zijn schoenen die in de weg zitten waardoor zijn broek niet goed naar beneden kan, gooit hij zijn beker limo om, dan heb IK de beker te vol gedaan (al is hij bijna leeg)
Ach ja… lekker makkelijk ook wel toch :lol:
hahaha hoe oud is hij eigenlijk?
4 jaar en 3 maanden 
Een half jaartje ouder dan Amy dus :mrgreen:
Maar eens zien wat mevrouw gaat doen als ze naar school gaat…
cell mag ik zeggen dat jij het heel goed aanpakt
(zie je vaker in andere topics adviezen geven maar hier kun je echt iets mee…)
oja ik lees mee… dame is soms ook een beetje te snel qua die dingen…
Maaike (bijna 4) vroeg vandaag aan mij tijdens het eten vanuit het niets of alle boeven in de wereld dood moeten. :eh: (hoe komt ze erbij…)
Nou nee, zei ik. Een boef is iemand die iets doet wat niet mag, iets pikt of jokt of iemand pijn doet. Dat is niet erg aardig, maar dan hoeft ie niet meteen dood hoor…
Het was eventjes stil, en toen zei ze: GELUKKIG dan hoef ik nog niet dood.
Ze weet dus dondersgoed dat ze dingen doet die niet mogen. Ze slaat haar vriendinnetje als dingen niet op haar manier gaan, ze jokt en verzint de hele boel aan mekaar, alleen op pikken heb ik haar niet kunnen betrappen…ik vraag me af wanneer ik haar met haar handjes in de snoeppot ga betrappen :roll:
Herkenbaar…
Ze “weten” het ook al wel… maar hun impuls controle om het willens en wetens niet te doen is er nog niet zo…
Peter is ook zo druk met “zware” onderwerpen…
Achja… het hoort erbij, ik heb ook echt in mijn leven wel eens gejokt en gelogen over zaken naar mijn ouders toe… je komt er vanzelf achter dat liegen ontzettend ingewikkeld is en je dan ook goed moet onthouden wat je loog. Dat kon ik nooit goed en dus viel ik wel door de mand.
Dan heeft het weinig zin he…
Maar een kind moet dat wel zelf door gaan krijgen, dat de waarheid hem haar verder brengt dan jokken.
Ik had vroeger een soort van nichtje, ik kwam er veel, ze is 10 jaar ouder dan mij.
Ik was dus een tiener toen zij haar eerste kinderen kreeg en ik weet nog goed dat ze een keer thuiskwam, haar dochter was aan het rondjesdraaien in een balletjurkje (4 jaar oud) en tikte in haar rondje toevallig het lichtknopje om. Toen moeder het licht aanzag, vroeg ze haar dochter “heb jij het licht aangedaan?” haar dochter zij nee, want ze was zich er niet van bewust geweest dat ze dit dus in het rondjesdraaien per ongeluk had meegetikt.
Toen zag ik moeders dus ontploffen, ja ze had het wel gedaan en ze moest niet liegen en mama had het ook niet gedaan, nee dan zeker de kaboutertjes en wist ze wel dat liegen heeel heeel erg was en nou… tenenkrommend hoe ze te keer ging tegen haar 4 jarige.
Dat meisje is nu volwassen en in haar kinder en tienertijd heeeeeeel erg stiekem… die vertelde niks thuis.
Ik ben me dit incident altijd blijven herinneren als voorbeeld hoe het in elk geval NIET moet.
Die meid begreep er niets van, maar ze leerde wel dat ze tegen mama maar beter helemaal niets kon zeggen want waarheid of leugen, mama was niet te vertrouwen.
Ik kan me niet voorstellen dat ouders zo ontzettend NIET op het niveau van een 4 jarige kunnen nadenken…
Cell: Kan me wel indenken dat mensen het moeilijk vinden om zich te verplaatsen in een kind van 4. Het is voor mij ook heel lang geleden dat ik 4 was en weet ook niet altijd wat er in dat koppie omgaat Gelukkig hebben wij nu internet waar we advies kunnen krijgen over dit soort zaken.
Nu ik je verhaal lees, is het natuurlijk ook wel logisch dat je nichtje zo reageerde… Weet inderdaad ook van een vroeger vriendinnetje dat, ongeacht ze de waarheid zei of niet, ze enorm zwaar gestraft werd en dus liever koos voor het liegen en amper wat vertelde thuis.
Wij kregen ook wel straf, maar op liegen stond een nog zwaardere straf. Ik hoop dat ik mijn kids bij kan brengen dat ze altijd eerlijk moeten zijn en het komen vertellen als er iets gebeurd is, hoe erg het ook is. Als ouder is dan natuurlijk wel van belang een passende straf te vinden, maar ja…daar krijg je de volgende discussie; kids vinden natuurlijk al snel elke straf te zwaar :mrgreen:
Kijk, aan dit topic heb ik iets :thumbup:
Anique is de laatste tijd ook aan het jokken. Wist niet zo goed hoe ik er mee om moest gaan.
Dus thanks!
Becca,
Ik vind het ook niet altijd even makkelijk om me in te leven hoor, maar ik bedoelde meer dat zelfs een niet goed inlevende moeder, wel erg ver gaat als je dan tegen een 4 jarige schreeuwt en tiert en een enorm issue maakt om liegen terwijl het gaat om het omswitchen van een lichtknopje.
Dat vond ik echt een ultiem voorbeeld van hoe het NIET moet.
Ik denk wel dat het onze taak is om al gaandeweg de situaties die zich voordoen, kinderen bekend te maken met het begrip liegen/jokken.
Dus negeren nee, maar zo een enorme heisa maken dat een kind bang word en dichtklapt, nee dat lijkt me ook niet helemaal de bedoeling.
Ik vind de meesten in elk geval erg vindingrijk… :mrgreen: