Wat nu? Mijn jongste houdt enorm van grapjes maken, heeft een ENORME fantasie, maar het begin hoe langer, hoe meer om te slaan in regelrecht liegen!
Niet eens liegen om iets te verbloemen, maar gewoon complete verhalen/scenario’s verzinnen, die zeer moeilijk te herkennen zijn,want ze berusten in delen wel op mogelijk waar gebeurde ervaringen.
Even 2 recente voorbeelden (tussen neus en lippen door met gladgestreken gezicht):
-Gisteren vertelde hij tijdens het eten dat zijn vriendje T. had getrakteerd. Zou kunnen,maar leek mij nogal vroeg, aangezien hij pas over 2 weken jarig is. Ik nam het volledig voor waar aan en ging er enthousiast op door.
Hij vertelde heel blij dat hij, N. en R. mee mochten de klassen rond.
Ik betrok Jo bij het gesprek en vroeg of hij Eli ook had gezien in zijn klas.Eli zei dat ze in alle klassen waren geweest, behalve groep 3 (klas van Jo) Die had het niet gezien,maar had zich bedacht dat hij dan vast met zijn klas buiten was. Ik vond 3 kindjes mee de klassen rond wat veel,maar goed…het zijn kleuters. Vroeg wat hij had getrakteerd. Eerst was het cakjes. Nadat we even door gingen met praten en Jo vragen begon te stellen werden het ineens cakjes met taart, spekkies en aardbeien erop. Tja…toen viel hij door de mand. Iets te veel allemaal.
Moesten het er echt uit trekken dat het ‘een grapje’ was.
Voorbeeld vanmiddag. Hij vertelde weer tussen neus en lippen door over een weektaak. Uit zichzelf. Ze gingen rekenen. Het waren plus-sommen. Vroeg wat voorbeelden en meneer schudde ineens wat voorbeelden uit zijn mouw. Allemaal mogelijk, al vroeg ik me wel af wat het nut van sommen leren in groep 1, zo vlak voor de vakantie was. Hier zijn ze in groep 1 en 2 wel met getallen, letters en klein beetje reken-begrip bezig, maar kan me van Jo niet herinneren zo specifiek. Was van plan het een dezer dagen na te vragen bij de juf.
De dag liep verder,dus niet meer bij stil gestaan.
Vanavond in bed. Praat even met hem na het lezen en vraag over zijn week-taakjes en hebben over zijn rapport van morgen gesproken. Hij heeft er zin in.
Out of the blue “Oh, dat van die weektaak was een grapje” Vroeg of hij het over dat rekenen van vanmiddag had. Ja dus, dat was weer compleet verzonnen.
We blijven herhalen,dat zomaar iets verzinnen niet goed is, dat er een verschil is tussen grapjes (moppen) en verhalen verzinnen en als hij grapjes blijft maken, we niet meer weten wat waar is. Dan kunnen we niets meer geloven.
Sowieso door zijn hoeveelheid grapjes en lolletjes hadden we al besproken, dat hij best grapjes mag maken en we een paar mopjes leuk vinden,maar niet de hele dag door.
Resultaat: er komt alleen nog maar onzin uit en bij de serieuze verhalen,waar we echt naar hem luisteren, blijkt het achteraf allemaal gelogen.
Herkenbaar? Ging het vanzelf over? Zijn juist al erg bewust bezig met luisteren naar hem en af en toe wat meer 1 op 1 aandacht, omdat er doorgaans veel aandacht naar zijn broer gaat. Kunnen we nou eenmaal niets aan veranderen. Zijn ons er van bewust dat dit effect op Eli heeft en zijn daar ook bewust mee bezig, maar met dit soort dingen gaat de lol van gezellig samen zijn er wel vanaf (tja…sorry).
Fase?
Herken er niets van…
denk dat het gewoon bij fantasie van het kind hoort, en dat het vanzelf weer over gaat.
Zo schijn ik op school verteld te hebben dat wij een weekend naar australië zijn geweest. Leek de juf beetje kort maar ik heb het zo geloofwaardig verteld dat ze het dus geloofde, tot ze mijn moeder erop aansprak (een tante van mijn moeder woont daar, amper contact mee maar in dat weekend was er dus contact geweest…)
Mijn middelste heeft het ook… Niet heel extreem, maar wel irritant…
Ht komt vaak “uit” op het op het moment dat hij er teeds meer ongeloofwaardige dingen bijhaalt… Hij wordt dan ook steeds enthousiaster
Ik denk dat het echt een fase is… Ik Herken het echter ook niet van de oudste.
Ik weet dat ik vroeger ook wel eens hele verhalen bij elkaar verzon… Kan me alleen niet herinneren welke leeftijd ik toen had.
@Cariska wrote:
denk dat het gewoon bij fantasie van het kind hoort, en dat het vanzelf weer over gaat.
Zo schijn ik op school verteld te hebben dat wij een weekend naar australië zijn geweest. Leek de juf beetje kort maar ik heb het zo geloofwaardig verteld dat ze het dus geloofde, tot ze mijn moeder erop aansprak (een tante van mijn moeder woont daar, amper contact mee maar in dat weekend was er dus contact geweest…)
Hahaha, dat soort verhalen dus. Op zich is het al een tijdje aan de gang, op school verteld hij ook de meest vreemde dingen, terwijl hij mij hier zegt op school zeker geen grapjes te maken. Het gaat me meer om de hoeveelheid, de lengte van de verhalen, de hardnekkigheid waarmee hij blijft beweren dat het echt is (en dan veel later terugneemt), de details, de situaties verzinnen waar hij echt goed over na heeft moeten denken e.d.
Lastig…je zal hem toch moeten geloven als hij iets serieus verteld,maar zelfs dat kan achteraf verzonnen zijn…
@Fietje wrote:
Mijn middelste heeft het ook… Niet heel extreem, maar wel irritant…
Ht komt vaak “uit” op het op het moment dat hij er teeds meer ongeloofwaardige dingen bijhaalt… Hij wordt dan ook steeds enthousiaster
Ik denk dat het echt een fase is… Ik Herken het echter ook niet van de oudste.
Ik weet dat ik vroeger ook wel eens hele verhalen bij elkaar verzon… Kan me alleen niet herinneren welke leeftijd ik toen had.
Je middelste is een paar maandjes jonger dan de mijne,dus het zal dan toch wel een leeftijd ding zijn…Jo had het echt helemaal niet,maar kan het eigenlijk ook niet.
Die zit zit alleen maar boos te maken als wij in gesprek zijn met de jongste en hij hoort dingen (vooral als ze over school zijn) die in zijn beleving gewoon nooit waar kunnen zijn. Wij merken het niet eens…
onze oudste heeft het ook ‘heel erg’ gehad.
Dingen die deels waar waren werden een stuk groter gemaakt en soms werd er van allerlei ongeloofwaardig spul bij gesleept.
Hij heeft nog steeds een levendige fantasie, maar weet niet meer precies wanneer, maar op bepaald moment was hij er toch van overtuigd dat het heel vervelend werd als mensen je verhalen op voorhand al in twijfel trekken, ook als het wel echt waar is.
Dit heeft hij toch echt zelf moeten ervaren met wat van onze hulp, maar bewust dit soort verhalen hier en daar verfraaien, liegen etc doet hij niet meer.
Als hij nu een kletsverhaal vertelt dan is het ook duidelijk, dan zegt hij ook dat hij een verhaal heeft verzonnen ‘het zou zo in een boek kunnen’ (ja ook aan zelfvertrouwen geen enkel gebrek :lol: al schrijft hij idd heel erg veel, ook hele wilde verhalen soms, soms ook gewoon dingen die hem bezig houden).
Hij is nu afentoe op het irritante af eerlijk. Tis ook nooit goed 
.
Elise verzint ook wel eens dingen, al is het voor mijn gevoel niet zo extreem. Dan vraag ik hoe het was en aan haar verhaal merk ik dan dat het niet helemaal klopt. Later vraag ik het dan nog een keer en dan is het verhaal weer anders.
Maar ze verteld ook regelmatig waarheden en als ik erom vraag, worden er meestal grapjes gemaakt merk ik, als ze er uit zichzelf mee komt is het over het algemeen wel waar. Maar Elise begint niet vaak uit zichzelf met verhalen…
Lastig hoor, misschien toch de leeftijd? Ze zegt dan ook vaak heel glimlachend, mama, dat is een grapje hoor en giebelt dan weer ff verder in zichzelf.
@mamaMarije wrote:
onze oudste heeft het ook ‘heel erg’ gehad.
Dingen die deels waar waren werden een stuk groter gemaakt en soms werd er van allerlei ongeloofwaardig spul bij gesleept.
Hij heeft nog steeds een levendige fantasie, maar weet niet meer precies wanneer, maar op bepaald moment was hij er toch van overtuigd dat het heel vervelend werd als mensen je verhalen op voorhand al in twijfel trekken, ook als het wel echt waar is.
Dit heeft hij toch echt zelf moeten ervaren met wat van onze hulp, maar bewust dit soort verhalen hier en daar verfraaien, liegen etc doet hij niet meer.
Als hij nu een kletsverhaal vertelt dan is het ook duidelijk, dan zegt hij ook dat hij een verhaal heeft verzonnen ‘het zou zo in een boek kunnen’ (ja ook aan zelfvertrouwen geen enkel gebrek :lol: al schrijft hij idd heel erg veel, ook hele wilde verhalen soms, soms ook gewoon dingen die hem bezig houden).
Hij is nu afentoe op het irritante af eerlijk. Tis ook nooit goed
Kortom, al zijn verhalen in twijfel trekken of doorvragen? Ach gossie…maar zit vast niets anders op.
lotte doet dit met vlagen ook, vooral verhalen over dingen op school. soms zo duidelijk verzonnen, soms kom ik pas later te weten dat het verzonnen is, soms omdat er dingen niet kloppen in het verhaal. ze doet dit de laatste weken weer minder dus mss inderdaad een fase?
@dietske wrote:
lotte doet dit met vlagen ook, vooral verhalen over dingen op school. soms zo duidelijk verzonnen, soms kom ik pas later te weten dat het verzonnen is, soms omdat er dingen niet kloppen in het verhaal. ze doet dit de laatste weken weer minder dus mss inderdaad een fase?
Fase dus…bizar, met Jo nooit meegemaakt…
Onze meid kan ook wel eens iets vertellen wat helemaal niet waar is, over het algemeen heb ik het meteen wel door. Het zijn vaak kleine dingetjes, zoals dat een kindje in de klas zei dat haar jurk niet mooi was, of dat iemand aan haar staartje getrokken heeft. Je hoort vaak wel aan de toon en de manier van praten of ze het verzint of niet. Je ziet haar dan ook echt nadenken wat ze zal zeggen. Maar ze doet het gelukkig niet in het extreme.
Ik denk zelf dat het aan de ene kant met fantasie te maken heeft en aan de andere kant een vorm van aandacht trekken is. Want ze weet dat ze een reactie krijgt als ze vertelt dat iemand stout was of haar pijn deed.
Ik weet niet of het echt een fase is maar ik weet wel dat Lasse er een keer gekleurd op stond. Dit was vorige zomer, hij was toen 5,5 Een heel verhaal over een mok die gevallen was en hoe ik gereageerd zou hebben. Hele mimiek erbij. En dat hij het gelijmd had en weet ik wat. Dit alles vertelde hij aan zijn oma terwijl mijn vader het filmde, toen ze daar logeerden.
Op een dag kreeg ik een dvd van mijn vader met allerlei fragmenten van mijn kinderen gedurende meerdere logeerpartijtjes en we zien ineens dat verhaal. Roel en ik keken elkaar aan, het was totaal verzonnen.
De reaktie van lasse: Opa heeft het verkeerd gefilmd :lol:
Maar of hij dat nu echt zo veel deed, dat niet (geloof ik).
@Bella wrote:
Ik weet niet of het echt een fase is maar ik weet wel dat Lasse er een keer gekleurd op stond. Dit was vorige zomer, hij was toen 5,5 Een heel verhaal over een mok die gevallen was en hoe ik gereageerd zou hebben. Hele mimiek erbij. En dat hij het gelijmd had en weet ik wat. Dit alles vertelde hij aan zijn oma terwijl mijn vader het filmde, toen ze daar logeerden.
Op een dag kreeg ik een dvd van mijn vader met allerlei fragmenten van mijn kinderen gedurende meerdere logeerpartijtjes en we zien ineens dat verhaal. Roel en ik keken elkaar aan, het was totaal verzonnen.
De reaktie van lasse: Opa heeft het verkeerd gefilmd :lol:
Maar of hij dat nu echt zo veel deed, dat niet (geloof ik).
Proest…dat meen je niet. Ze maken het wel heel (doordacht) bont!
Wij begonnen hard te lachen en lasse voelde zich natuurlijk wel betrapt, dan wil je wel wat verzinnen.
Maar als ik naar de dvd kijk zie ik een jongetje die met de nodige fantasie een of ander sterk verhaal zit te vertellen. Oma die aandachtig luistert en het verhaal gaat maar door. Het was een soort mini toneelstukje.
Ik weet niet of je het liegen of jokkebrokken moet noemen, dat geeft de boel zo’n negatieve lading.
Misschien is het ook wel een fase, en vinden ze het geweldig om hun fantasie (vol nieuw verworven dingen die ze meemaken) de vrije loop te laten en hebben ze niet door dat het ook soort van consequenties kan hebben als je van alles op de mouw spelt.
Zulke fantastie verhalen hier niet, maar wel gewoon jokken. Zeggen dat ze niet geslagen heeft (ze sloeg van de week zelfs een kind!!!) Zeggen dat iemand anders het deed, dat ze niks gedaan heeft enz. Ze was juist altijd goudeerlijk in conflictsituaties, kon ik echt op vertrouwen, maar nu dus niet altijd meer. Ze begint van zich af te bijten, dat is prima, alleen is slaan en jokken niet de oplossing. Ziet ze toch op school denk ik? En ik hoop dat ook dat een fase is?
Dat heeft lasse ook wel een periode gehad, dingen gewoon keihard ontkennen die hij wel gedaan had (maar wat niet mocht). Je zag aan alles dat hij het dan wel had gedaan (als tie het echt niet gedaan had was hij oprechter verontwaardigd of wat dan ook) maar hij wilde het gewoon niet zeggen. En een tijdje had hij ook een soort van onzichtbaar ander iemand die telkens maar het gedaan had.
Dames, ben gerustgesteld, voornamelijk een fase dus.
Ben beetje bij beetje wel zijn verhalen aan de kaak aan het stellen, hij praat sowieso de HELE dag door en verzint een hoop, maar probeer wat gerichter te luisteren.
Uiteindelijk komt hij feitelijk ook wat aandacht tekort, maar wel lastig je best te doen dit te compenseren als hij dit soort dingen gaat doen.