Er zijn zoveel verhalen mbt dit onderwerp, maar ik weet echt even niet wat ik hiermee aan moet.
Om het te voorkomen hebben mijn man en ik geregeld dat zij ook een cadeautje krijgt zodra er een pakje voor de baby is.
Ze krijgt altijd erg veel aandacht van pappa en om de eerste weken geen verschil te hebben heeft mijn man twee weken vrij genomen. Ze puzzelen nog steeds samen, gaan samen zwemmen, naar de speeltuin enz enz.
We hebben haar bij alles betrokken, het in bad doen, de flesjes de luiers enz enz…
Ik knuffel haar nog steeds fijn.
We hebben alles volgens het boekje gedaan, maar toch doet ze vreemd.
Ze heeft de eerste dagen da baby genegeerd, en nu langzaamaan begint ze interesse te krijgen. We hebben niks geforceerd en eigenlijk zou het allemaal nu prima verlopen. Ware het niet dat Maaike nu ineens 's-nachts weer in bed plast.
Twee nachten achter elkaar is het nu raak.
Wat moet ik hier nu mee… :?
Ik heb tot nu toe alleen maar gezegd dat ik het maar vreemd vind dat ze dit doet. En haar vanmorgen laten beloven eerder naar de wc te gaan.
Verder maak ik maar geen woorden er aan vuil. Maar ik vind het wel zielig dat ze zo in de war is.
Ze is echt niet gemeen tegen haar zusje. Maar eerder verdrietig en onzeker over haar plekje in het gezin.
Geen idee hoe we haar nu nog op haar gemak kunnen stellen…
iig niet boos erom worden…
en blijven uitleggen dat plasjes op de wc horen…ook al kan de baby het nog niet die moet het allemaal nog leren ( die zin heb ik wel 1000 x gezegd ondertussen :mrgreen: )
als het goed gaat ook gelijk zeggen, dat ze het goed gedaan heeft ( dus het niet negeren)
en uitleggen dat de baby toch echt blijft dat het haar zusje is en zusjes horen in het zelfde huis te wonen :mrgreen: dat ze straks samen kunnen spelen als zusje groter is… bla bla bla :mrgreen:
af en toe samen met de oudste even een uurtje er tussen uit ( kan papa even oppassen) zodat ze weet dat mama nog steeds (ook) van haar houd en met haar alleen dingen gaat doen…
succes en GEFELICITEERD met je meisjes geboorte
In je verhaal komt jaloezie niet echt bij me naar boven.
Ze moet even wennen aan de verandering, en daar kan een kleine terugval bij horen. Geef het even de tijd, zonder er al teveel aandacht aan te besteden.
pas als ze echt tekenen van jaloezie gaat vertonen en daarbij ook lelijk gaat doen t.o.v. de baby, dan zou ik daar wel wat mee doen/straffen, want dat mag natuurlijk gewoon niet.
Hoe je haar op haar gemak kan stellen, is denk ik door de gewone dingen van de dag zo normaal mogelijk door te laten gaan. In mijn ogen hebben kinderen grote behoefte aan voorspelbaarheid, dus dat zou ik dan ook zo veel mogelijk proberen te geven.
hier ook een terug val gehad met zindelijkheid 
(niet boos worden en gewoon blijven uitleggen dat ze dat op de wc moet doen evt belonen weer voor elke droge nacht)
Luna was wel jaloers en dat liet ze ook goed merken als ze vond dat Odin teveel aandacht had gehad en vond dat zij aan de beurt was dan pakte ze een hydrofiele doek en legde die over Odin heen :lol: :lol:
en dan stond ze er bij zo van zo Odin verstopt nu kan ik wel aandacht krijgen :lol: :lol: :inlove:
nu gaat alles perfect en slapen ze zelfs op 1 kamer omdat ze zo gek is op haar broertje :thumbup:
Hier hetzelfde gehad met Peter,
Die heeft zeker 9 dagen niet eens naar zijn babybroertje willen kijken. Hij begon te gillen en zei alleen maar “de baby is vies, de baby moet weg”
We hebben niets gezegd, niet gepushed.
Maar verdriet deed het me wel hoor.
Zindelijk was hij nog niet, hij was net 3 dus dat kwam later. Maar oh wat voelde hij zich verloren.
We zijn alsnog boeken gaan lezen over situaties waarin een baby komt.
En we zijn gaan uitleggen dat hij grote broer was en dat dit een belangrijke taak was en dat hij later mee mocht helpen om zijn broertje te leren eten, praten en lopen en voetballen natuurlijk.
Hij begon toen zelf dingen te verzinnen waarmee hij zou kunnen helpen en langzamerhand werd zijn broertje iets om naar uit te kijken.
Hij zat ook erg met het vraagstuk hoeveel ik nog van hem hield. Want als ik nog een kindje wilde, had ik dan niet genoeg aan Aniek en hem.
Toen hebben we gezegd dat we juist zo gek op hen waren dat we nog wel zo’n even leuk kindje wilden.
Dat mama en papa harten steeds een beetje groter groeien als er een kindje komt en dat er voor elk kind een even groot stukje liefde in het hart groeit.
Dat was niet in 1x hoor, dit verhaal hebben we wel tig keer moeten vertellen, maar na een maand of 3 werd hij rustiger en ineens was hij om.
Hij is nu stapelgek op Mies en maakt hem graag aan het lachen met gekke fratsen en als ik dan zeg dat het niet mag ofzo dan zegt hij “maar Mies vind het leuk mama”
hahahaha
Het is goed gekomen, maar heeft wel tijd gekost.
Sneu he als ze zo onzeker en verdrietig zijn :hug:
O, ik ben zo benieuwd hoe ons meiske het gaat vinden als haar broertje er straks is. Ze vindt het wel spannend en kan dat gelukkig ook al goed aangeven. Tegelijkertijd kan ze niet wachten tot de baby er straks is…
Ik hoor trouwens ook geen jaloezie in je verhaal. Jullie hebben het heel zorgvuldig en mooi aangepakt vind ik, mà ar het blijft natuurlijk zo dat er een nieuwe balans gevonden moet worden en dat dat spannend is.
Ik zou het op die manier naar haar benoemen: ‘je vindt het soms best spannend / moeilijk dat je zusje nu ook opeens bij ons gezin hoort he? Dat kan ik me best voorstellen hoor; het is voor ons ook nog heel nieuw’
Misschien is het heel geruststellend voor haar dat haar gevoel door jullie (h)erkend wordt.
Succes! Volgens mij is het gewoon een kwestie van tijd.