Wauw Guus! Wij doen het ook zo, maar jij geeft er woorden aan. Heel mooi zo!
Niet om te zeggen dat anderen dat NIET doen, maar ik neem mijn kinderen eigenlijk heel serieus. Wil er niet zomaar overheen denderen, wil ze de ruimte geven waar ze om vragen (die ik ook zelf wil!). Maar inderdaad binnen bepaalde grenzen. En dan is het afgelopen! Wat ik ook heel belangrijk vind, is bv zeggen dat ik in een luier ga kijken. Ik trek nooit een kind zomaar naar me toe om in zijn broek te kijken. Ik zeg wat ik ga doen of vraag het zelfs. En nee! Ik ben geen watje, mijn kinderen lopen niet de hele dag naakt als ze zich niet willen aankleden bv, het hele huis zit hier niet onder de pasta omdat ze zo lekker creatief bezig zijn, of dat soort dingen.
Nee hoor wij negeren niet. Ik geef haar ook niet altijd alle aandacht maar ik vertel haar wel hoe t wel moet en wat we in sommige situatie van haar verlangen.
bijvoorbeeld eten.
Dan word vaak gezecht als je kind dwars is negeer het. Eet zelf en als ze het niet op heeft dan ruim je mee af en krijgt ze wel een toetje. Haha nou ik vind dat echt dom, sorry voor mensen die het wel zo doen, maar ik ben dolgelukkig dat wij het niet hebben gedaan anders hadden we echt zeker een probleemetertje gehad
Zo werkt het dus niet he, dit zijn dingen die gewoon moeten, eten dus. Dus ze moet ook gewoon luisteren. Ze mag zelf eten. En als wij klaar zijn en ze eet nog niet. Dan gaan we haar voeren. Het is best wel eens een strijd geweest van uit haar oogpunt. Ik (of me vriend) blijven gewoon rustig natuurlijk maar wel duidelijk… maar dat duurde elke keer maar een paar dagen tot langste: 2weken. En verder eet ze altijd goed en normaal. Soms na een waarschuwing en dan eet ze direct weer. En je merkt ook duidelijk het verschil tussen geen honger of gewoon dwars. Dus ja we hebben. zijn wij van mening een dochter die goed is blijven eten omdat we er juist wat mee gedaan hebben. Ze had gewoon die duidelijkheid nodig de grens moesten wij aangeven. En niet negeren dan weet ze toch niet wat verwacht word van haar.
Edit: Ik wil er wel bij zeggen dat we ondanksd at ze moet eten dan (als voorbeeld kan even goed iets anders zijn dus) wij haar wel uitleggen waarom het nodig is. En haar begeleiden. En ook er door heen zeggen als ze het doet hoe goed dat is en belonen het!
zo zie ik het met alles.
Kijk als ze straf heeft eenmaal dan negeer ik haar natuurlijk wel. Maar niet in 1e instantie daar aan voor af zijn waarschuwingen gegaan en de straf zelf.
En t werkt prima. tot nu toe zijn we zo elke periode in vrij snelle tijd voorbij gekomen 
Maar,
bovenalles Joy maakt het gelukkiger.
Dat is serieus. Als ze dwars is: zeurt ze meer etc zit ze gewoon minder in haar velletje.
En als alles gewoon normaal verloopt en ze weet weer waar de grenzen zijn (basis grenzen wel want binenn die grenzen mag ze uiteraard wel haar vrijheid hebben!) dan is ze veel meer aan het lachen, gezelliger etc!
negeren was dah? nee het werkt hier absoluut niet ! dus ik heb na 1 of 2 keer ook niet meer geprobeert .
en inderdaad ik wil ook niet dat hij mij negeert dus waarom zou ikdat bij hem wel doen?
@KleinBloemetje wrote:
zo zie ik het met alles.Kijk als ze straf heeft eenmaal dan negeer ik haar natuurlijk wel. Maar niet in 1e instantie daar aan voor af zijn waarschuwingen gegaan en de straf zelf. En t werkt prima. tot nu toe zijn we zo elke periode in vrij snelle tijd voorbij gekomen
Ik mag dus ook aannemen dat de vraagstelling zo bedoeld is. Zijn er mensen dan die hun kinderen VOORDAT ze “straf” hebben negeren dan :shock: Ja, met het vloekgebeuren ging dat het beste (na 1200 maal gezegd te hebben van niet en niets werkte) maar verder negeert toch niemand zijn kinderen? Dan had je beter een goudvis kunnen “nemen”.
Ik vind bovenstaande antwoorden geen verdienste als ik eerlijk ben, maar normaal. Of ben ik nu gek en dienen we daarvoor geprezen te worden :shifty:
@pientje wrote:
@KleinBloemetje wrote:
zo zie ik het met alles.Kijk als ze straf heeft eenmaal dan negeer ik haar natuurlijk wel. Maar niet in 1e instantie daar aan voor af zijn waarschuwingen gegaan en de straf zelf. En t werkt prima. tot nu toe zijn we zo elke periode in vrij snelle tijd voorbij gekomen
Ik mag dus ook aannemen dat de vraagstelling zo bedoeld is. Zijn er mensen dan die hun kinderen VOORDAT ze “straf” hebben negeren dan :shock: Ja, met het vloekgebeuren ging dat het beste (na 1200 maal gezegd te hebben van niet en niets werkte) maar verder negeert toch niemand zijn kinderen? Dan had je beter een goudvis kunnen “nemen”.
Ik vind bovenstaande antwoorden geen verdienste als ik eerlijk ben, maar normaal. Of ben ik nu gek en dienen we daarvoor geprezen te worden :shifty:
Nou ik heb vaak advies gehoord om inderdaad te waarschuwen 1x en dan ipv echt heel duidelijk te zijn (laat ik bij voorbeeld eten blijven) en wat wij doen dus gewoon weg gaan voeren als ze t zelf niet doet… gewoon te negeren. En indd gewoon af te ruimen als t kind niet heeft gegeten. Nou dan geef je t kind toch juist zn zin?
In mijn ogen is t ook normaal zo als wij t doen maarja bij andere mensen schijnbaar niet… :eh:
@KleinBloemetje wrote:
[
Nou ik heb vaak advies gehoord om inderdaad te waarschuwen 1x en dan ipv echt heel duidelijk te zijn (laat ik bij voorbeeld eten blijven) en wat wij doen dus gewoon weg gaan voeren als ze t zelf niet doet… gewoon te negeren. En indd gewoon af te ruimen als t kind niet heeft gegeten. Nou dan geef je t kind toch juist zn zin?
Dat zit je dus al in de machtstrijd met je kind. Dan gaat het dus helemaal niet meer om eten, maar jouw wil versus haar wil. En je kind weet dat eten een dankbaar onderwerp is om wil uit te oefenen. Blijkbaar heb je een makkelijk kind, want ik heb gezien waar dat soort machtstrijd toe kan leiden. Altijd, maar dan ook altijd spanning onder het eten. En de ouders winnen hoor, maar ik heb helemaal geen zin om van eten een machtstrijd e maken. Eten moet leuk zijn en als je het niet leuk vindt, dan eet je toch niet. Ook best. Ik heb een moeilijke eter, gaat heel langzaam vooruit, zal vanzelf wel komen. Ze ontwikkelt zich goed, groeit goed, dus ze zal echt wel genoeg binnenkrijgen. En dat is het belangrijkste. Doen wat ik zeg bewaar ik wel voor de echt belangrijke dingen zoals niet over haar broertje heenspringen.
Ja, zo denk ik er ook over. Eten is ook hier geen probleem, maar veel eten doet ze niet… :mrgreen: En zo gaat dat met meer dingen zo. Ik kies de dingen uit die ik ECHT van belang vind: broertje omduwen, de straat overrennen enzo.
Natuurlijk blijf je niet ‘doorzaniken’ als je al gezegd hebt dat iets niet mag, maar daarmee stoppen (met doorzaniken) versta ik niet onder negeren. En natuurlijk beloon je het positieve, maar ook ‘negatief’ gedrag krijgt hier aandacht.
@KleinBloemetje wrote:
[Nou ik heb vaak advies gehoord om inderdaad te waarschuwen 1x en dan ipv echt heel duidelijk te zijn (laat ik bij voorbeeld eten blijven) en wat wij doen dus gewoon weg gaan voeren als ze t zelf niet doet… gewoon te negeren. En indd gewoon af te ruimen als t kind niet heeft gegeten. Nou dan geef je t kind toch juist zn zin?
wat is er mis mee om je kind z'n zin te geven??? :think: :think:
als Wessel niet wil eten, eet ie niet...
"voeren" als ie niet wil wordt dus dwingen en om iets door te slikken.... Volgens mij is dat dramatisch... (of je hebt inderdaad een gewillig kindje en is het juist.. "ik wil gevoerd worden" in plaats van "ik wil niet eten", en geef je je haar zin ook op deze manier).
Het bord weghalen bij het afruimen terwijl Wessel niet gegeten heeft is niet om zijn zin te geven, maar omdat etenstijd voorbij is. En dus tijd voor een toetje.. (zelfde idee... niet willen ... prima...)
Snap ook niet zo wat hierop tegen is.. Natuurlijk denk ik wel eens "verdorie.. ik wilde maar dat je onwijs ging smullen van de groente, in plaats van vlees en aardappelen... ".. maar ja... dat blijft bij denken... :think: :think:
off topic:
Pleun; dat "luier kijken".... mijn man zegt wel eens "papa wil even in je broekje kijken"... DAT klinkt erg he? :mrgreen: :mrgreen: is niet bewust hoor... en ik wijs 'm er ook op.. maar ik vind het echt "vieze-mannen-praat" :shock: :shock:
:lol: :lol:
@preggie wrote:
@KleinBloemetje wrote:[Nou ik heb vaak advies gehoord om inderdaad te waarschuwen 1x en dan ipv echt heel duidelijk te zijn (laat ik bij voorbeeld eten blijven) en wat wij doen dus gewoon weg gaan voeren als ze t zelf niet doet… gewoon te negeren. En indd gewoon af te ruimen als t kind niet heeft gegeten. Nou dan geef je t kind toch juist zn zin?
Eten is voor mij geen machtstrijd. Eten doe je omdat je honger hebt en omdat het lekker is. En als je geen honger hebt of het niet lekker vindt dan eet je niet. Ik heb een moeilijke eter die niet veel lekker vindt, en het is hier gezellig aan tafel. Ik heb gezien waar jouw methode met een moeilijke eter toe kan leiden. Vrienden van me doen het namelijk zo. En de spanning begint al op het moment dat er gekookt gaat worden en is al behoorlijk opgelopen op het moment dat er daar aan tafel gegaan wordt. Echt kind tegen ouders, en de ouders winnen hoor. Uiteindelijk gaat het bordje leeg, al dan niet op de gang. En met nummer twee gaat het daar precies dezelfde kant op. Ik vind het veel belangrijker dat het fijn is om aan tafel te gaan dan of dat bord al dan niet leeg gaat, of ze de groenten nou van haar, mijn of papa's bord eet of helemaal niet. Het wordt allemaal vanzelf beter.
Eten is hier gelukkig ook geen probleem.
Wij hebben de stelling ingenomen dat je vanzelf gaat eten als je écht honger hebt. We blijven geen uren aan tafel zitten omdat meneer denkt geen honger te hebben.
Nee…als je niet wilt eten prima…maar dan krijg je ook helemaal géén tussendoortjes. Je kan nog wel je toetje krijgen vanwege de zuiveltjes, maar ook écht maar 1 schaaltje.
Moet je zien hoe snel ze weer gaan eten! 
Als Bart na een paar uur komt om eten te vragen…dan krijgt hij een droge boterham, liefst nog het korstje ook. De volgende dag is het eten doorgaans geen probleem.
Maar goed…eten was niet echt het issue in dit toppic. Over eten zijn er al genoeg vragen gelanceerd hier.
Wat voor mij écht de essentie was…of slecht gedrag negeren dé nieuwe opvoedmethode is geworden. Maar het blijkt voor iedereen een persoonlijke keuze te zijn om in de categorie “slecht gedrag” op bepaalde zaken wel of niet te reageren en dus te negeren.