Merken jullie wel eens, voor een langere periode, dat het soms allemaal teveel is voor je kindje?
Voor Jesse is het zonder meer een heel spannende periode nu,
hij gaat sindskort naar de peuterspeelzaal, zijn nieuwe kamertje staat voor hem klaar met een groot bed, we praten vaak over de baby die komen gaat, en daarbij heeft hij nog gym en gaat één of twee keer per week een paar uurtjes naar de opa’s en oma’s.
Gym en oppas is hij natuurlijk wel aan gewend, maar de rest is allemaal nieuw.
Hij vind het leuk op de speelzaal, hij huilt niet meer bij het weggaan (geeft zelf al aan wanneer ik daar weg moet lopen door kusje, neusjeneusje pakkerd en dan te zwaaien), toch zegt hij van te voren altijd dat hij thuis wil blijven en mama niet weg mag.
Zijn nieuwe bedje wil hij nog niet in slapen, maar we proberen hem wel goed aan het kamertje te laten wennen, 's avonds liggen we samen even in zijn grote bed boekjes te lezen.
Maar de laatste tijd word hij huilend wakker, een keer snachts, maar smorgens speelde hij altijd en nu huilt hij om kleine dingetjes.
gisteren was het de ijsbeerknuffel (want die had het de dag ervoor koud), en vanmorgen omdat we niet zijn winnie poeh boekje hadden gelezen maar een andere (wat wel vaker gebeurd).
Vanavond na thuiskomst van de peuterspeelzaal had hij gigantisch veel pijn in de buik, duurde erg lang voordat het weer enigszins ging.
De vorige keren had hij bij het ophalen zijn luier tot aan de nek volgepoept. Ik denk dus allemaal spanningen en nachtmerries.
En ik denk echt dat hij er een beetje door van slag is.
Moet het op de een of andere manier allemaal wat minder? Of moeten wij ergens op een andere manier mee omgaan?
Als hij het gevoel heeft vaste grond onder zijn voetjes kwijt te zijn, hoe kunnen wij hem dat vertrouwen dan weer geven?
Herkennen jullie het enigszins, aan jullie kindjes?
Oh, het is wel een heel verhaal geworden, maar probeerde het een beetje goed uit te leggen.
sluit griep niet uit he.
Hier hebben beide kinderen zonder enorme veranderingen ook al 2 weken buikpijnklachten en poepen ze de broek vol tot de nek.
Maar er heerst al een poos een vrij venijnige griep die een lange aanloop neemt en die ook nadien lang nasuddert.
Aniek ging afgelopen weekend ineens echt aan de griep, enorme buikpijn, veel poepen, overgeven en koorts en nu is ze weer wat opgeknapt maar de buikpijn blijft.
Als het wel spanningen zijn, zou ik nu niet ineens een stap terug doen, dat is al helemaal verwarrend.
Wel veel praten, niet dwingen, hem de tijd geven om aan al die dingen te wennen.
Troosten bij buikpijn zonder er te veel in mee te gaan en dan went hij op den duur wel hoor.
Doe je nu een stap terug dan word het nu misschien even wat makkelijker, maar straks moet het ding wat eraf ging er alsnog bij.
Bovendien komt de grootste verandering nog als je straks bevallen bent, dat kan ook niet terug 