hoi allemaal,
ik zou graag met wat mensen hier in gesprek gaan over gevoelens waar je als moeder tegen aan kan lopen als je thuis bent met de kinderen. Ik bedoel nadrukkelijk niet om in discussie te gaan over wel of niet werken, meer om ervaringen uit te wisselen over thuis zijn, het druk hebben met de dagelijkse zorgen, maar ook of je gebrek aan uitdaging ervaart of juist helemaal niet, hoe je met je emoties en gevoelens om gaat…
Even kort mijn historie:Ik heb 3 kinderen van 6, 3 en 2 jaar en ben getrouwd. Ik heb een universitaire opleiding, maar kon daarin geen vast werk vinden, toen ik 6 jaar als hulpverlener had gewerkt, ben ik naar Noorwegen verhuisd. Ik heb me toen ik in het buitenland zat omgeschoold tot leerkracht basisonderwijs om erachter te komen dat dit in Nederland ook geen baan oplevert. Ik ben tot aan de zomervakantie aan het werk geweest als invaller, maar dit viel niet te combineren met de kinderopvang van mijn 3 kinderen. Toen hebben manlief en ik samen besloten dat ik thuis blijf totdat de jongste naar school gaat.
Nu ben ik dus thuis, met mijn oudste naar school, mijn middelste vanaf volgende week naar school en mijn jongste nog thuis.
Sinds de zomervakantie voelt mijn situatie steeds meer als beklemmend aan. Ik ervaar een gebrek aan intellectuele uitdaging, (ben op een koor en in een commissie gegaan, maar dat helpt niet echt). Ik houd enorm van mijn kinderen en geniet van ze, maar ik voel me ook geïrriteerd omdat hun leefwereld zo klein is en ik mijn leefwereld aanpas aan dat van hen en me dan opgesloten voel.
Ik sta weer op een keuzepunt: accepteer ik dit gevoel en probeer ik om dit een plek te geven? Deze situatie zou voor mij een leermoment kunnen zijn in mijn leven om te leren niet altijd op mijn tenen te lopen en genoegen te nemen met wat ik heb (mijn mantra is: alles wat ik nodig heb is hier en nu)
of start ik een nieuw project om mijn immer op de loer liggende verveling en honger naar kennis en ontwikkeling te stillen? Ik heb gedacht aan nog een omscholing, een eigen bedrijfje, maar ik heb moeite met het bepalen van de juiste richting…
Met mijn mannetje is het moeilijk om over dit soort dingen een goed gesprek te houden, hij is niet zo’n prater. daarom wilde ik het hier eens in de groep gooien. Kijken wie dit herkent, of juist niet, en hoe jullie met dit soort gevoelens en keuzes om zouden gaan… Liefs, Nien
Volgens mij zou ik in jouw geval de 2 jaar dat je jongste nog thuis is gebruiken om je te orienteren en te beraden wat je nu precies wilt.
Wat ik lees ben jij niet geschikt om nog jaaaaaaaaaaaaaaaaaaren thuis te zitten 
.
Je hebt met 2 op school en nog 1 thuis misschien wat meer ruimte om voor jezelf dingen op een rijtje te zetten: wat wil ik nou echt en hoe reeel is het. Wat heb ik er voor nodig? Wat kan ik al, wat mis ik nog aan kennis en kunde etc etc.
Als je dat duidelijk voor ogen hebt kan je er naar handelen.
Of dat nog is in die 2 jaar dat hij thuis is of als hij ook naar school gaat dat hangt af van je plannen denk ik :lol: .
dank voor je reactie, mamamarije. ik voel me ook niet een persoon die lang thuis kan zitten, terwijl bijvoorbeeld mijn zus niks liever zou willen… mensen kunnen erg verschillen…
ik zit eigenlijk nooit lang stil, als ik even rust heb, zit ik te breien, ben ik iets aan het bakken, foto’s sorteren en als ik niks om handen heb, ben ik erg ongelukkig. Maar het is ook een valkuil, of een vlucht om niet te durven niksdoen.
ik gebruik de tijd nu om te kijken welke kant ik op wil en kan, en ben wel benieuwd of er mensen in dezelfde situatie zitten, en hoe die er mee omgaan, om me een beeld te vormen wat de mogelijkheden zijn
@Nien wrote:
dank voor je reactie, mamamarije. ik voel me ook niet een persoon die lang thuis kan zitten, terwijl bijvoorbeeld mijn zus niks liever zou willen… mensen kunnen erg verschillen…
ik zit eigenlijk nooit lang stil, als ik even rust heb, zit ik te breien, ben ik iets aan het bakken, foto’s sorteren en als ik niks om handen heb, ben ik erg ongelukkig. Maar het is ook een valkuil, of een vlucht om niet te durven niksdoen.
ik gebruik de tijd nu om te kijken welke kant ik op wil en kan, en ben wel benieuwd of er mensen in dezelfde situatie zitten, en hoe die er mee omgaan, om me een beeld te vormen wat de mogelijkheden zijn
Oooh wat een herkenning! kan je niet in eerste instantie thuis wat oppakken wat je evt in de toekomst zou kunnen gebruiken? een taalstudie oid?
tja, ik spreek al een aantal talen, waaronder Noors, maar daar kan ik later niet zoveel mee doen, misschien kan ik Drents leren schrijven 8) en dan het Drents promoten in onze buurt, dat begint uit te sterven… maar inderdaad, een cursus is misschien ook een leuk idee, Ik heb gedacht om een studie op te pakken, orthopedagogiek, onderwijskunde ofzo, en dan pas over een jaar te starten, nadat ik echt zeker weet dat ik daar iets aan heb, en dan heb ik er ook voor kunnen sparen…
hoe ga jij om met die drive om steeds bezig te zijn, Konijn?
Ik ben nu weer aant werk in het onderwijs, ehb een jaarcontract. De tijd dat ik thuis zat ben ik gaan invallen en heb zo links en rechts het een en ander meegepakt aan cursussen.
Ik kan niet alleen op de bank zitten tv kijken, ben dan altidj wel aan het haken, breien of rommelen.
Verder veel lezen, quest is mijn lijfblad! daarnaast veel op i net surfen als er problematiek op school of met leerlingen is.
Als kids onderzocht moeten worden ed… hoe dat gaat en noem maar op en zo maak ik mijn eigen koffertje vol.
Het lukt nu financieel en ook met de kids niet om wat op te pakken, maar ik hoop dat ik straks op school in een functiemix kan als de overheid niet verder de geldkraan dichtdraait. Ik wil uiteindelijk richting orthopedagogiek, maar dan wil ik wel eerst voldoende bagage hebben zodat ik ook daadwerkelijk dat beroep goed kan uitvoeren.
Op dit moment hebben we op school allemaal net afgestudeerde orthopedagogen rondhuppelen wat enorm tegenvalt omdat ze de ervaring van het onderwijs en kinderen niet hebben.
Ik herken het ook, maar relateer dat echt aan mijn karakter. Ook toen ik werkte had ik altijd een tukje onvrede. Altijd de twijfel of er niet een leukere baan ergens was waar ik het nog meer naar t zin zou kunnen hebben, of waar ik meer voldoening uit zou kunnen halen.
Nu zit ik al 7 jaar ruim thuis en we hebben altijd allerlei projectjes voor de boeg gehad in die jaren. Een verhuizing en nog 1 en nog 1 en nog 1 en toen druk zijn met testen, cursussen en begeleiding van onze zoon, mijn moeder die ik hielp met haar financiën en wat echt wel een uitdaging was. Kinderen die op komst waren enz. En nu reilt alles weer zoals het moet en ben ik toch afgelopen april met een burn out thuis komen te zitten. Volop dingen te doen, maar niet de dingen waar ik voldoening uit haal en energie van krijg. Over geluk heb ik het niet, geluk zit in je zelf. Maar al die dingen kostten mij meer energie dan ze opleveren.
Heel eerlijk, het heeft zelfs mijn huwelijk behoorlijk onder druk gezet. Ik ervaar het als zeer oneerlijk dat mijn man zo lijkt te genieten van zijn werk en ook aangeeft dagelijks dikke lol en uitdaging te hebben, terwijl ik het huishouden en de kinderen meer dan sleur vind. Hij maakt ook nog eens lange dagen en in wezen komt het echte opvoeden dus op mijn schouders neer.
Maar ik ben naar een lifestyle/lifepath coach gegaan. Iemand waarmee je kan praten, die er samen met jou probeert achter te komen waar je energie scheef gaat. Want als er steeds energie uit gaat, maar niks in komt, dan gaat dat niet eeuwig goed. Een hond kwam steeds meer ter sprake, dus die is er gekomen en ik merk idd dat ondanks dat dit enerzijds ook wel energie kost, het mij met name 's avonds en als Suus even slaapt nog, ook veel oplevert.
Ook ben ik weer gaan leren. Nu alweer 4 maanden bezig met de vakopleiding tot interieur/bedrijvenimago stylist. Heel leuk om te doen al moet ik er nu nog echt tijd voor zoeken. In januari gaat Suus 2x per week naar de peuterspeelzaal en die ochtenden worden mijn studieochtenden.
Dinsdag laat ik de kinderen overblijven zodat ik even niet de tijdsdruk ervaar van het haasten binnen 2,5 uur.
De zaterdag plan ik tegenwoordig helemaal vrij. Boodschappen moeten voor die tijd in huis zijn, de was indien niet af, blijft liggen… zaterdag doe ik alleen de dingen waar ik bij kan ontspannen. Naaien, lezen, meubeltjes schilderen of met vriendinnen op stap, dagje naar een brocante fair enz.
En ook het vooruitplannen, wat wil ik met die opleiding gaan doen, wanneer (als Suus ook naar school gaat) enz. Ik merk dat het concreet maken van ideeën en zien dat mijn kansen wel weer komen als zij naar school gaat, ook rust geven.
Dus wie weet kan zo iemand jou ook helpen? Google er eens op, er zijn zat levensloop coaches te vinden.
Hoi, ook heel herkenbaar…
Ik ben een CELTA cursus gaan doen (internationaal diploma om Engels te mogen geven aan volwassenen) zodat ik in elk geval IETS te doen had, al waren het maar een paar lesuren per week. Mijn zelfvertrouwen en humeur waren echt beneden het nulpunt gedaald…
Uiteindelijk (na heeeeeeel veel jamaar het is niet mijn PASSIE, jamaar dat kan ik niet, jamaar administratie bijhouden is heeeeel ingewikkeld, jamaar ik WIL het niet jamaar jamaar jamaar jamaar) van het voorjaar voor mezelf begonnen (in 2007 dat certificaat gehaald, dus kun je nagaan hoelang ik getwijfeld heb) toch maar voor mezelf begonnen. En het gaat hartstikke goed!!! En ik vind het leuk en die administratie valt best mee.
Nee, het is niet mijn ‘passie’ en misschien wil ik het niet mijn hele leven blijven doen, maar het is leuk, het is anders dan ‘zorgen voor’, het is flexibel en het geeft een kik om zelf geld te verdienen.
Als jij zo goed je talen spreekt, wie weet?
Succes!
Groetjes,
LaBruja
Ik zou ook niet alle dagen thuis kunnen zitten, maar dat is omdat ik niet makkelijk vrienden maak en er dus niet veel heb, mijn werk is echt voor de sociale contacten.
De sociale contacten op het zelfde niveau als mij. Contact met kinderen is iets totaal anders. Ik geniet volop van mijn kinderen als ze thuis zijn, maar ik geniet ook van mijn werk.
Als je goed talen kunt en dat ook leuk vindt, kun je daar wellicht iets mee doen. Of inderdaad orthopedagogiek.
Als je het niet leuk vindt hele dagen thuis te zitten kun je dat mijns inziens ook beter niet doen.
hmmm allereerst sorry dat ik niet eerder heb gereageerd, kreeg geen mail, maar bedankt voor de leuke tips.
Orthopedagogiek kost 9000 euro per jaar, gaat hem niet worden, maar via de OU kan ik misschien wat cursussen volgen, ik heb ook nog gedacht aan Remedial teaching, ik ga het allemaal eens op een rijtje zetten…
vooralsnog wil het toch niet om aan het werk te gaan, we kunnen de kinderopvang niet betalen, dus nog ff wachten met het echte werk.
Cell jouw verhaal komt mij ook helemaal bekend voor! Vooral die “jaloezie” op je man.
Ik ben afgestudeerd in de Accountancy en heb hier jaren in gewerkt. Ook door mijn verleden kampte ik met psychische problemen en had enorm vaak een burn-out. En maar weer van werk wisselen omdat dat “het” niet was.
In augustus 2010 kwam ik werkeloos thuis te zitten. Ik zat in therapie, dus in de ZW. Ik testte toen ook positief, dus blij en verdrietig tegelijk. In april 2011 ben ik dan bevallen, inmiddels in de WW en ging ik ook op banenjacht.
Na 11 maanden thuis te hebben gezeten mocht ik weer aan het werk en ik heb nu echt in mijn ogen de perfecte baan. Een uitdaging, leuke collega’s en vooral voor mij belangrijk, geen stress.
Ik heb dus 11 maanden met Keira thuis gezeten, het was super, want ik heb van haar genoten. Maar mijn wereld werd enorm klein. Letterlijk eten en luiers waren niet mijn dingen. Daarbij woonden wij toen nog op een flat, dus ruimte was er ook niet. Na 5 maanden wilde ik ook weer aan het werk, helaas nog een half jaar moeten wachten (maar dat was het waard). Ik weet ook dat die 11 maanden een luxe waren, maar ik zou zo lang met een 2e niet thuis willen zitten.
Zoals al meer gezegd, eerst rustig nadenken wat je nu graag wilt doen, waar je gelukkig in gaat worden, dat is eht belangrijkste!
ik blijf het een lastig ding vinden
het is voor mij de combinatie van
- gewerkt hebben en daar voldoening uit krijgen
- man die werkt en dat nu dus nog wel heeft ( die jaloerzie s mij niet onbekend, cell)
- de druk die je hebt als moeder, die nooit helemaal weg is
- de repeterende handelingen die niet zichtbaar iets opleveren ( huishouden, luiers verschonen, kinderen oprapen en troosten etc.)
- het gevoel hebben dat je als thuisblijfmoeder niet een significante bijdrage levert aan de maatschappij ( wat natuurlijk wel zo is, maar niet zo leeft in Nederland)
- en dat je, als je iets voor jezelf wilt doen, dat ALTIJD in de avonduren moet doen, terwijl ik dan meestal al erg moe ben.
als ik ga studeren zou ik de jongste naar de PSZ moeten brengen, maar die vind ik , eerlijk gezegd, niet geschikt voor hem ( hij is timide, en de kinderen op de PSZ zijn gewelddadig en de situatie is erg ongestructureerd)
dus… ik blijf nog maar even nadenken…
de richting is ook nog niet bekend, Cell zei remedial teaching, misschien een eigen coachingspraktijk, of misschien wel een heel andere kant op, taarten maken of creatieve cursussen geven, ik weet het nog niet. Met talen iets doen, zie ik niet zo zitten. Ik kan wel internationale groepen aan, maar ik wil niet ver weg voor mijn werk…
Na mijn opleiding ben ik gaan werken en deed dat helaas toch steeds in banen die niet helemaal ‘mijn ding’ waren. Uiteindelijk kwam ik, 3 maanden zwanger, in de ww en ben toen zelfstandig gastouder geworden. Daardoor heb ik 6 jaar thuis gezeten. Uiteindelijk begon ik mezelf in de weg te zitten en merkte ik dat ik vond dat ik afstompte. Mijn energieniveau ging zakken en ik voelde me alsof ik niet ‘meetelde’. Jaloers op de moeders die 's ochtends hun kinderen bij mij brachten en naar hun werk gingen. Jaloers op A die altijd wel iets te melden had. Jaloers op mijn din als ze weer eens top in de kleren liep omdat ze een repre functie had. En toen werd ik gevraagd om op kantoor bij VanHarteLief te komen werken. Heerlijk. Drie dagen er uit. Collega’s, andere praat, uitdaging. Ik heb de eerste 6 weken dagelijks hoofdpijn gehad omdat ik letterlijk voelde dat mijn hersenen weer aan het werk werden gezet :lol:. Na een maand of drie zei A: ‘toen je vanmorgen weg ging zag ik mijn meisje van 8 jaar geleden weer terug. Je straalt’. Ik vind ook dat ik nu echt een hele leuke baan heb waarin ik mijn talenten aan kan spreken en ik geniet. Onze gastouder komt bij ons thuis en dat is geweldig!
Ik werk drie aaneengesloten dagen en als het donderdagmiddag 17:00 uur s rijd ik met heerlijke vlinders in mijn buik naar huis. Naar mijn kindjes waar ik dan weer voor 1000% van genieten kan!
Succes met het vinden van je weg. Het zal je ooit heus duidelijk worden!
Hoi,
Wat een moeilijke keuzes soms in het leven he?!
Hier een korte blik op mijn verhaal:
Ik heb een HBO opleiding en werk achtergrond (P&A), maar ik wilde niet een baby naar het kinderdagverblijf brengen, ik wilde niet kolven op het werk, ik wilde niet “zeuren” bij mijn baas omdat ik een ziek kind had, ik wilde volledige vrijheid en volledige zorg over ons kindje, huishouden en gezin.
Ik was wel ruim 34 toen onze zoon geboren werd. Mijn sociale leven en financieel was goed geregeld. Dus ik hakte de knoop door en nam ontslag na mijn zwangerschapsverlof.
Genoten heb ik, het 1e jaar, gewoon moe mogen zijn, gewoon iedere middag een slaapje met de kleine man, geen flessen, geen kolven maar 9 maanden lang live voeden.
Na dat jaar mezelf op de achtergrond plaatsen was ik het spuugZAT.
Financieel viel het erg tegen om van een inkomen van 1500,00 euro iedere maand rond te komen. Waardering voor schoon kind en schone ramen en lekker eten is ook maar tijdelijk.
Maar ik had er zelf voor gekozen dus ik moest niet zeuren. Het werd weer voorjaar en zomer en ik genoot opnieuw. Najaar een talencursus gaan doen en uiteindelijk na 3,5 jaar weer op zoek naar een betaalde baan.
Wat was ik blij en wat was ik gelukkig! In die tussen tijd heel veel medische molen voor een 2e kindje wat in elk geval een stuk makkelijker was doordat ik geen baan had maar toen het 2e kindje uitbleef met alle verdriet die daar bij hoort, wat was ik blij met mijn baan.
Ik werd weer mezelf en echt ik deed het morgen opnieuw want die baby-peutertijd van zo dichtbij meemaken lukt nooit meer maar combi baan en mama zijn is voor mij toch het beste.
Veel succes met je beslissingen.
Natas
meiden, bedankt voor jullie openhartige verhalen!
Natas, ik snap het helemaal! ik had dat ook, dat eerste jaar was heerlijk, het voeden, het knuffelen en lekker slapen of rusten wanneer je maar wilt. Ik ben ook erg blij dat mijn kinderen het zo fijn bij me vinden en dat komt ook door de tijd die we samen kunnen doorbrengen.
ik snap ook dat je blij bent met je baan, het geeft zoveel uitdaging, extra sociale contacten en even iets anders dan alleen moederen.
en Marion, oh zo herkenbaar, ik ben er ook niet echt uit wat ik nu wil gaan doen, heb als hulpverlener gewerkt, en als leerkracht, t is allemaal leuk, maar niet helemaal. misschien dat ik ondertussen wel genoeg mezelf kan afschermen en beter tegen leidinggevenden kan, maar ik had daar in t verleden veel stress van. het is dus eigenlijk wel een opluchting om even thuis te zijn, maar echt, ik zou dit niet te lang kunnen…