Onze Stijn zit in een lastige fase, hij is de oudste in een druk gezin met 3 kinderen, hij is net 4, Sofie is een exentrieke avonturier van 1,5 en Frank is een huilbaby van 4 maanden.
Stijn heeft het niet gemakkelijk op t moment, maar hij maakt het ons ook niet gemakkelijk.
De hele dag hoor ik alleen nog maar ik wil, ik wil, ik wil… en jij moet dit en jij moet dat… Als hem iets gevraagd wordt (bijv,. aan tafel gaan zitten voor t eten) dan draait hij door, hij gilt, schopt en gooit met spullen.
het ergert me dat hij zich op deze manier gedraagt, omdat ik de indruk heb dat hij voldoende opgemerkt wordt. we spelen/lezen redelijk veel met hem, zo’n uur per dag…en daarnaast luisteren we veel naar zijn verhalen en opmerkingen en geven hem ook feedback hierop. maar hij lijkt maar niet genoeg van de aandacht te krijgen en vraagt daarnaast dus aandacht door te schreeuwen, schoppen en met spullen te gooien als hij zijn zin niet krijgt. Het lijkt bijna alsof hij terug in zijn peuterpuberteit is gekomen!
iemand ervaringen of tips om om te gaan met de steeds verder opbouwende frustratie en ergernis? het is moeilijk om een liefhebbende, warmhartige moeder te blijven als hij steeds tegen me in gaat en als hij meegaat steeds meer wil hebben.
liefs, Niene
moeilijk!! :hug:
We zitten met hetzelfde ‘probleem’ met Sarah, maar dat speelt dus al heel lang, alleen als ze moe is (en laat ze dat de laatste weken dus hele dagen door zijn :wall: )
dus ik lees mee voor tips…
Tegenwoordig werkt bij onze 4 en 5 jarige heel goed dat ze maar in de garage gaan gillen en raar doen en dat ze terug mogen komen als het weer gewoon kan.
Ik ga de strijd niet meer aan met minuten want dan ben ik alleen maar bezig een kind terug te zetten en te roepen dat het nog geen tijd is.
Het werkt heel goed, ik denk dat het ook komt omdat we bij henzelf neerleggen wanneer ze terug mogen komen.
Hier ook een periode gehad: ondankbaar en “jij moet”.
Gelukkig geen driftbuien.
Het werd beter toen hij naar school ging.
Maar ook stellig gebleven: “mama moet helemaal niks” en als zijn zin standaard zeurend begon met “ik wil dat en niet dat”, dan kreeg hij het gewoon niet.
Bijv. ik gaf een ijsje
“ik wil dat ijsje niet, ik wil die andere”
Oké, dan geen ijsje voor jou vandaag, als je deze niet lust.
Dat heeft wel geholpen.
succes
combinatie van al gelezen reacties.
Peter krijgt een waarschuwing dat wat hij wil duidelijk is, maar mama nog altijd de baas is en hij dus even moet wachten/genoegen moet nemen met/ of niet krijgt en als hij doorgaat dan is het hier… ga maar even naar je kamer en dan staan stampvoeten over alles wat je niet leuk vind, ik zie je wel weer als je weer rustig kan doen.
Soms is dat na 10 minuten, soms pas na een uur.
Ik zeg overigens wel altijd als…“mama heeft gehoord dat je graag een broodje pindakaas wil, alleen heeft mama ook gezegd dat het nu nog niet gebeurd, we straks gaan eten of je hebt al genoeg gehad nu” zoiets dus.
En we trekken terug, doen we bij Mies ook.
Ik wil een broodje pasta, dan smeer je pasta en wil hij ineens pindakaas.
Hier een broodje pasta en zo niet, dan niet, krijg je niks.
Ik wil de blauwe lepel… Peter, er is alleen nog maar een rode en als dat je niet bevalt ga je maar lekker lopen mokken op je kamer, rood of niks dus.
Jij moet jij moet… dan zeg ik altijd… Mama moet niks, mama wil al heel veel voor jou doen, maar ik ben niet jou bediende… kun je het ook op een aardige manier vragen?
Als hij dat dan doet, dan beloon ik hem daarvoor door hem te complimenteren met zijn nette manier van communiceren en dan smeer ik met graagte zijn broodje, of schenk met liefde wat te drinken in.
Soms blijft hij bokken en dan doe ik het overdreven terug…
Meestal valt het kwartje dan alsnog wel…
Hier ook wel herkenbaar…
Maar: ik moet niks als moeder en als ik dat zeg begrijpen ze het inmiddels op zich wel. Als ze er om willen huilen mag dat op de gang of buiten…als wij er maar geen last van hebben 
Als ze iets op hun boterham vragen en daarna iets anders willen moeten ze eerst het eerst gevraagde opeten. Begint ook aardig door te dringen na heel consequent aangeven 
Vooral volhouden, zo doen we het hier dan weten ze waar ze aan toe zijn, hoe erg ze ook uit zullen blijven proberen.
Ik probeer als hier een kind in zo’'n fase zit (en ze zaten het de afgelopen tijd gezellgi met zijn drieen na de komst van nummer 4 :roll: ) altijd een moment te zoeken dat het goed gaat en dat uitbundig te prijzen en te vertellen hoe fijn het wel niet is.
het is inderdaad niet zo’n slecht idee om wat consequenter te zijn.
Stijn vraagt inderdaad heel vaak om iets en verandert zijn mening dan 3 seconden later om vervolgens nogmaals iets anders te willen. Ik reageer daar meestal op met: jammer dan, je hebt gekozen dus je krijgt dat. ik heb hem ook een poosje gevraagd om goed na te denken voordat hij kiest, maar hij ging daar direct op in door urenlang te blijven zeuren dat hij nog aan het nadenken was :think: dus daar zijn we maar mee op gehouden… Bij mij is het: ‘wat wil je op je boterham?’ hij zegt: jam, dan krijgt hij jam. Bij mijn man is het nog wel: ok ik heb de boterham nog niet gesmeerd, dus je kunt nog kiezen voor kaas, worst etc. dat is wel vervelend
we sturen hem bijna nooit naar zijn kamer omdat ze op het opvoedbureau zeiden dat het beter is om de kinderen te prijzen in plaats van te straffen. Ik merk dat ik erg snel ‘koud’ reageer, en dat wil ik eigenlijk niet. Ik wil een consequente, maar lieve moeder voor hem blijven… best lastig tijdens zo’n bui…
nog iets…
Stijn ziet 's nachts ‘dromen’. We komen er maar niet achter wat hij daarmee bedoelt, maar hij is er doodsbang voor. Dromen komen op zijn kamer en zijn heel erg eng. Hij begint te gillen en rent naar ons toe, nu brengen we hem consequent terug naar bed en hebben al verschillende beschermende rituelen bedacht, zoals een dromenvanger, lichtje op zijn kamer, deur open, zeggen dat ze weg moeten gaan, beren en andere knuffels inzetten om ze weg te jagen en hem te beschermen, maar niks werkt… iemand daar ook nog een idee over?
bedankt voor de reacties tot nu toe… liefs, Niene
Hier ook een die altyd IK WIL zegt…verschrikkelijk maar ik probeer het een beetje te negeren.
Hij heeft er ook een handje van te zeggen MAMA IK ZEG TOCH nou dan gaan me haren overeind staan. Van de week ook ik wilde iets ergens neer leggen maar meneer vond het niet de goede plaats schreeuwd dan echt mama ik zeg toch niet daar.
Ik hoop maar dat het een fase is :mrgreen:
ik las net ergens iets over het triple p programma, waarbij kinderen niet gestraft worden, maar gecorrigeerd of even op een rustige plaats neergezet worden… iemand daar ervaring mee? misschien zou dat kunnen werken. Negeren help hier zelden, hij gaat gewoon zo hard gillen dat zijn brusjes reageren…
Voor de enge “dromen” op zijn kamer (ziet hij gestalten?)… hier heb ik in ons oude huis een keer een optocht gehouden met de kinderen, met trommel, fluit en ander lawaai en lekker hard stampen en schreeuwen om alle nare dingen weg te jagen. Daarna hebben we wierrook aangestoken en ik had een kaartje gekocht met een engel er op (niet heel duidelijk een geschilderde engel maar voor zoon was het genoeg) en hij kreeg nog een bescherm steentje.
Dat heeft hier wel geholpen.
Ik had zelf ook als tip gekregen, omdat zoon in het vorige huis ook een tijd lang iets zag/voelde, om de kamer te zuiveren met salie, maar dat heb ik zelf nooit gedaan.
Triple P ken ik niet, maar eigelijk doe ik hetzelfde… Als het echt te bont wordt dan gaat diegene even naar boven naar de speelkamer tot de rust er weer is en er over gepraat kan worden. Vroeger had ik ook een tijd de nadenkstoel, maar hier werkt gewoon even naar boven beter.
Succes en sterkte er mee!
(en wat leuk dat nr. 3 Frank is geworden! )
Nien, op http://www.loes.nl vind je wel wat info over het triple P programma… Je kan ze ook mailen… Gewoon doen alsof je in Enschede woont
thanx meiden,
Ik heb het een beetje meer integraal aangepakt nu, Stijn, Sofie en Frank.
Ik negeer zoveel mogelijk, ga zelf even weg al het me te veel wordt en zo af en toe mag Stijn even op zijn kamer uitrazen. Ik merkte dat hij met zijn negatieve gedrag teveel aandacht kreeg. hij krijgt nu gedoseerd positieve anadacht en ik probeer te voorkomen dat hij in zo’n bui schiet door er vlak daarvoor met hem te zijn en hem dan door het moment heen help.
Bij frank ga ik nu het alleen liggen opbouwen, niet meer continu met hem op de arm lopen als hij ontroostbaar is. Hij mag in mijn buurt in zijn wagen huilen, en daarbij blijf ik in zijn buurt om hem af en toe over zijn buik te aaien. Hij gaat ook meer naar beneden om te slapen, zodat hij wat meer rust krijgt terwijl hij slaapt.
Sofie blijf ik fysiek weghalen en afleiden
en voor mezelf: ik ga tijd voor mezelf inlasten, ook als alle kinderen er zijn! ik kan er ook niet goed tegen als ik geen ruimte voor mezelf krijg.