wij slapen inderdaad niet heel fantastisch als hij tussenin ligt. vannacht leek het er wel op of hij het wel erg lekker vind tussenin :wall:
hij begon te huilen, ik probeerde hem te troosten. hij ging harder huilen en zodra hij bij ons de matras raakte werd hij stil!
we hebben ook zijn bedje in onze krappe slaapkamer gepropt, maar toen ik hem daarin legde werd hij wakker en begon het gekrijs opnieuw.
het leek er dus vannacht op dat het zijn doel was om bij ons te komen liggen. dat moet natuurlijk ook weer niet de bedoeling zijn.
Maar waarom niet??? :think:
Ik ken geen kind die op z’n 18e nog elke avond bij z’n ouders wil slapen, dus uiteindelijk gaan ze echt wel naar die eigen kamer toe. Als je er zelf last van hebt kun je z’n bedje misschien bij jullie zetten. Scheelt hem een hoop angst, en jullie een hoop slaap
De regel dat een kind op de eigen kamer MOET slapen heb ik nooit zo begrepen. Ik zie er geen meerwaarde van, alleen nadelen voor het kind zelf (tenzij ze natuurlijk lekker slapen en geen angst hebben).
Ik zou zeggen: lekker bij jullie op de kamer, en als ie groter is gaat hij vanzelf in z’n eigen kamer :thumbup:
Wellicht helpt het om hem een flesje pap of warme melk te geven???
Ik weet het niet de meest aanbevolen tip maar hier werkte het wel!
Onze zoon heeft 2 turbulente jaren achter de rug qua gezondheid en een keer na zijn ziekenhuisopname hadden we heel veel moeite om hem weer in het ritme te krijgen.
Na 1,5 mnd waren we zo moe dat ik hem nachts een flesje warme melk gaf en meneer viel zo in slaap.
Sindsdien was dat hier HET middel om hem weer snel in slaap te krijgen en ons zelf ook
Bij mijn oudste was ik ook heel streng; ‘ze moest in het eigen bed’. Waarom eigenlijk denk ik nu. Omdat het cb en ook mijn moeder het zeiden, dat is eigenlijk de reden. :oops:
Nu met de 2e lig ik er heel vaak naast op een matras op haar kamertje en overweeg ik een co-sleeper.
Mocht er een derde komen, dan denk ik zeker voor een co-sleeper te gaan.
Vooral omdat ik de energie om er weer zo vaak uit te moeten niet meer heb, maar ik kijk er nu ook anders tegenaan. Ik denk dat het veel natuurlijker is voor een kindje om bij mama te zijn in de nacht en ik vind het nog gezellig ook, dus waarom al die moeite doen.
Mijn huisarts zei dat kindjes die laat doorslapen vaak intelligent zijn, dus daar hou ik me dan maar aan vast als iemand me vertelt dat haar kind al na 3 weken doorsliep.
hahahaha… nou dat is klinkklare kolder… intellect heeft weinig te maken met het vermogen te slapen. Kinderen die moeilijk inslapen zijn gewoon sneller overprikkelt en hebben minder het vermogen de buitenwereld buiten te sluiten. Dat is vaker het geval bij kinderen met add/adhd/asperger en consorten. Dan concludeert ook niemand dat kinderen die laat doorslapen per definitie zoiets hebben…
Ik heb 2 late doorslapers, 1 is gewoon gemiddeld, de ander heeft asperger en een bijgaand hoog iq, de 3e sliep met 7 weken door maar streeft zijn broer op veel vlakken voorbij en over de jongste zwijg ik maar want zij doet nu al dingen die haar leeftijd ver voor zijn… maar ze krijgt zat voorbeeld en stimulansen en dat heeft daar mijns inziens meer invloed op dan dat ze met 7 weken doorsliep.
Een kind wat niet snel doorslaapt… het kan tig redenen hebben en invloed heb je er als ouder maar ten dele op.
Je nergens aan vast houden en het loslaten… dat is nog het beste… t komt heus wel een keer en misschien ook niet. De wereld is gevuld met volwassenen die slaapissues hebben. Slaapmedicatie staat in de top 10 van voorgeschreven medicatie.
inmiddels zijn we verhuisd naar het huis waar we (hopelijk) heel oud gaan worden. de rust is bij ons zeker terug en het lijkt wel of J. dat feilloos aanvoelt, want hij heeft ineens het doorslapen ontdekt!
sinds een maand of 3 slaapt hij door en wordt hij kletsend en zingend wakker.
we weten niet wat ons gebeurd, en zijn zelf ook helemaal kapot nu (het lijkt wel of ons lijf nu 1,5 jaar aan slaap gaat inhalen).
heel soms moet ik er nog 1 of 2 keer uit omdat hij ligt te dromen of zn knuffeltje kwijt is.
hij is ook overdag nu veel gezelliger en rustiger. nu rijst de vraag, zou hij al continue mijn stress hebben gevoeld (het eerste jaar heb ik zelf geregeld in de knoop gezeten).
