Mijn zoontje is nu vier weken oud en ik heb nog steeds niet dat echte moedergevoel. Ik voel me hier erg schuldig over. Hoe kan het, dat ik me zo rot voel? Ik heb zelf wel een ideetje; mijn relatie loopt niet lekker, ik voel me erg ongelukkig met mijn partner. Het loopt al langere tijd niet zo goed, maar sinds de kleine er is gaat het steeds slechter. Tenminste, ik voel me steeds slechter. Ik heb het idee dat hij alleen maar bij me is omdat we samen een zoon hebben, dit heeft hij in een ruzie zelfs al toegegeven. En ik dan? Ik wil ook graag gerespecteerd en gewaardeerd worden. Maar ik voel me schuldig dat ik zo aan mezelf denk. Ik heb hem al gevraagd om dan maar weg te gaan, maar dan wordt hij boos en dreigt de kleine mee te nemen. We woonden nog niet samen voor de bevalling, maar nu heeft hij zich toch binnen weten te wurmen en ik krijg hem gewoon niet weg! Ik wil alleen zijn met mijn zoontje, zonder iemand die mij depressief maakt en me de kans ontneemt om gelukkig te zijn. Hij liegt tegen me en behandelt me vaak alsof ik helemaal niets ben. Het voelt alsof alle energie uit me weggezogen wordt en ik weet niet wat ik hieraan moet doen. Ik voel me een waardeloze moeder, omdat ik me zo vaak depri voel. Dan heb ik geen zin en energie om met mijn kind te tutten o.i.d. en leg ik hem maar in de box. Ik heb het gevoel alsof ik mijn zoontje zo tekort doe. Ik wil een hele andere moeder zijn: een moeder die vrolijk is en de hele dag bij haar kind wil zijn. Een gezellige moeder die ervan geniet om moeder te zijn.
Ik had het zo graag anders gewild. Dit is niet het gezinnetje waarvan ik altijd heb gedroomd. Dit is niet wat ik wilde voor mijn kind. Vaak heb ik medelijden met hem en denk ik:"“Arm kereltje, had je maar andere ouders gehad.” Dat is toch niet normaal?
Ik ben gewoon zo ontzettend moe en onzeker. Ik zou zo graag willen dat mijn partner me een beetje steunde. Ik zou zo graag af en toe bevestiging krijgen, iemand die zegt: “Hey meid, je doet het hartstikke goed, je hoeft niet zo onzeker te zijn”, of: “Ik ben trots op je.”
En zelfs nu voel ik me schuldig, dat ik dit verhaal zo op een openbaar forum post. Dat ik me zo laat kennen. Maar ik moest het gewoon even kwijt…
schuldig omdat je aan jezelf denkt? :snooty:
Ik kan niet in jullie huiskamer kijken, maar als ik dit zo hoor heb je sowieso hulp nodig. Om het zonnetje weer te kunnen zien, om eventueel een einde te maken aan deze relatie, of om voor de relatie te kunnen vechten! Heb je iemand in je omgeving waar je dit verhaal eens kwijt kunt? Misschien een huisarts die je vertrouwt, of een goede vriendin die je situatie kent en een objectief oordeel kan geven?
Hoi wonder,
Jeetje meid wat een verhaal. Ik kan me voorstellen dat je je depressief voelt. Er gieren op het moment een hoop hormonen door je lijf. Je bent net moeder en je relatie is op het moment erg slecht. heel logisch dat je je zo voelt. Het is belangrijk dat je aan jezelf blijft denken, want als je jezelf nu vergeet, is het over een tijdje nog erger. Kun je hier niet met je ouders over praten of een goede vriendin of zoiets? Je moet er in ieder geval iets mee doen. anders ga je met je zoontje naar je ouders of zo en blijf je daar een tijdje om even tot rust te komen en na tegaan wat je nu precies wilt. Doorgaan met de relatie of er mee stoppen.
Sterkte meid. :hug:
Liefs Heidi :-*
Goh dat is ook niet niks…
ik kan eerlijk gezegd ook niets zinnigs toevoegen dan wat al is gezegd…:oops:
sterkte meid en eh…je zoontje heeft een mooie naam :inlove:
:-* :hug:
@WONDER wrote:
We woonden nog niet samen voor de bevalling, maar nu heeft hij zich toch binnen weten te wurmen en ik krijg hem gewoon niet weg!
Hij is dus bij jou ingetrokken? Je vraagt hem nog één keer vriendelijk maar dringend om mét zijn spullen te vertrekken. Geeft hij geen gehoor? Politie bellen. Serieus hoor, hij moet gewoon gaan als jij hem dat vraagt.
Daarnaast moet je echt zorgen dat je deze week nog een afspraak bij je huisarts gaat krijgen. Je klinkt op weg naar een (postnatale) depressie, en wacht niet te lang, maar ga nú ingrijpen!
Kun je terecht bij heel goede vrienden of familie? Doen! Of vraag iemand om tijdelijk bij jou te komen. Het klinkt echt niet goed meid, je zou tot rust moeten kunnen komen en die vriend van je moet even heel ver weg, totdat jij weer aangeeft dat hij misschien weer iets kan betekenen voor jullie.
o meis :hug: zoek hulp klop bij miemand aan vrienden familie ,huisarts het maakt niet uit maar op deze manier ga je er aan onderdoor!
elke relatie krijgt een knauw van een geboorte en de begin tijd maar als de relatie goedzit kom je daar wel weer bovenop , maar jullie komen er nooit uit zo en het zal alleen maar erger worden , dus lieverd zoek hulp want je gaat kapot zo! :hug: :hug: :-* :-*
Hoi Wonder…
ik dacht … ik ken jou… en toen zag ik dus (inderdaad)… dat je vorig jaar al gepost hebt… toen je net zwanger was …
Toen zag je al op tegen deze periode he? En zeker tegen de houding van je vriend.
Ik denk dat je hulp moet zoeken, en misschien niet eens bij je moeder of een vriendin… maar bij een onafhankelijke, hulpverlenende, professionele instantie… (opvanghuis voor moeder& kind?).
Gewoon om ook goede begeleiding te krijgen in het hechtingsproces met je kindje…
Er staat zoveel tussen jou en Noah… Angst, verdriet, boosheid, onzekerheid…
Ik gun je 1 ding… Dat je wel je moederliefde gaat toelaten… .(want die zit er wel hoor…!) en wel met iemand samen die je waardeert en je kan laten voelen dat je oke bent…!!!
Ik hoop dat je voor jezelf (en voor Noah) gaat kiezen!!!
Nou, intussen is er veel gebeurd, en helaas weinig positiefs!
Afgelopen zondag ben ik bij mijn vriend weggegaan. Mijn moeder is me komen ophalen, en ik ben mee naar haar toe gegaan. Triest, maar ik ben weggevlucht uit mijn eigen huis. Sinds die dag heeft mijn ex me op allerlei manieren bedreigd. (" Ik stomp jouw kop kapot, er gaan doden vallen", etc.) Dinsdag heeft mijn moeder een hartinfarct gehad. Ik was hierbij, en het was kantje boord. Zelf dacht ze, en ik ook, dat ze dood ging. Ze heeft de hele week in het ziekenhuis gelegen en ik heb haar vandaag opgehaald. Doordat mijn ex zo aan het dreigen was, leek het ons niet veilig voor mij om alleen in mijn eigen huis te zijn, dus heb ik vanaf dinsdag op en neer gependeld tussen het huis van mijn moeder(hier ging ik overdag opruimen), mijn eigen huis (samen met een vriendin als ik spullen nodig had) en 's nachts heb ik steeds ergens gelogeerd. Wat een leven zeg! Ik ben 6 weken geleden bevallen en ik voel me zwaar ellendig. Ik ben echt doodmoe! En het is echt vreselijk dat ik geen eigen plek heb. In mijn eigen huis kan ik niet zijn, omdat mijn moeder niet wil dat ik alleen daar ben, en ik wil haar liever niet alleen laten. Ik voel me als opgejaagd wild. Ik zou moeten kunnen genieten, maar het is nu één doffe ellende. De politie heb ik ingeschakeld, maar omdat ik bang ben voor represailles van mijn ex, heb ik alleen een melding gemaakt. Zij zijn dus op de hoogte maar doen vooralsnog niets. Ook heb ik gebeld met de telefoon voor huiselijk geweld, om daar advies in te winnen.
Als ik een zwangere vrouw, of een gelukkig uitziend gezinnetje zie (op tv of in de stad) kan ik wel janken. Wanneer ik langs het kraamhotel kom waar ik bevallen ben idem dito. Ik verlang terug naar die momenten en wens dat ik ze over kon doen. Ik voel me niet zoals je verwacht van een nieuwbakken moeder. Straks is mijn verlof voorbij en moet ik weer aan het werk. Dan heb ik nog niet kunnen genieten. De enige persoon met wie ik echt kon praten en voor wie ik me niet hoefde te schamen en die me begreep en steunde, wil ik nu niet meer lastig vallen met mijn sores. Ik wil haar geen stress geven, omdat ik bang ben dat ze weer iets krijgt.
Ik voel me echt moederziel alleen en heb het gevoel alsof ik een robot ben die op de automatische piloot leeft. Gelukkig heb ik hier nog een uitlaatklep.
jeetje wonder :hug: Je ex-vriend is ondertussen wel uit je huis vertrokken?? Ik zou als ik jou was de sloten veranderen!!! En toch aangifte of iets doen tegen je ex. Desnoods een contactverbod of iets dergelijks. Kanme voorstellen dat je je nu klote voelt. :hug: Sterkte meid!! En lekker je hart luchten hier hoor!!!
Liefs heidi :-*
Ha Wonder,
Ik vond de eerste weken als kersverse moeder al enorm zwaar en bij mij ging alles gewoon goed met m’n relatie en mijn familie en vrienden. Lijkt me logisch dat je er doorheen zit en weinig fut hebt om met je zoontje te tutten. Komt wel hoor! Blijf er wel over praten, dat is zo belangrijk!
Verder ben ik enorm onder de indruk van dat je zo net na de bevalling zo’n verandering in gang zet en voor jezelf en je zoontje kiest. Je móet wel een pittige zijn… 
Wat betreft aangifte / melding doen: meestal heeft aangifte doen een nog beter effect (zeker in de steden waar de politie huiselijk geweld hoog op de agenda heeft staan). Je bent bang dat het averechts zal werken, maar dat is bijna nooit het geval. Hoe dan ook is het goed dat je in ieder geval melding hebt gedaan.
Ik hoop dat je moeder snel helemaal is opgeknapt en de rust weer een beetje terug keert in je leven. :hug:
Hoe gaat het nu? :hug: :hug: