Emma is een leuke, lieve meid, die moeite heeft met grenzen. Op school, maar ook prive, loopt ze vaak tegen die grenzen aan. Daarom hebben wij hulp gezocht bij een kinderpsycholoog.
Vooral om te kijken hoe we Emma grenzen kunnen leren. Ik ben hier heel huiverig voor geweest, omdat ik bang ben voor stempels.
Nu zit ze in groep 3 en ik mocht vanaf het eerste moment haar lereres al niet. Die lerares is ook meteen de bouwcoordinator. Een wat oudere vrouw, die zich erg suprieur voelt.
Na een week begon ze al te vragen naar de gesprekken met de psych. We hebben net de eerste gesprekken afgerond en morgen krijgen we een diagnose gesprek.
Madam de lerares vond dat Emma moeite had met zich aan de regels te houden. Het kind was koud een week op school en alle kids hadden moeite met het laten varen van de kleuterhouding.
Ik kreeg meteen al het gevoel dat ze op Emma neer keek en haar een stempeltje van moeilijk wilde geven.
Vorige week zei ze dat Emma’s schoolwerk gemiddeld was, maar dat haar houding toch wel erg afweek van de rest van de klas. ( alsof Emma een of ander ongeleid projectiel is, ofzo) Ze kon er nu niet verder over uit wijden, maar we moesten maar eens om de tafel zitten. En dat wordt dan verteld met zo’n minzaam, schijnheilig lachje :twisted:
Vanmorgen kwam ze op hoge poten naar me toe, want de psych had contact gezocht met de kleuterjuf van vorig jaar en niet met haar. Die kleuterjuf had niets meer met Emma van doen en zij was nu de lerares. Dit werd met meegedeeld op een toon alsof dat mijn schuld was, dus ik zei dat ik met de psych had besproken dat ze contact zouden zoeken met haar en niet de juf van vorig jaar. Nou ze wilde die psych wel spreken en of ik kon vragen of ze wilde bellen. Ik zei dat ze moeilijk bereikbaar waren en dat ik het zou proberen en dat ik het wel belangrijk vond dat de psych ook haar bevindingen te horen kreeg.
Toen ik Emma van school haalde zei ik dat ik had ingesproken op de voicemail, maar dat ik niet wist of ze voor morgen contact zouden opnemen en of ze misschien een paar punten op papier wilde zetten voor morgen.
Morgen was haar vrije dag, dus dat ging niet en ze wilde toch echt zelf met die psych praten. Weer met zo’n schijnheilig lachje om die mond.
Ik kan dat mens wel schieten. Is ze wel capabel genoeg om met mijn kind om te gaan? Emma is geen doorsnee mak meisje, maar zo extreem is ze echt niet. Dat mens heeft Emma volgens mij al bij voorbaat veroordeeld.
Emma wordt trouwens heel onzeker van haar heb ik gemerkt. Ze wil heel goed haar best doen, maar verprust het, omdat die lerares op haar zenuwen werkt.
Zo lastig, ze moet nog twee jaar met haar verder. Ze is de bouwcoordinator, dus heeft ze ook nog een flinke vinger in de pap op school. Emma heeft moeite met veranderingen en om haar nu naar een andere klas te doen (ze heft net haar plekje met vriendinnetjes daar) of zelf naar een ander soort onderwijs, wil ik ook niet.
Nou ja, eerst maar het gesprek afwachten morgen. Misschien vind de psych haar wel een gewone gezonde meid zonder gekke dingen 
Ik wil zowiezo een keer om tafel met die lerares. Wel met mijn man erbij, want ik kan echt niet met haar door een deur. Overigens merkt Emma daar niet van, hoor, daar pas ik wel voor op!
Zo, ik moest dit gewoon even kwijt!
O wat vervelend zeg!
Ik weet verder niks nuttigs te zeggen, maar even voor jullie: :hug:
We hebben net een gesprek gehad met de psych.
Gelukkig had ze de lerares nog gebeld gisteren. De lerares had zich duidelijk gepasseerd gevoeld, alsdus de psych ( die had haar dus aak al meteen geschoten ). De psych heeft uitgelegd dat het moeilijk was om ze te pakken te krijgen en de oude juf gewoon het eerst " voor handen" was.
Maar goed, de observaties die de beide jufen gaven waren wel heel opvallend. Op zich waren de observaties wel gelijk, maar was de oude juf veel milder en genuanceerder in haar conclusie dan haar nieuwe juf. Die was veel meer zwart/wit; Emma’s gedrag was vreemd. De oude juf zei dan dat Emma’s gedrag afweek, maar met een aantal trukjes was er best met Emma te werken.
We hebben nu trouwens een vermoedelijke diagnose van ADHD en mogelijk daarbij een stoornis op het autistische vlak in de richting van PDD NOS.
Op basis hiervan gaat ze psych nu verdere onderzoeken doen. Gelukkig zijn we er heel vroeg bij, dus hopelijk zijn de gevolgen hiervan beter in de hand te houden.
Ik heb wel met de psych erover gehad dat ik het idee had dat de nieuwe juf Emma’s zelfvertrouwen aan het ondermijnen is. Emma moet natuurlijk strak gehouden worden, maar Emma heeft nu het gevoel dat Juf veel strenger is voor haar dat voor de andere kinderen. De juf moet niet vergeten ook complimenten te geven als het wel goed gaat.
Ik zal haar morgen in ieder geval de vermoedelijke diagnose vertellen en haar daarnaast nog op het hart drukken dat ze Emma ook heel hard complimentjes nodig heeft.
o he wat een verhaal :shock: Wil je eigen lijk even succes wensen met de voortgang van je dochter, fijn dat de psych achter je staat en zo te lezen goed doet aan de gesprekken met je dochter ( en jullie? ) , gaat ze alleen of met 1 van jullie samen ?
Ik kan je geen tips of suggesties geven wil je wel sterkte wensen en heel veel goeds liefs bianca
sterkte Elka met alles…
wat je zegt is zo waar, dat een kind ook vooral complimenten nodig heeft, nodig heeft te horen dat het goed gaat, die bevestiging te krijgen…
hopelijk hebben jullie een goed gesprek met haar juf, samen met je man gaan is een goed idee, kan je elkaar aanvullen als de ander even wat vergeet :thumbup:
Elka , ik herken dat gevoel een beetje wat je beschrijft.
Wij hebben een dochtertje van nu acht. Ze zit nu in groep vier. Groep drie heeft ze overgedaan. Het eerste jaar van groep drie was ze helemaal nieuw op school vanwege onze verhuizing. Dus daarom, dachten wij, ging het wat zwaarder op school. Mijn schoonzusje is toen ook nog eens overleden en dat alles was, dachten wij, de oorzaak van haar gedrag. Haar lerares is net zoals die van jou dochtertje: een wat oudere vrouw en ze komt ook niet altijd even , laten we zeggen, zacht over… Dus toen zij, ook helemaal in het begin, naar ons toe kwam voor gesprek hadden we het zwaar. Wij zelf zagen ook dat er iets niet in orde was, maar ja, de omstandigheden en een rugzak met meerdere dingen, was naar ons idee de schuld. Wij besloten, als ouders, af te wachten, tot de rust er weer was in haar hoofd.
Maar haar lerares had gelijk. Het was zo. Ze had al vrij snel gedacht aan ADHD. Wij zelf zagen op den duur ook in dat misschien de oorzaak was.
Dus hulp erbij gehaald van een pedagoog. En de bevestiging kregen we. Alles is ook in samenwerking met school gegaan.
In het begin wist ik dus ook niet wat ik met haar lerares aan moest. Ze was inderdaad streng tegen haar en de manier waarop ze vertelde hoe ze weer zo " druk " was in de klas en zo…pfff… Net of ik haar zo druk bij haar in de klas liet zitten, of het mijn schuld was!!!
En nu komt het mooie: Mijn dochter is helemaal dol/vol van haar geworden!! En ik begrijp achteraf pas waarom: ze weet precies wat ze aan haar heeft gehad al die tijd. In het begin was ze misschien streng, om haar te laten weten: hier en niet verder. Maar later, ook dmv haar medicijnen, ging het steeds beter. Ja tuurlijk heeft ze een stempel met ADHD. En ja, bij haar doen ze het anders dan bij andere kinderen. Gelukkig maar, anders gaat het mis met haar. Thuis is het ook anders dan bij andere thuis. We hebben ons erbij neer moeten leggen, hoe moeilijk dat ook is.
Maar die lerares, dat gevoel…heel herkenbaar. Ik zie achteraf in dat ze gewoon vrij snel doorhad hoe en wat. Nu zie ik pas in dat het ervaring is…gewoon jaren lang voor de klas staan en heel veel met kinderen doen. Zij pikt zo de kinderen eruit die extra hulp nodig hebben. Wij, mijn man en ik, voor de eerste keer ouders van een, toen zevenjarige dochter…wat wisten wij nu?? Tuurlijk is er moeder instinct en dat is maar goed ook …en moeder liefde!!! Dus als iemand anders jou kind streng aan pakt en verteld hoe of wat na een aantal weken, ja dan is dat niet zo fijn nee. Ik herken het helemaal…Het doet pijn. Maar je zou er maar een hebben die je dochter heel lief aanpakt. Hoe gaat het dan?? Nee we hoeven natuurlijk ook niet helemaal op een lijn te liggen met een lerares.
Ik hoop zo dat jullie een weg vinden wat het beste is voor Emma. Veel praten, ook al is ze niet jullie favoriete lerares. Bij ons heeft het geholpen. Nog steeds ben ik niet beste vriendinnetjes met die lerares, maar ik ben wel heel erg tevreden met de manier waarop ze Channa behandelde. En Channa, die was dit jaar boos…heel boos dat ze nu een andere juf kreeg…
Heel veel sterkte en liefs, Dores.
Lieve Elka, ik zit hier met tranen in m’n ogen je berichtjes te lezen, ik vind Emma (of eigenlijk ‘juf Emma’ zoals Brent haar noemt) zo’n lief meisje.
En ik kan me indenken dat het je veel pijn doet als haar lerares zo reageert naar Emma en naar jou.
Ik zou zo snel mogelijk met de lerares gaan praten, wie weet komen jullie toch dichter bij elkaar.
Ik geloof dat duidelijkheid en rechtlijnigheid voor alle kinderen goed is, maar daar hoort zeker heel veel liefde en complimenten bij.
Ik hoop dat je na het gesprek een beter gevoel krijgt over de lerares, zij is veel uren in de week bij Emma.
Sterkte en een dikke knuffel :hug:
Wendy