Onze dochter is nog wat aan het nazieken. Morgen weer oefenen, als ze beter is. Ze blijft zelf liever thuis dan dat ze gaat oefenen. 1e keer ging vrij goed, 2e keer dikke tranen en bleef ze veel in de buurt van juf. Nu blijft ze liever thuis, ze vindt school niet leuk. En wat kreeg ik vandaag op de vraag waarom niet…
School is niet leuk, is voor kleine kinderen. (ze is vrij vlot met een aantal dingen, maar sociaal niet, dus ik dacht zal zoiets wel zijn, maar nee) Waarom is school niet leuk en hoezo voor kleine kinderen. Nou, ik ben al zo groot en zij zijn allemaal klein. Dat vind ik niet leuk, ik lijk wel een mama… dat brak mijn hart wel even hoor, dit is precies waar ik zelf vroeger last van had als puber. Nu niet meer, maar dat zij dat zo voelt… En tja, wat doe ik eraan. Ik geef maar aan waarom lang zijn fijn is en dat echte mama’s nog langer zijn. Ze wordt ook zo overschat en hoort van iedereen, tjee wat is ze lang. Ze is dus ook lang, steekt denk ik met kop boven verschillende kleuters uit, zou me niks verbazen als ze de grootste is. Ze was met 3 en 9 mnd al 111 en gaat naar 122/128 en schoenmaat 30. Hier zal ze doorheen moeten, maar oh wat vind ik het sneu dat het meisje dat zo’n zin in school had er nu zo geen zin in heeft…
lastig hoor.
wij hebben het andersom, kleuter van 4 jaar met maat 92 en schoenmaat 23 naar school…
daar is hij dus al ukkepuk genoemd, en ukkie, en dat hij niet mee mocht spelen omdat hij nog geen 4 jaar zou kunnen zijn…
en ja, dat breekt je hart.
de juf pakt het gelukkig wel serieus op en alle klassen krijgen standaard kanjertraining.
tja, de een is wat groter, de ander wat kleiner/dikker/dunner/met een zichtbare handicap of wat ander gedrag.
we proberen uit te leggen dat iedereen anders is en dat dit prima is.
hij krijgt nu ook wat vriendjes in de klas, dat scheelt.
en zijn maatje in de rij is bijna het langste kindje van de klas :lol:
ach gossie hier hadden we met Luna het geluk dat ze in een groep 1/2 kwam waardoor ze dus niet direct de grootste was :thumbup:
alleen voor de juffen was het wel moeilijk van ok ze is groot maar ze is nog jong en dat moesten ze ook echt tegen zichzelf herhalen dat ze haar als een groep 1 moesten behandelen en niet een groep 2
Tja, ze komt in een groep 1/2… en toch is ze 1 van de grootsten. En dan denk ik, hier zit ze nog ruim 2,5 jaar, hoeveel steekt ze er straks bovenuit? Maar idd, ze wordt vaak overschat. Nu heeft ze als voordeel dat ze in haar koppie vrij ver is en al een voorsprong heeft verwacht ik, maar daarbij vaak voorkomend nadeel is dat ze sociaal gezien helemaal niet sterk is. En dat is juist wat haar idd nekt, mensen verwachten van haar sociaal gezien veel meer dan dat ze aankan. Ze zeggen ook vaak, ze gaat toch al naar school? Hoe oud is ze, 5? En dat koppie maakt dat ze met zulke dingen bezig is ook denk ik. Ik hoop dat ze er snel plezier inkrijgt, ze wil echt niet momenteel. En ik benoem nu maar al het positieve van lang zijn, hopen dat dat helpt. Desnoods vraag ik de juf daar ook eens op te wijzen.
Mijn ervaring is dat er helemaal niet naar lengte wordt gekeken als ze eenmaal op school zitten. Mijn oudste is vrij lang (en is een van de oudsten van zijn klas) en hij heeft vriendjes die een kop kleiner zijn, maar ze hebben het er nooit over. Hij zit nu in groep 2 en is 126.
Voor hij naar school ging, vroegen ze met 3 of hij niet eens naar school moest en dat hij nog wat moeite had met praten. Ze schatten hem toen ook veel ouder in.
Eenmaal op school was dat verdwenen. Voordeel als ze op school zitten, dan zien ze gelijk een stuk minder (bemoeizuchtige) mensen.
Ze kunnen natuurlijk wel tegen school op zien en moeten wennen. Pas wel op wat je zegt waar ze bij is. Als je zelf zegt dat het komt door haar lengte etc (ook al zeg je dit niet direct tegen haar) dan zal ze dit ook gaan zeggen én denken.
Leg haar uit dat niet iedereen even lang is. Dat heb ik ook gedaan, volwassenen zijn ook niet even lang. Het is makkelijk om te laten zien. En ik heb hem duidelijk gemaakt dat het helemaal niet belangrijk is hoe groot of klein je bent. Dat zegt niets over wat je kan of niet kan.
En heel veel kinderen moeten wennen aan school. Ik vond het ook moeilijk als ik hem naar buiten zag lopen met een wit bekkie de eerste weken en dan hoorde van de juf dat hij stil op de wc had zitten huilen. Ik dacht dat het nooit goed zou komen en twee maanden later ging hij lachend naar school en kwam er lachend weer uit en dat doet hij nu twee jaar later nog steeds.
Geef haar even de tijd en sterkte, want je kind zien worstelen met zich zelf is niet leuk :hug:
Nou, het was dus drama tot en met… Thuis alleen maar huilen, dus voordat we eens weg waren al een hoop verdriet gezien. De school in begon het al en liep ze steeds langzamer. Aan de juf overgedragen en maar snel gegaan. 10 min later zat ze wel op haar eigen stoel, maar niet happy. Ze komt ook niet met een blij gezicht de school uit. Het was best goed gegaan, met buiten spelen loopt ze mee met de juf, maar kletst dan ook lekker. Ze zal er gewoon doorheen moeten. Heb het juf wel even gemeld.
Juulke, wordt idd ook niet naar gekeken, dat heeft ze zelf bedacht. Heb het idd al zo uitgelegd, over haar beste vriendinnetje zegt ze ook altijd zij is ouder, ik ben groter, vriendinnetje zegt het andersom, niks aan de hand. En idd niet zulke dingen zeggen waar ze bij is, ik weet het, doe het ook niet, maar heel veel anderen juist wel.
Dat ze moet wennen is ook heel herkenbaar voor haar, ze heeft veel moeite met drukke nieuwe situaties, maar is er eenmaal doorheen heel vrij, zeker als ze het leuk vindt. Hoop dat ze het snel wel leuk gaat vinden, komt vast goed. Vorige week zei een meisje enthousiast, hoi e! En net riep een meisje ons ook na, hoi E! Dan zegt ze niks, maaar heb ook al uitgelegd dat die meisjes zo enthousiast hoi roepen omdat ze haar heel aardig vinden. Dan glundert ze gelukkig wel! En ze had een mooie tekening gemaakt, ingekleurd zoals ik haar ken en zelf haar naam erop, zoals ze kan, dat laat ze op de psz niet zien, dus dat vind ik wel fijn. Ze komt er vast wel!
@wieniex wrote:
Nou, het was dus drama tot en met… Thuis alleen maar huilen, dus voordat we eens weg waren al een hoop verdriet gezien. De school in begon het al en liep ze steeds langzamer. Aan de juf overgedragen en maar snel gegaan. 10 min later zat ze wel op haar eigen stoel, maar niet happy. Ze komt ook niet met een blij gezicht de school uit. Het was best goed gegaan, met buiten spelen loopt ze mee met de juf, maar kletst dan ook lekker. Ze zal er gewoon doorheen moeten. Heb het juf wel even gemeld.
Juulke, wordt idd ook niet naar gekeken, dat heeft ze zelf bedacht. Heb het idd al zo uitgelegd, over haar beste vriendinnetje zegt ze ook altijd zij is ouder, ik ben groter, vriendinnetje zegt het andersom, niks aan de hand. En idd niet zulke dingen zeggen waar ze bij is, ik weet het, doe het ook niet, maar heel veel anderen juist wel.
Dat ze moet wennen is ook heel herkenbaar voor haar, ze heeft veel moeite met drukke nieuwe situaties, maar is er eenmaal doorheen heel vrij, zeker als ze het leuk vindt. Hoop dat ze het snel wel leuk gaat vinden, komt vast goed. Vorige week zei een meisje enthousiast, hoi e! En net riep een meisje ons ook na, hoi E! Dan zegt ze niks, maaar heb ook al uitgelegd dat die meisjes zo enthousiast hoi roepen omdat ze haar heel aardig vinden. Dan glundert ze gelukkig wel! En ze had een mooie tekening gemaakt, ingekleurd zoals ik haar ken en zelf haar naam erop, zoals ze kan, dat laat ze op de psz niet zien, dus dat vind ik wel fijn. Ze komt er vast wel!
Hier ook een verlegen jongen die ook heel erg moet wennen en dat duurt ook soms best lang. Maar sinds hij in groep 2 zit, gaat hij met sprongen vooruit. Hij spreekt nu zelf met vriendjes af (eerst liet hij zich altijd vragen), begint zelf een gesprek en durft nu ook bij vriendjes thuis te spelen (ipv altijd hier). En op een vreemde plaats gaat hij nu ook op andere kinderen af en dat is echt pas sinds kort. Kleine stapjes vooruit maken uiteindelijk vanzelf de grote stap waar je op wacht. Komt goed!
En ik kon soms heel boos worden als anderen zeiden hij is wel groot hè, is hij echt nog geen vier? Duh… ik zal me wel vergist hebben in de datum :wall:
En hij stotterde heel erg vanaf zijn 3e tot zijn 5e en dan gingen ze nog zeggen waar hij bij stond “hij stottert wel erg hè; je kunt er geen touw aan vast knopen”. Daar help je hem mee, maar niet heus. Ik ben gewoon bot terug gaan doen en toen hield het vanzelf op.
Het is bij haar met name in situaties die niet van haar uit komen en grote groepen, met name die ze niet kent. Ze durft zo in de winkel dingen te gaan vragen, af te rekenen enz. Praat vrij snel als zijn initiatief neemt, maar klapt dicht als er teveell aan haar getrokken wordt.
Vanmorgen ook weer zo’n situatie, broek passen ofzo, weet ff niet eens meer prezies, maar de opmerking was "gaat zij nog naar de peuterspeelzaal? Wat is ze groot? "
Ze heeft ook lang slecht gepraat, daar veel last van gehad. Ze had het zelf erg goed in de gaten dus zei maar niets meer. Inmiddels, na bijna een jaar logopeide is ze verstaanbaar en heb ik haar daardoor ook echt zien groeien. Op de psz heeft ze ook echt een vriendinnetje gemaakt, andere kinderen daar zijn stuk jonger en speelt ze niet zo mee.
Best sneu, juulke, dat hij zo verlegen is, maar zo te lezen is ie op de goede weg!
Hier gaat ze nog niet naar school, maar wel heel herkenbaar wat je zegt (voor ons dus nog op de speelzaal)
Eline is 113cm, maatje 29, gaat stil aan al naar maat 122 en steekt boven iedereen uit. Qua ontwikkeling is ze ‘gewoon’ 3, maar ze mist een tand (gevallen…) dus het lijkt net een 6 jarige die aan het wisselen is.
Mijn zoon is ook groot voor zijn leeftijd (95cm) en zij weet niet beter, dat Mees een ‘baby’ is. Je raad het al, alle kinderen op de speelzaal, zijn dus babies…
Moeilijk hoor, maar ik herken het zo van mijzelf vroeger. Ze moet er doorheen he 