Kes zegt al een poos “ik” en noemt zichzelf ook nog wel “Kes” maar sinds een paar dagen noemt hij zichzelf “jou”. (Omdat ik natuurlijk bijvoorbeeld zeg “dit is van jou”.) Ik vind het heel grappig klinken. Het is natuurlijk ook wel verwarrend voor peuters. Zijn er meer kinderen die dit doen of gedaan hebben? En hoe kan ik hem duidelijk maken dat “jou” alleen geldt voor degene tegen wie je het op dat moment hebt en dat Kes niet Jou heet? :mrgreen:
Hoihoi, Die tijd heeft Anne ook gehad, dat gaat vanzelf over, je hoeft er geen extra aandacht aan te besteden. Het is heel normaal dat ze alles door elkaar halen, jou/mij/ik. Anne riep weleens heel hard: Dat is van JOU!!! (ze bedoelde dat is van mij). Wij lachten daar eens hard om en nu zegt ze alles goed, behalve als het heel snel moet, dan maakt ze nog weleens een fout. Het klinkt gewoon zo lief als ze het nog niet helemaal goed zeggen :inlove:
Grappig is dat he!
Yuri haalt het voornamelijk door elkaar met optillen…
Dan zegt hij: Mama jou optillen?
Waarop ik zeg dat gaat je niet lukken wahahahahaha!!
(hij bedoelt uiteraard mama, mij optillen! Hihi)
Hier begint het net (mijn zoontje is net 2 geworden) en eigenlijk vind ik deze fouten heel logisch. Ik merk steeds weer hoe moeilijk het Nederlands eigenlijk is (en hoe onlogisch).
Net zoals deze, die, dat en dit. Dat gaat al wel steeds beter, alleen noemt hij mensen waarvan hij de naam niet (meer) weet ook “deze”, maar dat hoor ik heel veel kinderen doen.
Hier nog 1 hoor :mrgreen: moet er wel om lachen.
Hij zegt wijst vaak en zegt dan mama,papa,Faisel(pleegbroer)en jij/jou en soms zijn naam.
Hahaha ik ken het, dat is hier nu ook aan de orde.
Hij weet nu dat hij IK en MIJ is en wij zijn dus JIJ.
Hahaha eerst was alles MIJ.
Hier nog alles mij
zelfs spullen van een ander is van mij :? :mrgreen:
Hahahaha hoe herkenbaar! :mrgreen: