Mijn dochter speelt regelmatig met een meisje uit haar klas vanuit school.
Gisteren speelde ze uit school bij ons thuis.
Het meisje zelf is erg populair bij de klasgenootjes, maar persoonlijk vind ik haar niet zo aardig.
Ze is bazig en dreigt met uitspraken als: “ik ga niet meer met je spelen als je niet doet wat ik zeg… of je mag niet op mijn feestje komen hoor”.
Vandaag was het dus weer raak en deze keer raakte ze mijn dochtertje echt met haar nare opmerking… ze kreeg haar zin niet en zei; “ik ben lekker uitgenodigd op het feestje van Emma en als jij ook gaat dan speel ik de hele tijd niet met je” Die kwam dubbel zo hard aan voor mijn meisje, want ze was niet uitgenodigd (en had dat wel verwacht en zich daar ook erg op verheugd, ze wil zo graag een keertje uitgenodigd worden op een feestje, maar dat is nog steeds niet gebeurd)
Alles wat haar niet aanstaat (muziek, speelgoed ed) vind ze altijd “superstom”. En ze schept overal over op. Als mijn dochtertje trots haar sinterklaascadeau laat zien of iets anders waar ze trots op is dan krijgt ze altijd een antwoord waarin zij iets veel mooiers heeft en dat die van mijn dochter maar stom is.
(haar moeder is precies zo, ik hoor alleen maar verhalen over dure jassen, tassen, auto’s en hoe fantastisch haar kinderen het op school doen :roll: :roll: enz enz…)
Toch is dat meisje al heel erg vaak op feestjes uitgenodigd en zie ik haar vrijwel elke dag wel met aan ander kindje naar huis gaan om te spelen.
Er zal dus wel iets leuks zijn aan haar :think:
Maar van een andere moeder hoorde ik toevallig ook dat ze doodmoe wordt als haar dochtertje samen met dat meisje speelt omdat ze altijd bonje hebben en dat ze dan constant maar loopt te “scheidsrechten”
Waarom mijn dochter met haar wil spelen is mij een raadsel. Altijd als de speelafspraak voorbij is is mijn dochter verdrietig en boos en wil ze mij niet vertellen waarom. Ik denk dat het komt omdat dat “vriendinnetje” haar een naar gevoel over haarzelf geeft.
Maar toch komen ze regelmatig arm in arm naar buiten en vragen ze of ze bij elkaar mogen spelen.
Ik ben niet zo van het verbieden om met kinderen te spelen. Ik vind dat ze haar eige keuzes daarin moet maken.
Maar ik wil ook niet dat ze mijn dochter verdrietig maakt.
Bovendien zie ik ook wel dat dat meisje zich erg opdringt met het spelen na schooltijd. Ze loopt iedereen af. Als een kindje niet mag, dan klampt ze zich meteen aan de volgende vast net zo lang tot ze iemand gevonden heeft. En als het niet lukt dan huilt ze tranen met tuiten.
Wat zouden jullie doen? Excuses gaan verzinnen waarom het “nu even niet kan?” praten met mijn dochtertje? Of het op zijn beloop laten en haar haar eigen levensles laten leren?
Tis een heel verhaal geworden, maar ik wilde een goed beeld scheppen… :oops:
Wat vervelend, ik heb nog geen ervaring met dit soort situaties hoor maar ik weet wel dat je je kind niet verdrietig of onzeker wilt zien en bij mij zou dat meisje niet meer welkom zijn en mijn zoontje zou daar ook niet meer mogen spelen.
Daarnaast zou ik misschien wel eerst met haar moeder gaan praten, al denk ik niet dat dat veel zin heeft, gezien de indruk die ik krijg.
Ik snap dat je het moeilijk vindt om voor haar te bepalen met wie ze wel mag spelen en met wie niet maar ik vind in een situatie waarin jouw dochter alleen maar heel erg verdrieitig wordt en heel erg onzeker en zij nog niet oud en wijs genoeg is om te kunnen beslissen dat je zulke mensen niet nodig hebt in je leven, dat jij dat voor haar kunt doen.
Ik zie het meer om me heen hoor dit soort type kinderen, je leest vaak de moeder er aan af en dat is heel erg jammer. Je dochter trekt waarschijnlijk naar haar toe omdat dit meisje erg goed is in het domineren en manipuleren (nu al) en de meeste kinderen hier niet tegen opgewassen zijn.
Probeer ook te stimuleren dat ze meer afspreekt met wat lievere kinderen uit haar klas, ze gaat dan hopelijk vanzelf wel zien of als jij er met haar over praat, dat het veel leuker is om met iemand te spelen die jou een fijn en blij gevoel geeft dan met iemand waar je verdrietig van wordt.
Verder denk ik dat het ook een beetje kind eigen is om de ene dag elkaar niet te zien staan en om de andere dag weer arm in arm als beste vriendinnen de school uit te komen. Zie dat geregeld bij mijn nichtje van 9 aan 
Maar zo’n meisje als wat jij beschrijft kan jouw dochter missen als kiespijn.
He wat naar zeg! Lijkt me idd heel vervelend en wat sneu dat je meisje er zo verdrietig van wordt…
Ook sneu voor dat meisje trouwens, met zo’n moeder als rolmodel…
Ik las ook je andere topic dat ze nog nooit bij een kinderfeestje is uitgenodigd… Dus ik kan me voorstellen dat ze wel heel graag wil…
Wat Lady28 zegt klinkt heel erg goed! En ik denk dat het in heel veel gevallen heel goed helpt bij kwetsbare kinderen. Maar jij weet het beste hoe jouw dochter in elkaar zit: gaat ze wat hebben aan beschermen, of heeft ze dan nog steeds bescherming nodig als ze 10 jaar is, 15 jaar is, 20 jaar is?
Misschien kunnen jullie oefenen wat ze terug kan zeggen als dat meisje wat zegt? Dat ze zo leert wat weerbaarder te worden.
Of dat je haar leert bij zichzelf te voelen; WIL ik echt met haar spelen of niet? En dat ze leert een keuze te maken die goed voelt voor haar?
Misschien kun je bij jezelf kijken hoe jij dat zelf doet bij andere mensen? Dat is ook een rolmodel voor haar! Als ze ziet hoe jij dingen aanpakt, is het makkelijker voor haar om het na te doen. Misschien kun je eens een rollenspel doen met iemand anders (een vriendin van je?) en dat je dochter dan mag zeggen; STOP! Dit hoort niet zo en dat je dan samen bedenkt wat je kunt zeggen of doen in zo’n situatie. En dat dan uitspelen om te kijken of het werkt?
Of misschien ontdek je dat je er zelf ook best onzeker in bent en kun je nagaan hoe je er zelf mee omgaat en dan met je dochter daar over praten… Ofzo… Ik roep maar wat dingen hoor!
Oh volgens mij heb je ook een soort weerbaarheidscursussen voor dit soort dingen. Misschien is dat (in de toekomst?) nog een idee?
alsof je het over een meisje uit de klas van onze oudste hebt!
Idd van het ‘als je niet dit en dat doet kom je niet op mijn feestje’ tot alles beter hebben, dingen van anderen stom vinden etc en toch overal spelen aan toe.
Maaaaaaar inmiddels zitten ze in groep 3… en je merkt dat kinderen haar nu toch echt links beginnen te laten liggen. Wat ik dan op zich ook wel weer sneu vind voor het meisje, maar de kinderen worden groter, komen beter voor zichzelf op en spelen tocht echt 1000x liever met een kindje dat gezellig kan doen als met een overbazig typje.
Dat meisje weet niet beter, zo heeft ze zich dik 2 jaar gedragen op school en had daar ‘succes’ mee… hoop echt voor dat meisje dat ze doorheeft dat ze met een andere instelling waarschijnlijk veel leuker kan spelen met andere kindjes.
En tja ik ben ook niet zo voor het afhouden van bepaalde kinderen… maar als jouw dochter ook genoeg met andere kindjes speelt… zou ik toch overwegen het een beetje te temperen met deze ‘dame’.
Oh wat rot zeg!
Maar ik denk dat ik me er zelf mee zou bemoeien.
Zou gewoon zeggen, nou … dat vind ik niet zo aardig wat je daar nu zegt.
Net zo lang tot ze in de gaten heeft dat jij haar in de gaten houdt.
Mijn zoontje heeft ook zo’n vriendinnetje alleen trekt hij zich er niks van aan. Als ze zegt “nou dan speel ik niet meer met je” dan roept hij “nou dan ga je toch lekker naar huis”
Als mijn zoontje boven aan het spelen is met een vriendje of vriendinnetje dan ga ik vaak was opvouwen o.i.d. boven zodat ik kan horen wat ze allemaal zitten te kletsen.
Ik ben n.l. echt zo vreselijk allergisch voor dat soort kinderen! Zelf heb ik vroeger een vriendin gehad die zo was maar toen was ik al ouder. Maar dat heeft me heel veel verdriet gedaan.
Ook mijn zoontje heeft zo’n vriendje die alles beter en sneller kan en veel meer en mooiere spullen heeft.
Laatst speelde hij bij ons en toen hij nog geen 3 minuten binnen was zei hij: hier is helemaal niks leuks om mee te spelen (ons huis puilt uit van het speelgoed maar dat terzijde)
Ik reageerde direct, liep naar de gang en pakte zijn jas en riep jongens trek je jas maar weer aan, ik ga X naar huis brengen want hij vindt er hier toch niets aan.
2 dikke pruillippen van zowel mijn zoontje als van zijn vriendje.
Toen ben ik met ze op de bank gaan zitten en heb ik rustig uitgelegd wat ik niet zo leuk vond als X kwam spelen en ook benadrukt wat ik wel leuk vind. Dat X altijd welkom was om te komen spelen als ze het maar wel gezellig houden.
Ik heb die middag nog wel 2 keer moeten vragen: jongens, houden jullie het gezellig? Maar eigenlijk zag ik wel verbetering :thumbup:
Ik zal ze niet verbieden met elkaar om te gaan maar ik zit er zelf dus wel bovenop en bemoei me ermee. Het gebeurt in mijn huis en ik heb weinig zin om me in mijn eigen huis te gaan zitten ergeren en daarnaast om mijn zoontje zich in zijn eigen huis te laten koeioneren.
herkenbaar weer…in elke klas zitten zulke meisjes…
het heeft zich hier “uitgezuiverd” mijn dochter heeft haar eigen plan getrokken geloof ik, die vind de baasjes uit de klas niet meer leuk en nodigt ze niet meer uit voor haar feestjes en ook niet om te spelen
ze heeft denk ik leergeld betaald…ik moet je eerlijk zeggen als ik kinderen dingen hoor zeggen als…dan speel ik nooit meer met je, dan zeg ik altijd wel iets ervan, ik haal en breng de kinderen altijd omdat wij nogal buitenaf wonen
ik zeg dan meestal …o vind je het niet leuk om met S. te spelen? geeft niet hoor pak je jas maar dan breng ik je even naar huis…bel je moeder maar dat je er aan komt
vaak kiezen ze dan eieren voor hun geld…
ook “dan mag jij niet op mn feestje komen…” en “dan vind ik jou niet meer leuk” geef ik meestal lik op stuk
nee ik bemoei m verder nooit met de kinderen en hun onderlinge relatie, maar je mag t best in banen leiden vind ik…
o dus je wilt als je je zin niet krijgt niet meer hier spelen zeg je? prima kind…dan pak je je spulletjes maar hoor…
en dat zeg ik dan heel aardig…niet boos ofzo…maar gewoon …wat jij wilt
gelukkig heeft ons meisje inmiddels al heel lang een hartsvriendinnetje dat ik wel zou willen adopteren haha…zo lief
die zou zo hier mogen wonen…die twee zijn echt voor elkaar gemaakt…hoe lang dat weet je nooit, maar dit loopt nu toch al een jaar of twee :inlove:
@gismolo wrote:
Oh wat rot zeg!
Maar ik denk dat ik me er zelf mee zou bemoeien.
Zou gewoon zeggen, nou … dat vind ik niet zo aardig wat je daar nu zegt.
Net zo lang tot ze in de gaten heeft dat jij haar in de gaten houdt.
Mijn zoontje heeft ook zo’n vriendinnetje alleen trekt hij zich er niks van aan. Als ze zegt “nou dan speel ik niet meer met je” dan roept hij “nou dan ga je toch lekker naar huis”
Als mijn zoontje boven aan het spelen is met een vriendje of vriendinnetje dan ga ik vaak was opvouwen o.i.d. boven zodat ik kan horen wat ze allemaal zitten te kletsen.
Ik ben n.l. echt zo vreselijk allergisch voor dat soort kinderen! Zelf heb ik vroeger een vriendin gehad die zo was maar toen was ik al ouder. Maar dat heeft me heel veel verdriet gedaan.
Ze zegt het gewoon waar ik bij zit… ze heeft er maling aan dat ik het hoor.
Ik kan me herinneren dat mijn dochtertje een keertje bij dat meisje heeft gespeeld. En toen ik haar op kwam halen zei de moeder dat ze het wel moeilijk vond met mijn dochtertje “omdat ze bij haar gewend zijn om altijd astublieft te zeggen als er iets wordt gevraagd”.
Oke… het is waar. Ik verbeter mijn dochter altijd als ze ons weer eens “beveelt” om drinken in te schenken.
Pardon?? Hoe vragen we dat? Zeg ik dan… en dan herhaalt ze de vraag op de goede manier.
Maar daar gaat dat dus al goed dacht ik nog, wat knap…bij mijn dochtertje komt de boodschap nog niet echt aan… ik ging echt een beetje twijfelen aan mijn opvoeding :eh:
Maar de laatste paar keren dat haar dochtertje bij ons kwam spelen werd er luid met de vuisten op tafel gebonkt en “SNOEPJE! SNOEPJE!” geroepen. En toen ze daarna stiekem twee extra snoepjes uit de snoeppot smokkelde moest ik toch wel even gniffelen.
Ik was in staat om tegen moederlief te zeggen bij het ophalen “ik vond het wel moeilijk hoor…hier zijn we gewend om netjes om snoepjes te vragen en dan niet stiekem extra snoepjes te pakken” :mrgreen:
Maar ik heb me ingehouden…ik verlaag mij niet tot dat niveau… wie weet hoe giftig ze dan op dat arme dochtertje van haar word.
@Roos wrote:
Ook mijn zoontje heeft zo’n vriendje die alles beter en sneller kan en veel meer en mooiere spullen heeft.
Laatst speelde hij bij ons en toen hij nog geen 3 minuten binnen was zei hij: hier is helemaal niks leuks om mee te spelen (ons huis puilt uit van het speelgoed maar dat terzijde)
Dat is erg!!!
Ik voel me echt een ouwe doos als ik zo ga praten als ik nu doe… maar vroeger had ik haast geen speelgoed. Als ik iets heel erg graag wilde hebben moest ik ervoor sparen of heel geduldig wachten tot ik jarig was of dat de Sint kwam.
Ik speelde met alles…stokjes, steentjes, autootjes van mijn broer, ik as vreselijk creatief met het verzinnen van spelletjes.
Dat “pusht” een kind tot creativiteit.
In deze tijden van overvloed betrap ik mijzelf er regelmatig op dat ik mijn dochter verwen. Maar zo erg als dat jongetje… zover laat ik het niet komen.
Een schoolvriendinnetje van mijn dochter heeft al een WII thuis staan, waar zij zelf mee kan spelen. Daar kan ik echt niet over uit.
Een prive spelcomputer zit er voor mijn dochtertje de komende jaren ECHT niet in hoor. Maar als ik af en toe bij kinderen thuis kijk, dan steekt daarbij vergeleken mijn dochter er bekaaid bij af…en toch spelen er hier gelukkig nog graag kinderen.
:doh: wat erg zeg haha. Ik weet niet of ik me in had kunnen houden…
Hier met de oudste weleens iets dergelijks gehad. Nu 8jr en een stuk zekerder van zichzelf en dus ook weerbaarder op dat vlak, maar dat is wel ook iets wat ze al doende leren.
Je dochtertje heeft nu flink ervaren al hoe vervelend het kan zijn en kiest ze er weer voor om met dit kindje te willen spelen zou ik het ten eerste idd wat meer begeleiden (ik zeg gerust ‘zo praten we hier in huis niet tegen elkaar’ bij dat krengerige gedoe) en ten tweede achteraf ook goed bespreken. Waren er dingen die je wel leuk vond, wat vond je niet leuk, waardoor maakt ze jou verdrietig, wat zou je daaraan kunnen doen. Rollenspelletjes zijn ook echt heel goed om dit te oefenen. En doe dan lekker gemeen en overdreven, mijn zoontje durfde dan eerst zelfs tegen mij niet zo goed, maar na een paar keer oefenen ging het heel goed.
@Lune wrote:
:doh: wat erg zeg haha. Ik weet niet of ik me in had kunnen houden…
Hier met de oudste weleens iets dergelijks gehad. Nu 8jr en een stuk zekerder van zichzelf en dus ook weerbaarder op dat vlak, maar dat is wel ook iets wat ze al doende leren.
Je dochtertje heeft nu flink ervaren al hoe vervelend het kan zijn en kiest ze er weer voor om met dit kindje te willen spelen zou ik het ten eerste idd wat meer begeleiden (ik zeg gerust ‘zo praten we hier in huis niet tegen elkaar’ bij dat krengerige gedoe) en ten tweede achteraf ook goed bespreken. Waren er dingen die je wel leuk vond, wat vond je niet leuk, waardoor maakt ze jou verdrietig, wat zou je daaraan kunnen doen. Rollenspelletjes zijn ook echt heel goed om dit te oefenen. En doe dan lekker gemeen en overdreven, mijn zoontje durfde dan eerst zelfs tegen mij niet zo goed, maar na een paar keer oefenen ging het heel goed.
Rollenspellen blijken hier erg goed te werken. Vooral als je het van beide kanten speelt. Dan kan ze vaak ook de kant van de andere partij indenken.
Het erge is dat dat meisje mij af en toe met die opemerkingen ook behoorlijk van mijn stuk brengt.
Ik ben als kind een tijd gepest. Ik dacht dat ik die tijd verwerkt had. Maar als ik af en toe kinderen onderling hoor…komen die tijden soms weer in alle hevigheid terug.
Dat staat een goede begeleiding van mijn dochter op dit gebied een beetje in de weg.
Ik moet op dat soort momenten eerst mijn eigen emoties onder controle krijgen, en pas daarna kan ik aan mijn dochter toekomen.
Goed dat je daar iig wel bewust van bent.
Ik had er idd ook last van, ziedend werd ik op dat ellendige kind… kon m wel wat aandoen, hoe die t durfde mijn knulletje te pesten :oops:
Maar dat wordt minder hoor, je zal misschien ook wel zien (ik wel in elk geval) dat het jou meer doet als je kind.
Mijn dochter heeft 1 vriendje die ik heel kort moet houden omdat hij manipulatief is, vreselijk bot en veelseisend. Om een speelmiddag in goede banen en sferen te laten verlopen zonder dat mijn dochter door hem gedrilt wordt om zijn zin door te drijven.
Hij mag ook zeker niet altijd komen, ik moet er geestelijk klaar voor zijn :mrgreen: En als ie weg is, ben ik moe en gaat de vlag uit.
Maar als ie in een goede bui is, dan kunnen ze ook hardstikke leuk spelen, alleen het moet wel in goede banen geleidt worden.
@Lune wrote:
Goed dat je daar iig wel bewust van bent.
Ik had er idd ook last van, ziedend werd ik op dat ellendige kind… kon m wel wat aandoen, hoe die t durfde mijn knulletje te pesten :oops:
Maar dat wordt minder hoor, je zal misschien ook wel zien (ik wel in elk geval) dat het jou meer doet als je kind.
Mijn ouders hielden zich in het verleden niet zo erg bezig met mijn problemen als kind.
Ik weet dat het voor mij de gemakkelijkste manier zou zijn als ik mij ervan los zou maken en het vertrouwen zou hebben dat mijn kleine meid haar boontjes zelf wel kan doppen. Misschien straal ik dan de boodschap uit dat ik vertrouwen in haar heb, en misschien is dat goed voor haar zelfvertrouwen.
Maar ik wil haar ook niet niet dat nare gevoel even dat ze aan haar lot wordt overgelaten.
De middenweg vinden is voor mij erg moeilijk op dit moment.
Ik wordt trouwens niet boos als ik dit soort dingen hoor.
Ik voel letterlijk een pijn gevoel in mijn borst, mijn armen voelen verdoofd en mijn ademhaling slaat op hol.
Ik gooi er dan eerst even een admhalingsoefening tegenaan. Roep mijzelf tot de orde, probeer dan een zo wijs mogelijke oplossing te vinden… en slaap meestal dezelfde nacht nauwelijks.
En zit vervolgens de halve nacht mijn zorgen van mij af te typen op KOK
:roll: