Pete is net 5 geworden. Toen hij op het kinderdagverblijf zat, heeft hij tussen 1 en 2 jaar moeite gehad met afscheid nemen. Regelmatig lieten we hem in tranen achter. Toen zijn broerjes ook naar het kdv gingen, ging het stukken beter.
De eerste keren op school had hij ook weer moeite met afscheid nemen, maar als snel ging ook dat beter.
De tweede helft van september zijn we naar Spanje gegaan, sindsdien heeft hij weer moeite met afscheid nemen. Eerst alleen als ik hem naar het kdv bracht, later ook op school en de laatste week zelfs als hij naar bed gaat. Gisterenavond was hij helemaal in tranen, hij ging mij zo missen zei hij.
We hebben al een afscheidsritueel. Als hij naar bed gaat dan krijgt hij een kus en knuffel, daarna nog even vanaf de trap zwaaien. Ook op school en kdv krijgt hij een kus en knuffel, dan ga ik buiten bij het raam nog even zwaaien. Door het raam zie ik dan de tranen al komen bij hem.
Ook praten erover helpt niet. Als ik hem uitleg dat ik hem gewoon kom ophalen of dat ik gewoon beneden ben, het enige wat hij zegt is ‘maar ik ga je missen’.
Er is verder niks gebeurd in de laatste maanden, geen ziekte of overlijden in onze omgeving, geen spanningen/ruzie thuis.
Komt dit vaker voor bij deze leeftijd en is het een fase? Of heeft iemand nog tips of adviezen?
Grappig dit zo te lezen, Elise had dit vorig jaar in de mei-maand, toen was ze ruim 4 en zat ze al zondet problemen een tijd op.school. huilen, krijsrn als ik wegging. elke keer afgesproken dat niet te doen, vgoraf vertellen wat er ging gebeuren, niets hielp. Elise haar worden waren ik vind het wel leuk op school, maar ik mis jou zo! Na onze vakantie ( dit alles speelde zich af begin mei, we gingen 20 mei op vakantie) was het eigenlijk vrijwel over, gewoo. spanningen waren het bij haar geweest dus. Spanningen van vakantie, drukte van onrustige schoolmaand, enz.
Herkenbaar, Y.eline heeft het ook heel erg. Zij is dan wel bijna 7 jr, maar sinds de laatste tijd is het elke keer van mama, vind jou lief, ga je missen en tig aantal kusjes en knuffels geven en het gebeurt vaak dat ze halvewege het schoolplein staat en dan huilend naar mij toe rent, van mama ik ga je zo missen. Echt zo sneu, ze heeft het ook met andere dingen als ze ergens heen gaat, als ze dan thuis komt plakt ze aan me vast en blijft maar herhalen hoe lief ze me vind en ze me zo gemist heeft.
Weet ook niet waarom ze nu zo is? en ook zij geeft als antwoord als ik zeg waarom? dat ze me zo gaat missen. Hoop dat het een fase is, want zal niet weten wat ik nog meer moet zeggen om dr gerust te stellen…
Dat heeft mijn jongste ook. In augustus voor het eerst naar school en toen moest hij ook steeds huilen en even bij de juf op schoot. Dat ging steeds beter, na een tijdje ging hij zwaaien aan het raam en op zijn eigen stoel gaan zitten. Toen moest hij voor een onderzoek naar het huis en sindsdien is het weer iedere ochtend zo. Ik moet hem altijd aan de juf geven en de ene keer is dat al huilen en de andere keer net niet.
We zijn bij hem bezig met een beloningsblad voor alles wat hij zelf doet, hij weet dat hij twee stickers mag plakken als hij 1. Niet hulilt en 2. Op zijn stoel gaat zitten.
Vaak doet hij dat wel maar net als ik dan deur uitloop begint hij dan toch te huilen. Het is bij hem zo over, als de juf dan zegt dat hij op zijn stoeltje moet gaan zitten dan doet hij dat keurig.
Hij vindt school verder heel leuk, blijft meestal ook over.
Ik zit er niet zo mee, gaat vanzelf wel over. Kan me herinneren dat bij mijn twee andere kinderen er ook altijd wel eentje zat die altijd ging huilen en bij de juf ging zitten. Dit jaar is dat er dus eentje van mij.
Maar het is niet leuk om je kind zo te moeten achterlaten.
mlk1982, misschien dat het ook wel komt door de spanningen/onrust. Eerst de zomervakantie, toen 4 weken school, toen 2 weken naar Spanje, toen 2 weken naar school en toen weer herfstvakantie. In oktober zijn verjaardag en eerst kinderfeestje. Binnenkort gaat hij beginnen met zwemles. Binnenkort komt Sinterklaas natuurlijk. Ik weet niet in hoeverre dat allemaal meespeelt.
chantal, jouw meisje al wel wat ouder, maar zo gaat het dus bij ons ook. Het enige wat ik eruit krijg is dat hij mij gaat missen. Ook tegen oma (moeder van manlief, woont bij ons in het dorp) begint hij nu, roepen dat hij haar gaat missen of zeggen ‘we bellen he’.
sasisj, de juf zei tegen mij ook dat het zo over is. In de klas doet hij gewoon leuk mee, overblijven gaat prima, dan merkt ze niks meer aan hem. Het is alleen het moment van afscheidnemen. We wachten wel af.
Vandaag ging het goed, beide keren met wegbrengen heeft hij niet gehuild :thumbup:
Ik had vanmiddag van mijn schoonmoeder gehoord dat hij tegen haar een onsamenhangend verhaal vertelde dat een van zijn klasgenootjes bloed bij zijn neus had en dat de juf even boos op hem was geworden. Nu vroeg ik daar vanavond even naar en vroeg of dat de reden was dat hij huilde als ik hem wegbracht? Toen vertelde hij dat hij het gewoon leuker vond om samen met mij vrij te zijn. Dus ik denk dat hij ging huilen in de hoop dat hij weer mee naar huis mocht :think:
Ik ben benieuwd of het nu verder goed gaat…
Jayden zei het vanavond nog tegen mij voor het slapen gaan… “mama, ik ga je heel weg missen!” Echt met zo’n verdrietig stemmetje… Maar goed, hij zegt ook wel wens dat hij zijn knuffel gaat missen, of zijn zaklamp :roll:
Herkenbaar, hier ook een kleuter (over twee maanden 5) die mij erg veel gaat missen, ik hoor het dagelijks. Duidelijkheid over wanneer ik vrij ben en hij me niet hoeft te missen helpt. Duidelijkheid over waar/bij wie hij is en wie hem komt halen helpt ook. ‘Vanmiddag haalt de gastouder je om 15:30, maar daarna ben ik twee dagen vrij en dus twee dagen bij jou.’
Ik zei laatst tegen een collega dat het vast de leeftijd is en vanzelf over zal gaan. Vertelde zij dat haar dochter van 11 het nog regelmatig had, die vlieger ging dus niet op. Sommige kindjes hangen denk ik meer aan mama dan anderen, J. is ook wel redelijk gevoelig en graag bij mij. Dat missen op zo’n moment is ook wel heel oprecht. Ik probeer er niet in mee te gaan zonder dat ik zijn gevoel ontken, want dat gemis mag er ook gewoon zijn. En als ik uit beeld ben, is er niets meer aan de hand, niets. Daar hou ik me maar aan vast. 