meid, ten eerste heel veel sterkte! :hug: het lijkt me een hele moeilijke situatie.
dit is een moeilijke emotionele keuze waarvan je de consequenties -wat je ook kiest- nu lastig kunt overzien. ga naar je huisarts of direct naar het Fiom of een ander instantie in de buurt, evt. een verloskundige en praat erover. iemand die wat verder af staat, die jou kan helpen om alle voor- en nadelen rustig en eerlijk op een rijtje te zetten.
wat de beslissing ook wordt, het is heel erg belangrijk dat je voor de rest van je leven achter die beslissing kan staan.
zoek hulp hierbij, daar zijn ze voor.
sterkte!
Neem contact op met het Fiom http://www.fiom.nl/. Daar kunnen ze jullie begeleiden naar een keuze waar jullie (samen) achter staan, zodat je -wat de keuze ook wordt- achteraf kan terugkijken op een zo goed mogelijk gemaakt beslissing.
Sterkte in deze moeilijke tijd! :hug:
hoi
ik wil je iig een dikke :hug: geven wat een schok zal dat zijn voor jullie zo ineens!!
maar ik denk dat jullie vooral naast misschien wat al velen zeggen hier een buitenstaander/hulpverlener kunnen gaan aanspreken en er over praten
en ook vooral niet vergeten om met elkaar te blijven praten dat is wel heel belangrijk zeg wat je voelt en wilt en denkt ! en laat je vriend zich ook proberen zoveel mogenlijk te uiten( al is dat erg lastig voor sommige mannen)
ik hoop dat jullie een goede oplossing kunnen vinden waar jullie het bijde mee eens kunnen worden!
:-*
Ik zal even mijn verhaal hier neerzetten…
Ik en mijn vriend waren niet altijd even gelukkig…
We begonnen ongeveer 4j geleden een relatie maar na een tijdje ging het mis, maar toch konden we niet zonder elkaar en kwamen we telkens weer samen (ik denk dat we in totaal 4 keer uiteen zijn geweest). Hij kon zich niet binden en ik verwachte TEVEEL dan volgens hem.
We woonden elk apart, werkten in het weekend samen en gingen na het werk dan altijd samen uit en als we thuiskwamen was het nooit alleen maar altijd samen ook als waren we uiteen, als jullie snappen wat ik bedoel…
Ik neem al sinds mijn 16 de pil, nooit problemen mee gehad, tot op een dag ik ineens mijn maandstonden niet meer kreeg. Maar ik en mijn vriend waren toen uit elkaar voor de zovéélste keer!!!
Ik heb altijd al gezegd dat ik noooit een abortus zou doen aangezien ik persoonlijk voor mij daar tegen ben! (ieder zijn mening daarin natuurlijk)
Toen ik het hem vertelde was hij daar ook niet goed van, zijn leven bestond namelijk uit werken, werken en feeeesten en dat van mij toen ook…
Hij dacht eerst ook aan abortus maar hij wist dat ik daar tegen was, dan dacht hij aan co-ouderschap (of hoe het ook noemt) deels bij mij deels bij hem. Ik zag daar tegenop dus begon ik te denken aan een andere oplossing…
Op een dag trok ik mijn stoute schoenen aan en vroeg ik hem of we niet opnieuw een koppel konden worden zodat ons kindje in een “normale” gezinssituatie kon opgroeien! Natuurlijk stond hij hier niet voor te springen maar hij beloofde mij dat hij er ging over nadenken. Enkele dagen nadien al vertelde hij mij dat hij dat toch zag zitten om het opnieuw te proberen, en kijk ondertussen ben ik 30 weken zwanger en gaat het nog steeds goed tussen ons.
Nu is ons leven totaal veranderd, we gaan niet meer uit en genieten eindelijk van elkaar ipv elkaar in de haren te vliegen.
En kijken allebei uit naar ons kleintje…
Dus mijn tip is geef hem gewoon wat tijd tot de eerste “shock” gepasseerd is en probeer er dan samen eens nuchter over te babbelen!!!
Maar natuurlijk is iedereen verschillend en geld dit ook weer niet voor iedereen, dat weet ik!!!
Alvast veel succes ermee!!!
Groetjes Tineke
Hoi hoi
Ik lees je bericht met gemixte gevoelens en gedachtens… maar het gaat hier om jou en je vriend samen !
Ik kan geen tips geven of adviezen.
Geen idee wat hoe of waarom … oordelen of niet ene mening of niet,
maar ieder die in zo ene lastig pakket zit heeft ene knuffel nodig, en daarom geef ik je die.
Sorry dat ik je geen tips ofzo geef,maar kan me indenken dat je het zwaar hebt met deze “toestand”.
Heel veel sterkte en kracht wat er ook gaat komen en gaat gebeuren wat de keuzes zijn …
:hug: :hug: :hug:
Jeetje meid, wát een rotweekend!
Ik durf je geen advies te geven, ik snap dat je ook voor je relatie gaat maar kan je niet met hem praten over het feit dat jullie ‘‘later’’ wel een ‘‘echte’’ kinderwens hebben.
Dat als jullie dan een kindje krijgen, jullie je eerste kindje weg hebben laten halen?
Maakt hij zich zorgen over dingen? Alles valt op zijn plek echt waar!
Als je kinderen laat voor beren op de weg kan je lang wachten want die zijn er altijd, wat als dit, wat als dat, misschien moet hij even wennen aan dit idee.
Niet te lang natuurlijk, want ondertussen groeit jullie wonder gewoon door.
Ik wens je alle sterkte en hoop dat je steun zult krijgen vanuit dit topic om uiteindelijk tot een goed besluit te komen :hug:
Fijn te lezen dat jullie al 4 jaar samen zijn :thumbup: Dat vind ik al heel positief. Zijn nare jeugdervaringen maken ook een hoop duidelijk. Ik denk dat het idd het beste is om nog even af te wachten tot de grootste shock over is. En dan samen rustig praten en nadenken. Jullie hebben nog 8 maanden de tijd om je er samen op voor te bereiden, en dat is vast wel lang genoeg :hug: Hoe dan ook, veel sterkte en wijsheid in deze situatie :hug:
jee meid wat een nare dagen heb je achter je rug veel advies kan ik je niet geven ik denk dat je er goed over na moet gaan denken wat JIJ wilt en niet wat je vriend wil het is jouw lijf en jouw kindje en jouw beslissing. mijn mening over abortus is dat ik het nooit zou doen (of het moet een nare aanleiding zijn zoals verkrachting etc etc) maar dat terzijde. Je hebt al 4 jaar een relatie met hem dus neem aan dat jullie veel van elkaar houden
Je hebt een stabiel leven als ik het zo lees een vaste baan, eigen huisje, hij heeft vaste baan etc alleen financiele problemen zijn die zo erg dat je geen kindje op kan laten groeien?
is het alleen dat je vriend er niet klaar voor is?
snap dat je met zoveel emoties en gevoelens zit maar meid neem een verstandige beslissing al snap ik hoe moeilijk dit voor je is
wens je heel veel sterkte en kracht toe om een beslissing te nemen :hug:
Hoe gaat het inmiddels?
…Ook ik wil je adviseren contact te zoeken met het FIOM. Hier vind je professionals die verstand hebben van dit soort problemen en kunnen jullie keuze hierin begeleiden…
Realiseer je dat je écht niet de enige bent en dat zulke mensen nooit raar op zullen kijken van een verhaal als het jouwe.
Verder zou ik je nog willen zeggen…geef je vriend nog wat tijd (met zijn verleden kan ik, als professional in die doelgroep, me zijn eerste emotionele reactie heel erg goed voorstellen eerlijk gezegd…) en praat er samen nog eens over.
Volg je gevoel, wat want je ook doet, de beslissing is onomkeerbaar. Zorg dat je je goed voelt bij de beslissing, ondanks de eventuele bezwaren die er zijn…
Heel erg veel sterkte, en schaam je niet als je toch beslist dit kindje weg te laten halen. Zorg alleen wel dat je er dan zelf helemaal achter staat, want hoe je het ook wendt of keert, je zal in alle gevallen verder moeten met jezelf…dus wat zorg en liefde voor jezelf is echt geen overbodige luxe :hug:
Ik dacht ineens aan dit topic en ben benieuwd hoe het nu met je is