Afgelopen maandag is Benthe gevallen. Met haar mooie koppie tegen de afgeronde hoek van de tafel. Het ging zo hard, ze klapte ertegenaan en stuiterde weer omhoog en viel naast de tafel. GODZIJDANK op een kussen die daar lag.
Ze bloedde vreselijk en we hebben er snel een koud lapje op gedrukt.
Toen ik keek hoe het eruitzag, keek ik zo in het gat, tegen haar schedeltje aan :sick: 
We zijn in de auto gesprongen en naar de HAP gegaan.
Daar werden we meteen geholpen, ondanks dat er drie mensen zaten te wachten en we geen afspraak haddenā¦ (Dat vroeg dat stomme mens: heeft u een afspraak gemakt??? :doh: :snooty: )
Ze hebben de wond gelijmd en Benthe had meteen weer praatjes.
Ze heeft ook goed geslapen en loopt nu trots te vertellen dat de dokter in het ziekenhuis haar gat gemaakt heeft.
Dinsdagochtend stonden we op en ik heb haar in de kinderstoel gezet om te ontbijten en heb haar daar de hele ochtend laten zitten. Ik was zooo bang om haar te laten lopen!!!
Ik zag ook ineens dat er bloed op de grond lag, dus heb de kamer heel grondig gedweild.
Vandaag heeft ze wel rond gelopen, maar ik merk aan mezelf dat ik zooooo bang ben, zie haar telkens weer tegen de tafel aan gaanā¦
Ik weet dat ik niet de eerste moeder ben die dit meemaakt en dat elk kind eens wat overkomt, maar ja, dit is mijn meisje, mijn mooie moppie :inlove: :inlove:
Gaat die angst over en hoe moet ik me hier overheen gaan zettenā¦ Ik stond doodsangsten uit toen ze vandaag met haar papa aan het stoeien was, ik kon wel janken. Zag van alles gebeuren.
Ik hoop dat dit overgaatā¦
:hug: Heftig hoor, snap goed dat je er echt even van moet bijkomen.
Dan wel dat de aankomen je gevoel wat zal veranderen hierin. Geef jezelf even de tijd het te verwerken.
Ach kind wat verschrikkelijk zeg! Een paar jaar geleden viel onze oudste van de nek van haar vader toen hij struikelde en kwam met haar hoofd op de stoeprand en begon gelijk te bloeden, gelukkig was het niets ernstig. Toen ze in bed lag die avond en wij weer rustig beneden zaten, kwam de klap en hebben we allebei keihard zitten janken en heb ik mijn oma die een jaar ervoor overleden was bedankt voor dat ze zo goed op haar achterkleinkind heeft gepast. Mijn vriend was er echt kapot en had een enorm schuldgevoel. Ook in mijn hoofd speelde die dagen regelmatig de fim āwat alsā af. Het heeft een tijdje geduurd voordat we over de schrik heen waren en mijn vriend haar weer op zijn nek durfde te nemen. Geef je zelf de tijd om de boel te verwerken. Op een gegeven moment worden de angsten minder.
Heb er helaas ook ervaring meeā¦ 
. Teun was bijna 2 toen ie met zān hele gewicht voorover van de bank viel (zān crocs bleven steken onder zān been) en zo met zān voorhoofd op de rand van de tafel. Hij deed niet gek, niet wild maar wilde gewoon rustig van de bank afkomen. Jeeeeeā¦ wat was dat schrikken :shock: :shock: ! Een flinke diepe snee midden op zān voorhoofd . Helaas niet gelijmd, kreeg ie dus ook nog een verdoving erin bij de HA en een paar hechtingen (die hij er de volgende dag in zān slaap al weer uit had getrokken :? ).
En nuā¦ als ik er aan denk, lopen de rillingen nog over mān rug. Heb hem sinds die tijd ook veel minder los durven laten; altijd maar zeggen: pas op/ dadelijk val je/ doe niet zo gek en, bij wijze van 
, loop ik als een vangnet achter hem aan.
Dus helemaal niet raar dat je zo reageertā¦ je zal nog wel een hele tijd bang blijven dat het weer gaat gebeuren :hug: .
En loslaten is het beste (zeggen ze :eh: ) maar dat is zo moeilijk als je zoiets hebt meegemaakt. Een ongelukje zit gewoon in een heel klein hoekje.
Dus beterschap voor je kleine meid :hug: en sterkte voor jou!
Groetjes, Anne
Wen er maar vast aan want het zal zeker niet de laatste keer zijn dat ze valt en zich pijn doet. 
Het is natuurlijk rot, ik weet het, maar ja wat moet je eraan doen?
Niet de hele ochtend in haar stoel zetten.
Hoop dat je nu niet te overbezorgd gaat worden, want dat is ook niet fijn voor je dochter natuurlijk.
Beterschap voor je meissie en voor jou een :hug:
onze jongste is tijdje terug inmiddels met zijn koppie tegen de zijkant van de verwarming gevallen en dat bloedde ook als een rund en is ook gelijmd.
Toen we terug waren en bij de buren de middelste op gingen halen (daar kwam ik er pas achter hoeveel bloed ik op mijn kleren had :shock: meer als hij zelf) was hij allang weer het mannetje en wou rondkruipen, maar jemig ik zat op het puntje van de stoel als hij in de buurt kwam van de rand van de tafel of de verwarming.
Heb hem dus wel direct gewoon weer laten gaan, maar de eerste dagen was ik wat allerter op wat hij deed. Inmiddels speelt hij weer gewoon lekker en kan hij gewoon zijn gangetje gaan terwijl ik ook bezig ben.
Alleen als hij richting de verwarming gaat en ik zie dat hij zich op wil trekkenā¦ haal ik hem er nog altijd weg!
Ik ken het gevoel enā¦ het slijt gelukkig wel :hug:
Mijn dochter had afgelopen najaar een ongeluk met een omvallende salontafel en daardoor lagen er twee vingertopjes voor driekwart naast. Not a pretty sightā¦ Drie weken gips/hechtingen en erg veel pijn verder mocht ze weer zonder bescherming alles doen en ik vond het doodeng. Als ik dan ging zitten malen over het ongeluk (ik stond er met mijn neus bovenop) dan werd ik er weer misselijk van. Als je dan gaat nadenken wat er nog meer had kunnen gebeuren, dan maak je al helemaal gek.
Als ik weer āzoā ga denken probeer ik het heel bewust van me af te zetten. Je kunt niet alles voor zijn en mocht er iets gebeuren dan weet ik dat ik rustig en adequaat kan handelen.
Sterkte :hug:
Ik weet niet of dat ooit over gaat. Anderhalf jaar geleden heeft J. een kop kokend hete thee over zich heen gekregen, ik ben nog steeds extreem panisch als het om warme dranken gaat.
Kan dat ook nogā¦
Geen tips, want ik herken het helemaal niet :shifty: Mies is laatst een gat in de kop gevallen op t deurscharnier, hij kreeg een driftbui en die zal hij nog wel vaker hebben.
Ook hier meteen naar de huisarts en 2 hechtingen in zijn kop (ze wilden lijmen, maar ik ben niet zo van lijmen, het hecht minder mooi) Maar ik heb niet het gevoel dat ik zulke ongelukjes kan voorkomen.
Het enige wat je kan doen is de hoek van je tafel goed afschermen en als hij erg scherpe randen heeft een andere tafel overwegen.
Maar je kind benauwen, vasthouden, tegenhouden enzā¦ de kans dat ze dan los willen breken en juist ergere stunts uithalen om hun vrijheid terug te krijgen is groter dan dat ze nog een keer op korte termijn een soortgelijke stunt uithalen.
Ik ben ook altijd banger dat ze het mij kwalijk gaan nemen of mij gaan ontlopen als ik ze te veel verstik met aandacht. Wellicht dat je dat in je hoofd kan nemen en toch die vrijheid weer wat terug kan geven aan Benthe, want heel fijn is het natuurlijk niet als je de ene dag toch meer vrijheid had dan de ander.
wonden, valpartijen en dergelijke horen nou eenmaal bij opgroeien. De 1 wat meer dan de ander.
ach gossieā¦ Ik kan me voorstellen dat je flink geschrokken bent en nu bang bent, maar je moet toch proberen om je eroverheen te zetten .
Helaas kun je je kinderen niet 100% beschermen tegen ongelukjes.
Hopelijk geneest de wond mooi en heeft ze er niet teveel last van .
:hug: voor jou
Ik begrijp absoluut dat ik haar weer los moet laten en dat doe ik ook, maar het grijpt me soms bji de strot.
Als ik haar weer langs de tafel zie lopen, slaat mijn hart een slag over.
Ben blij dat ze lekker rondloopt, maar ik moet me weer leren in te houden om niet telkens te zeggen:āPas op, niet zo hard, kijk uit!!ā
Ik weet dat het erbij hoort, maar dit ging zo hardā¦ Ik heb die angst veel minder gehad toen BāElanna haar arm brak. Dat heb ik niet zien gebeuren, dit welā¦
ten eerste even een dikke knuf wat zul je geschrokken zijn.
Ik heb nienke van de trap af zien vallen toen ze een jaartje of 3 was. zo van de bovenste tree naar beneden. de stoel op een haar naar gemist en ze hadā¦helemaal niks.
Wij zijn opzich heel makkelijk als nienke wil klimmen enz we staan niet bij het klimrek van pas op en kijk uit maar dat was daarna wel even slikken.
Ik heb wel gemerkt dat als ouders angstig zijn de kinderen dat soms opvangen en minder op hun eigen kunnen gaan vertrouwen.
Dus ik heb het snel weer afgeleerd en nu is het af en toe ogen dicht of vragen of ze zelf denkt dat dat verstandig is.
groetjes
marlies
Hier viel mop vorige zomer en dit voorjaar van boven naar beneden de speeltuinglijbaan af. De 1e keer was ik er niet bijā¦deze keer wel. We waren zover dat we haar alleen lieten gaan, dat kan ze prima en hoppa daar ging ze. Ik heb er dus weer een hele tijd naast gestaan en laat haar nu weer gaan, het liefst kijk ik dan gewoon even nietā¦tegenhouden kan ik het niet. Ze had beide keren niks trouwens, wat schrammen.
En regelmatig krijg ik bijna een hartverzakking hier met oa rond de tafel rennen, steeds bijna tegen de eiland rand enzo, of bijna van het keukenkrukje afvallen, wat naast een verwarming staat. Ik slik altijd maar een keer en probeer het los te laten, hier gelukkig nog geen grote ongelukken. Ik probeer mezelf altijd voor te houden dat ze net zo lelijk terecht kunnen komen als ze over een drempel struikelen, ze hoeven maar net verkeerd te vallen.
Is je moppie zelf al wel bekomen van de schrik? Snap wel dat je schrikt hoor, zeker met al dat bloed, maar ik zou haar toch weer proberen los te laten en af en toe maar gewoon even niet kijken denk ik dan maar Komt vast goed, even bekomen en dan went het weer.
Uhmmmm even for the recordā¦
eerst naar de HAP bellen voor een afspraak is wel handig hoor, ook in noodgevallen, met een beetje pech is de arts / zijn de artsen naar een spoedgeval. Zit je daar met een bloedend kindje terwijl er geen dokter in de buurt is.
:think:
Uhmmmm even for the recordā¦
eerst naar de HAP bellen voor een afspraak is wel handig hoor, ook in noodgevallen, met een beetje pech is de arts / zijn de artsen naar een spoedgeval. Zit je daar met een bloedend kindje terwijl er geen dokter in de buurt is.
:think:
Misschien waar, maar beter dan daar zitten (is bij het ziekenhuis) dan thuis blijven, 30 minuten van de HAP af.
En bellen ging moeilijk, want we zijn meteen de auto ingesprongen en naar de HAP gereden. Mijn man achter het stuur en ik op de achterbank met Benthe in mijn armen.
De HAP is hier zo groot dat de kans klein is dat er gĆĀ©ĆĀ©n arts isā¦ En anders hadden we naar de EHBO gegaan
:hug: Een hele dikke knuffel voor jou en je kleine meid. Gelukkig dat het goed met Bente gaat nu. En die angst is echt heel erg herkenbaar helaas.
13 September heeft mijn zoontje van toen net 2 een deel van zijn rechter wijsvinger verloren doordat hij met zijn vinger in een handdoekhaak (met zoān gleuf) kwam. Ik heb alles zien gebeuren, maar kon het echt niet voorkomen. Daarop volgend een operatie in het ziekenhuis en een week later een zware ontsteking van de wond.
Ook ik raakte hierdoor veel te bezorgd en wilde telkens Quinten waarschuwen voor gevaar. Langzaamaan begint het te slijten en durf ik hem steeds beter weer los te laten.
@Cell wrote:
Maar je kind benauwen, vasthouden, tegenhouden enzā¦ de kans dat ze dan los willen breken en juist ergere stunts uithalen om hun vrijheid terug te krijgen is groter dan dat ze nog een keer op korte termijn een soortgelijke stunt uithalen.
Quinten is er zo eentje :shifty: . Is laatst bij het kdv ontsnapt uit het pand en bij de peuterspeelzaal heeft hij het ook geprobeerd. Nu ik hem wat meer los laat en zijn gang laat gaan is hij ineens veel minder ondernemend. Dus zeer zeker een waar iets dat je een kind teveel kunt benauwen met je angsten :oops: .