.Moet even van me afschrijven… ik durfde het niet bij “een arm om je schouders” te plaatsen omdat ik vind dat mijn problemen niet half zo heftig zijn als de onderwerpen die ik daar lees.
Ik realiseer me mijn rijkdom met twee dochters. Maar het valt me af en toe zo zwaar.
Onze oudste dochter (van 6,5 jaar) heeft pdd-nos en vraagt altijd onze aandacht. Onze jongste dochter is nu 3 jaar en doet er alles aan om ook onze aandacht te krijgen.
Het resultaat is een huis vol herrie, gegil en geschreeuw.
Ik heb een paar jaar terug mijn baan opgezegd om voor mijn oudste dochter klaar te kunnen staan wanneer zij dat nodig had.
Ik had opeens zoveel tijd voor haar en he ging al heel snel goed met haar.
Maar ik merkte na een lange tijd dat het voor mij wel erg zwaar was om elke dag alleeen maar met mijn kinderen bezig te zijn. En op den duur maakte ik geen tijd meer voor ze vrij en merkte ik dat ik tegen een dag op ging zien.
Dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb ik voor mijzelf het besluit genomen weer te gaan solliciteren. Er waren nauwelijks tot geen berichten meer van school dat er problemen waren en thuis maakte ze ook een erg gelukkige indruk. En het lukte! Ik ben aangenomen en heb een parttime baan gekregen!
Over 2 weken ga ik beginnen, maar vanaf het moment dat ik het bericht kreeg dat ik was aangenomen gegon de school weer gesprekken met mij en mijn man aan te vragen.
Het gaat weer helemaal mis met onze dochter, ze kruipt onder de schooltafeltjes, ratelt de hele dag aan één stuk door, houdt andere kinderen van hun werk heeft driftbuien en luistert thuis niet. Ze negeert mij en mijn man volledig als we met haar proberen te praten.
Ze gaat halverwege onnze zin zitten zingen of woordjes hardop zitten lezen die ze op een krant ziet staan.
Als we haar uitleggen dat dit niet netjes is zegt ze sorry en doet het vrijwel meteen erna gewoon weer. Soms kunnen we het haar niet eens uitleggen omdat we niet kunnen doordringen door haar "muur"om haar heen.
Vanmorgen werd het me teveel en ben ik vreselijk uit mijn slof geschoten.
Ik heb haar boos naar school gebracht en elke keer als ze me wat vroeg in de auto ging ik door haar zin heen zingen.
vreselijk kinderachtig van me, ik weet het.
Een maal bij de school aangekomen heb ik haar de auto uitgezet en zei ik "zo, ga maar lekker de juf op school irriteren, veel plezier ermee"en toen heb ik de deur dichtgegooid. :oops: 
Toen ik haar huilend weg zag lopen richting school ben ik de auto weer uitgegaan en ben ik haar achterna gerend. Ik heb sorrie gezegd en haar proberen uit te leggen waarom ik zo deed. Lekker gezicht 
een huilende mama en een huilend kind op straat :?
Ik trek het niet meer, ze is zo bewerkelijk…zelfs het idee dat ik weer hulp voor ons moet gaan vragen maakt me doodmoe.
Loop de hele dag al met dikke rode ogen rond…maar ik wil deze baan houden. Ik wil eindelijk eens iets voor mijzelf blijven doen.
Ook al liet de juf duidelijk merken dat ze hun bedenkingen hierover hadden.
Ik hou zielsveel van mijn kinderen, maar ik ben er zelf toch ook nog?!
Natuurlijk had je een topic bij Arm om je Schouders mogen openen! Niet alleen de extreme verhalen zijn daar welkom, iedereen kan wel eens een knuffel gebruiken. En jullie situatie lijkt me ontzettend heftig. :hug:
Ik zou het topic kunnen verplaatsen naar het andere forumdeel, maar ik denk dat je daar minder reacties krijgt dan hier. Hier past het ook, omdat het toch ook met jullie dochter te maken heeft. Ik ga even voor je in het Contact-gedeelte zoeken, want er moet vast een clubje zijn waar je aansluiting kunt vinden.
Sterkte met alles!
Even een dikke knuffel. :hug:
In het Contact-gedeelte staat het topic Mama’s van bijzondere kindjes-deel 6. Hier kletsen mama’s van kindjes die ook PDD-NOS hebben, autisme en andere “beperkingen”. Misschien dat je daar steun kunt krijgen en kunt kletsen over jullie ervaringen. Ik denk dat die mama’s vast begrijpen wat je nu meemaakt.
Link naar het topic
kan je niet voor jezelf hulp zoeken om haar beter te begeleiden. Dat moet volgens mij ook prima kunnen met een baan ebij!! en zo te lezen zou ik die ook gewoon lekker houden, om lekker gewoon jezelf ff te zijn, even je gedachten verzetten en energie krijgen om weer thuis goed aan de slag te kunnen.
Het klinkt mij alsof jij iets nodig hebt buiten je kindjes om. Ik denk dat elk kind gebaad is bij een blije mama. En als ik het zo lees word jij blij met iets buiten de deur. Dus ik zeg: doen!!
Mocht het echt niet lukken met jullie dochter, dan kun je altijd weer terug naar hoe het nu is.
Logisch trouwens dat je eens uit je slof schiet hoor :-*
:hug: :hug:
Oh meid, het is zó herkenbaar
Ik kan me zo goed voorstellen hoe je je af en toe moet voelen, want het is hier hetzelfde verhaal (alleen dan 2 jongens die nog wat jonger zijn)
bij onze oudste zoon is recent de diagnose autisme vastgesteld. Het is een schat van een ventje, absoluut, maar hij kan zó veel energie van je vragen :shock: Niks gaat vanzelf zeg maar.
Ook heeft hij veel last van preoccupatie. Hij BLIJFT maar stekkers uit de stopcontacten trekken en die MOETEN dan opgerold zijn. Anders gaat hij soms totaal door het lint heen.
En wat doet de jongste?? Die aapt hem gewoon na (want, hè, dan krijg je aandacht!)
Daarbij slaapt onze jongste nu echt vreselijk slecht 's nachts, dus dat hakt er ook nog een keer extra in.
Ik heb laatst ook jankend op de bank gezeten en ik dacht alleen maar; dit trék ik gewoon niet meer! Ik wil dit niet!! Ik wil weg! Ik wou dat ik eens een week ALLEEN op vakantie kon!!!
Ooit heb ik het gevoel dat ik op mijn werk meer rust heb dan thuis :oops:
(terwijl ik voor een kleuterklas sta :shifty: )
Wij krijgen binnenkort thuisbegeleiding. Over 2 weken intakegesprek.
Maar nu ga ik hier mijn verhaal ophangen, terwijl het jouw topic is :shifty:
In ieder geval een dikke :hug: Het is zeker niet makkelijk!
Zou je dochter niet aanvoelen dat er veranderingen aan staan te komen?
Heb je haar verteld dat je weer gaat werken? En het evt visueel maken dmv een planbord?
Ik weet ook niet of dat het is hoor, maar misschien dat het wel wat rust terug brengt.
Ik denk dat het zeker wel belangrijk is dat je ook even afleiding hebt, even iets anders dan alleen maar de zorg en het mama zijn. Vooral als je daar zelf ook behoefte aan hebt!
Sterkte!! :hug:
Meid, voel je a.u.b. niet schuldig over je uitspatting…ik volg je helemaal. Had het mentale beeld helemaal…en dan roep je iets,waarvan je weet dat het 0,0 effect heeft…je hebt het uitgesproken, laat het los!
Wat je werk betreft. Zoals ik het lees, het ging een tijd goed, maar periodes,waarin het even niet goed gaat, zullen er altijd blijven! Zelfs al zou het nu goed blijven gaan, zodra jij gaat werken, komt de reactie alsnog misschien. Hoe je het ook went of keert, dat is buiten je macht.
1 keer moet de knop om en zal je door een periode heen moeten. Misschien is dat nu, misschien komt het als je gaat werken alsnog, maar laat daar de rest van je toekomst niet van afhangen.
Als jij straks je werk kan gebruiken om even voor jezelf bezig te zijn i.p.v. thuis te wachten of het allemaal goed blijft gaan, levert het je zoveel meer op!
De reactie hou je niet tegen als die komt.
Je werk is iets wat je kan proberen, blijkt straks dat het alsnog niet samen gaat, is opnieuw stoppen altijd mogelijk. Geen spijt krijgen dat je het niet geprobeerd hebt. Er zal even overheen gaan en vergeet niet, de dagen worden korter en donkerder…juist die kids voelen de spanning al opkomen. Er staat iets te gebeuren…de donkere dagen voor.
Hier, door alles wat al voorbij komt, is zelf nu al de feestdagen spanning al begonnen…
Probeer het gewoon, maak een afspraak op school en praat er over. Wie weet is er meer mogelijk dan je denkt.
Sterkte! Laat wat je gedaan hebt los (in die zin,dat je weet dat het niet kan) en opstaan en opnieuw beginnen…
Jeetje…wat een lieve berichten allemaal! Ik lees ze nu pas… had niet eerder de tijd om te kijken of er reacties waren.
Allemaal bedankt, Marieke dm, jouw idee van een planbord lijkt me een heel goed idee.
Het feit dat de problemen kwamen nadat ik hoorde dat ik was aangenomen, laat zien dat mijn meisje het er moeilijk mee heeft.
De school neemt ook voordat de les begint de planning van de dag één op één met haar door.
Logisch dat ik dat ook met haar kan gaan doen…en toch is die mogelijkheid me ontschoten. Ik loop over momenteel, omdat er zoveel dingen te regelen zijn inv met de nieuwe baan.
Dankjewel voor de tip, meid!
…en ik vind het helemaal niet erg dat je mij jouw verhaal verteld… het is erg herkenbaaar, de jongste is bij ons thuis ook alles aan het kopiëren van haar grote zus (ze is idolaat van haar en wil in alles op haar lijken). Resultaat is dus dat er twee meiden hysterisch gillend onder de tafel gaan zitten als er iets niet naar hun zin gaat.
Omdat mijn dochter thuis en op school het zo goed deed, was ik eerlijk gezegd aan beetje aan de diagnose pdd-nos gaan twijfelen. De school vertelde mij van de week dat ze al heel lang niet met de typische trekjes van mijn dochter contact opzochten met mij en mijn man. Vandaar dat ik ook niks hoorde. “het is nu eenmaal een bijzonder kind, het hoort bij haar” , zei de juf. Maar nu het opeens zoveel erger wordt, namen ze wel weer contact op.
Ik denk dat het realiseren dat de pdd-nos echt wel een realiteit is, mij zwaar is gevallen. Ik heb eigelijk voor de tweede keer de diagnose te verwerken gekregen. Ik nam mijzelf in de maling en geloofde eerlijk waar dat het allemaal een storm in een glas water was geweest.
Dat kwam ook omdat er zoveel mensen waren die altijd benadrukten dat ze niks vreemds aan mijn dochter merkten. Achteraf niet zo vreemd, die mensen zagen haar alleen thuis, in haar eigen veilige omgeving. Wij zijn met de tijd automatisch een manier van opvoeden gaan aanmeten waarin zij zich het best kan ontwikkelen. Maar op school is dat natuulijk een heel ander verhaal.
Mandy D, je het helemaal gelijk, Mijn dochter voelt dingen ontzettend snel aan. Als voorbeeld… ze wist al dat haar jufrouw zwanger was voordat je juf het aan de school had verteld. Ze vertelde mij dat je juf een kindje kreeg. Ik liep de volgende dag naar de juf toe en feliciteerde haar (godzijdank) zachtjes. Ze werd helemaal rood en zei dat niemand het nog wist. Mijn dochter had het wel gemerk, ze zei at ze het aan haar manier van lopen had gezien en aan de manier waarop de juf keek :shock:
Maarja, mama haar lontje is nu weer een klein beetje langer.
Ik neem mijzelf in ieder geval voor om mijzelf niet meer zo te laten gaan…het is een serieus voornemen…en nu maar hopen dat ik dat ook echt kan volhouden. Ik ben ook maar een mens, maar ik wil nooit meer zo rot tegen haar doen. Gut, het arme ding kan er zelf niks aan doen
Met volle moed er weer tegenaan. Volgende keer schrijf ik mijn bericht in het contact-gedeelte Jippie!
Heel erg bedankt :-*
Als ik het zo hoor, vind ik het van school uit een beetje een misser je niet op de hoogte te houden. Natuurlijk hoeft het niet meteen met contact en lange gesprekken, maar een klein seintje, dat ze merken dat ze wat onrustig is geworden, had e.e.a. kunnen voorkomen.
Al is het maar ter informatie.
Zodra die kleine signalen er ineens duidelijk zijn, kan je er donder op zeggen, dat er nog veel meer aan zit te komen, wat je tijdig had kunnen stoppen/ aanpakken.
Misschien met school de afspraak maken ook de kleine signalen aan te geven? Al is het maar per e-mail? Dan ben je beter op de hoogte, wanneer het emmertje weer vol aan het raken is en kan je tijdig e.e.a. inzetten of omheen plannen.
Wachten met bellen tot het weer zo ver is, is rijkelijk laat.
Natuurlijk zullen die trekjes er altijd zijn, maar ze zullen toch zeker merken, wanneer deze er ineens iets meer zijn (zonder dat het meteen alarmerend is).
Nu ben je steeds brandjes aan het blussen…de brand had voorkomen kunnen worden (althans, een poging daartoe).
Hier is het enmertje al een tijdje vol. Al een dag thuis gehouden en wachten op de vakantie. Merk dat dat nu echt weer nodig is…even leeg dat hoofd. Hij ligt elke avond wakker tot na 22:00 uur. Dat is dan een spiraal waar je niet zomaar meer uit komt als de dagen doorgaan.
Ga je de baan aannemen? Heb je wat te verliezen als het niet lukt?