Sinds de bevalling van Lynn kan ik weinig hebben thuis ben snel geirriteerd als het op een dag goed gaat dan is het ook prima en voel ik me goed maar zodra iets niet gaat even of er komt wat tussen dan is het mis word ik boos , geirriteerd
Na die tijd voel ik me ontzettend schuldig en zou ik het liefst de kinderen weer ophalen om te knuffelen. Kan heel slecht tegen lawaai voel me gewoon op sommige dagen niet happy. Erg emotioneel
De kraamtijd en periode van Lynn was behoorlijk heftig , veel huilen bleek achteraf reflux te hebben , ze heeft 1 nacht ter observatie gelegen in het ziekenhuis. Slecht slapen , slecht groeien . Veel zorgen om haar.
Nu las ik de symptonen van pnd en zag echt veel symptonen die op mij slaan
Zwangerschap van Lynn was ook niet 1 uit het boekje, vanaf week 15 harde buiken, 9 maanden misselijk en op het eind zwangerschapscholestase wat best een onzekerheid heeft gegeven.
Herkent iemand dit? of zijn het nog de 9 maanden hormonen?
Ik zit er echt mee elke dag neem ik me voor om het anders te gaan doen ene dag wil het wel andere dag niet
he Karin
een dikke :hug:
ik voel me ook zo.
He Karin, dikke knuffel. :hug: :hug: :hug:
Er zijn vast mensen die het herkennen… Ik herken in elk geval mijn (NIET post natale) depressie er wel een beetje in. Is ook niet niks, wat jij deze zwangerschap voor je kiezen kreeg, toch?
Ik weet niet of ik in de positie ben om je advies te geven, maar als ik jou was zou ik een goede therapeut zoeken om in elk geval eens helemaal je ei kwijt te kunnen…
Sterkte er mee, en wees zacht voor jezelf, meid!
groetjes,
LaBruja
He meid ik herken er wel een stukje in van mijn PND toendertijd …
Maar een gedeelte wat je schrijft herken ik nu van mezelf ook nog wel :oops:
Soms heb ik ook nog last van als iets niet loopt zoals ik gepland had dan ben ik boos en geiiriteerd …
Dus of het nu helemaal de PND bij jou is weet ik niet maar, zou als boven beschreven zou ik wel eens naar de HA of therapeut gaan om erover te praten :hug: :-*
hmmm, het is natuurlijk een beetje ‘gevaarlijk’ om op basis van zo’n post iets te zeggen over wel of geen pnd, maar als Ãk het lees, klinkt het toch ook wel erg als ‘gewoon’ hormonen…
Ik herken wat je schrijft iig wel (snel boos en geirriteerd, en daarna schuldig voelen), maar heb in mijn geval totaal niet het gevoel dat het om een PND gaat. Het kan natuurlijk dat er bij jou wel meer aan de hand is, maar het is ook wel een soort van normaal (hoop ik toch 
) dat je nog geleid wordt door hormonen en dat je daardoor minder evenwichtig bent dan voorheen. EN dat je minder kan hebben aan lawaai en drukte is natuurlijk ook wel logsicherwijs te verklaren: je hebt er opeens een baby bij, dat is sowieso veel drukker en dan heb je minder plek voor extra lawaai en drukte. Ik herken dat gedeelte iig ook.
Hoe dan ook, het kan natuurlijk een pnd zijn, goed dat je er waakzaam op bent, maar het klinkt zoals je het beschrijft voor mij ook als iets wat gewoon hoort bij de babytijd.
:hug: voor jou.
Ik zelf denk dat het ook toch van je hormonen komt en het niet echt een pnd is …maar een bezoekje aan de Ha is niet verkeerd die kan het beter beoordelen…
Heb zelf 2,5 jaar lang in een Pnd gezeten en in de zwangerschap van Indy ben ik er bijna weer helemaal in weg gezakt.
Herken wel wat je schrijft alleen was het hier zo erg dat ik niet meer kon functioneren op het laatst het het 24 uur per dag oorlog was in mn hoofd…
sterkte :hug: :-*
Hier ook een PPD gehad, en je verhaal kán er op wijzen maar kan net zo goed door de hormonen te verklaren zijn. Alleen een huisarts oid kan hier iets zinnigs over zeggen.
Wat ik tijdens mijn PPD heel kenmerkend vond en me deed beseffen dat dit méér was dan gewoon hormonen, waren de nare gedachten omtrent mijn zoon. Dagelijks bedacht ik me hoe ik hem wilde achterlaten, ik zorgde niet meer voor mezelf, nauwelijks nog voor hem, op een gegeven moment kwamen er dagen dat ik de energie niet had om hem eten te geven. Toen heb ik ingegrepen.
Ik hoop dat je snel weer lekker in je vel zit, sterkte. 
Héél herkenbaar, heb er nu ook last van.
Tijdens mijn PND kon ik werkelijk niets hebben, elke afwijking van het normale was me al te veel. Zodra 1 van de kleintjes begon te huilen, schoot ik al in de stress en wist ik ook doodgewoon niet meer wat ik moest doen. Op momenten dat t goed ging, zat ik eigenlijk alleen nog maar te wachten tot er weer iets fout ging, ik was constant op m’n hoede en probeerde alles tot in de puntjes voor te bereiden, om t allemaal maar rustig te houden. Ik draaide uiteindelijk zo door, dat ik niet meer alleen kon zijn met de kinderen en er gespecialiseerde gezinshulp in huis kwam.
Als jij zegt dat t allemaal moeizaam gaat en je snel geirriteerd bent, kan dat hormonaal zijn (PND is overigens ook hormonaal) maar t kan ook zijn dat je overvraagt wordt. Misschien goed om wat hulptroepen in te zetten om jezelf af en toe wat te ontlasten.
Ik herken het ook wel hoor.
Pfff… ik had altijd zo’n engelengeduld, en nu kan ik soms echt enorm uit mijn slof schieten :oops:
Maar hier is het denk ik gewoon nog hormonen in combinatie met de vermoeidheid.
Maak ons kleine ventje nu eens wakker voor nog een late voeding, in de hoop dat hij dan door slaapt!! 
Ik hoop voor je dat het nog gewoon de hormonen enzo zijn, en dat je geen PND hebt!!
Sterkte! :hug:
Hoi Karin,
Wat rot joh, dat je nu tegen dit vraagstuk aanloopt 
Kun je iets met de informatie van Eileen Engels (klik)? Zij omschrijft op haar site de symptomen en mogelijke klachten van idd o.a. PPD, maar ook van ontzwangeren. Welke omschrijving vind je op jouw situatie van toepassing?
Je schrijft dat je je op sommige dagen niet happy voelt. Het klinkt misschien raar, maar dat stemt me toch hoopvol. Een PPD gaat verder dan dat; zeker in de eerste periode zijn er geen goede dagen te bekennen. Het kan bij een PPD lang duren voordat de zon weer een beetje tevoorschijn komt, wat ook nog eens in golfbewegingen gaat (even een sprankje hoop, dan weer wegzakken in de depressie; heel langzaam draait dit om en worden de periodes van zon langer en de zwarte dagen minder).
Aan de informatie op de site Geen Roze Wolk heb ik zelf ook veel gehad.
En idd, bespreek het met je huisarts. Het kan al heel fijn zijn om het uit te spreken, te vertellen waar je mee worstelt. Sterkte joh :hug:
@D. wrote:
Hier ook een PPD gehad, en je verhaal kán er op wijzen maar kan net zo goed door de hormonen te verklaren zijn. Alleen een huisarts oid kan hier iets zinnigs over zeggen.
Wat ik tijdens mijn PPD heel kenmerkend vond en me deed beseffen dat dit méér was dan gewoon hormonen, waren de nare gedachten omtrent mijn zoon. Dagelijks bedacht ik me hoe ik hem wilde achterlaten, ik zorgde niet meer voor mezelf, nauwelijks nog voor hem, op een gegeven moment kwamen er dagen dat ik de energie niet had om hem eten te geven. Toen heb ik ingegrepen.
Ik hoop dat je snel weer lekker in je vel zit, sterkte.
Ben je er wel weer bovenop gekomen?
En hoe is het met jou, Karin?
Lieve Karin,
PND of niet, gelukkig voel jij je niet.
Als je er echt last van hebt dan moet je er wat aan gaan doen!
Je zou een afspraak kunnen maken bij je huisarts die kan al vrij snel (als hij je een beetje kent) vaststellen of het “gewoon” om hormonen gaat of iets anders.
Ik heb er 1 gehad en heb hierdoor een hechtingsprobleem gehad met LIanne. Jawel gehad!! Want sinds kort gaat het super tussen ons.
Heb dr aldoor weggeschopt en vond mezelf een slechte moeder… nam mn klachten niet serieus… als ik nu verse moeder hoor over PND denk ik snel… ga gauw er wat mee doen want de tijd die je nu verliets komt nooit meer terug.
hoe het nu gaat, ja stressen , vliegen want manlief ligt in het ziekenhuis dus kom amper aan mezelf toe Het is van thuis, creche zkh ,creche , thuis eten ed oppas regelen en dan weer naar zkh
hopelijk komt manlief voor het weekend thuis wat rust in de tent en ga ik mijn ha bellen.
Ik weet niet beter dan :hug: :hug: :hug:
:hug: :hug: :hug: