Hallo dames (en enkele heren), ik wil graag jullie ideeën over iets. Het wordt vast een lang verhaal dus weet waar je aan begint 
Toen ik in mijn tienerjaren zat was ik echt een huismus. Kwam niet graag buiten en was zo verlegen als de pest en bij het minste of geringste werd ik al rood. Ik had ook weinig vrienden en ging al zeker nooit uit. Toen ik een jaar of 19 was kwam daar ineens verandering in. Ik was helemaal fan van een Nederlandse zangeres en kwam via internet in aanraking met andere fans. Met die andere fans ben ik een keer wezen bowlen en raakte bevriend met een aantal mensen. Via die mensen kwam ik weer contact met andere mensen en via die mensen weer met andere mensen etc. Zo groeide mijn vriendclub aardig. Ik kwam meer en meer buiten en ging zowaar stappen. Daarbij kwam dat ik ook een stuk meer zelfvertrouwen kreeg. Het rood worden was verleden tijd.
Nu een aantal jaren later is het ineens terug. Bij werkelijk alles word ik rood. Als ik een rij sta bij de kassa en het moment dat ik af moet rekenen nadert begint ik al rood te worden. Niet een klein beetje, nee meteen knalrood! Ik ben bang om oude bekenden tegen te komen want stel dat zij me aanspreken… dan word ik geheid rood. Het is zo erg dat ik sommige winkels al niet meer in durf. Want eenmaal rood geworden bij een cassiére dan blijf ik dat iedere keer worden want (denk ik dan) dan denken zij vast: “oh daar heb je haar weer�. Daarbij komt (of misschien is het rood worden wel een gevolg van) dat mijn zelfvertrouwen zo goed als weg is.
Ik probeer zo veel mogelijk op te gaan in het “niets�. Durf mijn nieuw gekochte hippe kleding niet aan want dan val ik te veel op. En eigenlijk kom ik nauwelijks nog buiten. Ik heb het idee dat ik een beetje een soort van straatvrees/mensenvrees begin te ontwikkelen en dit wil ik natuurlijk voorkomen.
Ik heb nagedacht over hoe het zo ineens komt. Voor zover ik weet is mijn zelfvertrouwen de laatste jaren langzaam afgenomen. Toen we zwanger wilde worden en na 9 maanden zwanger waren en ik een miskraam kreeg voelde dat als falen. Het opnieuw zwanger worden lukte niet en dus werd ik na een paar jaar via IUI (met clomid) zwanger. Het niet zelf zwanger kunnen worden voelde weer als falen. Emma lag in een stuit maar ik wilde gewoon vaginaal bevallen. Uiteindelijk had mevrouw besloten haar voeten ook nog naar beneden te draaien de avond voor de bevalling en zo had ik met 3 cm ontsluiting en al persweeën omdat haar voetjes aan het doorzakken waren. Ik moest (met nadruk op moest) toen een keizersnede. Dat ik haar niet zelf ter wereld heb kunnen brengen voelde alweer al falen. Ik wilde graag borstvoeding geven en begon daar enthousiast aan. Helaas door de verpleegsters die Emma probeerde te dwingen en een onzekere ik die daar niets van durfde te zeggen kreeg Emma een aversie tegen mijn borst waardoor aanleggen niet meer lukte. Dan maar afkolven en het blijven proberen. Het afkolven ging moeizaam. Ik kolfde per keer misschien 20/30 cc en deed daar een half uur over. Ik heb het drie weken geprobeerd. Drie weken waarin het afkolven net zo moeizaam bleef en Emma mijn borst bleef weigeren. Ik was kapot. Ik besloot te stoppen en over te gaan op flesvoeding. Ook dat voelde ontzettend als falen.
Ik kon niet zwanger blijven, niet meer zelf zwanger worden, niet zelf bevallen, niet de borst geven… Het vertrouwen in mijn lichaam is bijna helemaal verdwenen.
Vier maanden terug besloten we weer voor een tweede te gaan. Met de hoop dat het ons deze keer wel zelf lukt, dat het allemaal niet zo lang gaat duren. En TOEN begon de ellende met het rood worden weer. Is dit nou iets hormonaals? Komt het door het gebrek aan zelfvertrouwen (vertrouwen in mijn lichaam)?Ik las op internet iets over onverwerkte emoties… zou dat het dan soms zijn? Ik word er gek van en ik wil er vanaf! Het liefst vandaag nog, maar ik weet niet hoe. Denken van: “ach, dan word ik maar roodâ€? helpt niet. Als mijn vriend zegt: “maar het staat je juist schattigâ€? helpt dat ook niet. Ik weet het niet meer… dus ik hoop dat jullie tips/ideeën hebben over wat ik hieraan kan doen. Zodat ik weer lekker met Emma naar buiten kan zonder dat ik bang ben dat iemand me aanspreekt en ik dus weer rood word.
Help??
Liefs,
Daniëlle
:hug: :hug: voor jou en allereerst wil ik tegen je zeggen dat je het hartstikke goed doet!
Over het rood worden, ik heb er ook veel last van gehad toen ik op de havo zat. Ik was erg onzeker.
Ik heb het idee dat het komt omdat je er veel mee bezig bent. Op het moment dat je denkt: “o jee, nu wordt ik vast rood” of: " die cassiere denkt vast daar heb je haar weer". Omdat je dan bang bent om rood te worden, ben je er veel mee bezig en wordt je ook rood.
(die casierre is het ondertussen allang vergeten want die heeft per dag 100 klanten aan de kassa)
Denken ach dan word ik maar rood helpt niet, omdat je het wel erg vind volgens mij.
Ik denk dat het voor een groot deel met je zelfbeeld en zelfvertrouwen te maken heeft. Alles wat je hebt meegemaakt rondom het zwanger worden/zijn etc is ook niet niks.
Ik kan je geen directe tips geven. Bij mij is het overgegaan toen ik meer zelfvertrouwen kreeg (ik kreeg een vriend die mij hierbij erg heeft geholpen en ben een sociale opleiding gaan doen, waar ik veel over mezelf moest vertellen en nadenken).
Succes ermee.
Groeten grietje
Lieve Danielle,
Meid wat vervelend, ik kan het me zo goed voorstellen. Helaas heb ik geen tips voor je maar ik wou je wel even een :hug: geven.
Ik hoop dat iemand anders je wel kan helpen.
:hug:
Denk dat je zelf al aangeeft waar de bottelnek zit. Zelfvertrouwen en onverwerkte emoties. Faalangst speelt volgens mij ook een rol. “Oh help als ik maar niet weer…” Ik had het ook. Bij mij is het ook minder geworden in de loop van de jaren. Dat je een boel zaken niet zelf kan/kon is heel moeilijk, maar kijk eens wat je wèl doet! Je hebt een geweldige dochter die het heel goed doet. Die zich zeker ook door jou goed ontwikkeld. Je bent net verhuisd, je hebt een geweldige vent. Je bent heel lief! (Was erg geraakt door je belangstelling voor Smiley) En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb zelf afgeleerd me wat aan te trekken van het blozen. Lekker boeien, blik om dom (ben ik goed in… :mrgreen: ) en doorgaan. Misschien helpt het jou om iets voor jezelf te gaan doen? Je bent thuis, je heb dan wel gastkindjes, maar toch. Wilde jij niet aan rijlessen beginnen? Spreek met Ron een moment in de week af dat dan helemaal voor jou is en doe waar jij zin in hebt.
Ik hoop dat mijn gezwam een beetje helpt…
:hug:
Hoi,
Meid wat vervelend, en herkenbaar ook! Ik denk inderdaad dat zelfvertrouwen een grote rol speelt.
Als je echt het gevoel heb dat je straatvrees/ angst/paniekstoornis aan het ontwikkelen bent blijf er dan alsjeblieft niet te lang zelf mee zitten maar zoek hulp!
Ik heb wat titels van zelfhulpboekjes
*Van fobie naar vrijheid door Pieter Freijters
*Niets moet alles mag van Kees Roest (christelijke achtergrond)
In de serie ‘zorgen voor jezelf’, dan zou je even moeten kijken welke voor jou t meest van toepassing is;
*dat durf ik niet (over angsten en fobieën)
*Ik kon wel door de grond zakken (over verlegenheid en sociale angst)
Veel sterkte en je mag me altijd pb’en voor meer info.
oooh blozen… ik haaaat et!!
k schiet ook waar dan ook in de rooie vlekken… heeeel me harsens knal en knal rood!! zo ook als het niet lukt voor een invalgroep en dan moet je groep 6 hebben!!! die hebben het dus drommels goed door!!!
tis bij mij vooral door onzekerheid en twijfel… en ook soms schaamte als ik dingen te snel zeg… :oops: :oops: :oops:
in elk geval sterkte!! anders miss ff een verwijzing van de docter zodat je een keer met een psygoloog ofzow kan praten!! je moet wel uitkijken dat het blozen niet jou leven gaat beheersen… andes moet je echt gaan naar de dokter!! niet dat et over is… maar k denk dat et vervelender is dat je nergens meer heen durft uit angst rood te worden!!
zelf heb ik wel is ghoord dat wanneer je bang bent te blozen, je nog sneller gaat blozen dan wanneer je er nonchalant mee omgaat… (k weet niet goed h oek nonchalant moet schrijven :oops: )
misschien helpt het als je het zelf benoemt als het gebeurd! Als ik voel dat ik rood wordt dan zeg ik tegen de ander…pfoe ik krijg het er warm van . Ik zeg het met een grapje er lach erbij. Wat de ander er dan nog over zegt dat maakt niet meer uit. Rood worden is niet erg als je het zelf ook niet erg vindt. Bij mij helpt het door het op het moment te benoemen of er een grapje zelf van te maken. 
Allemaal thnx voor jullie lieve berichtjes :-* . Ik probeer er nu gewoon niet te veel aan te denken, maar dat is makkelijker gezegd als gedaan. Ik ga ook best wel gewoon winkelen ofzo maar vind het wel lastig. Ik ben er één keer vanaf gekomen, dus moet het toch nog een keer lukken zou je denken. Ik weet alleen nog niet zo goed hoe :lol:
Ik kan je niet echt helpen denk ik, alleen maar vertellen dat ik het ook heb. Of heb gehad… of beide :mrgreen: Ik word nog steeds erg snel rood, en was in het verleden erg onzeker (niet alleen door het rood worden, maar het hielp niet ). Op een gegeven moment ben ik sterker in mijn schoenen komen te staan, en kon het rood worden me steeds minder schelen. Natuurlijk vind ik het irritant, helemaal als iemand er ook nog een opmerking over maakt (o, dan gaat er van binnen van alles razen :shifty: ), maar ik kan er dan wel luchtig op antwoorden.
Oh meid zo herkenbaar.
Ik heb dat ook al jaren…
Ik zag het als een struikelblok, een obstakel. Laat ik me maar verschuilen, stil houden etc want dan wordt ik ook niet rood…En maar denken dat ik niet rood word, nee dat helpt niet, het negeren helpt ook niet etc etc.
Ik ben nu secretaresse en moet steeds vaker in grotere groepen wat zeggen. Tja en dat doe ik dus zo :oops: :oops:
Er zijn mensen die er een opmerking over maken en mijn standaard antwoord is dan tja ik krijg het ook zo warm met al die mannen hier (ik werk dus in een mannen omgeving)
Het verschil is dat ik het nu geaccepteerd heb, ik probeer niet meer krampachtig om niet te blozen, ik accepteer dat het gebeurd en ga ‘gewoon’ verder met mijn verhaal.
Wat mij wel een beetje helpt is goede ademhalingsoefeningen op de plek waar ik op dat moment ben (heel simpel diep in ademen en langzaam weer uit en dat herhaal ik een paar keer) en mijn voeten vlak op de grond en goed rechtop zitten.
Ik heb dus geen kant en klare tip voor je, maar misschien heb je toch wat aan de herkenning, mijn ervaring.
Maar weet je, jij mag super trots op jezelf zijn, want moet je kijken wat je neer schrijft! Topper, je erkent je minder sterke punten en dat zorgt ervoor dat je alweer heel heel ver bent met het werken aan de dingen die jij als minder fijn ervaart!
:-*
Ingrid
Daniëlle, het is heel rot hè. Ik herken het wel. Moeilijk zwanger worden bij Tim, niet natuurlijk kunnen bevallen (in mijn geval tot twee keer toe) en zo’n BV drama bij Tim dat ik het bij Amy niet meer aandurfde.
Vroeger ben ik zodanig gepest dat ik jarenlang zonder één enkele vriendin naar school ben gemoeten.
Ik heb nu nog de neiging om ergens wat achter te zoeken. Ben soms echt acterdochtig. Zo van, meen je wat je zegt of zeg je maar wat.
Ik heb zaterdag een reünie van mijn basisschool. Kom ik enkele van die pestkoppen weer tegen. Ik heb me ervoor opgegeven met het idee van: ik laat me niet kisten, maar stiekem zie ik er als een berg tegenop. :shifty:
Maarrrr… je komt naar onze meeting samen met Ron. Je hebt een prachtige meid op de wereld gezet! Ze moest een spreidbroek en moet je haar nu eens zien. Dat heb jij voor elkaar gekregen! (en laten we Ron ook maar een beetje eer geven :mrgreen: )
Wat mij helpt is om het om te draaien. Kijk naar alle positieve dingen in je leven. En die zijn er dan stiekem toch nog best veel. Ga eens lekker naar de kapper en/of schoonheidsspecialiste en laat je eens lekker verwennen. Geheid dat je je stukken beter voelt.
:-* Judith
@Judith75 wrote:
Ik heb nu nog de neiging om ergens wat achter te zoeken. Ben soms echt acterdochtig. Zo van, meen je wat je zegt of zeg je maar wat.
Ook heeeeeeel herkenbaar. Ook vooral hierzo op het forum. Dan weet ik niet precies hoe iemand iets bedoeld (omdat ik er geen gezicht bij zie) en dan ga ik al meteen uit dat het negatief bedoeld wordt. Mensen peilen lukt me hier soms ook niet en dan kan het heel lang duren voordat ik iemand aardig vind.
Thnx voor je berichtje :-
Ingrid,
Thnx voor je lieve berichtje. Het is inderdaad fijn te weten dat ik niet de enige ben met dit probleem. Die ademhalingsoefeningen zal ik eens proberen. :-
Biebels,
Knap van je dat het je niet zoveel meer interesseerd of je rood wordt of niet. Moet mij ooit ook wel weer gaan lukken denk ik.
Vind opmerking van Ocean heel goed! Zie het zo, als je er met een prof over praat of boek leest heeft dat niks te maken met raar of gek zijn, zij hebben gewoon de ervaringen van duizenden uit hun hoofd geleerd en kunnen dat met je delen. Tips, trucs wat wel handig is en wat niet, je hebt niks te verliezen, extra duwtje is toch altijd handig? Natuurlijk dikke kans dat je er zelf ook wel weer uitkomt, het is je niet voor niets eerder ook gelukt, maar waarschijnlijk kan het ook vlugger en met wat minder moeite als je hulpt zoekt. Gun dat jezelf! Waarom altijd de hard way? Heeft niks te maken met falen hoor. Meer met praktisch inzicht, waarom moet je alles zelf kunnen? Als je dak lekt bel je toch ook de reparateur?? (miischein is de vergelijking niet helemaal toepasselijk… Maar vindt hem zelf niet zo heel slecht 
)
Hoe dan ook, het zal je echt wel lukken tis altijd even de vraag welke route je neemt. Succes!!
Zie nu trouwens dat ik wellicht wel wat bot antwoorde, dat stuk over parktisch inzicht, daar mee wil ik bepaald niet zeggen dat als iemand het niet met me eens is diegene niet over praktisch inzicht beschikt :oops:
Typ soms wat vlugger dan dat ik denk geloof ik…