Hallo allemaal,
graag jullie advies over het volgende:
Vorig weekend, het weekend voor pasen was ik 2 dagen (en dus een nacht) weg van thuis. Lekker weekendje weg met mijn moeder, zonder man en zoon van 2;8 jaar. Mijn zoontje heb ik hierop voorbereid door hem dit een dag van te voren te vertellen. Op de dag zelf ben ik vroeg vertrokken, waardoor ik geen adscheid heb genomen van mijn zoontje. Hij is de 1e dag bij mijn man en de 2e dag bij mijn vader geweest. Zonder problemen. De eerste dag na mijn thuiskomst was een ramp. Hij was druk en vervelend. De dagen daarna waren prima.
Nu het probleem: mijn zoontje die altijd zonder veel poespas ging slapen is nu helemaal hysterisch zodra ik zijn slaapkamer verlaat; gillen, mama roepen, huilen. Ik vertel hem steeds opnieuw dat ik beneden ben, niet meer op reis ga, bij hem blijf, van hem hou en ga zo maar door. Toch, nu ruim een week later, blijft hij hysterisch verdrag vertonen voor het slapengaan. Overdag is alles ok, en ook in de kindergarten is alles normaal. Nu ligt hij ook weer te gillen (middagslaapje). Afschuwelijk vind ik het, ben al langer bij hem gebleven, liedje gezongen, van beneden wat geroepen, nog eens naar hem toe gegaan. Het helpt niet. Wat moet ik nou??? Ik heb er bijna spijt van dat ik een weekendje weg ben gegaan, maar zoiets moet toch wel kunnen?
Toch kan het best dat het flink indrukmaakt. Mijn dochter was ook hevig van slag toen wij zonder haar weg waren geweest toen zij vier was.
Ik zou het lekker de tijd geven en hem extra bevestiging geven, zeker niet laten huilen voor hij gaat slapen
Dit heeft tijd nodig meid, tis een hele impact voor zo’n kleintje om mama opeens te moeten missen, in hun beleving is ze er altijd.
Heb ik ook met mijn zoontje gehad na mijn vorige ziekenhuisopname en nu ik vorige week geopereerd ben is hij ook wat wantrouwiger.
Vanmorgen bracht papa m naar oma en vroeg hij of mama wegging…dus iedere keer geruststellen en troosten en uiteindelijk kunnen ze het een beetje loslaten.
Sterkte :hug:
Bedankt meiden.
Dat wordt nog wat als ik moet bevallen. Als ik weer een keizersnede krijg moet ik wel een paar daagjes in het ziekenhuis blijven 
Ik ben net met hem in ons bed gaan liggen, toen is hij in slaap gevallen. Ik heb hem naar zijn bedje gedagen. Alles goed nu. Ojee, ik had niet vermoed dat het zo heftig voor hem zou zijn
Ik denk dat het vooral is gekomen dat je bent weggegaan zonder dag te zeggen. Dus hij werd wakker en mama was weg. Hij associeert nu slapen met mama weg denk ik. Ik zou hem toch steeds weer die bevestiging geven als hij roept of iets dergelijks. Hij gaat het vast weer vertrouwen en hopelijk is dat sneller dan later, want dit is natuurlijk niet leuk voor jullie beide.
@babymuisje wrote:
Ik denk dat het vooral is gekomen dat je bent weggegaan zonder dag te zeggen. Dus hij werd wakker en mama was weg. Hij associeert nu slapen met mama weg denk ik. Ik zou hem toch steeds weer die bevestiging geven als hij roept of iets dergelijks. Hij gaat het vast weer vertrouwen en hopelijk is dat sneller dan later, want dit is natuurlijk niet leuk voor jullie beide.
Dit was ook mijn eerste idee. Je hebt het natuurlijk niet zo willen doen,maar mijn ervaring is hetzelfde. Niet dat ik wel eens 2 dagen weg ben geweest,maar soms als ik wel op het punt sta weg te gaan en de heren hebben geen tijd gedag te zeggen, dan wil ik wel eens doorlopen,maar dan juist komen ze ineens achter me aan gevlogen.
Een duidelijke dag zou misschien toch een hoop schelen. Vervelend om ze daar wakker voor te maken,maar volgende keer toch eens proberen? Mocht je naar het ZH moeten,dan toch ergens kans te zien een kus te geven en “tot straks of morgen” te zeggen. Aangeven wanneer je er weer bent (bijv. na het avondeten, na 2 nachtjes slapen, als je morgen wakker bent e.d.). 2 dagen weg is te abstract voor ze…
Lastig hoor…komt vast wel goed. Vraag hem er anders naar, dan heeft hij het gevoel dat hij zijn ‘angst’ met je kan delen.
Ja, ik denk ook dat het daardoor komt. Echt stom achteraf…vooral omdat ik altijd alles met hem bespreek en hem overal op voorbereid. Vanavond heb ik ruim een half uur in het donker naast zijn bedje gezeten, totdat hij sliep (ook niet echt aan te raden met een dikke babybuik).
Ik heb hem al heel vaak gevraagd waarom hij huilt en ook naderhand waarom hij dan zo verdrietig was toen hij ging slapen. Maar hij kan het nog niet uiten, te abstract denk ik. Hopelijk heeft hij inderdaad weer snel het vertrouwen dat ik echt niet zomaar vertrek.