Onze dochter is naar alle waarschijnlijkheid hypergevoelig (ik weet niet of dit door de school nog getest zal worden). Ik vermoed al jaren dat er iets ‘anders’ was aan ons Noortje maar denk dat ik eindelijk gevonden heb wat het juist is.
Een hele resem voorbeelden:
-Noortje eet geen ijs (het is te koud voor haar)
-Ze wilt dan ook wachten tot haar eten lauw is eer ze zal gaan eten, te warm eten wil ze niet
-ze moet alles ontleden wat er op haar bord zit, iets nieuws vindt ze heel eng
-ze houdt niet van zand in haar schoenen of sokken dat moet onmiddellijk uit en van haar voetjes af
-ze wil niet in het diepe water, ze krijst van angst als ze de bodem van het zwembad niet meer voelt, dat is ook zo met kermisattracties die omhoog gaan, wilt ze niet in!
-Noortje verdraagt geen labels in kleding, ook als haar sokken niet goed aan zijn wilt ze die uitdoen
-haar wassen is bijna een drama eer we de juiste temperatuur hebben gevonden die ze kan verdragen
-Ze is zeer gevoelig voor foto’s. Ze wil alle details in haar opnemen van een foto en ziet dingen die wij er niet op zien. Zo keken we gisteren vakantiefoto’s en werd ze meerdere keren hysterisch omdat we te snel gingen volgens haar en vroeg ze ons welk insect er op een bloem zat. Wij hebben die foto moeten inzoomen omdat we niet zagen wat ze juist bedoelde maar er zat inderdaad een beestje op.
-ze ‘ziet’ dingen veel vlugger dan wij. Zoals een vliegtuig, kan ze heel hard uitroepen: ‘whaauw kijk!’ terwijl dat vliegtuig eigenlijk maar een stipje in de lucht is.
-Ze stelt enorm, enorm veel vragen. De hele dag door over alles wat ze tegenkomt! Vreemd genoeg houdt ze al die informatie ook vast, zelfs na één keer te vertellen onthoudt ze die dingen woord voor woord!
-Ze kon heel vroeg letters en cijfers onderscheiden (weet eigenlijk niet of dat er wat mee te maken heeft maar vond het raar voor een tweejarige)
-gaan slapen is nog altijd een drama, blijven vragen stellen en je moet haar heel kort in bed leggen zonder veel woorden anders blijft het uren duren eer ze slaapt.
-Alles moet volgens haar regels gebeuren en niet anders, zoals een voetbalspelletje, zij bepaalt hoe een ander moet schoppen tegen een bal of de bal moet vasthouden. Ze wordt dus ook hysterisch als het anders gaat.
Herkennen nog andere ouders dit? En wat hebben jullie gedaan?
Zou het ook bij haar weerbaarheid kunnen horen? Op deze leeftijd leren ze allerlei nieuwe vaardigheden, ook in spel situaties. Dat een kleuter wil dat een ander het spel speelt op haar manier is op zich niet vreemd.
Ik denk ook dat heel veel valt of staat hoe je als ouder er mee omgaat. (hysterisch huilen mag je best begrenzen) Een patroon is zo ingeslepen.
Het kan best zijn dat er iets met je kindje aan de hand is, dat zal er gaan de weg wel uit komen. in onze situatie heb ik vooral geprobeerd om mijn focus te verleggen en zijn weerbaarheid te vergroten. Want high sensetive of niet, ze moeten leren leven in deze maatschappij.
Ja, dat hysterisch huilen begrens ik ook hoor, het is niet zo dat ze dat mag doen naar believen! Het is gewoon… dit is al jaren zo… Ik neem niet meer gewoon aan dat het aan de leeftijd ligt. Twee jaar, drie jaar, vier jaar,… bijna vijf jaar… Het kan toch niet steeds aan de leeftijd liggen? Ik weet dat kindjes van haar leeftijd heel anders zijn, nemen foto’s niet op zoals zij dat doet, proeven dingen veel meer, hebben veel minder schrik van water of hoogte of dingen uit te proberen, slapen door,…!
Natuurlijk moet zij functioneren in de huidige maatschappij, juist daarom als ze hypergevoelig blijkt te zijn waar ik van de volle honderd procent van ben overtuigd wil ik wel de juiste aanpak hanteren! 
Hypergevoeligheid is een karakter eigenschap, dat is niet iets waar je een diagnose op los laat. Je kindje heeft vast nog heel veel meer karaktereigenschap die wat onder belicht zijn dan deze.
Wanneer je twijfelt, vraag je toch een verwijzing van de huisarts naar GGZ. Hij kan je vast wel verder helpen.
http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/kinderen/64230-sterke-zintuiglijke-waarneming-bij-een-hooggevoelig-kind.html
Ik vind dit toch wel iets meer dan gewoon een karaktereigenschap, dit is toch iets dat een normaal kind niet heeft? Ze heeft tal van vrienden en vriendinnetjes die niet zo zijn, die de wereld niet zo beleven zoals zij het beleeft. Die wel ijs kunnen eten zonder dat ze daar een gezicht bij trekken alsof er azijn in hun mond wordt gestopt, die wel in een zwembad kunnen stappen met bandjes aan in het diepe water (dit wil zij helemaal niet),…
De juffen verleden jaar hadden wel al iets door aan ons Noortje (ze was heel bezorgd steeds over de andere kindjes en trok de klas vooruit, ook op leren was ze wat voor.) Ik ga hier zeker verder mee, dank je! GGZ kennen we trouwens hier niet. 
Ik heb uit de link die je stuurde een stukje tekst gekopieerd; staat bij de gerelateerde artikelen.
Hooggevoeligheid, in het Engels HSP, is een aangeboren karaktertrek waarvan tot enkele jaren geleden nog nooit iemand gehoord had. Dit veranderde nadat de Amerikaanse psychotherapeute Elaine Aron eind jaren negentig ontdekte dat het zenuwstelsel bij ongeveer 20% van de mensen anders functioneert dan bij anderen.
Wat hebben ze in Belgie voor geestelijke gezondheid zorg?
Ik herken er veel in wat mijn meisje ook heeft…maar ik heb voor mezelf zoiets als het haar niet dwarszit en ze verder met sturing van mij gewoon kan functioneren vind ik het best.
Heb heel sterk het idee dat ze ook tegen de adhd aan zit, maar net zoals ik schrijf als het haar niet dwarszit vind ik het wel best…ga er geen testen op loslaten.
Sorry dat ik het zeg, maar tegenwoordig word op elk kind wel een label geplakt, elk kind is gewoon anders en gewone kinderen bestaan niet, ze zijn allemaal uniek in hun eigen doen en laten. De één is met sommige dingen net even wat extremer maar is dat nou zo heel erg.
Is het erg dan dat ze ijs eet met een raar gezicht…of dat ze wat preciezer de dingen ziet dan een ander of niet in het diepe wil. Je kan haar daar toch gewoon in begeleiden en zorgen dat het makkelijke word, door er mee bezig te zijn met haar.
Hier is het haren wassen ook een drama, madam wil absoluut niet met haar gezicht in de staal water…nou dan komt er een washandje over haar gezicht en klaar.
Ik heb nergens beweert dat ik dit erg vind. Ik vroeg me gewoon af of er nog mama’s waren met hypergevoelige kindjes en welke stappen ze hebben ondernomen. Indien jij en je meisje er geen last van hebben is dat prima.
Wij hebben hier wel last van, zowel voor haar als voor ons is het heel vermoeiend daarom misschien dat ik me afvroeg of er bepaalde methodes zijn om er beter mee om te kunnen. Niks meer of minder.
Rijstkorrel: Ik geloof dat ze hier begeleid worden door het CLB (via school uit) en dan zo verdere verwijzingen krijgen.
Daar zou ik me idd op richten, ik vind ht allemaal niet heel spannend klinken, maar ik vind ook de lijst kenmerken voor hoogsensitieve kinderen een beetje… flauw. Er zijn er zo ontzettend veel dat zo veel kinderen hieraan zouden voldoen.
Maar goed, daar heb je in de praktijk niet zoveel aan en als jij tegen dingen aanloopt waarvan je niet goed weet hoe je dat het beste kunt begeleiden, dan is het natuurlijk altijd alleen maar fijn voor jezelf en je kind als je hulp krijgt daarbij.
Ik ben het wel eens dat er tegenwoordig te snel labeltjes geplakt worden op kinderen waardoor alle kindjes tegenwoordig wel iets “mankeren”.
Maar we zijn nou eenmaal allemaal anders, we hebben allemaal onze eigenaardigheden en het ene kind wat meer dan het andere.
Maar goed, het is geen discussie topic.
S heeft ook last van veel van de kenmerken maar is nog jonger dan Noortje, dus ik kan er nog geen slag naar slaan of hij het zogenaamde HSP zou hebben of niet. Ik neem het maar zoals het is en ga stap voor stap de dingetjes aan.
S wilde vanaf begin af aan geen etenwaren met zachte structuur pakken, alleen maar harde structuren. Brood eet hij dan ook nog maar net zorgeloos op, heeft ruim half jaar geduurd voordat hij zich daar aan over gaf.
Hij eet wel koekjes en stukjes vlees maar wil geen stukjes in zijn avondeten, neemt geen enkel stukje vleeswaren aan bij de slager. Wil geen stukjes fruit in zijn mond of in zijn hand.
Kiest zijn eten uit op bekende kleur of structuur, herkent hij het niet, dan eet hij het niet.
Wil wel melk uit de fles, maar niet uit een beker.
Wil liever niet met lepeltje eten maar kan halverwege het pap eten ineens tot de conclusie komen dat zijn handjes vies zijn en ach jee, drama.
Kan er niet tegen dat er grassprietjes aan zijn beentjes of voetjes blijven plakken maar eet wel met volle happen de zandbak leeg.
Integenstelling tot, voor mijn gevoel, veel andere kindjes die gewoon zorgeloos smikkelen en smullen van allerlei nieuwe soorten eten.
Ik denk dat het meest belangrijk is dat je je kindje zoveel mogelijk probeert te begrijpen, ik denk dat je dat ook doet door proberen te achterhalen wat er aan de hand is en dan kom je al snel in het “labeltjes verhaal” terecht.
Maar of het nu wel of niet HSP is of niet, het is duidelijk dat Noortje hier en daar wat anders reageert dan veel van de andere kindjes en naar mate dat ze ouder wordt zul je steeds beter met haar daarover kunnen praten om het te gaan begrijpen en haar te helpen, begeleiden en te relativeren.
Ik zou er wel eerlijk gezegd mee op gaan passen om gelijk te zeggen “ze heeft last van HSP”, oftewel “ze is anders dan anderen” want daarmee kun je ook juist teveel gedrag gaan tolereren of gaan stimuleren zelfs terwijl. zoals andere ook al zeggen, ze toch in de maatschappij moet zien te fungeren ongeacht of het beestje een naampje heeft of niet.
Ik herken wel dingen ervan bij de oudste, maar ik vind het niet raar oid, want ik herken wel het eea. Bij haar zijn sokken ook een ‘drama’: ze moeten goed zitten en anders gaat ze huilen, krijsen, enz. 3/4 leggings trekt ze op tot boven haar knie, want anders zit het niet lekker. Ze werd heel lang hysterisch als ze gras zag, laat staan als ze het voelde. Ze heeft heel lang geweigerd rode dingen te eten (sinds een paar weken eet ze wel eens aardbei, maar verder nog niet). Eten door elkaar/onherkenbaar eet ze niet, pastasaus ed vindt ze dus niets. Als baby dronk ze haar melk het liefst ‘koud’ (dus gewoon met koud water) en eten eet ze nog steeds het liefst lauw/´koud´. En zo nog wel meer dingen/
Wat ik doe is er rekening mee houden. Zo hoeft ze van mij geen dingen te eten die ze niet wil, maar ik probeer haar wel te stimuleren, dus bv. te vragen of ze het wil proeven. Wil ze het niet, dan niet, wil ze het wel, dan wel. Sokken probeer ik meteen goed aan te trekken of ik vraag haar of het goed zit. Maar er zit een grens aan het rekening houden, als ze wil dat ik mee speel, dan kan zij niet bepalen wat ik doe en hoe ik dat doe. Zodra ze dat wel doet en blijft doen, stop ik met meespelen, dan mag ze alleen verder spelen. Ze heeft nu ook de leeftijd dat ik dat uit kan leggen en met uitleg gaat er hier gelukkig vrij veel goed.
@Nienke123 wrote:
Ik herken wel dingen ervan bij de oudste, maar ik vind het niet raar oid, want ik herken wel het eea.
Wat ik doe is er rekening mee houden. Zo hoeft ze van mij geen dingen te eten die ze niet wil, maar ik probeer haar wel te stimuleren, dus bv. te vragen of ze het wil proeven. Wil ze het niet, dan niet, wil ze het wel, dan wel. Sokken probeer ik meteen goed aan te trekken of ik vraag haar of het goed zit. Maar er zit een grens aan het rekening houden, als ze wil dat ik mee speel, dan kan zij niet bepalen wat ik doe en hoe ik dat doe. Zodra ze dat wel doet en blijft doen, stop ik met meespelen, dan mag ze alleen verder spelen. Ze heeft nu ook de leeftijd dat ik dat uit kan leggen en met uitleg gaat er hier gelukkig vrij veel goed.
Dit zou voor mij meer te maken hebben met weerbaarheid dan met hoog gevoelig zijn.
Hoe bedoel je dat precies? Ik versta onder weerbaarheid namelijk echt iets heel anders, wat niet per definitie te maken heeft met hooggevoeligheid. Voor mij vallen deze dingen dus wel onder gevoeligheid. Ik zie het alleen niet als probleem. Ben benieuwd wat jij het verschil tussen hooggevoeligheid en weerbaarheid vindt en waarom je dit onder het laatste vindt vallen en wat voor jou dan onder het eerste valt.
Weerbaarheid heeft alles te maken met zelfvertrouwen. Wanneer een kind genoeg zelfvertrouwen heeft, durft het uitdagingen aan te gaan. Een kind met weinig zelfvertrouwen is eerder bang om te falen en angstiger om bepaalde uitdagingen aan te gaan. Van nature is het ene kind weerbaarder dan het andere. Sommige kinderen geven snel op en vragen direct hulp. Anderen weten zich uitstekend te weren en durven veel.
Je dochter werd lange tijd hysterisch van gras, dat is aangeleerd gedrag, kennelijk heeft jouw kindje ergens een signaal opgepikt waaruit zij heeft opgemaakt dat gras heel eng is. Daarna is het signaal bevestigd en is haar angst groter geworden.
High sensitive is een karaktereigenschap, zoals ieder kind er zo veel eigenschappen heeft. Het ene is sterker ontwikkelt dan de ander. Het is maar net waar de nadruk opgelegd wordt. Dus waartoe voedt je op.
Ons zoontje is overgevoelig voor prikkels. Dit is bij de ergotherapie naar boven gekomen. Zij en wij doen er weinig bewust mee. Behalve dat we nu beter begrijpen waarom hij sneller is afgeleid, soms op een andere manier reageert, gek wordt van sokken die een "randje"hebben en niet van drukte en herrie houdt. Daarbij komt hij moeilijk in slaap doordat hij 's avonds overprikkeld is en zijn hoofd maar door blijft malen…
Ik zie hoog sensitief niet zo zwart wit als een karaktereigenschap…het heeft mijns inziens echt te maken met de prikkelverwerking in de hersenen.
Het ene kind is daar gevoeliger voor/effectiever in dan anderen.
In de opvoeding houden wij er geen rekening mee. Het helpt ons hem alleen beter begrijpen in zijn reacties.
@rijstkorrel: Dan hebben we dezelfde definitie van weerbaarheid. En in mijn ogen is dat bij J. dus geen probleem (in ieder geval niet mbt de voorbeelden die ik noemde).
En of bang zijn voor iets als gras aangeleerd is weet ik niet (gezien de situatie denk ik van niet). Voor een kind met autisme zijn veel onbekende dingen ook eng zonder dat dat ook maar iets met aangeleerd te maken heeft.
Een karaktereigenschap uit zich vaak in gedrag, anders is het niet te zien.
Hoogsensitief zijn heeft te maken met andere prikkelverwerking door het zenuwstelsel. Het komt erop neer dat het zenuwstelsel gevoeliger is voor allerlei prikkels. Hiermee is 15-20% van de mensen geboren.
Als je meer over het onderwerp wilt weten, zou ik je aanraden op de (engelstalige) website van Elaine Aron een kijkje te nemen (http://www.hsperson.com/index.html). Zij heeft zich hier uitgebreid mee bezig gehouden.
Ze is psycholoog en is zelf hooggevoelig. Ze heeft uitgebreid onderzoek gedaan naar dit onderwerp. Het is dus geen ziekte, maar hooggevoelig zijn maakt wel dat alle indrukken die opgedaan worden op een andere manier verwerkt worden.
Zij heeft ook een boek geschreven over hoog sensitieve kinderen, wat is vertaald naar het Nederlands (het hoog senstitieve kind, ISBN10 9400502575).
Zelf heb ik het boek over hooggevoelige volwasenen gelezen. Ik herkende veel van mezelf erin. Het is af en toe wat wetenschappelijk, maar geeft ook wel veel handvaten met betrekking tot prikkelverwerking en vooral inzicht waarom je als HSP anders op prikkels reageert dan de gemiddelde niet-HSP. Hierdoor is het makkelijker mijn eigen reacties te begrijpen en te plaatsen en er rekening mee te houden.
Ik vermoed dat mijn jongste dochter het ook heeft, zij is echter pas 2 jaar oud, dus de tijd zal het leren. Zij heeft bijvoorbeeld grote moeite gehad met het eten van vast voedsel, weigerde op een gegeven moment bijna alles, wil nu ook liever geen ijs eten of juiste hete dingen, zij is snel van slag bij veranderingen en erg afwachtend bij nieuwe situaties en mensen. Na een drukke dag heeft zij meer moeite met inslapen en doorslapen dan mijn andere dochter. Vieze handen vindt ze helemaal niks, we verslijten dus heel wat snoeten- en handendoekjes…
Ik ben ook van plan het boek over hoog sensitieve kinderen te gaan lezen, al is het maar meer informatie over dit onderwerp te hebben en ook handvaten te krijgen om hiermee om te gaan naar mijn dochter toe. Het voordeel voor haar is wel, dat ik zelf haar reacties meestal goed kan begrijpen.
Ik ben verder onvoldoende op de hoogte wat de GGZ of begeleiding op school hiervan afweet. Aangezien het een nogal onbekend onderwerp is, vermoed ik dat de kennis bij de GGZ hierover niet groot zal zijn.
Als je ervan overtuigd bent dat je dochter hoogsenstief is (wat ik me goed kan voorstellen als ik je lijst met kenmerken doorlees), zou ik me zelf goed in het onderwerp verdiepen. Zo voorkom je ook dat je kind een label krijgt wat het niet verdient. En wellicht krijg je dan zelf ook al een idee hoe je het beste met haar kunt omgaan en kun je dit dan aan anderen uitleggen.
Succes met alles, ik hoor graag wat je verdere ervaringen zijn met je dochter!
Ieke