onze dame wordt bijna 3.
en dacht ik dat we de ergste peuterpuberteid wel gehad zouden hebben, vrees ik dat ik die mening moet bijstellen.
Onze dame is namelijk, met regelmaat, niet te genieten… :?
niet opruimen als ik daarom vraag, om vervolgens maar te gaan huilen.
ze lijkt te denken dat ze door huilen haar zin krijgt, en helaas voor haar is dat niet zo.
Ik heb al veel speelgoed opgeruimt en weggezet, omdat ze het, na herhaaldelijk vragen, nog steeds niet deed, en als ik haar dan waarschuw dat als ik het moet opruimen, ik het ook echt wegzeg krijg ik als antwoord: dat doe maar mama.
en vervolgens gaat zij vrolijk verder met spelen.
nu zit ze momenteel ook heel erg in de waarom fase en bij alles vraagt ze waarom, en als ik het antwoord niet weet, of te ingewikkeld voor haar is, begint ze weer te huilen.
ik wordt hier een beetje moe van, en weet niet zo goed wat ik er mee aanmoet. het is toch niet normaal dat ze alleen maar begint te huilen als ze haar zin niet krijgt?
ik moet toegeven dat mijn lontje momenteel erg kort is, en de hormonen door mijn lijf gieren, maar wil hier wel graag vanaf…
herkent iemand dit?
of iemand de tip of oplossing??
ik wil mijn lieve, gezellige, vrolijke meisje terug wat luistert als ik iets zeg, en daarnaar handelt.
Ik herken het, en ben daarom heel erg bang dat het de leeftijd is. De maanden november/december (hij is in januari drie geworden) was mijn zoon ook niet zichzelf, inmiddels wel weer maar heeft ook in ontwikkeling zes stappen vooruit gezet. Ik vermoed dus dat ze net voordat ze drie worden een soort van sprong doormaken.
Over die waarom-vraag… hier ook veel van zulke vragen. Niet alleen waarom, maar ook ‘wat is dat?’, ‘waar komt dat vandaan?’, ‘hoe werkt dat?’ enzovoorts. Soms leg ik de vraag weer bij hem neer: “Waarom denk jij dat ik dat doe?” bijvoorbeeld. Hier werkt dat erg goed, want hij vindt het fijn om zelf de onderzoeker uit te hangen en te ontdekken en dergelijke, hij is ook oprecht trots als hij zelf heeft bedacht dat je altijd eerst voelt aan het badwater omdat je je anders mogelijk kan verbranden. 
En, door de vraag terug te koppelen merkt hij ook dat hij wel eens waarom vraagt terwijl hij het antwoord zelf al weet… 
Ik merk dat dit de leeftijd is waarop hij een overdreven behoefte aan informatie heeft, haast onverzadigbaar. Wij kijken dus ook naar programma’s als Willem Wever en dergelijke, en zijn wekelijks in de bieb voor boekjes over hoe iets wordt gemaakt, waarom dingen zijn zoals ze zijn. Een deel van de drang alles te willen weten al ondervangen werkt hier erg goed. :thumbup:
Het huilen zou ik dan toeschrijven aan de heftigheid van de emotionele ontwikkeling. Veel individuele aandacht, veel knuffelen, en hopelijk zit je er over een maand alweer anders bij.
bedankt voor je bericht!
en ik ga er dan nu, voor mijn eigen gemak , maar even vanuit dat het heus weer over gaat en we onze eigen dame weer terug krijgen…
bedankt voor de tip om de vraag weer terug te koppelen. sophie vraagt ook veel dingen waarvan ze eigenlijk wel weet waarom het zo is, dus wellicht maakt dat haar ook extra trots. ga hem zeker onthouden en gebruiken!
Bieb is zeker een goede. Willem Wever ook. Wat ook heel leuk is (kunnen ze zelf een onderwerp aandragen) is schooltv beeldbank. Daar kan je op onderwerp zoeken en filmpjes laten zien.
Zou alleen de peuter/kleuterhoek overslaan. Na het zoveelste filmpje over Flip de Beer raken ze sterk verveeld.
In principe zijn de filmpjes van het basisonderwijs,maar ook voorgezet onderwijs prima te bevatten voor kids. Ligt aan het onderwerp.
Vind vooral de films over “hoe maak je…” erg leuk. Een kijkje in de fabriek.
wij kijken hier vaak naar how its made. Geweldig leuk en interessant progamma.
Wat betreft het opruimen. We hebben hier de stelregel, hij mag 1 iets kiezen waar hij mee wil spelen. Daarna wordt het eerst opgeruimd en kiest hij vervolgens waar hij dan mee wil spelen.
voordeel is: je kunt hem positief belonen door dat hij zijn eigen speelgoed opruimt. hij leert ook dat wanneer hij niet opruimt hij ook met niets anders kan spelen.
Ik denkt dat jouw methode door speelgoed weg te zetten nog veel te abstract is voor een kind van 3. En het is niet positief gelabeld.
rijstkorrel: mijnmethode is inderdaa neit positief gelabeld, en is ook echt mijn laatste strohalm,. helaas heeft het ook weinig effect, want ik heb haar er gewoon niet mee.
belonen als ze iets direct doet als ik het vraag, zoals opruimen, doe ik erg uitbundig. Misschien zelfs tot het overdrevene toe ooit, maar ben dan gewoon zo blij dat ze meteen doet wat ik vraag, dat ik daar gewoon erg blij mee ben dan.
Peuterpuberteit gaat over in kleuterpuberteit en hangt samen met groeifases dus stel je er niet teveel van voor dat je er zomaar vanaf bent.
En het waarom ging bij lasse soms niet eens om het antwoord, hij bleef het maar vragen ookal wist hij het wel al. Het ging maar door.
Dus stoicijns blijven en inderdaad soms de vraag terugstellen. Ik vraag me af of bieb en willem wever enzo helpen - er is altijd wel weer een waarom.
@Bella wrote:
Peuterpuberteit gaat over in kleuterpuberteit en hangt samen met groeifases dus stel je er niet teveel van voor dat je er zomaar vanaf bent.
En het waarom ging bij lasse soms niet eens om het antwoord, hij bleef het maar vragen ookal wist hij het wel al. Het ging maar door.
Dus stoicijns blijven en inderdaad soms de vraag terugstellen. Ik vraag me af of bieb en willem wever enzo helpen - er is altijd wel weer een waarom.
Soms kan het helpen om ze iets te geven om over na te denken. Dan zitten ze even vol.
Daarbij maak je kenbaar dat je hun drang naar info serious neemt,maar je kan ook makkelijk afspraken maken.
We gaan 3 filmpjes kijken, jij mag 3 vragen stellen en daarna ga je weer even wat voor jezelf doen.
Een beperking zetten op het aantal vragen. Hier helpt het wel.
Om beurten mogen ze een film uitzoeken, onderwerp zoeken en daarna s het klaar.
@Bella wrote:
Dus stoicijns blijven en inderdaad soms de vraag terugstellen. Ik vraag me af of bieb en willem wever enzo helpen - er is altijd wel weer een waarom.
Ik geef hem die informatie niet puur zodat ik van zijn gevraag af ben, ik geef hem die informatie omdat hij daar blijkbaar behoefte aan heeft. Er is altijd weer een waarom, dat geeft niet perse, ik mag hopen dat mijn kind tot ver in de volwassenheid zich blijft verwonderen en dingen blijft afvragen. Hem bepaalde dingen onthouden omdat het ‘toch niet helpt’ lijkt me niet de bedoeling, dan schiet je je doel voorbij.
even terug naar het opruimen…
ze moeten hier zelf opruimen, al naar gelang hun leeftijd. Als ik moet opruimen (en dan met name bij 3 jaar en ouder) dan gaat het naar zolder en kunnen ze er niet meer bij. Dikke pech, ze moeten maar afwachten wanneer het weer in de speelhoek staat.
In eerste instantie geloven de kids het niet, maar ik heb t maar twee keer hoeven doen. Zeker de schoolgaande (ik heb 9 oppaskinderen als gastouder) weten nu heel goed wat het betekend als ik zeg dat ze de boel op moeten ruimen.
Hoe hard ze ook huilt, blijf wel bij je standpunt. Probeer het opruimen in hapklare brokken te verdelen. Ik vraag de peuters namelijk niet om ‘het speelgoed op te ruimen’ want dat kunnen ze niet zo goed overzien. Ik vraag dan bijvoorbeeld om de stukjes van de puzzel bij elkaar te zoeken of alle duplo in de bak te doen. Dat is heel goed te begrijpen!
@Douwine wrote:
even terug naar het opruimen…
ze moeten hier zelf opruimen, al naar gelang hun leeftijd. Als ik moet opruimen (en dan met name bij 3 jaar en ouder) dan gaat het naar zolder en kunnen ze er niet meer bij. Dikke pech, ze moeten maar afwachten wanneer het weer in de speelhoek staat.
In eerste instantie geloven de kids het niet, maar ik heb t maar twee keer hoeven doen. Zeker de schoolgaande (ik heb 9 oppaskinderen als gastouder) weten nu heel goed wat het betekend als ik zeg dat ze de boel op moeten ruimen.
Hoe hard ze ook huilt, blijf wel bij je standpunt. Probeer het opruimen in hapklare brokken te verdelen. Ik vraag de peuters namelijk niet om ‘het speelgoed op te ruimen’ want dat kunnen ze niet zo goed overzien. Ik vraag dan bijvoorbeeld om de stukjes van de puzzel bij elkaar te zoeken of alle duplo in de bak te doen. Dat is heel goed te begrijpen!
zo doe ik het ook wel. ik benoem wat ik wil dat ze opruimt, en ben ook niet te beroerd om mee te helpen met opruimen, maar dan wel pas wanneer ze zelf begint. ooit heeft ze zo lekker gespeeld dat het namelijk gewoon echt een bende is. vind het dan niet erg om mee te helpen, maar ben het gehuil gewoon een beetje beu… :oops:
en moet ook bekennen dat ik haar dan soms maar gewoon in bed leg, en tegen de tijd dat ze uit bed komt (omdat ze dan gewoon huilt omdast ze eigenlijk doodmoe is) heb ik ondertussen alles al opgeruimd.
Niet de beste methode, maar heb zelf ook geen zin om in een rommel huis te gaan zitten als ze zelf al in bed ligt. (gaat dan over de middag)
neem nu vanmiddag weer. We komen terug van het boodsschappen doen. De hele tijd is ze hartstikke lief en gezellig, eenmaal thuis duikt ze al snel in haar tekenspullen en is ze 5 minuten intensief aan het tekenen en kleuren. Echter liggen wel al haar kleurtjes en tekenboeken op de grond verspreid. Ik wil haar niet remmen in haar creativiteit, dus laat ik haar lekker doen en zeg er niets van.
Zodra ze wegloopt van haar tekenspullen, vraag ik haar of ze klaar is met tekenen, waarop ze met ja reageert want ze is moe en wil naar bed toe. Ik zeg haar dat ht goed is dat ze aangeeft naar bed te willen, en dat ze ook naar bed mag als ze al haar tekenspulletjes weer in de kist heeft gedaan.
madam loopt weg en zegt dat ze niet gaat opruimen. Ze pakt popje en zegt dat ze naar bed gaat. Ondertussen ga ik bij har staan, en zeg dat ze eerst even haar tekenspullen moet opruimen omdat het in de weg ligt, zij naar bed gaat, en dus de tekenspullen niet door de kamer hoeven te liggen.
Hierop begint madam enorm te krijsen en gaat ze boos liggen doen en huilt ze aan een stuk door. Ze gaat bij de kleurtjes zitten om er vervolgens een aantal kleurtjes door de kamer te gooien, om vervolgens gewoon te blijven zitten en te huilen zonder ook maar iets te doen.
Omdat ik mijn geduld leek te verliezen, heb ik haar opgepakt en in bed gelegd. Eenmaal in bed leek ze iets gekalmeerd en heb ik haar duidelijk gemaakt dat ik het niet leuk vind dat ze huilt als ik haar iets vraag, en dat ze al helemaal niet met kleurtjes mag gooien.
Op mijn vraag waarom ze zo huilt, en gooit krijg ik het antwoord: omdat ik verdrietig ben omdat ikk niet op wil ruimen mama.
En zo gaat dat dus eigenlijk continu, en weet ik eigenlijk niet zo goed hoe ik dit moet doorbreken.
(trouwens niet altijd zo dat ik haar naar bed breng, ooit heb ik best het geduld om haar dan maar een uur te laten krijsen/huilen en heeft ze uiteindelijk opgeruimd waar ik om vroeg, maar nu ik zwanger ben is mijn lontje zooooo enorm kort :oops: dat ik dat geduld echt niet altijd heb…en daar baal ik dan weer van…)
ellen: hier al heeeel lang zo verschrikkelijk huilende peuter… Ik gaf zelf de schuld aan de onrustige situatie hier thuis met marijn.
Na een bezoek aan eht cb met de vraag wat ik er mee moet gaven zei duidelijk aan dat ze kan praten. Tuurlijk mag je huilen als je verdrietig bent, je enorm zeer heb gedaan, maar huilen omdat je wat wil vragen of je zin wil hebben, consequent geen aandacht geven. Dus, op de gang. heel consequent hebben we dat gedaan, en zodra ze iets vroeg, direct aandacht voor haar. Het ging heeeel goed, maar nu nadat ze ziek is geweest drie werken terug is het een draaaaaaaaaaaama, heel de dag door weer jengelen.
Dan wil ze bijvoorbeeld dat ik haar naar beneden vand e trap til, maar ik heb marijn ook al en ik wil dan echt wel haar nog ophalen, geen probleem mee, maar als ze al begint te dreinen, mama mij ook tillen, krijg ik al stekels en laat ik haar net zolang huilen totdat ze het gewoon vraagt.
Wat het is… ik schuif het nu ook op een stuk frustratie…het niet lekker in haar vel zitten, mama’s korte lontje, marijn zijn onrust… Ik hoop dat het snel wat mooier weer wordt, kunnen we lekker naar buiten, uitleven in de speeltuin ed.
strijd om opruimen begin ik al niet aan, vaak rommel ik tegen het avondeten de meeste zooi al op en tegenwoordig ben ik wel bezig om te ‘leren’ je hebt de puzzel nog niet af, kom samen afmaken en dan kan je wat anders pakken,a nders is de kast leeg en alles op de vloer :?
dat stukje van die tekenspullen is zooooohooo herkenbaar, maar het is vaak de toon die de muziek maakt, volgens mij vraag ik het gewoon verkeerd aan haar ofzo :roll:
Heeel herkenbaar!
Onze dame huilt ook om niks, vertikt soms ook op te ruimen (terwijl ze dat al van jongs af aan prima doet!) loopt ineens weg van ons en oppas, is dwars en kan van een poeslief prinsesje veranderen in een gooiende krijsende drama queen! :roll: Hier is het poepen op de wc nogal een drempel, daar wijt ik het deels aan, maar ook aan de leeftijd… hier ook vanaf dat ze haar bed uit stapt vragen en die duren tot ze haar bed in gaan. Waarom? wat heb je op wekr gedaan mama? Hoe heten die kindjes? Wie is die mevrouw? enz enz enz. Daar komt hier ook nog eens bij dat ze ineens weer erg aan ons hangt, speelt weer moeilijk alleen, vindt veel spannend, speelt niet meer alleen boven, ze wil niet meer alleen naar de wc enz.
En gaat het over??? Ik hoop het!!!
Opruimen helpt hier door te zeggen: Ã?k wil dat… en dan gerichte opdracht. Doet ze dat niet, dan geef ik iets aan met een "Doe maar in de mand of iets dergelijks. Liedje erbij, complimenten en als ze echt dwars is retourtje gang.
Beginnen met "Ik wil dat je je jas aandoet, enz doet wel wonderen meestal hier. Wat ik ook veel zeg, is niet huilen, praten, anders weet ik niet wat je bedoelt. Wil ze huilen, maar ben ik klaar met het gemopper, dan gaat ze even lekker ergens uitmopperen tot ze klaar is.
Succes! Ben eerlijk gezegd dan wel blij dat die van ons niet de enige is!!
idd… niet met een vraag, daar ben ik al achter, maar pak je jas werkt hier ook niet, of ik doe nu je jas aan.
het zal wel een keer over gaan, verlang naar de warmte, heeerlijk eindelijk geen gezuer met jassen en schoenen, omdat ze dan leeft op teva… :oops:
Dat zeg ik idd ook hier, huilen doe je als je heel verdrietig bent of veel pijn hebt enz. Wat ik ook benadruk hier nu is dat ze best mag huilen maar dat dat niet zo schreeuwerig hoeft.
En pak je jas doet het som ook niet, het zit m echt in een zin beginnen met “Ik wil dat” Dan praat je vanuit je eigen gevoel ofzo en dat schijnt te werken (hier dus meestal wel)
En voorbereiden en afspraken maken. Zo van… nu is het zo laat en als de wijzer daar staat dan… We gaan zo uit de auto, dan wil ik dat je bij ons blijft, want het is gevaarlijk en anders dit… Afgesproken? En op die afgesproken wil ik een reactie, anders weet ik al bij voorbaat dat ze er niks mee doet.
stiekem ben ik wel blij te lezen dat jullie het herkennen hoor…
al vind ik het natuurlijk wel vervelend dat je het herkent!
ik heb hier ook al afgeleerd om iets te vragen, maar soms sluipt er het nog wel bij in. Of dan zeg ik: sophie ruim jij even je tekenspullen op.
Om vervolgens een duidelijk: nee mama te krijgen :?
al is het wel zeker iets waar ik consequenter mee kan zijn.
Zeggen dat ik wil dat ze gewoon praat, heb ik gister ingevoerd. Benoem het nu ook wel wat vaker en heb wel het idee dat dat al iets helpt. maar is natuurlijk wel iets wat we moeten doorzetten…
pff soms best lastig he, van die eigenzinnige dametjes met een geheel eigen karakter en wil… erg leuk, maar soms ook erg vbermoeiend.
Noem haar dan ook echt onze drama queen want dat is ze gewoon ook echt…
en dan ligt ze nu al vanaf 7 uur in bed, net werd ze wakker, roept me, dus ik ga er naartoe en dan krijg ik te horen: sorry mama dat ik mijn tekenspullen niet deed opruimen… als wij mopperen op elkaar houden wij wel van elkaar he? 
:inlove: :inlove:
die kleine tekenen geven me wel hoop dat het eens over zal gaan. ze beseft in elk geval dat haar gedrag mij toch wel verdrietig maakt. mijn kleine meisje, wat volgens mij soms heel graag groter wil zijn.