Onze dochter is zo vreselijk kleinzerig.
Om alles wordt gehuild.
Gisteren kreeg ze een prik bij het consultatiebureau, ze is 3,5 jaar. Ze huilde alsof er een vinger zonder verdoving geamputeerd werd. Daarna was haar zusje van 3 maanden aan de beurt.
Die kreeg 2 prikken, en huilde een minuut later al niet meer. Maar Maaike niet. Die huilde toen we thuis kwamen nog en vanmorgen deed haar prik nog steeds “vreselijk pijn”
Als ze haar hoofd een beetje stoot (tegen de stoffen bank 
) is dat al reden genoeg voor een enorme huilbui. Als ze geen snoepje mag, als ze schrikt, als ze tijdens het spelen met andere kinderen haar zin niet krijgt, als ze naar bed moet, noem maar op. De tranen staan chronisch hoog.
Ik wil geen huilebalk krijgen. Heeft iemand dit ook (gehad)
Hoe pakken jullie het aan?
Hoe maak ik mijn dochtertje een beetje harder?
Ik vind het wel logisch dat je baby minder hard en lang huilt bij een prik hoor. Er komt voor je peuter veel meer emotie bij dan voor je baby.
Bij de baby is het alleen even de pijn en bij je peuter: boosheid (waarom doe je mij dit aan, had je me dit niet even eerder kunnen vertellen) schrik, pijn.
Heb je haar voorbereid op de prik?
Hier heeft het erg geholpen. Ook aangegeven dat hij mocht huilen bij de prik, omdat het wel even zeer doet. En er verder niet zo veel aandacht aan besteed.
Is het huilen misschien een vorm van aandacht trekken?
Leuke dingen doen samen, helpt misschien om haar wat vrolijker te maken. :thumbup:
Succes
We hadden haar voorbereid, en we wisten dat het drama ging worden. Het cb maakt ook wel het één en ander mee, maar ik zag hun ook af en toe kijken van “ja ho maar…” Het gaat niet alleen om de prik hoor. Ze huilt gewoonweg om alles wat even niet mee zit. Als er een bal tegen haar voeten of benen aan wordt getrapt dan is dat al een reden voor een enorme huilbui. Of als de pop niet blijft staan en omvalt. Als de Sprookjesboom is afgelopen en ik niet een nieuwe aflevering op de tv kan regelen :? :eh: noem maar op…
Geen idee of het een kwestie van aandacht vragen is. Ze krijgt het momenteel niet meer. In het begin nam ik het huilen nog wel serieus, maar nu is dat een heel stuk minder. Ik hoor aan haar huiltje wel of er echt iets aan de hand is.
Maar negeren helpt dus ook niet…
Mij lijkt het wel een vorm van aandacht vragen, totaal negeren is dan ook niet oke.
Als ze zich zoals in je voorbeeld stoot aan de bank kan je bijv zeggen dat dat idd zeer doet als je je stoot, maar daarna direct afleiden en iets met haar gaan doen.
Hé, Lune… Dat is ook toevallig, ik heb een paar seconden geleden een reactie gegeven op een reactie van jou! Ivm de onhandelbare kleuter.
Dat was even off topic…
Maar ik denk dat ik die verkeerde manier van aandacht vragen niet moet gaan belonen met aandacht. Dat lijkt mij tenminste…
Ik vrees echt dat ik dan de hele dag begrip ga tonen voor de kleinste wissewasjes…
Ik ben bang dat mijn dochtertje strakjes op school voor huilebalk uitgemaakt gaat worden als ik dat aanstellen niet snel af leer.
Die van mij was ook zo. Echt heel erg… . Eeen huilbui bij het niet aan kunnen doen van zijn schoenen of sokken. ( volgende dag probleemloos) bijvoorbeeld. Echt om alles kon deze huilen. Hij zit nu een klein half jaartje op school en hij is verbaal een stuk sterker geworden. Ook wanneer een ander kindje niet wil delen of wanneer hij zijn zin niet krijgt. Sinds hij op school zit is het huilen een heel stuk verminderd! OP school huilt hij in iedergeval nooit.
( we zitten nu met het feit dat hij vreselijk gevat brutaal kan zijn tegen ons :mrgreen: :silenced:, elke leeftijd zijn fase denk ik maar. )
Femke heeft het ook gehad en ik vond het verschrikkelijk. Uiteindelijk bleek dat ze heel veel pijn heeft gehad in haar lijf en dat ze gewoon altijd moe was. Dat had ze eigenlijk altijd al, maar ze is zo hypermobiel als het maar zijn kan en dat betekent dat zij veel meer inspanning moet leveren om normale dingen te doen als wij.
Ik vond haar ook een aansteller, maar nu ik weet wat de oorzaak is, schaam ik me voor mijn gevoelens destijds.
Negeer haar niet. Je hoeft niet in haar bui mee te gaan en haar in haar zelfmedelijden rond te wentelen, maar probeer met gesprekjes, tekeningen e.d. eens verder te vragen wat en hoe ze zich voelt. Als je er zelf niet uit komt, wil het ook wel eens helpen om een ander te vragen (oma, tante, een goede vriendin oid) of zij met je kind willen praten. Vraag anders eens aan je huisarts of pedagoog of zij suggesties hebben.
Nee, ik zou idd ook niet teveel er op in gaan, maar het ook niet helemaal negeren. Gewoon een ‘he dat is vervelend’ is genoeg, dan afleiden. Werkt het afleiden niet, kun je misschien ook eens kijken hoe ze reageerd als je zegt dat het nu wel genoeg is geweest. Mijn dochter heeft ook zo’n fase gehad en ik zei dan ook iets van ’ zo, nu is het klaar en vegen we de tranen weg’. Tot mijn stomme verbazing hield ze direct op :roll:
en wat nou als ze het daadwerkelijk zo ernstig ervaart?
Onze dochter is nu 5,5 en ook heel kleinzerig, altijd al geweest.
Als ik haar bijvoorbeeld in bed omrol, dan huilt ze al omdat ze vind dat ik haar knijp :roll:
Sokken met naadjes doen haar " pijn" en dan huilt ze ook tranen met tuiten.
Maar tot mijn grote schrik zit ze ook bij het minste of geringste onder de blauwe plekken en krijgt ze van het minste stress allemaal pukkels.
Volgens de kinderarts en volgens de homeopaat is zij hypergevoelig op haar huid. Waar het door komt, geen idee. Maar het feit ligt er wel.
In plaats van negeren en inplaats van belonen met een knuffel.
Zijn we nu meer van het erkennen en blijven uitleggen dat zij vrij apart is daarin en dat er ws nooit iemand echt rekening mee zal houden.
Ook zij is hypermobiel, in de zin dat ze lenig is en alle kanten op kan met gewrichten. Maar ze is niet sportief en idd ook veel moe.
Nu gaat het dus… Aniek, mama weet dat het jou pijn doet, maar wat wil je dan, dat ik je niet aanraak? want peter kan hetzelfde wel hebben en michel ook. Jij hebt dat, ik begrijp dat, maar veel meer kan mama niet.
Dan word ze al wel rustiger.
Ik laat haar veelvuldig zelf nadenken over oplossingen.
Een huilbui na een enting had ik dan dus gezegd " vervelend dat het bij jou zoveel meer pijn doet, maar blijven huilen lost niets op, hoe zou je het willen oplossen?
En dan kijken we of haar oplossing ook zal werken en zoniet, leg ik uit waarom niet.
Het is langzaam veel stabieler geworden, maar ja… een kind op school heeft een papiersneetje en krijgt een pleister en Aniek heeft een papiersneetje en is daar 3 dagen later nog helemaal door van de kaart.
Ze is verder erg slim, wijs, heel geliefd op school omdat ze door haar gevoeligheid ook begaan is met andere kinderen en ze is ook heel behulpzaam. Maar echt weerbaarder zal ze niet worden omdat zij de pijn nou eenmaal echt voelt en daar doe ik niets aan.
Oudste dochter van mijn broer had dit ook, in combinatie met woede-uitbarstingen. Bij haar was het een combinatie van faalangst en moeite hebben met het verliezen van de controle. Alles wat niet ging zoals zij het had bedacht/minder leuk was dan gehoopt of gepland was reden voor een huilbui of extreme woede. Zij zijn bij een pedagoog terecht komen, en mijn nichtje heeft twee jaar faalangsttrainingen gevolgd om haar wat weerbaarder te maken, en handvatten te geven om te handelen als het leven niet loopt zoals jij wenselijk vindt. Dat heeft echt zn vruchten afgeworpen, ze is nog steeds ‘pieperig’ als ik dat zo mag zeggen maar kan het nu zelf beter plaatsen en is al met al een ‘leuker’ kind.
Maar goed, ze is nu 9, dit speelde al vanaf voordat ze naar de basisschool ging, het zal ook een leeftijdkwestie zijn. Directe tips heb ik dus niet, maar je kan allicht even een gesprek aanvragen met een pedagoog of iemand van het CB?
Ik denk dat je dochter toch met bepaalde gevoelens zit, die er hoe dan ook uit moeten.
Ik heb ook een kind dat snel huilt. Ze heeft tot haar tweede urenlang gekrijst. En nu nog als er
iets is, uit ze dit met huilen. Het wordt steeds minder nu ze steeds beter leert communiceren (met woorden).
Ik zou het dus niet negeren. Of in ieder geval niet haar gevoelens negeren.
Een leuk boek is how2talk2kids over communicatie met je kind.
Of het boek Huilen Boos zijn, Ruzie! http://www.huilenbooszijnruzie.nl/
Ik denk dat je dochter toch met bepaalde gevoelens zit, die er hoe dan ook uit moeten.
Ik heb ook een kind dat snel huilt. Ze heeft tot haar tweede urenlang gekrijst. En nu nog als er
iets is, uit ze dit met huilen. Het wordt steeds minder nu ze steeds beter leert communiceren (met woorden).
Maar dat is juist het gekke. Ze praat bovengemiddeld goed voor haar leeftijd. Het kinderdagverblijf heeft dat pas geleden nog tijdens een gesprek aangegeven. Ze weet altijd prima aan te geven wat er aan de hand is en wat haar niet bevalt.
Ze is gewoon een erg emotioneel tiepje. En ik was dat als kind ook erg. Het resultaat was dat de kinderen op school er een sport van maakten om mij aan het huilen te krijgen. Een soort van spelletje "wie maakt haar het eerst aan het janken" Huilebalk, jankmuil en dat soort termen hoorde ik elke dag. Nu ik zoveel van mijzelf in de kleine meid terug zie slaat de angst mij om het hart. Ik wil haar wel steunen en haar accepteren zoals ze is. Maar aan de andere kant wil ik haar harder maken zodat ze zich beter kan wapenen tegen de niet altijd even vriendelijke leeftijdgenootjes waar ze mee te maken krijgt.
Was ze altijd al kleinzering (huilerig) of is dat iets van de laatste tijd?
Ik lees dat je ook nog een baby hebt van 3 maanden.
Ik vraag het omdat ik na de geboorte van Siep ook regelmatig een baby-huilerig kind heb van bijna 2,5 jaar :roll: Zeker in de eerste maanden werd ik niet goed van dat gehuil van Tejo.
Op een gegeven moment was Siep aan het lachen en Tejo aan het huilen. Ik legde Tejo toen ook uit dat lachen veel leuker was. En dat heeft een tijdje wel geholpen.
Een tijdje, ja, want kids verzinnen steeds weer wat nieuws.
Logisch ook, want als Siep huilt is er iets aan de hand en vaak loop je dan toch ff naar Siep toe om te kijken wat er aan de hand is. Tejo ziet huilen dus ook zeker als aandachttrekkerij en die aandacht wil hij ook (alsof hij nooit aandacht krijgt :roll: )
Succes en hopelijk kom je erachter wat achter het gehuil zit :thumbup:
:-* Liefs, Evelien :vlinder:
@Happy mommy wrote:
Ik denk dat je dochter toch met bepaalde gevoelens zit, die er hoe dan ook uit moeten.
Ik heb ook een kind dat snel huilt. Ze heeft tot haar tweede urenlang gekrijst. En nu nog als er
iets is, uit ze dit met huilen. Het wordt steeds minder nu ze steeds beter leert communiceren (met woorden).
Maar dat is juist het gekke. Ze praat bovengemiddeld goed voor haar leeftijd. Het kinderdagverblijf heeft dat pas geleden nog tijdens een gesprek aangegeven. Ze weet altijd prima aan te geven wat er aan de hand is en wat haar niet bevalt.
Ze is gewoon een erg emotioneel tiepje. En ik was dat als kind ook erg. Het resultaat was dat de kinderen op school er een sport van maakten om mij aan het huilen te krijgen. Een soort van spelletje "wie maakt haar het eerst aan het janken" Huilebalk, jankmuil en dat soort termen hoorde ik elke dag. Nu ik zoveel van mijzelf in de kleine meid terug zie slaat de angst mij om het hart. Ik wil haar wel steunen en haar accepteren zoals ze is. Maar aan de andere kant wil ik haar harder maken zodat ze zich beter kan wapenen tegen de niet altijd even vriendelijke leeftijdgenootjes waar ze mee te maken krijgt.
Olijf is communicatief ook goed vaardig, maar als ze in zo'n emo-bui zit dan blijft t toch lastig.
Wat ik dus al een jaar doe is alternatieven aanbieden.
Als zij huilt omdat haar sok verkeerd zit of het lukt niet met aankleden dan zeg ik "als iets niet lukt, mag je het gewoon zeggen" of "als het niet lukt, kan je het vragen aan mama". En dan consequent volhouden.
Ze is ook niet zo gediend van vreemden die in een winkel of op straat iets tegen haar zeggen. Dan gaat ze boos kijken (van verlegenheid) en dan zijn er altijd
mensen die dan zeggen "ooow wat kijk je boos" waardoor het alleen maar erger wordt.
Nu zeg ik voordat we weggaan welk gedrag ik van haar verwacht. "Als iemand hallo /gedag zegt, dan lach je en zeg je vriendelijk gedag terug."
Het helpt wonderbaarlijk.
Ik denk dat bewust aanleren van gedrag (in bepaalde sociale situaties) beter is
dan 'harder' maken. Probeer haar voor te bereiden op bepaalde situaties door het
uit te leggen maar ook door haar te vertellen hoe ze daar het beste op kan reageren.
Y.eline is net zo, die huilt ook echt overal om. Dat heeft ze altijd eigenlijk al gedaan maar de laatste 2 jaartjes is het erger geworden.
Als ze even dr vinger zacht stoot is het huilen, als iets niet lukt huilt ze, als haar knuffel op de grond valt huilt ze, soms om de gekste dingen.
We zeggen dan ook tegen haar van kom op daar hoef je niet om te huilen dat is niet erg hoor. Even een knuf en kus en dan moet het gewoon klaar zijn want ze kan dr uren over door huilen…
Met de Dktp prik ook zo’n ramp, tijdens de prik huilde ze bijna niet maar zodra de pleister erop zat was het mis, heeft 4 dagen geduurd :roll: . De pleister mocht er niet af en elke keer als ze de pleister zag begon ze gewoon te huilen.
Ze heeft in dr leventje ook veel meegemaakt en bij haar is het ook een stukje onzekerheid en faalangst waardoor het komt.
Ik hoop gewoon dat het op de basisschool beter gaat en ze wat harder wordt.
:hug:
dit hebben wij ook gehad en niet om alles maar wel bij bepaalde dingen onze oudste is gewoon heel gevoellig.
denkt overal diep overna en kan al huilen als er bv een spin van het raam zou vallen.
we hebben de dingen rustig aan gepakt en uitgelegd en haar geprobeerd wat sterke te maken niet kwa lichaam maar kwa doen assetiefieteid( hmmm goed geschreven nee zeker :think: )
langzaam is het gegroeid maar kan nog heel sneu worden als bv een kindje niet wil spelen of zo dat is haar karakter en kunnen en willen ze niks aan doen dat is haar ik.
hier was het ook vaak tranen met tuiten als bv een tekenfilm was afgelopen en toen hebben wij een tijdje alleen maar dvd laten kijken zodat dit probleem minder zou worden en af en toe tv aan en dat ging goed.
en met vallen en ze begon te huilen zeiden we altijd van geef bv de bank maar een pets dat hij jouw pijn heeft gedaan en ook dit ging langszaam over.
ik vindt absoluut niet dat het te maken heeft met zin geven maar met het karakter van het mensje zelf.