Ik moet werkelijk ALTIJD janken als ik ruzie heb. Of dat nu ruzie is met A of mijn ouders of dus met mijn kinderen. Het maakt niet uit. Ik jank toch wel.
Zo ook dit ontzettende rot weekend. De grote meiden luisterden niet. Echt gewoon helemaal niet. En ik heb alleen maar lopen mopperen, dreigen, schreeuwen en tieren en ik kwam er maar niet uit met ze.
Vlak voor het slapen gaan presteerden ze het weer en toen heb ik ze naar bed gebracht, en de deur dicht gemept.
Eenmaal beneden kwamen de tranen (Machteloosheid, weet ik het). Dus ik naar boven, de meiden samen op Sas’ bed en een gesprek begonnen met: ‘Ik hou zo vreselijk veel van jullie’ en hup, daar kwamen de tranen weer.
Sascha wist niet zo heel goed wat ze daarmee moest, Senna werd tot op het bot geraakt en begon ook te huilen. Na het hele gesprek gingen ze een slokje water drinken. Sascha kwam terug en ging op haar bed zitten, Senna duikt meteen in mijn armen en begint me te knuffelen. Vervolgens leg ik ze alletwee in bed en de deur bleef open omdat A ze nog even welterusten wilde zeggen. Terwijl ik de trap afloop zegt Senna: ‘Dag allerliefste mama van de hele wereld’ gevolgd door Sas die zegt: ‘Ja, dat zeg ik ook’.
Als A beneden komt ben ik nog steeds aan het janken.
Hij vertelde dat de meiden samen nog even spraken. Sas had gezegd dat ze het niet leuk vond dat ik had geschreeuwd en Senna zei dat ze het niet leuk vond dat ik moest huilen.
Wat ik opvallend vond was om te zien hoe verschillend ze reageerden op mijn tranen. Het leek Sascha allemaal niet zoveel te doen dat ik huilde (het is wel eens eerder gebeurd bij Sascha, niet bij Senna) en Senna vond het vreselijk. Daardoor vond ik het weer zo irritant van mezelf dat ik mijn tranen nooit in bedwang kan houden. Wil niet dat ze het als een soort chantagemiddel gaan zien. Maar ik heb wel duidelijk gemaakt dat ik, naast boos, vooral heel verdrietig ben als het allemaal zo beroerd loopt…
Laten jullie je tranen wel eens aan je kinderen zien wanneer je verdrietig bent door hun?
:hug:
nee, tot nu toe nog niet gebeurt
Ik was ontroostbaar toen me mamsie te horen had gekregen en ik dus toen ook dat ze darmkanker had. Gelukkig is dit allemaal weg gehaald na operatie. Ik huil dus zeker wel als er emotie is.
Met ruzie en machteloosheid huil ik niet. Ik kan mij achteraf wel een giga schop geven omdat ik gewoon rustig moet blijven. Met strijd en schreeuwen gaat het hier altijd mis. Dus ik probeer nu als ik merk dat ik boos ga worden. Rustig in en uit te ademen en mezelf tot orde te roepen. Dan maar ergens te laat of de kinderen veeeel later op bed. Ipv veel frustratie en zelf, dat je dingen doet waar je verdrietig van wordt omdat je er spijt van hebt.
Ik schaam me zeker niet voor tranen en benoem ook altijd hier als ze huilt dat dat mag, als je pijn hebt, of als je verdrietig bent, en dat de grote mensen dat ook doen, als ik erge pijn heb, ga ik ook huilen… moet het wel enorm zijn hoor, maar toen ik vorig jar van de trap viel moest ik ook wel brullen zo verschrikkelijk pijn.
Nu hou ik me vaak goed als onze M.arijn brult (zag later pas dat jullie een Meisjes Marijn hebben :)) en de hele dag vreselijk bezig is geweest dat ik de hele dag achter mijn eigen feiten aanloop. Maar s avonds wil ik dan wel even knakken, als ik niet kan sporten. Ach… ik laat dat ook maar! emoties moet je laten komen.
ik heb het ook wel eens gehad waar de kinderen bij zijn.
de emotie huilen hoort er net zo goed bij als andere emoties.
wel leg ik uit waarom ik huil.
komt niet vaak voor gelukkig
Ja, ik doe het wel. Ik laat eigenlijk al mijn emoties aan mijn kind zien, ik deel dan ook met hem hoe ik me voel en waarom. Als ik huil om een conflict met hem, dan is dat vooral omdat ik mezelf niet in de hand hou en reageer op een manier die ik niet goedkeur (boos worden, mijn stem verheffen). Daar kan ik heel erg verdrietig van worden, ik vind het prima als hij weet dat ik zulk gedrag niet fijn vind van mezelf.
Ja, ik laat mijn tranen ook wel eens zien en ook hier wordt daar door de kids verschillend op gereageerd; M pikt het meteen op en ‘weet’ meteen wat haar ‘aandeel’ is en I wordt er juist hyper en baldadig van.
Tegenwoordig komt het echter hier vaker voor dat ik uit verdrietigheid boos wordt (dus ook een vorm van onmacht, I know! en daar moet ik wat aan doen!) En ook daarmee gaan de kids verschillend mee om.
Ik probeer nu een middenweg te zoeken; ik hoef mijn emoties niet weg te stoppen omdat mijn kids er niet mee om kunnen gaan; dat moeten ze leren/ dat moet ze geleerd worden (thuis, op school, in de omgang met vriendjes en noem maar op)
Maar ik moet het wel ‘uitleggen’ (weet niet of dat het juiste woord is? :think: ) Waarom huil ik of waarom ben ik boos of verdrietig.
Tegenwoordig val ik ook weer vaak terug op de “ik-boodschap” die ik op de PABO geleerd heb. (voorbeeld: Ik vind het niet leuk dat je dat doet/zegt, want nu moet ik/dat raakt mij enz…) Hiermee worden ze meteen ermee geconfronteerd (oef, dat klinkt meteen zo hard, maar ik weet even geen beter woord) dat hun gedrag een gevolg heeft voor iemand anders (en dat dat niet zo leuk kan zijn voor die andere persoon)
Maar het blijft moeilijk hoor! Ik hoor het ook van andere mama’s die ook juf zijn; je kunt soms beter een klas vol kids hebben! Da’s anders dan je eigen bloed! Dan gaat toch weer op ‘vreemde ogen dwingen’! En thuis heb ik vaak het gevoel ‘ja mam, klets maar raak’ :?
Ik huil zeker wel waar mijn kinderen bij zijn, maar dat is meestal als er andere dingen aan de hand zijn. Zo lag Imme bijv. vorige week met 2 artsen bijna op haar omdat ze kraaltje in haar neus had gestopt. De dokters probeerde het kraaltje met een slangetje uit haar neus te zuigen. Hier verzette ze zich duidelijk tegen. Dan kan ik mijn tranen niet meer binnen houden…
Ik stoor/schaam mij heel erg dat ik altijd huil als ik een functioneringsgesprek heb. Niet omdat ik slecht werk, want dat is niet het geval, maar ik weet het niet. Of dat mijn leidinggevende zo op mijn gevoelens werkt, ik weet het echt niet…
Maar ik denk dat het niet slecht is om kinderen te laten zien dat je af en toe verdrietig bent. Mama zijn is tenslotte ook niet makkelijk en daar horen ook de tranen bij…
Ik heb ook wel eens gehuild in het bijzijn van de oudste als hij niet luistert. Zeg hem dan ook dat ik heel verdrietig wordt als hij niet luisterd. Dat ik daarom boos wordt op hem maar dat ook helemaal niet wil en keuk vind.
Hier trouwens ook iemand die bij functionerings gesprekken of andere confronterende gesprekken gaat huilen :oops: en daar baal ik van. Wil graag laten zien dat ik sterk in mijn schoenen sta en wil niet als zwakkeling gezien worden.
Klinkt mss banaal of zo, maar daar leren ze toch ook van? Met emoties tonen is niets mis (behalve knetterharde ruzies met echtgenoot ed waar ze helemaal niets moeten merken die eigenlijk ook niet zouden moeten voorkomen 
) zeker niet als ze weten waardoor het komt en vooral…dat het weer overgaat!! :thumbup:
Ze zullen zelf ook momenten hebben dat de tranen komen en dan hebben ze ook geleerd dat dat heel normaal is en dat het ook weer overgaat. :-* Het is dus wel het fijnste dat ze er ook bij zijn en ZIEN dat het overgaat.
Ja, ik huil wel eens bij de kinderen. Zeker de laatste tijd. Er is een hormonale bom ontploft in mijn lijf die de afgelopen weken voor overstromingen in mijn ogen zorgt. Om ALLES moet ik huilen. Ik leg uit waarom, dat vind ik dan wel heel belangrijk. En het hoort er ook bij.
Wat ik alleen niet vind kunnen…ehm, hoe zal ik dat uitleggen. Als je in de clinch ligt met je kinderen bijvoorbeeld en dan huilen en een uitleg geven dat je verdrietig bent door hun. Ik zou dan wel zeggen dat ik verdrietig ben om de situatie, maar dat dat een beetje bij ruzie hoort. Ik zou ze nooit het gevoel geven dat het hun schuld is dat ik aan het huilen ben. Ik weet even niet hoe ik het beter uit kan leggen dan dit. Geen idee of jullie het begrijpen.
Ik heb inderdaad aan ze verteld dat ik verdrietig ben, maar ik heb ook eerlijk gezegd dat ik verdrietig word omdat ik zo boos wordt als zij zo doen. Dat het me verdriet doet dat ik zo mijn best doe om het iedereen naar de zin te maken en het gezellig te maken en zij niet. Ik geloof dus wel dat ik ze heb gezegd dat ik verdrietig was mede door hun gedrag…
Ben wel blij te lezen dat ik niet de enige ben…
Ik huilde vroeger ook altijd als ik kritiek kreeg, bijvoorbeeld tijdens functioneringsgesprekken. Ik begin ook altijd te janken als ik het idee heb dat ik oneerlijk (In mijn ogen) word behandeld. Ik kan er wakker van liggen als ik een conflictsituatie heb (maakt niet uit in welke hoedanigheid. Ik heb zelfs wakker gelegen van situaties hier op kok omdat ik een conflict had)
Ik heb er maar 1 verklaring voor: onzekerheid.
Maar ten opzichte van mijn kinderen en mijn moeder zijn voel ik me eigenlijk bijna nooit onzeker. Daarom verbaasde het me ook dat ik toch begon huilen bij de meiden…
Je bent mss niet onzeker mbt de kids, maar ze zijn wel tegelijk ook je ‘zwakste punt’. Ze kunnen je heeeeel gelukkig maken (hopelijk meestal 
) maar tegelijkertijd ook heel verdrietig. Misschien is het dat waardoor je emotioneel reageert? :-* Ze halen het beste en soms ook het slechtste in je naar boven.
Klopt, dat zeg ik ook altijd: mijn kinderen zijn tegelijkertijd met sterkste en mijn zwakste punt…
ik huil ook hoor waar de kinderen bij zijn
ik had vorige week nog was kai kwijt al een half uur had de halve buurt al rond gelopen
begon me nu toch echt zorgen te maken onze naaste 2 buren hebben een vijver was al wel bij hun de tuin in gelopen maar zag niks.
en toen vroeg een andere buurvrouw lief of ze moest helpen zoeken en toen barste ik uit in tranen en toen kwam kai ook net aan lopen.( die was dood leuk ergens binnen aan het spelen en had netjes ja gezegt toen die papa vroeg of ik het wist)
ik heb hem toch ook even duidelijk uitgelegd waarom ik huilde
hij was er wel van onder de indruk. maar niet voor lang
en net als jij marion ook als ik zo graag wil het gezellig maken en hun juist voorla alleen maar un grenzen op zoeken dan barst de bom ook wel eens
Ik had het topic kunnen hebben geopend :lol:
Ik had hier afgelopen weekend ook zo’n BUT weekend…
@D. wrote:
Ja, ik doe het wel. Ik laat eigenlijk al mijn emoties aan mijn kind zien, ik deel dan ook met hem hoe ik me voel en waarom. Als ik huil om een conflict met hem, dan is dat vooral omdat ik mezelf niet in de hand hou en reageer op een manier die ik niet goedkeur (boos worden, mijn stem verheffen). Daar kan ik heel erg verdrietig van worden, ik vind het prima als hij weet dat ik zulk gedrag niet fijn vind van mezelf.
Dit dus.
Marion, jij bent toch een mens? Helemaal niet raar om in het bijzijn van je kinderen eens te snotteren. Dat vind ik heel menselijk…
Je kinderen leren dan ook dat je boosheid, frustratie, verdriet niet moet opkroppen. Eruit gooien lucht letterlijk en figuurlijk op. Mij gebeurd het ook wel eens, ik zeg dan ook waarom ik verdrietig ben!