Herkent iemand dit??
Over mij:
In november heb ik een mk gehad en een curretage. We zijn nu ruim 2 jaar bezig voor ons 2e kindje en 2 mk en een hoop onderzoeken verder.
Ik haat de winter…heb altijd al wat winterdip gehad.
Nu heb ik echt mega huilbuien. Al heel de week huil ik om alles, leg op alle slakken zout, heb continu ruzie met mijn man (en anders eigenlijk zelden) en ook veel strijd met onze kleine peuter. Gisteren ben ik megaongesteld geworden wat e.e.a verklaarde maar gisteren ben ik op kraamvisite geweest en ik lijk wel helemaal ingestort. Het was bij een hele goede vriendin die net een week een baby heeft, zij heeft daar ook veel moeite voor moeten doen en vond het ook moeilijk voor mij. Aan het ledikantje hebben we samen een half uur in elkaars armen staan huilen, de een nog harder dan de ander. Maar in plaats van opluchting kan ik gewoon niet meer stoppen.
Kortom ik zit vast in een huilbui, mijn ogen zijn dik en rood, mijn hoofd doet pijn en ik weet met mezelf geen raad. Vanmiddag komt er visite en dat wil ik niet en ik ben boos op heel de wereld…
Ben ik helemaal remie alleen met zulke buien of herkent iemand dit.
Ik baal er zo van, ik heb zoveel, een lief kind, een lieve man, een mooi huis, ben verder gezond maar zoveel verdriet en gemis om iets wat niet lukt er zijn zoveel mensen waar het veel erger is en die lijken mij altijd veel sterker.
Voel me zwak, mislukt etc etc…
Het verhaal hier opschrijven lucht al op dat is al wat!
natas
voor ons is het knokken voor een eerste kindje maar je gevoel herken ik
begin er zelf net bovenop te kruipen
ik kon echt niets hebben en ook huilen om alles
klinkt vaag maar even lekker geen visite en gewoon het huilen laten komen
en praten praten praten
lekker veel knuffels van je kleine en je man kunnen mischien ook helpen
ik hoop dat je je snel wat beter voelt
Ja hoor, herkenbaar. Ik laat dan de boel de boel en jank me heerlijk een dag of wat de ogen uit de kop. Daarna voel ik me altijd een stuk beter. Vechten tegen de tranen is zo vermoeiend.
Dus lekker laten lopen en vooral veel knuffelen met alles wat je lief is!
lieverd toch :hug: ik snap je heel erg goed zelf zijn wij ook al 2 jaar bezig en 1 misrkaam verder
elke maand word me verdriet heviger verlangen naar een kindje word steeds groter
:hug: :hug: :hug: :hug: voor jullie allemaal :hug: :hug:
Ook weer zo herkenbaar.
Ik heb soms van die dagen dat ik het er zó moeilijk mee heb (familiedagen waar iedereen met kids komt, als er weer iemand komt vertellen dat ze zwanger is…)
Dan loop ik ook een hele dag (soms zelfs langer) te vechten tegen m’n tranen, omdat er mensen in de buurt zijn en 's avonds barst dan meestal de bom even.
Echt vermoeiend inderdaad.
We zijn volgende maand al 5 jaar ‘bezig’ en hebben 4 jaar geleden een MK gehad.
Dat ik zwanger kan raken weten we, maar WAAROM lukt het dan niet???
Het is zó frustrerend zo nu en dan.
Gewoon het idee dat je het zelf niet in de hand hebt.
Sterkte meid!!