Wij hebben een zoontje van anderhalf jaar en de laatste 2 weken heeft hij een slechte gewoonte ontwikkeld…
Als hij zijn zin niet krijgt, dan gaat hij met zijn hoofd tegen een muur of meubelstuk bonken. Hij kijkt dan echt om zich heen, probeert een paar keer iets te raken en als hij dan ergens tegenaan bonkt, dan gaat hij daarna natuurlijk huilen.
Herkenbaar? Is het iets van zijn leeftijd?
Misschien even nodig om erbij te vertellen…
Pete heeft 12 weken (begin februari) geleden 2 broertjes gekregen, eentje is met een keizersnede gekomen, dus heb ik 4 dagen in het ziekenhuis gelegen.
Zijn oma is erg ziek geweest en heeft in februari 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Voor haar operatie ging hij elke dag wel even bij oma spelen, maar dat is dus al een hele tijd geleden.
Wij hebben zelf het idee dat het aangeleerd gedrag is. Als hij valt en/of pijn heeft, dan troosten wij hem. Dus als hij nu zijn zin niet krijgt, dan zorgt hij ervoor dat hij pijn heeft, zodat wij hem moeten troosten.
We proberen er geen aandacht aan te geven, hopelijk wordt het dan minder?
Ook gaan we elke dag even iets alleen met hem doen, even buiten voetballen of even tekenen aan de tafel.
En hebben we het slaapritueel uitgebreid, zodat hij aan het eind van de dag even een kwartier prive-aandacht heeft.
Iemand nog tips of adviezen?
Groetjes Saskia
Even wat voorbeelden.
Pete wil tv kijken. Hij gaat op de bank zitten en zegt dan ‘tete’, wij zeggen ‘nee’ en gaat huilen. Dan komt hij ons de afstandsbediening brengen, wij zeggen nogmaals ‘nee’ en hij boinkt zijn voorhoofd tegen de rand van de eettafel.
Ik zit achter het bureau te computeren. Pete komt naast me staan en wijst naar het notitieblok, omdat hij wil tekenen. Als ik dan ‘nee’ zeg, dan bonkt hij zijn hoofd tegen de muur.
Als Pete om 06.00 wakker wordt en ik eigenlijk wil dat hij nog gaat slapen, dan zeg ik tegen hem ‘bedje slapen’, dan bonkt hij zijn achterhoofd tegen de spijlen van zijn ledikant.
Als hij aan het spelen is en ik zijn pamper wil verschonen, dan zeg ik dat we zijn luier gaan verschonen en til hem dan op, maar dan slaat hij met zijn beide handen tegen zijn voorhoofd. Daarna wil hij ook nog wel eens zijn hoofd tegen ons bonken.
Hij kan nog niet veel praten, dus ik denk dat het zijn manier is om duidelijk te maken dat hij iets wil of juist niet wil :think:
Jeetje wat vervelend zeg !
Weet niet of hij wat duidelijk wil maken. Hier doet Veron soms ook rare dingen als hij zijn zin niet krijgt
Ik heb altyd het idee dat het gewoon zin doordrijven is en als het me te erg word zet ik hem voor straf in de gang 
In jou geval is het wel gevaarlijk nog ook en zou hem denk ik wel straffen voor zijn gedrag en dan ook goed zeggen je mag niet met je hoofd tegen de … stoten.
Maar denk dat het persoonlijk is hoe iedereen er mee om zou gaan maar lijkt wel op zinnetje krijgen.
Succes ermee in elk geval :hug:
Weet je, ik denk dat je al heel goed bezig bent. Je hebt een aantal dingen aangepast zodat hij zijn quality time met jullie heeft en verder negeer je zijn gedrag.
Wellicht zou ik zelf, als hij begint te bonken, proberen om zijn aandacht te krijgen, en hardop te zeggen dat je begrijpt dat hij het vervelend vindt dat iets niet mag en dat hij daar verdrietig om wordt, maar dat het bonken niets uitmaakt.
Succes, ik denk dat je in een fase terecht gekomen bent!
olivia bonkte ook altijd, ook als ze ‘gewoon’ huilde. Ze heeft meerdere keren
een blauw voorhoofd gehad :silenced: (ze kan nogal heftig zijn )
Nu gaat het beter, maar nog steeds als ze gefrustreerd is, bonkt ze haar
hoofd. Komt nog wel wekelijks voor, gelukkig niet meer zo hard als voorheen.
Ik had gehoopt dat het een fase was, maar zo te lezen bij Kroes kan dit nog wel even duren?
Het is niet dagelijks, maar soms ook weer een paar keer per dag. Als hij niet lekker in zijn vel zit (ziek of moe) dan heeft hij er meer last van. Ik hoop dat het minder gaat worden als hij straks wat meer (zoals ‘nee’) gaat praten.
Jeetje ik was het alweer vergeten dat Veron dat ook deed tot ik bij dit topic uit kwam…
Veron heeft dit dus ook gedaan en hard :shock: … Hij kroop gewoon naar de deurpost toe en bonkte met zijn hoofd ertegen… Volgens mij ook als inderdaad iets niet mocht ofzo…
Bij ons is het echt een fase geweest, daarna kwamen de driftbuien… Dit was ook weer een fase gelukkig maar toen was hij wat ouder en kon hij op de gang gezet worden tijdens een driftbui en dat snapte hij heel snel dat dat niet leuk was…
Succes…
grts patricia
Je kleine komt nu in een fase (was waarschijnlijk ook gebeurt zonder de geboorte van zijn 2 broertjes) waarin hij heeeel veel wil, maar nog niet altijd duidelijk kan maken wat hij wil. Ik moet hij in deze fase leren dat er ook een “nee” is en die is niet altijd even makkelijk te accepteren voor een kleine dreumes.
Lotte gaat niet bonken met haat hoofd maar werpt zich dramatisch op de vloer en gaat hartverscheurend huilen. Soms staat ze weer op en gaat letterlijk staan stampvoeten :roll: . De beruchte peuter-pubertijd is begonnen :dance: :liar:
Ik merk wel dat het beter gaat als ik nee zeg tegen iets maar er ook bij vertel wat WEL mag. in plaats van alleen verbieden ook een alternatief aanbieden. Het blijkt namelijk dat in deze fase de dreumessen best begrijpen dat er een “nee” is, maar zij zijn niet in staat om daar zelf een alternatief bij te bedenken. Sinds ik aangeef dat A niet mag maar B wel gaat het echt stukken beter!!!
Niet zozeer een oplossing tegen het bonken dus, maar misschien wel een manier om het aantal aanvaringen te beperken en het begrip tussen jou en je kleine man goed te houden en/of te verbeteren?
Hier heeft onze oudste dat ook gehad en het is gelukkig weer vanzelf voorbij gegaan na een aantal maaaanden :shifty: Hij deed het vooral ook als hij zijn zin niet kreeg of als hij voor straf tegen de muur moest zitten… Hij dacht dat ie daarmee idd aandacht kreeg, maar wij hebben hem “gewoon” laten gaan… Ook als hij ging huilen dat ie au had, maar juist als je er dan op reageert heeft ie de aandacht die hij ermee hebben wilde en hou je iets in stand… Wij troostten hem pas nadat hij zijn “straftijd” had uitgezeten of als hij weer rustig was na een driftbui omdat hij zijn zin niet kreeg. Anders laat je je kind ook merken dat dat een goede manier is om aandacht te krijgen. Valentijn had ook best wat moeite met het krijgen van zijn broertje 2 dagen na zijn 2e verjaardag en mama was toen idd door de ks ook 4 dagen van huis en daarna kon mama nog niet zoveel en door voedingen werd mama veelal opgeslokt door de nieuwe baby dus ging hij van alles doen om aandacht te krijgen. Heel logisch allemaal en soms heel frustrerend en het heeft ook best wat strubbelingen opgeleverd hier in huis, maar het gaat nu redelijk goed :thumbup: De broertjes kunnen nu wat meer samen doen en Valentijn kan nu ontzettend goed praten en dus duidelijk maken wat hij wel en niet wil (was ook puntje van zijn frustratie dat hij veel wilde zeggen maar niet goed kon praten).
Succes en sterkte ermee en ik hoop voor jullie dat het een snel voorbijgaande fase is zodra hij merkt dat hij er weinig mee bereikt :hug: :thumbup:
Het bonken hebben we hier niet gehad, wel driftige buien.
Wat hier eigenlijk fenomenaal werkt om een meegaande dreumes te houden, is om “zijn pratende klok” te zijn. Iedere keer aankondigen wat we nu gaan doen en wat we daarna gaan doen.
Bijv: “Als Kevin z’n boterham op heeft, dan gaan we van tafel. Dan gaan we naar boven”. (boterham op). “Ja, klopt, nu gaan we van tafel. En naar boven. Gaan we Kevin z’n pyjama zoeken”. (boof? wijst ie en gaat de trap op). “Waar is je pyjama? Als we die hebben, doen we hem aan en gaan we liedjes zingen hè”.
Je voelt je soms net een zeer belerende juffrouw, maar het werkt. Omdat hij weet wat er gaat komen, is hij rustiger en vol zelfvertrouwen.
Verder is een dreumes een mensje dat popelt om punten te scoren bij je, dus veel complimentjes en veel mini-opdrachten (zelf een bord op tafel zetten als we gaan eten, een luier van z’n zus in de bak gooien) en een echt blij gezicht van mama.
Misschien heb je hier niets aan, maar hier hielp het om steeds te zeggen wat we gaan doen (voordat je hem vastgrijpt om die luier te doen) en hem superveel gelegenheid te geven om mama blij te maken.
Kleine driftbuien zijn enkel bij papa, die nog wel eens vergeet aan te kondigen wat er als volgende ding op de agenda staat.
De theorie heb ik gehaald uit boek van supernanny Jo Frost :thumbup:.
Ryan doet het ook…Ik negeer het en hij kan daarna als die normaal doet komen en het krijgen. En het gaat nu wel wat beter…
Hoorde al dat hubbie en ik het beide ook deden. Kennis van ons daar de zoon van deed het ook.
Dus je bent niet de enige met een bonkend kind
KLinkt heeeeeeeel herkenbaar :mrgreen:
Hier gooit hij zich achterover op de grond, van de bank af, in bed, op de commode enz. Of hij slaat met zn hoofd tegen de box of tegen ons hoofd. Sinds 2 weken kun je nu ook een klap krijgen :o En nee is standaard huilen…
Pffff soms erg vermoeiend maar wij hopen dat dit gewoon weer een fase is :mrgreen:
Saskia, Femke doet dit ook, dacht dat het alleen aan haar lag, maar ik negeer het gewoon en als ze begint te huilen. tja dan zeg ik gewoon dat dat haar eigen schuld is en dat zoiets pijn doet (huilt ze te erg dan troost ik haar wel hoor, maar niet meteen anders blijft ze aan de gang.