Hey meiden…
Hebben jullie een klein beetje advies voor me?
Ik hoef Odin eigenlijk nauwelijks te straffen maar vandaag is hij echt te ver gegaan…heeft me vanmorgen in Centerparcs flink gebeten…de plek was blauw en het bloedde…we hebben m een half uur op een kamer laten uitrazen, hij deed het niet uit kwaadheid maar tijdens het stoeien toen hij geen kant meer op kon.
Net luisterde hij niet en toen ik hem ermee confronteerde kreeg ik een schop van hem.
Hubby heeft m in bed gegooid (was toch bedtijd) maar vraag me af of dat wel juist is.
Wat geven jullie voor een straf? En hoe pakken jullie dit soort issues aan?
Ben er wel verdrietig om… 
Och…heden… dat is idd sneu…
Hier bijten de jongens ook… maar alleen en echt alleen als ze zich idd in het nauw gedreven voelen en wat ze zeggen blijkbaar geen effect heeft. Hier is het dus zo dat wij erg letten op datgene wat school ook meegeeft, namelijk, stop-hou-op… als ze dat zeggen, dan stoppen wij ook echt.
Blijkbaar zijn jullie tijdens het stoeien toch over ZIJN grenzen heen gegaan en vond hij het eigenlijk al niet leuk meer. Dat kan ook best een andere grens zijn dan jullie van hem gewend zijn, hij ontwikkeld zich natuurlijk ook.
Verder spreken we hier de kinderen aan op zulke dingen, niet TE lang na het incident en dan gaan we even aan tafel zitten… kopje koffie voor mij, drinken voor hen en dan vertel ik gewoon dat ik ben geschrokken en dat ik verdrietig ben van het bijten, dat het mij erg pijn heeft gedaan en dat ik niet geloof dat ze gebeten hebben om mij bewust pijn te doen, maar dat het gebeurde en zij er zelf ook van schrokken. Of ze er met mij even over willen praten. Meestal vertellen ze dan wel wat er was, waarom ze schrokken, bang werden of iets. Verder word schoppen niet getolereerd en pak ik dat direct op door te zeggen dat we dat niet accepteren en dat hij dan maar even op zijn kamer moet gaan afkoelen en moet wachten tot ook mama niet boos en geschrokken meer is.
Verder houden wij ons ook aan de regel dat diegene die word gebeten of geschopt, het ook oplost met het kind. Als ik iets heb met 1 van de kinderen, los ik het op. Heeft Ruud iets, dan lost hij het op. Als kinderen bij de ander steun zoeken, verwijzen wij ze terug… “Jij hebt met papa wat van doen, mama bemoeit zich hier niet mee”
Overigens… je doet de mensen van wie je het meest houd, het eerst pijn… vaak ook het meest pijn… dus daar zal het niet aan liggen :-*
idd tijdens stoeien, als een ziet dat je kind het plezier vergaat, direct stoppen!! dochterlief heeft manlief wel eens gebeten in een soort zelfde situatie en dochterlief gaat dan niet opde gang. Manlief ging te ver en hij is hier de volwassene en moet stoppen!!
Verder wil onze jongste wel eens proberen te bijten. Ik pak hem op en zet hem met het gezicht van mij af wee rop de grond. Hij weet vaak genoeg gaat huilen, wordt driftig en noem maar op!! maar vaak is het wel snel weer over.
ow, ik benoem bij schoppen altijd zonder veel bombarie. Je schopt en dat wil ik niet. Vertel maar dat mama moet luisteren of zeg maar ik ben boos of iets in die trant.
Hoorde laatst iemand die haar zoon had aangeleerd om een kussen te pakken en daar op te gaan springen als hij het gevoel van ik ga schoppen!
Logisch idd wat jullie zeggen wat betreft grenzen en stoppen als ze hun grens aangeven…in dit geval had hij de grootste lol…en opeens voelde ik een scherpe pijn in mijn arm…was nergens sprake van een grens die bij hem behaald was…daarom vond ik t ook zo vreemd.
Ben t met jullie eens dat papa zich erbuiten had moeten houden maar denk dat dit gewoon een reflex geweest is…ook door hetgene vanmorgen gebeurd is.
Hij was vandaag over de gehele dag wel strontvervelend :wall: Gevalletje teveel aandacht gekregen ofzo :think:
Weet je, het is vaak zo lastig om te bepalen wat het omslag punt is. Zo is Peter heel gevoelig op “kietelen” kietelen op zijn buik mag, op zijn benen ook, maar in de buurt van zijn borstkas en armen, associeert hij het veel sneller met pijn… dan kietel ik hem… heeft hij dikke giechel lol… kom ik een paar millimeter te hoog, begint hij abrup ineens te huilen en te zeggen dat ik hem “krab” en dat dit pijn doet. Toen hij iets jonger was, ging hij niet huilen, maar beet hij… Blijven benoemen dat bijten pijn doet en dat hij moet praten…
Dat was dan ook wel het meest gehoorde… “au, bijten doet pijn, praten! blijven praten Peter!!” Hij heeft het meest gebeten tussen zijn 4e en ongeveer 5,5… toen werd het steeds beter.
Mies moet 4 worden en heeft er de laatste tijd ook een handje van… Ik blijf hem dan toch steeds weer zeggen… bijten doet pijn, dat is niet aardig, als er iets… praten!!!
Misschien was het iets eenmaligs, wat je zegt… te veel aandacht, zich even helemaal het mannetje voelen en eigenlijk even niet weten waar hij met zichzelf heen moet.
Komt het vaker voor, dan zou ik ook gaan waarschuwen voorafgaand aan stoeisessies… iets als… lekker stoeien mag, bijten niet, gaat mama/papa te ver, dan zeg je “stop hou op” of " genade" of iets anders wat jullie afspreken… nou kom maar op!
Dat maakt het even wellicht minder spontaan en leuk, maar het is gewoon wel weer iets wat meer kinderen doen en ze weer af moeten leren…
Knuffel… ik vond bijten de eerste keer echt heftig… het is zoiets oers… bijten doe je in prooi in eten… en het doet zo verrekte pijn! Dus snap dat je daar wel even behoorlijk door geraakt word… :-* :hug:
Hier gaan ze op de trap even afkoelen zoals ik dat noem.
Dit omdat zoon lief zich moelijk kan uit en dus gaat bijten schoppen slaan als hij boos is in plaats van zeggen dat hij boos is.
( sinds hij op school zit gaat het gelukkig een stuk beter)
Als hij afgekoelt is loop ik naar hem toe of roep hem dan vraag ik of hij weet waarom hij op de trap moest zelden dat hij het niet weet. Dan sorry zeggen dikke knuffel en we zijn weer vriendjes.
Voor kai helpt dat echt elin daar zijn we nog niet uit wat voor haar helpt die heeft gewoon lak aan alles en die weet ook heel goed wat ze doet. Kai reageer meer uit een reflex ik ben boos dus sla.