… mensen die geen of moeilijk kinderen kunnen krijgen?
Ik vraag dit naar aanleiding van een artikel dat ik las, waarin ongewenst kinderloze vrouwen vertelden dat ze zich ergeren aan zwangere vrouwen die praten over hun kwaaltjes, of moeders die klagen over zware bevallingen of vermoeidheid en dergelijke. Sommigen stoorden zich ook aan vrouwen die nog maar net zwanger zijn en dan al een buikband dragen, zwangere vrouwen die steeds aan hun buik zitten en moeders die op feestje (te) lang over kinderen praten.
Ik kan dat goed begrijpen, maar ik vind het ook lastig. Vaak weet je immers niet eens of iemand geen kinderen wÃl, of al lang wacht op een zwangerschap of misschien zelfs weet dat ze nooit kinderen kan krijgen. En als je het wel weet, moet je het onderwerp ‘kinderen’ dan maar vermijden? Want in datzelfde artikel werd ook gezegd dat het lang verzwijgen van een zwangerschap of stilvallende gesprekken als je binnenkomt minstens net zo pijnlijk zijn.
Dus eh… :think: , ik wil er graag rekening mee houden, maar weet niet goed hoe.
Wat vinden jullie?
geen kinderen kunnen krijgen is toch nog altijd taboe lijkt het Lena… we doen er vaak zelf aan mee merk ik …
Ik vind het moeilijk je kunt nu eenmaal niet altijd en overal rekening met dingen houden waar je niet vanaf weet…
Dit weekend zei iemand tegen me… goh drink jij niet ben je zwanger, want het wordt toch tijd voor een 2e he…
Het was in een setting waar ik niet wilde dat mensen wisten dat ik net een m.a. heb gehad en dat wij wel dolgraag een 2e willen… het raakt me dan maar het is wel mijn ding dat ik er niet zo open over wil zijn als wanneer je om een nieuwe vulling naar de tandarts zou moeten.
Zulke situaties hoor je vaker en heb ik al eerder meegemaakt, herkenbaar vast voor veel mensen. Alleen zegt het altijd meer over die ander dan over mij om zomaar zo’n opmerking te maken.
Ik heb wel al 1 kindje, weet niet hoe het is voor mensen die kinderloos zijn, maar ken het wel van vrienden. .het is pijnlijk als je op verjaardag tussen 4 zwangere of van kleine kinderen voorziene vrouwen zit zeggen ze… maar iedereen gaat daar anders mee om.
Stel 1: praat er open over en dat maakt het voor iedereen een stuk eenvoudiger. Zij geeft ook helder aan wanneer ze het praatje kind en placenta, zeg maar, beu is.
Stel 2: niemand weet het, kraamvisite’s zijn kort en pijnlijk, ze zijn altijd net verkouden als er gevraagd wordt of kindjes vastgehouden worden etc. eetc… dit is moeilijk …
Natas
Die ervaring heb ik ook wel gehad Natas, dat mensen doodleuk vragen “en wanneer mogen we bij jou op kraamvisite komen?” Terwijl ze helemaal niet weten wat er speelt. Ik had ze het liefst vorige week al op kraamvisite gehad, dus dat is dan een pijnlijke vraag. Ontzettend stom om dat zo te zeggen of te vragen, dat zou ik nooit doen.
Het lijkt me inderdaad makkelijker als mensen er open over zijn. Als ze gewoon zeggen ‘ik kom wel op kraamvisite, maar ik wil het kindje niet vasthouden’, bijvoorbeeld.
Maar niet alle mensen willen dat, en dat respecteer ik ook. Het gaat me ook niks aan. Maar hoe ga ik ermee om als mensen zelf niet aangeven hoe ze ermee om willen gaan?
Als ik daar straks op de kokmeeting sta in november met mijn kindje en mijn dikke buik, zal ik me tegenover sommigen - die ik het zo vreselijk graag gegund had en van wie ik weet hoe pijnlijk het voor ze is - opgelaten voelen. En zo kunnen er meer situaties zijn waar ik het graag zo makkelijk mogelijk wil maken voor die persoon.
Je schrijft dat die vrouwen zich ergeren - als iemand zich ergert is dat iets van die persoon en ik vind dat ik daar als ander me niet mee bezig hoef te houden. Ik kan er tenslotte niets aan doen dat die ander geen kinderen kan krijgen.
Maar als iemand aangeeft het ergens moeilijk mee te hebben vind ik het wat anders. Dus als de ander er open over is wil ik er wel rekening mee houden.
Je kan gewoon niet constant op je hoede zijn waar een ander zich wellicht aan gaat ergeren op wat voor gebied dan ook.
Mocht je het al van iemand weten dat ie iets moeilijk vind dan kan je er natuurlijk wel rekening mee houden maar ik zou me er niet voor in gaan houden.
Wat Bella al aangeeft, je kunt niet weten of iets moeilijk voor iemand is als diegene dat niet aangeeft. Dus hoe zou je er dan rekening mee kunnen houden?
Zo ook bij het niet kunnen krijgen van kinderen, de ene vind het bv moeilijk om zwangere vrouwen te zien (de mannen zijn nogal schaars op dat vlak 
) maar ja een zwangere buik kun je niet wegstoppen 
, een ander vind juist de kindjes weer moeilijk, maar ook die kun je niet wegstoppen. Zoveel dingen die moeilijk kunnen zijn en er is eigenlijk maar weinig wat je ermee kunt. Degene die er echt vreselijke moeite mee hebben zullen bv niet naar de meeting komen, zullen dingen als kraamvisites mijden en met een grote boog om zwangere vrouwen heenlopen.
je kunt niet met iedereen rekening houden hoe graag je het ook zou willen.
als je niets weet of mensen het niet aangeven hoe kan je er dan rekening mee houden???
ik ben iemand die doodsbang is dat kinderen niet voor haar is weg gelegd en ja soms heb ik het er moeilijk mee al die zwangere vrouwen of kinderwagens/buggy’s,kinderen.
mijn buurjongetje ken ik vanaf zijn geboorte en word 17 sept al weer 1 jaar. ondanks dat ik ook zo graag zou willen ga ik hem niet uit de weg, hij kan er niets aan doen ,maar de buren weten wel dat ik er moeite mee heb en eerst ook met hun(de mannen) opmerkingen, maar het gaat steeds beter omdat ik er nu(vroeger verzweeg ik het en jankte thuis mijn ogen rood) opener over ben.wil niet zeggen dat het helemaal geen pijn meer doet maar ik accepteer het beter.
als mensen naar die meeting gaan dan weten ze dat er ook zwangere vrouwen zullen komen of vrouwen met kinderen. het forum heet niet voor niets kok he dus hun houden er echt wel rekening mee dat ze geconfronteerd worden met hun grootste wens maar voor nu nog hun verdriet.die keus ligt dus bij hun en niet bij jou.
het enige wat je kan doen is hun respecteren als ze aangeven dat ze er even niet meer over willen hebben of het er moeilijk mee hebben.
ik hoop dat je hier wat aan hebt.
hoi,
Ik heb niet alles voor me gelezen, maar hier wat ik ermee doe, omdat ik moelijk kinderen kan krijgen:
- ik vind dat mensen er altijd over mogen praten, als ik er niet tegen kan, stap ik uit de “situatie”.
- ik ben heel open in onze situatie, praat er dus makkelijk over.
Waar ik wel heel veel moeite mee heb, zijn mensen die ervan weten, nergens naar vragen. En vertrouw me dat gebeurt heel vaak. Er wordt wel gesproken over zwanger zijn en andere leuke dingen, maar de dingen die niet leuk zijn, worden echt uit de weg gegaan.
Ik snap dat dit heel moeilijk is, maar het is heel frustrerend voor ons als iemand je daarin doodzwijgt. Zelfs als je een balletje opgooit, knikken ze en zeggen niets :think: :wall:
En als laatst, je kunt maar beter zeggen ik weet niet wat ik moet zeggen, dan dat je doordoeners gaat geven, zoals jij hebt geen poepluiers, kan uitslapen, etc.
Groetjes Suzanne
o,ja en als ik op kraam visite ga, vraag ik meestal of ik zonder andere vistite mag komen,. Zodat ik me wat minder geremd voel
suzanne
Suzanne ik vind het heel goed klinken hoe jij er mee omgaat. En ik bemerk dat je het ook bij jezelf houdt, dat het iets is waar jij moeite mee hebt.
Ik kan me voorstellen dat je het vervelend vind dat jij kant het verhaal doodgezwegen wordt wellicht omdat mensen niet weten hoe ze er mee om moeten gaan maar wat het niet minder vervelend maakt.
Voor mij hoort het geen kinderen kunnen krijgen of een kindje verloren hebben oid er ook helemaal bij en zeker niet iets om het dan maar niet over te hebben :naughty:
succes met alles!
Hoi allemaal,
Ik ben er ook een waarbij het kinderen krijgen moeilijk gaat, en als het wel lukt dan gaat het mis. Ik heb in 2006 2 keer een miskraam gehad, en nu de 3e keer was op 10 mei 2007.
Door onze kinderwens ben ik ook behoorlijk afgedwaald in mijn gedachten, en gaan er dingen mis waar het mijn concentratie betreft.
Ik heb hier veel last van ondervonden, zowel lichamelijk, maar vooral geestelijk was en is het erg zwaar.
Ik heb eerder ook niemand verteld van onze kinderwens, ik durfde dat ook niet. Nu inmiddels weten op mijn werk een paar goede collega’s en mijn directe afd.chef. Zij weten nu wat er speelt, en ik merk dat ik mede daardoor wat last kwijt ben. Want iets geheim houden is ook moeilijk, en kost energie om te verbergen. Ik zal ook niets meer verzinnen.
Als iemand me direct vraagt naar mijn gezondheid, dan zal ik er niet meer omheen draaien. Want het maakt het alleen moeilijker.
Ik ben blij dat ik er wel iets over gezegd heb. Ik loop er uiteraard ook nu niet mee te koop, maar ik ga er ook niet meer om liegen.
Het helpt mij wel om er iets opener over te praten, en zeker als je een paar collegaatjes hebt die je regelmatig ook even vragen hoe het met je is en hoe het nu gaat. Een collegaatje is momenteel 4,5 maand zwanger, en we hebben deze week goed kunnen praten hierover. Ze mijdt mij niet, en ik haar niet. Ik doe dat bewust ook niet.
Heb haar ook eerlijk gezegd dat ik het soms moeilijk vind om haar zo te zien, maar dat ik het wel leuk voor haar vindt. Maar ze begrijpt dat heel goed, en hoopt dat het ooit bij mij toch gaat lukken.
19 september as. heb ik een afspraak bij de gyneacoloog, ik krijg dan onderzoeken naar de oorzaak van de miskramen bij mij.
Hopelijk komt daar iets positiefs uit.
Diezelfde dag moet ik naar een bedrijfsmaatschappelijk werkster om wat dingen op een rijtje te zetten. Ik functioneer al anderhalf jaar niet meer zo goed op mijn werk, maak teveel fouten doordat ik niet goed geconcentreerd ben. Ik weet dit nu wel, en ben nu wel extra alert, dus controleer ik mijn werk extra. Mijn direct chef vond dat er wel al iets positiefs merkbaar was, en dat hij merkte dat ik inderdaad alerter was.
Mijn chef weet dat ik de capaciteiten wel heb, want ik werk hier al 7 jaar, en heb 5,5 jaar heel goed gefunctioneerd, zelfs een extra periodiek gekregen omdat ik bovenmatig mijn werk deed.
Hij zei mij dus ook dat hij dacht dat er echt iets moest zijn, waardoor dit achteruit gegaan was. Zodoende ben ik mijn mond open gaan doen.
Achteraf ben ik dus blij dat ik het gezegd heb.
Groetjes Wilma32
hoop dat 19 september een goede dag wordt voor jou :-*
Hoi Lena,
Mijn man en ik hopen ook op positieve vooruitzichten.
De gaan nu bloedonderzoek doen naar de mk’s in eerste instantie, en er wordt een echo gemaakt.
Alle bloedtesten kunnen waarschijnlijk op 19 september as. plaatsvinden, de uitslag duurt 6 tot 8 weken. Daarna zal er een nieuwe afspraak gemaakt worden n.a.v. de uitslag en wat er verder gaat gebeuren.
Ik ben erg benieuwd wat uit die onderzoeken komt, als er iets uit komt.
Verder ben ik nu flink aan het werken om mijn stress wat kwijt te raken, de enige nadelige factor om zwanger te worden en te blijven, waar ik zelf enigzins invloed op kan uitoefenen.
Gisteravond bij een masseuse geweest, holische massage gehad, en ik heb er 2 uur gezeten. Voorafgaand een gesprek m.b.t. mijn klachten, en daarna de massage ( dieptemassage spieren ) soms kan dit erg gevoelig zijn, maar ik moet zelf mijn grenzen aangeven, verder vertelt zij ook precies wat ze voelt aan de spieren en wat zij daar van denkt.
Ik krijg verder nog bedrijfsmaatsch.werkster vanaf 19 september om wat dingen op een rijtje te krijgen.
Hopelijk als ik dus de stress aanpak dat ik dan misschien wel sneller zwanger wordt en dat dit leidt tot een gezond kindje. Want dat is het uiteindelijke doel.
Ik ga er helemaal voor, mijn hele leefwijze heb ik beetje bij beetje aangepast naar steeds gezonder.
Gestopt met roken, heel belangrijk, gezond eten, af en toe beweging hebben, beperkt nuttigen van koffie. Ik drink nu grotendeels groene thee, en water. Tussendoor drink ik wel nog eens een kop koffie, maar dan blijft het matig.
Nu deze factor nog aanpakken…dat moet lukken…de rest is ook gelukt tot nu toe. Zelf stoppen met roken is gelukt, rook nu al 6 maanden niet meer, en dat wil ik graag ook zo houden.
De behoefte om te roken neemt ook steeds verder af, en vaak denk ik er niet eens meer aan. Je went aan elke nieuwe situatie of leefwijze, het kost tijd, motivatie en discipline. Maar dat heb ik wel, en dus moet stress ook gedeeltelijk op te lossen zijn. Tenminste teveel aan stress bedoel ik dan.
Groetjes Wilma32
wow wilma, jij werkt er inderdaad hard aan. En je wordt er vast ook gezonder van, dat kan alleen maar gunstig zijn. Hoop dat het zijn vruchten zal afwerpen :-*
De verhalen hier zijn allemaal erg herkenbaar. Ik ben het met Suzanne eens, je kunt van andere mensen niet verwachten dat ze aan je kunnen zien hoe je je voelt, dus als je in een situatie komt die onprettig is dan moet je dat of zelf aangeven, of weggaan.
Ik ben er wel achter nu dat ik het niet vervelend vindt om met mensen over hun zwangerschap te praten. Ik vind het ook niet erg om op kraamvisite te gaan, want zo’n lief klein babytje, daar wordt ik altijd heel blij van. Beide zaken vind ik echter een stuk moeilijker wanneer er meer mensen bij zijn. Ik had bijvoorbeeld twee collega’s die tegelijkertijd zwanger waren en daar uitgebreid met elkaar over babbelden terwijl ik met hen aan het lunchen was (ze kenden mijn situatie). Tja, de enige manieren die er zijn om dat op te lossen zijn of zeggen dat je dat niet prettig vindt of gewoon niet met hen samen gaan lunchen. Ik heb voor het laatste gekozen. Een andere collega heeft me daarna nog een keer expliciet gevraagd of ik het vervelend vond als er over kinderen/ zwangerschappen werd gepraat. Dat heb ik haar toen uitgelegd en sindsdien wordt er goed rekening met me gehouden.
Ook heb ik een keer de fout gemaakt om met een groep vriendinnen bij een andere vriendin op kraamvisite te gaan. Op zich niets aan de hand, tot dat een van hen tegen mij begon over een artikel dat ze over onvruchtbaarheid had gelezen wat voor mij misschien interessant zou kunnen zijn. Toen heb ik wel heel emotioneel gereageerd, ik vond dat echt heel onprettig in die situatie, terwijl als ze me het bij mij thuis had gegeven, ik het waarschijnlijk heel fijn had gevonden.
Dus, ga het niet uit de weg, maar zorg dat je het onder vier ogen kunt bespreken. Dat praat een stuk gemakkelijker.
groet Maya
Hoe met ons om te gaan… neem ik dan maar als voorbeeld…
Ik ben vrij open in wat ik vertel tegen mijn vrienden, collega’s en familie. De mensen om ons heen weten dus wat er speelt en gaan daar veelal goed mee om.
- De meeste vragen er regelmatig naar, maar nooit zomaar in een groot gezeldschap met vreemden. Dus wel aan de telefoon, wel op feestjes of afspraken met alleen vrienden, dat soort dingen.
- Als er iemand zwanger is in onze kennissenkring en ze weten ervan, dan worden wij eerst ingelicht, voordat de rest van de groep het op een verjaardag of zo te horen krijgt. Zo kunnen wij vast aan het idee wennen en worden we niet ineens en publiek geconfronteerd met een zwangerschap.
- Niemand zal ooit een opmerking maken over “in een keer raak” “superzaad” of wat dan ook. Gelukkig deden ze dat ook al niet voordat ze het wisten.
- Er wordt gevraagd of je de baby wil vast houden en of je op de kinderverjaardagen wilt komen etc.
De dingen die wel kwetsend zijn, komen vaak van mensen die het niet weten en er dus ook geen rekening mee houden. Mijn moeder kreeg afgelopen week de opmerking “En, hoeveel kleinkinderen heb jij al? Wordt wel tijd toch?” Of als je ineens een baby in je armen gedrukt krijgt “Kan je vast oefenen”
Ik vind eigenlijk vaak de opmerkingen kwetsend die je sowieso niet zou moeten maken. Je weet nooit zeker of iemand geen kinderen heeft omdat hij/zij ze niet wil, of niet kan krijgen. Er wordt te makkelijk vanuit gegaan dat je ze (nog) niet wil als je ze nog niet hebt.
Ik vind zelf de verhalen over de kinders uit onze vriendengroep wel gezellig. We wisselen ook echt de weetjes over de gyn etc uit en zij zijn net zo belangstellend voor mijn onderzoeken, als ik voor hun bevallingsverhalen.
Het meest kwetsend op dit moment vind ik trouwens dat het zusje van een hele goede vriendin zwanger is en ze dat dus niet tegen mij verteld. Ik weet het al, want ik heb het op hyves gelezen en haar moeder was dus degene die aan mijn moeder vroeg hoeveel kleinkinderen ze al had (dat antwoord wist ze dus duidelijk al). Ik hoop namelijk niet dat mensen op hun tenen om ons heen gaan. Het leven gaat door, ook al gaat dat van ons nog niet helemaal zoals we dat zouden willen, het is wel zo…
Volgens mij is het een zeer warrig verhaal geworden… Samenvatting:
- wees geïnteresseerd
- wat je niet weet, vraag dat gewoon (wil je het horen als er iemand zwanger is, wil je een baby vasthouden etc)
- probeer ontactische opmerkingen te vermijden
- Niets verzwijgen wat je anders ook zou vertellen (tenzij dat dus afgesproken is)
Het is altijd lastig.
De ene keer ben ik er niet blij mee als mensen er naar vragen, de andere keer baal ik ervan dat niemand ergens naar vraagt…Gelukkig kan IK er redelijk goed mee omgaan, al is het vaak erg moeilijk.
Vorige maand baalde ik nog van alle kraambezoekjes en zwangere buiken, deze maand is het weer anders.
Ik mag donderdag met mijn beste vriendinnetje mee naar de vk. :inlove: En natuurlijk is er een kans dat het steekt en dat ik een traantje moet laten als ik het hartje hoor. Maar ik heb het geaccepteerd en het hoort erbij.
Ik merk dat open zijn naar mensen het makkelijker voor ons maakt. We hebben super lieve mensen om ons heen, die ons goed begrijpen.
Ik heb een soort van muurtje gemaakt voor die loze opmerkingen. Vaak weten mensen niet wat ze zeggen en leg ik het maar naast me neer.
Iemand die het van dichtbij niet meemaakt, KAN ook niet weten hoe het moet voelen. Zie dan maar eens de juiste woorden te zeggen.
Ik denk dat iedereen het prettig vindt als je er even iets over zegt. Niet op doorgaan, maar gewoon even een woordje van medeleven is heel fijn.
En de tranen die soms daarop volgen, daar moet je niet van schrikken.
Die horen er ook bij. Menig keer dat ik samen met mijn dinnetjes aan het huilen sla omdat het nog niet gelukt is en zij ons het geluk ook zo gunnen :-*
Soms is het fijn om er even bij stil te staan, om er even niet overheen te stappen. Maar meestal zijn wij ook gewone mensen :mrgreen: Tenminste… :lol: 8)
Iedereen moet dat natuurlijk voor zich zelf weten. Maar wij hebben ervoor gekozen om meteen toen we de 1ex bij de huisarts werden doorverwezen ivm slecht zaad het tegen ons eigen gezin (broers, zussen, ouders enz.) te vertellen. Niet heel lang daarna hebben we het ook tegen de rest van de familie en goede vrienden gezegd.
Vooral ik zelf heb er altijd heel veel steun uit gehaald om er gewoon als ik er behoefte aan had met iedereen over te kunnen praten.
Over het omgaan met baby’s, kraamvisites enz. Klinkt heel raar maar daar kon ik altijd goed mee omgaan als het “eigen” ging (bv mijn zus) dan van een vreemde. Hetzelfde toen ik na 20wk beviel van onze 2-ling was ik op 13dgn na gelijk zwanger met mijn zus en mijn schoonzus was ook nog zwanger. Toen probeerde ik daar echt naar uit te kijken.
Maar als ik dan hoorde dat bv iemand zwanger was die verder weg stond dan dacht ik welleens waarom zij wel stomm :twisted:
Egoistisch misschien wel. Maar dat was vaak wel alleen maar in het begin na een tijdje raak je aan de zwangerschap gewend.
Op mijn werk ben ik er ook altijd heel open over geweest.
Omdat ik het fijn vond om er met bepaalde mensen over te praten maar ook omdat ik altijd heel vrij werd gelaten met zh afspraken enz.
Mijn man die het op zijn werk niet bekend had gemaakt (behalve dan tegen zijn hoogste baas) had problemen om mee te gaan.
Dit is zelfs 1 van de redenen dat hij na een tijdje van baas is veranderd.
Gr. Sabine
Hoi allemaal,
Wij zijn al bijna 2 jaar bezig met een kinderwens. 3 keer zwanger geweest, en alle drie de keren voor de 6e week geeindigd in een miskraam. Ik heb het daar erg zwaar mee (gehad), maar sinds juli 2007 ben ik topch mijn directe chef gaan inlichten. Hij heeft het zowat uit me moeten trekken. Ik kon het bijna niet opbrengen om te vertellen waar we mee bezig waren en waarom ik me olp het werk niet meer goed kon concentreren en ik erg afwezig zou zijn.
Toen heb ik het hem vertelt, en hij heeft me getroost, en heeft zelfs met me mee gehuild. Hij hield het niet meer droog, en vond het echt heel erg voor me. Hij vond het zo raar, ik had altijd gewoon goed gefunctioneerd 5,5 jaar, en sinds anderhalf jaar was ik zo achteruit gegaan.
Omdat ik zo vol was met die kinderwens etc, met onze bruiloft.
Ook dat vergde nogal wat organisatie. Dat is wel leuk om te doen, maar teveel hooi op mijn vork genomen.
Nu heb ik het ook een paar collega’s vertelt, en iedereen reageert eigenlijk positief en is wel geinteresseerd. Nu wordt er ook wel eens gevraagd hoe het nu met me is, of ik nog iets meer weet en zo.
Mijn 2 schoonzussen weten het ook nu, en voor de rest niemand van de familie, ook mijn ouders niet.
Dat kan ik net niet opbrengen.
Ik merk wel dat ik er wat makkelijker over kan praten nu sinds ik het een aantal mensen vertelt heb. Want het was toch echt een geheim, iets dat ik verborgen hield voor de buitenwereld, alleen mijn man en ik.
En nu merk ik dat er wel een stuk last van mijn schouders is gevallen.
Ook op mijn werk kan ik nu op mijn chef rekenen.
Vanaf 19 september as. heb ik afspraken met een bedrijfsmaatsch. werkster waarmee ik allerlei dingen op een rijtje ga zetten. Dit wordt door mijn werkgever betaald, omdat hij me tegemoet wil komen en mij wilt helpen. Want er spelen meer dingen mee, ook een stuk verleden moet ik gaan verwerken.
Maar ik merk dat mensen betrokken zijn bij mij, en dat voelt op zich toch wel goed aan.
Ik ben soms heel erg gesloten, maar als het er eenmaal uit is, kan ik er toch makkelijker mee overweg.
Op 19 september moet ik tevens naar de gyn. onderzoeken naar de oorzaak van de mk’s.
Hoop dat er iets behandelbaars uit komt.
Maar ben soms wel bang dat er niets uit komt, en hoe gaat het dan verder??? Die vragen zal ik as. woensdag gaan stellen.
Groetjes Wilma32
Hoi allemaal,
Ik ben gisteren naar de gyn. geweest, en de echo zag er heel goed uit, baarmoeder niks mis mee, eileiders zagen er goed uit. Kyste was weg, en mijn ei stond op 13 mm. 3 dagen zei de gyn. dat springt hij wel.
Verder ben ik bloed moeten gaan prikken op een heleboel dingen, 10 buisjes!!! Bij het diagnostisch centrum AZM een afspraak gemaakt voor 4 oktober as. Dit onderzoek heeft te maken met de stofwisseling.
Het ochtendgedeelte bestaat uit: bloedprikken nuchter, daarna gesprek, dan krijg ik een ontbijt, en een lunchpakket mee. Daarna heb ik eventjes tijd om bij te komen, en om 14.30 uur begint het middaggedeelte.
Dit bestaat uit: bloedprikken en een eindgesprek. OP 5 november as. krijg ik alle uitslagen van de onderzoeken naar de oorzaak van mijn miskramen. Mijn man gaat 4 oktober mee naar het AZM, omdat het mogelijk is dat je je misselijk voelt of gewoon duizelig. Ik mag vanaf 3 oktober geen melkproducten meer gebruiken, geen zuivel etc.
Bij het ontbijt krijg ik jus 'd orange met medicijn in. Ik mag koffie en thee en water drinken, maar zonder melk. Ik mag alleen gebruik maken van het ontbijt en lunchpakket van het ziekenhuis, daar zitten geen eiwitten in. Die mag ik namelijk niet innemen.
Herbalife gebruiken is wel goed volgens de gyn. Foliumzuur ben ik vanaf vandaag mee gestopt, tot na 4 oktober. Dit vertroebelt het beeld van de test. De rest omega 3,6 en 9 mag wel, anti-oxidant mag, vitamine B+C mag. Dat is volgens de gyn. heel erg goed, zeker om je lichaam zo optimaal gezond mogelijk te maken. Anti-oxidant en omega zorgen ook dat je je wat prettiger voelt, minder vermoeid, minder stress, en tegen luchtvervuiling etc.
Ik heb gevraagd wat er gebeurd verder als er niks uit de onderzoeken komt. Want die kans zit er in.
Het schijnt heel moeilijk te zijn om alle oorzaken te achterhalen, omdat het tal van factoren zijn die bij mk’s een rol spelen.
Maar in elk geval kun je wel dingen lichamelijk uitsluiten.
Mocht er niks uit komen, alles mocht goed zijn, dan wachten ze nog heel even af. Niet te lang, en gaan ze kijken of ze ons toch kunnen helpen met vruchtbaarheidsbehandelingen.
5 november as. weet ik meer, en dan weet ik waarschijnlijk hoe we verder gaan in de mmm.
Verder jullie reacties: niet aan denken aan die mooie kinderwens, inderdaad hoe doe je dat. Ik vind dat ook zo’n dooddoener.
Wat heb ik daar nu aan? Mensen horen iets via anderen of lezen dingen, en dan zeggen ze dat je je minder moet focussen op die grote wens.
Dit zijn dan overigens altijd mensen die zelf geen problemen hebben met zwangerschappen. Dan is het makkelijk gezegd.
Maar sta er zelf maar eens voor, dan denk je toch wel anders. Het is ontzettend confronterend en frustrerend. Telkens die onzekerheden, wachten op ongi, wachten of hij wel of niet komt, hopen, wachten bij de gyn. weer zwangere vrouwen die tussen je zitten. Het maakt je wel emotioneler op die momenten.
Kortom: het is gewoon heel moeilijk hiermee om te gaan, loslaten is erg moeilijk omdat je er mee bezig bent. Laten we realistisch zijn, als je een grote kinderwens hebt ga je door het vuur om dat toch te kunnen bereiken uiteindelijk. En je gaat net zolang door als er behandelingen zijn, en zolang je niet uitbehandeld bent. Je hebt er zoveel voor over, je hele leven richt je er op in. Je leefwijze pas je al aan, etc.
Dus uiteraard heeft een kinderwens wel degelijk impact emotioneel als steeds blijkt dat het niet lukt of mis gaat.
Iedereen veel suc6, en ik duim en bid voor iedereen en mezelf uiteraard dat onze vurigste wens ooit in vervulling mag gaan.
Groetjes Wilma32