Mischa is nogal van het lichamelijke, maar niet altijd even leuk.
Wanneer hij bijv. langs Justin loopt moet hij vaak even een klein duwtje geven.
Wanneer hij boos is begint hij meteen te schoppen en te slaan (en te schreeuwen).
Daar maakt hij me echt vreselijk boos mee. Ik zet hem dan in de gang, maar met veel bombarie (slaan en schoppen tegen de deur) gooit hij de deur iedere keer weer open.
Al met al komen we op zo’n moment in een ontzettende vicieuze cirkel. Hij boos, ik boos. Ik weet van mezelf dat ik op zo’n moment niet moet gaan lopen schreeuwen, maar af en toe gebeurt het me gewoon, dat is dan even de uitlaatklep van de opgebouwde frustraties.
Wie o wie heeft de gouden tip voor mij, of iets wat ik kan uitproberen, waardoor het slaan het schoppen kan minderen? (beloningssysteem met stickers is hij absoluut niet gevoelig voor, want zindelijk worden wil daar ook nog niet echt mee).
Op wat voor manieren zou ik nog meer een time-out kunnen gebruiken, dan alleen op de gang zetten. (want het wordt zo’n welles-nietus spelletje met deur open/deur dicht)
Op een stoel zetten werkt ook niet, want hij gooit zich er gewoon af.
Het is gewoon heel onrustig de dag door. Lastig omschrijven wat ik precies bedoel, want Mischa is verder ook een hele lieve jongen. Zijn omslagpunt is alleen heel gevoelig. Hij kan van het ene op het andere moment boos worden, maar ook andersom.
Ik legde mijn toenmalige (stief) kindje in zijn bed voor een paar minuten. Net zolang tot hij weer rustig werd. Ook toen hij al in een groot bed sliep, deed ik het op die manier.
Werkt dat niet?
Dan spingt ie weer uit bed, knalt met zijn slaapkamerdeur en gaat aan het traphek staan rammelen.
Soms doe ik dat wel, want dan kan ik ook even ‘tot rust’ komen, maar als er nog iemand boven ligt te slapen gaat het natuurlijk niet.
Plus dat ik dan wel 18 kilo spartelend kind de trap op moet zien te krijgen zonder te vallen.
Hmmm, nee dan werkt dat niet inderdaad :think:
Jeetje, dan weet ik het helaas niet. Succes in ieder geval!
Wat je ziet bij die opvoedkundige programma’s is door zetten. Vaak moet zo’n moeder een paar uur lang!! :shock: :shock: haar kind terug op de trap zetten. Aanhouder wint. Kind (en moeder ook) raakt uitgeput, maar de moeder mag niet opgeven. Is makkelijker gezegsd dan gedaan.
Ik zou ook ontzettend uit mijn slof schieten hoor, is ook vaak genoeg gebeurd.
Anders gewoon negeren…
Succes :thumbup:
Ik zet Thomas bij slaan en schoppen op zijn nadenk-stoel in de keuken (en als hij daar vanaf komt dan gaat de stoel naar de gang) tot hij weer rustig is. Daarna gaan we praten, leg ik hem uit waarom hij op de stoel moest zitten.
En als het is omdat hij zijn zusje zeer doet dan moet hij ook sorry zeggen tegen haar. Als we niet thuis zijn en er geen stoel is houd ik hem even vast en zeg hem te moeten kijken naar zijn zusje, en te zeggen wat hij ziet, en dat elkaar pijn doen echt niet mag. En dan moet hij ook weer sorry zeggen.
Straffen met bed/eten doe ik niet, ik wil niet dat ze hun bed/slapen en eten als straf of strijd gaan zien.
En zelf rustig blijven (ookal komt de stoom zo’n beetje uit je oren). En hem steeds weer terug zetten, zonder teveel woorden maar wel daadkrachtig.
Uitleg komt later wel als hij rustig is.
Ik doe dit nu concequent (ach hoe schrijf je dat nou? :oops: ) sinds een week of 4 en het werkt echt! :thumbup:
Even van de andere kant bekijken (heb ik geleerd bij the nanny):
waarom duwt hij? is hij jaloers? aandacht-verdeling tussen hem en zijn broertje?
positieve aandacht op momenten wanneer hij lief is (leuke dingen doen samen, complimentjes geven, humor erin gooien) werkt vaak beter dan negatieve aandacht (time-out, boos worden).
Makkelijker gezegd dan gedaan. Lijkt me zeker moeilijk als je meerdere kinderen hebt overigens hoor :oops: , maar misschien kun je er iets mee
Sterkte!
Hier iets anders, maar minstens zo irritant
Huilen, op de grond gaan liggen en ook vaak genoeg… bijten :shifty:
Wat ik nu doe en wel lijkt te werken (doe het pas een week of 4 dus lange termijn weet ik nog niet) “Peter, niet huilen/bijten/grondliggen, maar PRATEN” Mama snapt niet wat je wil als je huilt/bijt/op de grond gaat liggen, praten praten praten…" Ik leg daar rustig (al sta ik me regelmatig al tellende in te houden en scheelt het soms weinig of ik ga zelf door t lint :shifty: ) de nadruk op…
Tegenwoordig zeg ik dat al bij de eerste pruillip… “Peter ik waarschuw je… huilen heeft weinig zin, PRAAT met mama, WAT is er”
Nu is het dus zo dat hij dan begint te haperen en dan komt er iets uit… soms slaat het nergens op, andere keren is hij terecht gepikeerd.
Dan zoeken we samen naar een oplossing waar hij zich in kan vinden.
Gisteren bijvoorbeeld had hij druiven gehad terwijl hij thuis was en had ik de laatste druiven bewaard voor Aniek.
Die kwam thuis en vroeg of ze druiven mocht, Peter wilde ook en ik zei dat hij dus al had gehad en Aniek nog niet.
Hij ging meteen weer liggen stampvoeten op de grond.
Ik dring aan op praten, hij haalt es diep adem en zegt “ik wil ook zo graag druiven…”
Dus ik nog een keer, hem zelf antwoord laten geven…"Wat heb jij vanmorgen al gehad dan? Wie was toen op school en heeft nog niet gehad? Is het dan eerlijk dat Aniek nu mag? Kan mama jou wat anders geven? bijvoorbeeld een lekker appeltje of wat rozijntjes?
Nou, dan is het weer oke…
Peter is erg van de babbelende enerzijds, maar zijn omslagpunt is ook erg laag… er hoeft maar “dit” te gebeuren of hij word boos.
Op de gang zetten werkt hier ook niet, dan breekt hij de gang af en ik ben toch echt geen inconsequente moeder… maar hij heeft er gewoon sch*t aan, aan die hal dan :roll: