Om te beginnen heeft Lotte 2 jaar terug ongeveer hulp gehad bij haar faalangst, zowel door MW op school als ook via een buro waar een mevrouw haar in een groep een aantal weken heeft “behandeld”. Haar faalangst is ze na verloop van tijd een heel eind kwijt geraakt gelukkig.
Lotte is een gelukkige meid, loopt thuis erg veel te lachen en is bijna altijd blij. Op school doet ze het goed, paardrijden gaat erg goed, alleen bij korfbal heeft ze het niet zo naar haar zin, daar zijn we mee bezig, maar dat heeft niet direct met dit probleem te maken. Ze is over haar zelf erg negatief (mijn man kan hier goed met haar over praten, want zo is hij min of meer ook). We praten hier regelmatig over, maar ze is nergens trots op wat ze doet, ze doet nooit iets goed en kan niets (in haar ogen natuurlijk, want wij zien dat totaal anders). Het kan altijd beter, dus doet zij het slecht. Ze moest bijvoorbeeld vandaag voor het eerst een proef rijden met ponyrijden. Ze had het goed geoefend en uiteindelijk wint ze de derde prijs (er waren 21 kinderen). Wij waren natuurlijk super trots en wij konden van haar gezicht aflezen dat ze ook heel erg trots was. Maar ja, het had natuurlijk beter gekund, want anders had ze wel de eerste prijs…
Als ik (want tegen mijn man doet ze heel anders en zegt ze dat niet) een beetje boos op haar reageer (en dan weeg ik mijn woorden nog af voor ik iets zeg), krijg ik 9 van de 10 keer te horen “zie je, ik doe toch alles fout�.
Ze zegt er zelf ook verdrietig om te zijn, maar ze zegt niet te kunnen leren om positief te denken en het is niet aan haar verstand te brengen dat we haar wel degelijk op de een of andere manier kunnen helpen om positief over jezelf te denken. “Ik ben zo en ik kan dat niet leren, je kan niet alles leren en ik ben de baas over mezelf�.
Zonder meteen naar een psycholoog te gaan, is er iemand die tips of handreikingen heeft hoe we haar gedachtengang kunnen omzetten van negatief over zichzelf denken naar positief denken?
Alvast bedankt!
Viratine
Beste viragootje,
Ik lees je verhaal en ik begrijp echt wat je zegt. Onze oudste dochter is hoogbegaafd en hoogsensitief. Goeie kombi! Ik kan hier goed mee omgaan, maar mijn man vind het erg lastig.
Onze dochter heeft speltherapie en ik ben me er in gaan verdiepen.
Onze dochter is trouwens niet negatief. Wel perfectionistisch en snel uit het veld geslagen als iets niet lukt. (Herkenbaar?)
Ik denk, maar ben natuurlijk geen therapeut en ken enkel dit korte verhaal van je, dat je zult moeten leren accepteren.
Je docher zegt je eigenlijk zelf al dat ze gewoon zo is. En waarschijnlijk lijkt ze hierin meer op haar vader en minder op jou. Maar knap toch dat ze al zoveel zelfkennis heeft.
Als ouder wil je natuurlijk het beste voor je kind en haar altijd gelukkig zien. En dat je hier je zorgen uitspreekt zegt al zoveel over het soort lieve moeder dat je bent!!!
als moeder zie ik het als mijn taak om mijn kinderen vooral veel te complimenteren over wie ze zijn en wat ze doen. Ook als ik het soms wel eens anders zou willen zien. Dat valt heus niet altijd mee, want soms weten wij het ‘beter’. Maar dat leren ze zelf heus nog wel. Als ik dan toch tegen ze wil zeggen wat ik vind begin ik tegenwoordig bijvoorbeeld zo;
Lieve schat, ik weet dat jij vindt dat je het beter had moeten doen. En er komt heus weer een moment waar je het nog eens kan laten zien. Maar ik vind dat jij het geweldig hebt gedaan en zou willen dat je er net zo trots op bent als ik.
Op die manier heb ik dan toch even mijn punt kunnen maken.
Ik hoop dat je hier iets mee kan!
Niets mis mee trouwens als je dochter een strever is. Daar kan ze nog ver mee komen in deze wereld!!
Sorry voor spelfouten en het wat onsamenhangende verhaal. Ik typ op de iPhone. Niet handig!!
Oja, nog iets…
Mijn dochter heeft heel veel baat bij haar speltherapie. Er wordt heus niet direct diep gegraven in het brein van je kind. Mijn dochter vindt het super leuk om spelletjes te gaan spelen. Dat ze er ook dingen leert dat heeft ze nauwelijks in de gaten. Wij wel.
Bij ons in de buurt zit ‘het Levensatelier’. Zo’n mooie plek. Erg uitnodigend, laagdrempelig en je hebt er echt niet het gevoel dat je naar therapie gaat.
Wellicht dat zoiets ook in jullie buurt is?!
Liever nu een beetje hulp, dan later spijt hebben dat je het niet hebt gedaan.
Succes!!
Wat Kato schrijft lijkt me heel aannemelijk.
Toch wil ik nog iets toevoegen: je schrijft dat je dochter wil leren om positief te denken. Daarin kan je haar natuurlijk helpen door haar uitspraken om te buigen in positieve zin.
Oefening baart kunst.
Bedankt voor jullie reacties. Ik ga hier eens over nadenken. Ik had er alleen niet bijgezet dat mijn dochter ook geen complimenten wil krijgen, dat zegt ze ook zo. Of dat komt door haar negatieve gedachtengang of dat ze zich dan geen houding weet te geven, ik denk dat het het allebei wel een beetje is…