Nou, daarin zijn we dan hetzelfde…
Wat Guus beschrijft is wat ik als advies kreeg van de vroeghulp.
Vond het ook heel moeilijk om hulp te vragen, maar net als jij is Ruud heel onregelmatig thuis (zeker een voetnoot van de IT :shifty: ) en eigelijk sta ik er alleen voor met de kinderen.
Dan kan ik wel tot het uiterste gaan en me in bochten wringen, maar ik blijf wie ik ben en zit er midden in dus neem ook alle ervaringen die ik had met Aniek steeds mee. Ik kijk dus bij voorbaat al niet meer geheel onbevooroordeeld naar mijn dochter.
Dat besef had ik wel en toen ik belde om hulp heb ik ook gezegd… Ik doe vast al een hoop goed, maar die puntjes op de i zie ik niet.
En precies op die puntjes heb ik steeds ruzie met mijn dochter.
Het is idd een drempel over, maar eenmaal genomen kan het alleen maar in je voordeel uitvallen.
Let wel, je belt zelf en dat toont initiatief. Je krijgt geen hulp omdat een ander jou kind als probleem hebt aangekaart. Dat is al weer heel anders.
Zeker nu met een 3e op komst, joh zo kan het toch niet, het sloopt jou en de band met je kind raakt steeds meer uit balans.
Ik heb echt een tijd gehad dat ik soms gevoelens van hekel aan mijn kind had en dat maakte me ontzettend verdrietig.
Nu is het gewoon weer mijn knuffie met haar nukken en grillen.
Ik zie ook veel vanmezelf in haar terug, juist door de behoefte aan structuur en het feit dat ik die nooit heb gehad ben ik een enorme chaoot.
Wat dat betreft is het voor ons beide fijn.
Net was Guus zegt, hier gaat het ook ver.
Aniek noemt bijvoorbeeld zelf haar ritme op voor naar bed gaan… dan zegt ze "eerst in bad, dan pyama aan, dan drinken en nog even tv kijken in pyama, dan tandenpoetsen en dan naar bed met heeel veeel kusjes en knuffels en papa leest een verhaaltje voor.
Dat lijkt normaal en sommige kids maken er niet zo een punt van als ze es laat thuis zijn en t 1 en ander word overgeslagen.
Maar donderdagavond zijn wij een keuken gaan kopen en we waren pas om 10 uur klaar. De kinderen waren bij mijn moeder en nadat we ze hebben opgehaald en weer thuis waren was het dus half twaalf!
Maaarrrr… Aniek bleef wakker en benoemde in de auto gewoon nog steeds dat ze in pyama even tv wou kijken en wou drinken enz.
We hebben dat ook gedaan en ik was zo moe dat ik haar zo naar boven bracht en vergat dat ze tanden moest poetsen… ze flipte helemaal en ik vroeg dus “wat is er nou”
tandenpoetsen…
stond madammeke dus om kwart voor twaalf haar tanden nog te poetsen, dat moet en dat zal als onderdeel van haar structuur.
Zo ver gaat dat dus.
Je raakt er aan gewend en zo kan zij haar wereldje aan.
Dat napraten doen wij ook idd… s’avonds voor het slapen gaan dan is er altijd het “wat hebben we vandaag gedaan en wat is er gebeurt” gesprek.
En afspraken maken, ja dat leek mij ook altijd voldoende, maar kinderen zijn net mannen, ben jij niet meer in de buurt en herhaal je het niet, dan blijft het niet hangen.
Vandaar de kaartjes, die helpen om de afspraken steeds te verduidelijken en we herhalen alles gewoon dagelijks.
Iemand van een hulpinstelling kan je helpen om hier meer structuur in te maken.
Tips geven, ideeen aan de hand doen en als jij dan weer een lieve Noah ervoor terug krijgt, dan is dat het toch waard! :-*
nog 3 dingen ( eerder in het algemeen dan tegen gismolo, maar gewoon omdat ik er over nadacht)
- geef orders ipv van alles te roepen
dus als je wilt dat je kind stil staat en niet de straat op rent zeg “stop” of “sta stil” ipv “-naam!- kijk nou toch uit… wat had ik nou gezegd…jadejadejade”
hoevaak ik wel niet ouders zie die compleet uit hun plaat gaan tegen het kind en het kind er :roll: :roll: :roll: naast staat :shifty: gewoon omdat het niet begrijpt wat er mis is gegaan en die ouder maar doorraast zonder concreet te zijn…
dus: wees kort en duidelijk in wat je wilt en verwacht en herhaal dat zo nodig
- leef je in in de belevingswereld van joúw kind ( maar ook weer niet teveel
) en schat situaties vooraf is.
hoe vaak zie je dingen wel niet mislopen omdat de ouder iets wil en het kind de andere kant op wil en/of in een ander tempo.
probeer situaties vóóraf in te schatten, bespreek de te verwachten knelpunten met je kind en stel regels op.
herhaal dan de regels als de situatie zich voordoet: het kind en jij zijn dan niet overvallen en alles zal soepeler verlopen.
- afspraken maken zijn eigenlijks zelden echte afspraken maar gewoon jouw regels.
ik zeg nooit tegen kinderen dat ik een afspraak met ze wil maken, omdat ik gewoon wil dat er gebeurd wat ik wil en zij daarin géén inspraak hebben.
bij het maken van een afspraak suggereer je inspraak.
geef je inspraak en overleg je écht ( veel overleg is ook geen overleg) ja dan heb je een afspraak.
mooi gezegd guusje!
ik kan me hier ook hellemaal in vinden.
dat zijn eigenlijk de belangrijkste punten voor de basis.
en die punten werken hier heel goed.
daar heb ik ook wel een voorbeeld van:
ethan die wil wel eens wat(lees heel vaak)
als hij de hond een koekje mag geven dan mag hij er altijd 3 geven, nooit eentje meer(dat is duidelijkheid) maar toch probeert hij weer er 1tje te willen geven en nog 1 en nog 1 en ga zo maar door want ethan stopt niet zolang hij gestopt word.
als hij toch meer wilt geven, ga ik op mijn knieen pak zijn gezichtje vast om oog contact te maken en heel duidelijk nee te zeggen. probeer hem dan daarna afteleiden met iets anders. als dat niet werkt neem ik hem opschoot totdat hij is afgekoeld(dit werkt heel goed omdatik me altijd in hem inleef) ik geef ethan ook nooit straf omdat hij niet weet wat dat is, ik noem het afkoelen en tot rust komen. daarna is het klaar en is hij niet meer bezig met de koekjes voor de hond.
ook eet hij graag een toetje hier mag hij er 2 van als hij er om nog 1 vraagt en dan zeg ik bij het 2de toetje nog 1tje,laatse en klaar. 3 woorden die hij heel goed begrijpt en meer zeg ik niet. als hij meer wilt volgt het zelfde riddeltje als hierboven beschreven.
doordat ik duidelijk ben en zelf ook aan mijn regels hou is het voor hem ook duidelijk wat er van hem verwacht word.
Pfff, wat een herkenning… Ik heb op het moment ook zo’n lastige tante in huis… Maar ik heb eerlijk gezegd niet het idee dat zij structuur nodig heeft. We hebben een erg lastige periode achter de rug wat slapen betreft, werd 's nachts wakker om vervolgens niet meer te gaan slapen en de halve nacht te huilen/jengelen. Dit is nu gelukkig al verbeterd (vraag me niet hoe het komt…).
Maar nu is werkelijk ALLES ‘nee’ en dan ook meteen huilen erbij… Doodvermoeiend dus. Het begint al als ze uit bed moet. Dat wil ze dan niet… Laat je haar even in bedje spelen, helpt niets, want na 3 kwartier wil ze nóg niet… Uiteindelijk is er niets meer te willen en til ik haar gewoon uit bed en op de kommode om aan te kleden. Zet ze het op een huilen, schoppen, slaan… Dan kan ik praten als brugman, vreselijk begripvol zijn, op m’n kop gaan staan of boos worden, NIETS helpt…
Ook als ik haar op ga halen bij de oppasmoeder, precies hetzelfde… Wil niet mee naar huis, begint te huilen, loopt bij me weg, gaat verder met spelen, maar wil absoluut niet naar me luisteren. Ook dan praat ik als brugman en ben ik zo mogelijk nog begripvoller dan thuis, want je staat tenslotte mooi voor schut daar en dan wil ik zeker niet die boze moeder zijn… Maar ooooooowwwwww wat KOOK ik dan van binnen! Zou haar echt het liefste in haar gezicht willen slaan en aan haar haren mee sleuren… Schrik even van deze laatste zin zoals ik 'm neerschrijf, maar het voelt op dat moment écht zo… Tot slot til ik haar dus ook weer op en prop haar in haar jas (wat nooooit lukt) en zij begint me gewoon echt te slaan en te schoppen…
HELP!!!
Ik weet dan gewoon echt niet wat ik moet doen… Ik wil niet uitvliegen waar anderen bij zijn (dat doe ik dan dus buiten, als we naar de auto lopen, dan krijgt ze het de laatste tijd echt uitgemeten, want ik trek het gewoon niet). Ik heb geen idee hoe ik haar toch duidelijk moet maken dat dat gedrag gewoon echt niet kan.
En ook hier geldt, dit doet ze alleen bij mij en bij haar papa (niet zo heel erg, maar toch ook wel). Ik hoor de oppasmoeder hier nooit over, en andere mensen ook niet…
Ook ik heb de laatste paar dagen echt het gevoel dat ik haar dus gewoon niet ‘leuk’ meer vind… Vind het echt supermoeilijk om dit te vergeten en op gewone voet verder te gaan.
Dit waren maar 2 voorbeelden, maar er zijn er dus nog meer. Voor deze tijd was Lotte trouwens een voorbeeldkind, lief tegen alles en iedereen, erg meegaand, sliep als een roosje, gewoon helemaal niets op aan te merken…
Iemand die tips heeft? Ik zit ook te denken op ‘hulp’ te zoeken, maar ook ik loop er nogal tegenaan. In de eerste plaats, omdat het in een andere taal gaat (Deens gaat me prima af, maar sommige nuances en details zijn toch lastig in een ‘vreemde’ taal…). En in de tweede plaats, omdat ik het eigenlijk gewoon absurd vind dat ik een kind van 2,5 niet aankan… En dan heb ik nog wel een pedagogische opleiding :oops: :oops: :oops: .
ik heb ook een deels pedagogische achtergrond en vond het ook raar om hulp erbij te vragen.
Maar Aniek was dus ook zo rond de 2 en half dat het gewoon niet leuk meer was.
En ik DACHT dat het niet aan structuur zou liggen, maar dat lag het dus wel. Zo zie je maar hoe je door in een kringetje te draaien de dingen zelf niet meer objectief zag.
Bij ons is het nu zo dat ze zelf op haar kaartjes kan zien dat we na het opstaan gaan aankleden, ook werkt de juf op de peuterspeelzaal mee door Aniek voor te bereiden, doen ze standaard met alle kinderen, maar ze bouwen de dag af, vertellen dat de papa’s en mama’s zo komen en dat ze nog even gaan zingen tot de eerste verschijnen.
Omdat het haar duidelijk is dat het ophoud gaat ze ook zonder morren mee.
Zelf heb ik ook oppaskinderen en dus doe ik het tegenwoordig ook.
Niet meer dat de ouders plompverloren voor de deur staan, maar de afspraak dat ze me bellen als ze onderweg zijn.
Dan doe ik vast de schoenen aan, vertel ze dat ze bijna naar huis gaan, pak hun tasje in enz en als papa en mama dan komen, is het ook echt duidelijk dat ze gaan.
Het valt me zovaak NU op dat ik dingen heeeel vanzelfsprekend vind als volwassene en dus niet altijd besef dat het voor een kind wel nog erg onbegrijpelijk kan zijn.
Ik probeer me nu dus vaak af te vragen hoe duidelijk het is en of het alleen duidelijk is omdat ik dat denk of dat het echt over komt.
Gisteren toevallig zitten kijken naar eerste hulp bij opvoeden… meisje was zeker wel 6 jaar.
Ze moest van haar vader sorry zeggen nadat ze dwars was geweest.
Maar dit kwam zomaar uit het niets en het was geen eerder overgebrachte regel. Zonder dat ze het zag aankomen was het blijkbaar ineens regel dat ze sorry zei.
Je kon merken dat ze erg verward was, reageerde steeds met een wanhopig… ik weet het niet, wat je kan vertalen als… ik snap hetniet.
Uiteindelijk zei ze sorry, maar wilde papa dat ze “sorry papa” zei en dat was al helemaaaal niet duidelijk, kind nog meer in de stress.
Toen dacht ik… ja, dat eisen wij ook wel eens van de kinderen, maar alleen als de situatie erg extreem was, het is geen standaard afspraak en dus komt het nooit goed over en doen ze het ook niet “zomaar” Er gaat altijd strijd aan vooraf.
Ik pak het dus sinds vandaag anders aan en nu is het gewoon een standaard regel.
Maak je ruzie, doe je een ander pijn of scheld je iemand uit ( stomme Peter is hier erg geliefd) dan ga je op de trap en moet je sorry zeggen.
een buitenstaander kan gewoon zeer verhelderend werken en ik vind het jammer dat zoveel ouders zelfstandig doormodderen omdat ze tegen hulp vragen aanhikken. Je hebt jezelf er zo mee :-*
Bedankt voor je uitgebreide antwoord. Je hebt inderdaad gelijk dat het misschien niet verstandig is om zelf door te modderen alleen om de reden dat ik het zelf niet zie zitten om hulp te vragen… Om wie gaat het uiteindelijk… niet om mij in dit geval. Morgen ga ik dus bellen!
Waar heb jij die kaartjes hangen? Lijkt me lastig om een handige plek te vinden waar ze ze in alle situaties kan zien.
En wat een goed idee om de kinderen alvast voor te bereiden op dat hun papa of mama komt! Alvast de schoenen aandoen enzo… :thumbup: Dat zou mij een hoop ellende besparen in ieder geval. Nu gaat Lotte per 1 februari naar een andere oppasmoeder, dus ik wacht even af hoe het daar gaat. Ik verwacht dat het beter zal gaan, omdat daar meer uitdaging voor haar zal zijn en bovendien gaat ze er vaker heen. Maar ik ga dat van dat voorbereiden zeker aankaarten als het zo’n drama blijft…
Bij ons hangen de familie kaartjes en de gebeurtenis kaarten gewoon in de keuken.
De meer kindgerichte kaartjes voor aankleden, in bad gaan, tandenpoetsen en verhaaltje enzo hangen op haar kamer.
Evenals het overzicht van knuffels.
Vroeger had ik ook al het speelgoed beneden, tegenwoordig ook niet meer, mede omdat het haar te veel prikkels gaf.
Dus we hebben nu de vaste afspraak dat ze allebei 1 bak mogen kiezen die dan mee naar beneden gaat. Willen ze wat anders om mee te spelen dan spelen ze OF boven OF we ruimen de eerste bakken op en pakken andere.
Het scheelt mij veel troep beneden en is voor de kinderen veel gestructureerder. Ik merk ook dat nu ze minder hebben om te kiezen, ze ook veel beter met het beperkte spelen.
Hebben ze veel dan heeft niks en toch ook alles hun aandacht.
Chaos dus.
Voor t eerst worden hier nu treinbanen gebouwd, terwijl vroeger enkel de treinbaan door de kamer vloog
Via het CB kun je ook hulp gratis inschakelen van een orthopedagoog of iets dergelijks, soms doen ze videohome trainingen om te laten zien hoe jij en je kind op elkaar reageren en hoe je die cirkel weer kunt doorbreken. Je krijgt echt niet meteen een vervelend stickertje opgeplakt of zit jaren in een circuit van hulpverleners. Je wilt gewoon nu ingrijpen voordat het echt uit de hand gaat lopen.
soms gaat de knop al om doordat je hulp vraagt, daardoor ga je zelf de situatie voor hun analyseren en kun je zelf ook al conclusies trekken. Enne ja … meestal zijn het gewoon fases waar een kind doorheen gaat al kunnen die voor je gevoel erg lang duren.
Succes ermee.
Petri
@petri wrote:
Via het CB kun je ook hulp gratis inschakelen van een orthopedagoog of iets dergelijks, soms doen ze videohome trainingen om te laten zien hoe jij en je kind op elkaar reageren en hoe je die cirkel weer kunt doorbreken.Klopt. Mijn man heeft hier ervaring mee en dat was echt een fantastisch middel, vooral nog in de babytijd. Hij heeft de dvd met tips meegekregen, en laatst hebben we toestemming gegeven zijn verhaal mee te nemen in een boek wat uitgebracht gaat worden. De middelen zijn er… én ze zijn makkelijk te vinden voortaan.