Ik ben net enorm uitgevaren tegen Peter op t schoolplein. T kon me effe niets meer schelen dat er tientallen ouders en kids om heen stonden.
Peter pakte mij namelijk voor de tigste keer in een paar weken midden in mijn kruis!
Ik word er echt niet goed van. We hebben al de kalme uitleg geprobeert, gezegd dat mama dat niet prettig vind en dat er andere manieren zijn om aandacht te vragen maar het dringt niet door.
Dan sta je gewoon, hij komt op me af, verteld van alles en op t moment dat zus dan ook uitkomt en iets zegt en hij dus even de aandacht moet delen slaat hij zijn armen om mijn bovenbenen heen en begint in mijn kruis te friemelen…
En nu flikte hij dat dus weer en ben ik echt boos geworden en heb hem een tik op de vingers gegeven.
Ook aan mijn geduld zit een eind en dat is wel gebleken.
Maar hoe, hoe in godsnaam maak ik hem duidelijk dat hij dat niet moet doen!
Ik vind het erg naar, heb hem al uitgelegd dat mama hem ook niet bij zijn piem pakt en dat als hij mama’s aandacht wil hij aan mijn jas kan trekken, een tik tegen mijn hand kan geven of iets anders kan verzinnen, zolang het maar niet richting mijn kruis gaat.
Maar ja. Ik zit er mooi mee want hij luisterd niet en doet het momenteel dagelijks.
Als hij zo door gaat zie ik mezelf nog wel bij voorbaat roepen " blijf van me af" maar ik wil hem ook niet afschrikken wat knuffelen ofzo aangaat.
Lastig…
Misschien is het een optie om ook op dit soort aandachtsvragerij gewoon NIET te reageren? Want nu heeft hij door dit te doen dus wel je aandacht…En dat is wat hij wilde.
Als hij die nu niet krijgt door dit soort acties, stopt hij er misschien wel mee omdat dat hem niks brengt?
lijk mij lastig negeren worden hoor , als je tussen je benen elke keer geraakt / gefriemeld word :?
maar wat wel te doen :think: geen idee
Is ook lastig negeren, maar zo lang hij ermee bereikt wat hij wil bereiken, zal hij er eerder mee doorgaan dan mee stoppen denk ik.
Je kunt je ook gewoon van hem wegdraaien zonder wat tegen hem te zeggen natuurlijk. Is ook een soort van ‘negeren’ toch?
das waar
Helaas hebben we dat dus als eerste geprobeert…
Ik zei niks, duwde hem gewoon weg naar opzij zeg maar en deed net of ik niets merkte.
Maar dat werkt dus niet.
vandaag ben ik ontploft, maar het is sinds een x aantal weken het geval dat hij dit doet.
Ik heb Ruud al gebeld en hij gaat proberen vanavond met Peter te praten en duidelijk te maken dat hij dit gewoon niet moet doen.
Ik vind dit soort dingen echt 1 van de moeilijkste in de opvoeding.
Je wilt ze geen overbodige schaamte bijbrengen, je wilt ze niet bedwingen in het tonen van genegenheid, maar je wilt wel duidelijk hebben dat mensen hun persoonlijke grenzen hebben en Peter gaat daar vrij gemakkelijk overheen.
Onze zoon heeft ook zo’n fase gehad. Niet precies zoals jij beschrijft, maar hij had ineens in zijn hoofd gehaald dat hij (als grapje) bij alles en iedereen in de billen kneep. Ook wij hebben genegeerd, gepraat als brugman en zijn kwaad geweest en hoe het nu kwam weet ik niet meer, maar ineens was het over. Hij heeft ook een fase gehad dat hij mij tikjes gaf op de borst. Ook dat vond ik niet prettig en ook dat was op een gegeven moment over. Hij heeft ASS en heeft iedere keer een bepaalde ‘tik’. Elke fase duurt een tijdje en dan heeft hij weer iets nieuws ontdekt. Sommige dingen erger dan andere.
Peter heeft ook ASS en ik heb dus ook al het idee dat hij het niet zozeer " bewust" doet alswel in een soort van dromerij… hij schrikt ook wel als ik er wat van zeg en was gisteren erg overstuur.
Maar vind het toch erg naar en dan zwijg ik nog even over het genante aspect ervan :shifty:
Mijn man heeft gisteren met hem gepraat en hij gaf aan dat hij het niet zo goed snapte, bij het voordoen zei hij enkel maar dat hij mama wilde knuffelen. Maar ook bij papa kwam hij dan in t kruis en dat heeft papa hem dus uitgelegd, dat hij daar te ver mee gaat.
We hebben met hem afgesproken dat we hem op voorhand helpen herinneren. kom je uit school, dan zal mama bukken om jou een gewone knuffel te geven en dan fluisterd ze in je oor dat je niet haar been moet gaan knuffelen en daarmee in haar kruis terecht komt.
Hij was zelf wel blij met die oplossing, dus hopelijk werkt het.
Kinderen met ASS hebben die persoonlijke grenzen niet zo door heb ik t idee.
Hij heeft ook de neiging om als ik een rok draag, deze op t schoolplein op te tillen om zich eronder te verschuilen… ook zo’n lekkere publiekstrekker :roll: :oops:
ze blijven het doen ook doordat het een soort gewoonte word het is continu een ritueel lijkt wel en die moet je doorbreken.
misschien door hem vast te pakken en laten zien hoe je wel moet knuffelen “zo moet je knuffelen peter!” .
waarschijnlijk doet hij het ook alleen op die momenten en nooit op een ander moment?
succes! op straat iets leren is mij ook al opgevallen dat dat niet eenvoudig is.
alisa had ik ook ongeveer zo’n probleempje mee, niet de zelfde plek ,
maar pijnlijk bij mij
als ze iets vragen wil en ik ben aaan het vertellen prikt ze me in mijn boven arm met haar vingertje heeeeel hard, mama mama mama mama
dat ik een blauwe bovenarm had ervan ,
toen heb ik haaar voorzichtig laten voelen dat het best pijn deed wat ze deed
en gezegd dat ze dat best doen mag maar dan met een aai , nou aait ze me over mijn arm hihih als ze iets vragen wil :mrgreen: :inlove:
misschien kan je hem voorzichtig laten merken dat het niet erg plezierig is wat hij doet, en als hij dat gemerkt heeft draait hij misschien ook bij :think:
“terugdoen” zou ik niet zo’n handige actie vinden.
Schaamte aanleren doe je niet door te zeggen dat je niet “zomaar” aan iemands lichaam mag zitten.
Voglens mij is Peter hier groot genoeg voor.
En niet te veel woorden.
“nee, Peter, niet doen… Dat wil ik niet; dat is mijn lichaam”.
Dat is toch ook de tekst die je wilt dat ie leert als iemand aan hem zou komen (ongewenst?).
Ik zou het dus wel zwaar aanzetten (in termen van "dat is mijn lijf/lichaam) maar wel liefdevol.
Tot op heden hebben we gedaan wat we beloofd hadden.
Uit school krijgt hij even de volle aandacht, ik buk naar zijn hoogte voor een goede knuffel op knuffelhoogte en als ik ga staan dan “herinner” ik hem er nog even aan dat hij niet mama’s been moet knuffelen met andere gevolgen van dien omdat ik dat niet prettig vind.
Idd… mijn lijf, mama voelt zich dan niet fijn als je haar op die hoogte knuffelt.
Tot op heden ging het goed, van de week in de vakantie even een terugval gehad omdat ik niet snel genoeg reageerde op zijn aandachtvraag… maar toen een duidelijk “nee Peter, NU ga je te ver, mama wil niet dat je haar DAAR vastpakt” en het was meteen (owwwwwww, sorry mama)
Hij vind het ook echt rot dat hij het dan is “vergeten” komt alsnog anders knuffelen en zegt dan “zo wel he mama?”
Dus het zal nog wel even een issue blijven, je krijgt het er niet zomaar in bij hem. Maar we houden vol. :thumbup:
Ik vind dat je duidelijk bezig bent cell :thumbup:
Ik zou het zelf ook echt niet accepteren van mijn kinderen.
Hier werd ik geslagen op mijn arm of op been door mijn kinderen voor aandacht als ik hun weer eens niet meteen hoorde.
Hier hebben wij ook eerst uitleg gegeven en gezegd hoe het ook kan (arm aaien of been aaien) daarna was het voldoende om te zeggen: dat vind mama niet fijn weet je nog? en dan inderdaad: ow sorry mama, zo mag wel hé?
enige nadeel voor mij is, dat ze het nu dus bij iedereen doen… dus ook op school en opvang. Maar daar heb ik hun uitleg gegeven dat het is vanwege mijn handicap dat ze zo aandacht vragen en niet roepen. Nu wordt dat heel goed opgepakt gelukkig.