Onze buurman (83 jr) ligt op dit erg slecht, hij heeft darmkanker is hier voorbehandeld, maar het is weer terug en nu heef hij overal uitzaaiingen.
Ik heb niet eerder verteld dat de buurman ziek is en wat hij heeft.
Een maand terug is de buurman opgenomen in het ziekenhuis voor twee weken, omdat het slechter ging. Hij heeft nu overal uitzaaiingen en kan niet meer behandeld worden (wilt hij zelf ook niet meer).
Nu is hij thuis, er is een bed gekomen en hij ligt nu in de woonkamer.
De man is al jaren alleen en de buren houden hem in de gaten, een paar keer per dag komt er een verpleegster aan huis.
Goed, dit om aan jullie uit te leggen wat de situatie is, het is dus een aflopende zaak en je weet niet hoe lang dit nog duurt.
Hoe leg ik dit aan mijn zoontje uit? Ik bedoel dan niet de ziekte hoor, maar dat de buurman er straks niet meer zal zijn. Vind het best moeilijk.
Ik heb hem wel gezegd dat de buurman erg ziek is, meer niet eigenlijk.
Ik weet dat je het niet moet hebben over gaan slapen en niet meer wakker worden, maar hoe kan ik hem het beste uitleggen op zijn niveau?
En moet ik hem nu al een beetje op de hoogte brengen of afwachten tot de beste man echt is overleden?
Heeft je zoontje een hecht contact met de buurman?
je kunt vertellen dat het lichaam van de man zo stuk is dat het niet meer gemaakt kan worden en dat ie er uiteindelijk niet meer zal zijn omdat je met een ‘stuk’ lichaam niet meer kan leven.
Ik zou zelf voor dit soort situaties naar de bieb hollen en daar een boekje zoeken hierover, er zijn er legio van, en die erbij nemen om het uit te leggen.
En over het wanneer wat vertellen, tja…ik zou denk ik nu alvast zeggen dat hij niet meer beter zal worden en pas over de dood beginnen zodra hij echt overleden is. Ik neem aan dat je zoontje niet echt heel close is met de buurman? dan zou ik er misshcien niet eens te veel woorden aan ’ vuil maken’… :think:
Hecht wil ik het niet noemen, we komen niet bij elkaar over de vloer, maar praten wel veel als we buiten zijn. Mijn zoontje is een praatgraag en verteld dan ook altijd hele verhalen aan de buurman, die altijd de tijd neemt om te luisteren. Ik heb zelf vroeger van mijn 8e jr ongeveer tot ik op mijn 19e het huis uitging naast hem gewoont. Twee jaar terug ben ik hier met man en kind weer komen wonen (in mijn ouderlijke woning dus, moeder woont in verpleeghuis en vader in Frankrijk en die is per kwartaal een aantal weken hier)
Buurman heeft mij hier dus wel zien opgroeien en heeft mijn zoontje ook van kleins af aan meegemaakt, maar we lopen niet de deur plalt bij elkaar.
Ik zou het gewoon op ouderdom houden… dat naarmate je ouder wordt(en voor je zoon is de buurman zo ongeveer pre-historisch 
) je lijf het steeds minder goed gaat doen, en dat het dan na verloop van tijd gewoon over is. Doodgaan is voor kinderne vaak iets heel natuurlijks, zolang je er zelf niet al te veel ophef over maakt. Maar zou je niet wachten tot hij zelf vragen gaat stellen???
De buurman is overleden en ik heb het mijn zoontje verteld. Ik had hem al verteld dat hij ziek was en niet beter gemaakt kon worden.
Toen k hem vertelde dat de buurman dood was, reageerde hij met:“oooh” en ging weer verder spelen.
Ik geloof dat ik me er drukker om maakte dan nodig was…misschien komen er nog wel vragen, maar ik ben nu wat meer voorbereid om deze op zijn niveau te beantwoorden.
Gecondoleerd met jullie buurman
Qls er nog vragen komen denk ik zeker dat je ze goed kan beantwoorden. Hier is nog niemand overleden gelukkig, maar wel buren verhuisd en Anne gaat daar heel soepel mee om. Tja die ene mensen ziet ze ook niet meer en er komen andere voor in de plaats.
Ik hoop dat je een beetje gerustgesteld bent door de reactie van je kindje