titel zegt genoeg lijkt me
hoe houd en of krijg je het gezellig aan tafel
ik zou graag willen weten hoe het bij jullie er aan toe gaat bij het avond eten
zodat er toch lachende gezichtjes te zien zijn en het liefs lege bordjes 
Wij zelf maken grapjes als R. eet, maar zorgen er wel voor dat hij niet baldadig word. Maar wij hebben het makkelijk, want hij eet veel en alles.
Maar bijvoorbeeld met mijn neefjes (van 3 en 2 van 7) blijven we ze uitdagen, dus toch lege bordjes en gezellig aan tafel. Terwijl die echt niks willen eten en lusten.
Hier is het vrijwel altijd gezellig aan tafel, hier eten ze eigenlijk beide wel goed. Oudste heeft de laatste tijd wel dat ze dingen niet lust. Ze moet van mij proeven wil ze het dan echt niet vind ik dat goed. Eten is hier nooit een strijd, en zijn ze klaar dan vind ik dat prima.
Wij streven niet meer naar lege bordjes. Dat brengt echt een berg meer gezelligheid hier. Onze oudste is echt een drama met eten, de jongste luste gelukkig wat meer, maar eet erg langzaam. Alles wat ze eten is meegenomen en ze leven nog steeds, dus ik ga er maar van uit dat het ooit goed komt. Drinken moet hier wel altijd op, de jongste drinkt weinig en dat vind ik belangrijker dan het lege bordje. Op allerlei manieren drinkt ze dan toch wel haar beker leeg (westrijdjes wie het eerste klaar is, af en toe een pakje (dat gaat nl altijd op), ze mag kiezen wat ze drinkt (binnen grenzen) etc.)
Onze oudste gaat nu (ze is in aug 6 geworden) langzaam wat dingen van uit zichzelf proeven. Ze krijgen wel altijd alles op hun bordje, en zo ineens zegt mevrouwtje dan: ''Hmmm, toch wel lekker" blijkt ze een hapje brocolli oid geproefd te hebben. Dan zijn wij mega enthousiast.
Af en toe lees ik voor bij het eten, vooral tussen de middag vinden ze dat fijn. Ze kiezen dan zelf ieder een boek uit en we beginnen met voorlezen nadat iedereen z’n broodje gesmeerd en gesneden heeft. Al luisterend eten ze vaak meer en sneller dan anders.
Een muziekje tijdens het eten vinden ze ook leuk, dat hebben we eigenlijk weinig. Dus die keren dat we het wel doen, vinden ze het prachtig.
De dingen die ze graag eten, staan hier wat vaker op tafel. Af en toe hebben we een ‘‘kiestafel’’ (kreet van onze oudste) Dan staan er allerlei dingen op tafel (vaak de restjes van die week met daarbij wat kleine porties van van alles en nog wat uit de vriezer) Dit stimuleert vaak ook. Ze maken dan soms combi’s waar ik niet aan moet denken, maar ze eten wel.
Succes ermee!
Ja dat laatste is hier ook altijd feest, wij doen er dan dingen als bakjes olijven, augurkjes, gebakken geitenkaasjes, gevulde zoete pepertjes, turks brood met dip bij.
En verder denk ik dat het toch het beste werkt niet teveel aandacht aan het eten zelf te besteden, gewoon gezellig kletsen. Hier verteld iedereen wat over hoe zn dag was en daaruit vloeien dan vanzelf gesprekken voort.
Oh zo’n “kiestafel” is een goed idee! Heb wel eens kliekjesdag, maar dan zet ik niet alles op tafel om ze zelf te laten kiezen.
Verder eten we op vrijdag altijd friet (met boontjes en/of salade (zonder dressing)) en dat mogen we dan op de bank op eten en ondertussen iets leuks kijken. Vinden ze geweldig hier!
En aan tafel lekker keuvelen, vertellen over de dag, en verder niet echt aandacht aan het eten besteden (zo van “eet je bord leeg!”), mijn jongste moet je soms gewoon nog voeren want die kwebbelt anders alleen maar en dan heeft ze na het eten nog honger.
Zeker nu het weer sneller donker is en wat grauwer weer is steken we vaak een kaarsje aan bij het eten.
Ze eten allebei een keer in de week bij oma, waar zij dan mogen bepalen wat ze eten, en het kind dat thuis bij mij is bepaald hier dan wat we gaan eten.
En sowieso veel pasta’s, stamppotten en ovenschotels.
Ik sprak ooit die opvoedmevrouw van dat EO opvoedprogramma en ze zei: Eten met kinderen is niet gezellig. Als je je daar op in stelt valt het allemaal mee.
Dat vond ik heel negatief, en toch zijn we wel langzaam met dat idee gaan stoeien. We gingen gewoon eten, zonder verwachtingen.
Bordjes leeg doen we niet echt aan, zoveel als mogelijk is wel gewenst.
Vaak hebben we bij het eten brood; ciabatta, naan, Turks brood. Soms kroepoek of pesto of wat bakjes fruit of rozijnen. Dat alles bij elkaar maakt eten leuker.
Plus dat we een paar regels hebben; geen telefoon opnemen en spreken over het werk van papa is verboden 8)
Toetje doen we niet elke dag, blijft daardoor echt lekker!
wat ben ik toch een bofferd. hier gaat het eigenlijk al 5 jaar goed, zonder daar enige inspanning voor te hoeven doen. (of ja, in de keuken doe ik wel wat inspanning)
nou jah, we hebben het gezellig aan tafel, maar de borden gaan niet leeg. Ik vind het belangrijker een positieve sfeer aan tafel te houden dat te gaan pushen dat ze van allse moeten proeven. Tegen de tijd dat ze groter worden kan je ze het wel op een fatsoenlijke manier uitleggen dat ze het moeten gaan eten. Maar nu… neeh…
Ben zelf ook niet zo opgevoed. Mocht zelf opscheppen, en wat er op mijn bord lag moest ik opeten. Zo doe ik het ook min of meer bij julia. En betreft marijn, alles ligt altijd op de grond als die eet, dus ja…
Wij doen ook niet aan bordjes leeg, we gaan gewoon eten en wat erin gaat is prima.
Als ik alleen met ze eet (vriend werkt vrij vaak tot later dan etenstijd) dan eten we zo, dat ik op de kopse kant van de tafel zit en dan op iedere hoek een kind. (ik zit dan dus een beetje tussen ze in) Ik kan dan makkelijk bij ze en hun bordjes en zij kunnen bij mij 
We kletsen meestal een beetje, bekijken wat er op tafel is, bespreken het bestek etc. Ondertussen eten we. Ik probeer per gerecht goed te kiezen of ze uit een bakje of van een bord eten. Hoort misschien wel niet zo, maar maakt het gewoon makkelijker en dat telt. Zo krijgen ze macaroni en stamp niet van een bord, maar uit een bakje. Dat scheelt zoveel troep en als ze groter zijn, eten ze het misschien ook wel van een diep bord.
Als ze lekker zitten te eten, zeg ik er wel regelmatig iets van. Vraag ze of het lekker is, en dat soort dingen.
Als ik iets anders eet, omdat zij dat nog niet kennen en ik nog niet zeker weet of het goed zal gaan, mogen ze van mij proeven. Zo aten ze bijvoorbeeld eerst macaroni en groente apart. Dan proefden ze het van mijn bord door elkaar. Op die speelse manier hebben ze al best veel leren eten. Ze vinden het dan leuk dat ze op mijn bord iets weg mogen prikken Als ze zo laten merken het te lusten, dan krijgen ze het een volgende keer ook zo. (als zij hetzelfde op hun bord hebben als ik, eten ze gewoon alleen van hun eigen bord ;))
Heb zovaak gehoord in mijn omgeving dat het eten moeizaam ging en merk dat ook bij mijn sz, dat ik er extra op wil letten geen probleem van het eten te maken. Ik neem mooi alle tips mee, die zij in de loop van de tijd gehad hebben en heb tot nu toe alleen maar positieve eetervaringen. Hoop dat dat zo blijft. (oké, op natuurlijk wel eens een flinke rotzooi na, maar bedoel qua sfeer en positiviteit)
Als mijn vriend thuis is, zitten we meestal ieder naast een kind. De rest werkt dan eigenlijk hetzelfde.
We hebben wel als regel dat ze niet expres mogen knoeien naast hun bord. (door elkaar doen of verleggen op het bord mag, van het bord af niet) en speelgoed gaat weg en tv uit als die aanstond. Even een momentje alleen voor het eten.
We hebben het heel gezellig aan tafel, vooral omdat zijn bord niet leeg hoeft.
We kletsen meestal met hem over zijn dag, en soms even met elkaar, maar vaak als we hem even uit het oog verliezen gaat hij zijn eten rondmikken enzo. Als hij daarmee begint proberen we niet boos te worden, maar gewoon zijn bord weg te zetten, na het eten mag hij dan zelf alles wat op de grond ligt van hem, opruimen.
Als we boos worden op hem, of hem dwingen zijn bord leeg te eten, dan is het niet meer gezellig. En juist dat ene gezinsmomentje willen we het leuk hebben, en geen drama’s enzo. Als hij het te bont maakt, dan gaat hij wel even met kinderstoel en al in de hoek.
Zijn bord leegeten heeft hij nog nooit gedaan, behalve patat en pannenkoeken. Groenten eet hij ook al bijna 2 jaar zo goed als niet, heel soms een klein hapje. Vlees eet hij meestal wel, al wordt het de laatste tijd ook minder, aardappels al helemaal niet. Maar een drama maken heeft totaal geen zin, ik krijg het er toch niet ingepropt.
Onze belangrijkste regel is dat het gezellig is aan tafel. Anders kan je verdwijnen. En omdat het altijd heel gezellig is, willen ze allebei graag aan tafel zitten.
Bord wel of niet leeg maakt mij niet uit. De jongste eet heel weinig en ik schep haar ook maar heel weinig op. Dan lijkt het ook niet zo veel en soms lukt het haar om haar bord leeg te eten. Dan heb ik het over de helft van een hele kleine aardappel en een eetlepel groente. Verder praten we over van alles. Over de dag, over iets wat we gezien hebben of over iets wat we gaan doen. En al pratende gaat er zo nu en dan een hap in. Het liefst met bestek, maar er wordt hier maar al te vaak met de handen gegeten. Wij hebben vaak het eten al op als de jongste halverwege is. Maar omdat wij graag lekker lang natafelen is dat geen probleem. Kopje koffie erbij. En mijn oudste en ik zijn heel goed in moppen vertellen :mrgreen:
Bestek maakt mij ook niet uit 
Ze hebben het wel altijd, maar soms houden ze het in 1 hand en eten dan met de andere hand 8)
Hier hoeven ook de bordjes niet leeg. Ik ga er niet mee vechten, geen zin in.
Ze hebben de tijd om te eten als wij aan tafel zitten. Zijn hubby en ik klaar, en de meiden willen niet eten. Prima, dan verdwijnen hun borden ook. En zéker niet nog na het eten om een boterham of fruit vragen. Want dat krijgen ze dan niet :oops: Hadden ze maar bij het avondeten fatsoenlijk moeten eten. Het helpt meestal ook wel een beetje als ze zelf mogen opscheppen. En vaak geef ik hun een eetlepel groentes, aarappelen/rijst/net wat. Kwestie van dat t zonde is om weg te gooien. En ook als het op is zijn ze zo bij dat die ‘hele’ bord leeg is, en dan vaak nog zo’n ‘volle’ bord willen :lol:
Pudding krijgen ze evengoed, de gebruikelijke hoeveelheid, en niet meer omdat ze nog honger zouden hebben.
Uiteindelijk hebben ze wel door dat het zo niet zo gemakkelijk is als ze niet willen eten.
De oudste hier snapt dat voortaan heel goed.
De jongste wil nu even niet zo graag eten…dan maar niet.
Hier is het idd de druk die nekt.
Onze oudste en jongste eten gewoon goed. Soms wat minder maar altijd acceptabel. De middelste is een drama met eten. Die lust echt alleen couscous. Dat eten we dus 1 a 2 keer per week.
Verder hoeft ze van mij niets. Hoe meer druk ik uitoefen hoe meer zij de kont in de krib gooit. Dus eet ze wel dan eet ze wel en anders niet.
(manlief vind dat soms nog wel moeilijk dus geeft dan wel tegengas en dan heb je de poppen weer aan het dansen )
ik heb een dochter van 5,5 en een zoontje van 4.
Beiden mogen ze helemaal zelf hun eten opscheppen met als regel: ‘wat je zelf opschept, moet je ook helemaal opeten’,
Daarnaast moeten ze 1 schepje/stukje uit de groentepan.
Dit gaat keurig. In het begin schepten ze heel erg weinig op. Maar nu nemen ze vaak nog een tweede bordje of scheppen ze gelijk meer op. Zo hebben ze toch het gevoel zelf controle te hebben en hebben we geen strijd.
Vaak eten ze dus 1 worteltje of 1 sperzieboontje of iets dergelijks, maar dat nemen we maar voor lief. Ze proeven het tenminste wel even.
Dochterlief schept nu uit zichzelf ook meer op van groenten die ze wel lekker vind.
Zoonlief houdt het nog steeds bij 1 stukje van elke groente.
Als ze geen aardappels/vlees meer willen wat wel op hun bord ligt mogen ze dat wel altijd ruilen voor groenten, maar ja, dat gebeurt niet zo vaak :mrgreen:
onze zoon eet eigenlijk alles heel soms dat hij iets niet eet
en onze dochter daar zijn we iets meer mee bezig.
we hebben nu de regel wie zijn bord leeg heeft die mag iets lekkers in zijn yoghurt en wie niet zijn bord leeg heeft die krijgt alleen yoghurt
verder we vragen aan dochter lief of ze nog gaat eten ze heeft de tijd totdat wij alle drie klaar zijn heeft ze dan niks op dan pech bord weg.
en onder tussen 1 a 2 keer vragen of ze een hap wil
en verder hebben we het over wie wat gedaan heeft op school/werk
en verteld iedereen aan elkaar wat hij het leukste en het minst leukste aan de dag vond
erg gezellig.
en dochter lief ach die gaat ooit wel eten
wat ze deze week niet lust volgens haar eet ze volgende week zonder klagen en met smaak op dus gewoon een peuterpubber met een lange adem wat betreft eten
Mijn zoon is 2 jaar en hij eet goed en graag. Ik heb het altijd belangrijk gevonden de ‘aanwijzingen’ van mijn zoon te volgen en hem te stimuleren in zijn eigen lichaamsgevoel: heb je nog honger of heb genoeg gehad? Ik merk meteen aan hem als hij geen honger meer heeft en accepteer dit. Bij bijv. het ontbijt bepaal ik WAT er op tafel komt, hij bepaalt wat hij ervan wil hebben en hoeveel. Ik bepaal dus ook dat er niet elke dag jam of chocoladenpasta op tafel staat, omdat hij nog vrij klein is weet ik niet hoelang hij dat nog accepteert
Wat voor mij ook goed werkt is dat de maaltijd niet te lang duurt, niet eeuwig aan tafel zitten. Dat eten aan tafel blijft en het speelgoed in de speelhoek. Dat papa en mama zich daar ook aan houden en niet ongezellig de krant lezen Dat eten altijd op een positieve manier wordt aangeboden en alles proeven. Eten is toch lekker en gezellig :mrgreen:
Hier ook niet altijd gezelligheid aan tafel. Lars is nu eindelijk wel op een leeftijd dat ik een compromis kan maken. Als hij niet wil eten dan verdeel ik zijn bord eten in 2 delen. Ene deel is om op te eten, andere deel mag hij laten staan. Dat werkt eigenlijk heel aardig. Vanavond wilde hij persee geen aardappel, als compromis wilde hij dan wel al zijn worteltjes. Ik bereik hem in elk geval beter dan het afgelopen jaar.
Toen hield hij gewoon zijn mond stijf dicht!
Die kiestafel ga ik hier in voeren, Echt een goed idee, ik denk dat Lars daar wel gevoelig voor kan zijn :thumbup: !