Mijn zoontje van nu 3,5 jaar heeft de afgelopen anderhalf jaar 3 keer in het ziekenhuis gelegen ( 2 operaties, 2 keer naar de eerste hulp met pijnlijke behandeling en nu een aantal dagen in het ziekenhuis). Hij heeft in het ziekenhuis veel pijn gehad en is erg bang voor het ziekenhuis door zijn ervaringen.
Nu heeft hij 5 dagen aan een sonde in het ziekenhuis gelegen. Sonde moesten ze bij aankomst in het ziekenhuis ('s nachts) 5 keer proberen voordat hij zat omdat zijn keel zo dicht zat en de dag erna nog eens 3 keer omdat hij de sonde eruit gekokhalst had.
Vorige week maandag zijn we thuis gekomen en ik merk aan mijn ventje dat hij het erg moeilijk heeft. Hij heeft moeite om in slaap te komen, wil niet alleen in bed liggen, is erg driftig en ineens heel erg bang voor insecten. Over het ziekenhuis wil hij niet echt praten. Het enige wat hij zegt is dat hij de dokters eng vindt.
Iemand tips om hem te helpen te verwerken en hem wat meer rust te geven?
Ach, wat sneu! :hug:
Hebben jullie al een dokterssetje en dokter verkleedkleren?
Misschien is dat goed voor de verwerking, dat hij bij zijn knuffels kan doen wat hem is aangedaan?
En verder denk ik zijn gevoel/angsten verwoorden?
Zou het ook helpen om gewoon eens naar het ziekenhuis te gaan, zonder onderzoeken e.d. om alleen maar te kijken, iets leuks te doen in het ziekenhuis? Zo ga ik met mijn zoon na elk naar ziekenhuisbezoek (bijv. na het bloedprikken) even spelen bij het speeltuintje van het ziekenhuis, of we kopen een ijsje ofzo.
Maar ja dat neemt niet alles weg natuurlijk!
Wat hier helpt om zoon rust te geven voor het slapen gaan, is hem masseren. Ik heb lavendelolie van Weleda en daar wrijf ik zijn rug, benen en voeten mee in, en werkt voor hem heel rustgevend!
Sterkte!
Er zijn ook wel heel veel boekjes over zkh opname… De vele onderzoeken die Sem heeft gehad kan hij zich waarschijnlijk niet meer herinneren. Helaas is hij vorig jaar zomer flink gevallen en hebben ze hem moeten hechten in het zkh, zonder verdoving en helemaal in de houtgreep. Het ging toen net wat beter, maar sindsdien doet hij ook overal waar hij een witte jas ziet of bepaalde ruimtes behoorlijjk hysterisch. Tandarts hoeft echt niet in de buurt te komen. Wegen vindt hij behoorlijk helemaal niks, meten ook niet, ik weet niet waarom maar hij gilt de hele tent bij elkaar. Zowel in het zkh als in het CB trouwens. Ik besteed er niet te veel aandacht aan en troost hem wel natuurlijk. In het zkh laat ik het hem wel ondergaan en hij weet dat ik er ben, ik hoop dat dat er al voor zorgt dat het iets minder eng is.
En het slecht slapen, tja ik ben dan zo’n mama die er gewoon bij kruipt tot ie slaapt, hij is bang alleen en dat is begrijpelijk. Bij mijn kids (Jim heeft ook heel erg gehad dat hij bang alleen was na een operatie aan zijn amandelen) gaat het ook vanzelf weer over en is het niet zo dat ze opeens niet meer zelf kunnen slapen.
Als het echt een heel groot probleem wordt kan de pedagogisch medewerkster van het zkh of het CB je misschien helpen? Of de sociaal verpleegkundige of zoiets. Hij is nu nog op een leeftijd dat je hem daarin kan beïnvloeden, als hij nu bang blijft zal dat niet zo maar overgaan, dus ik zou er wel wat meer proberen te doen. Dat is mijn eigen ervaring: ik ben als kind zijnde een paar keer onaardig behandeld door een verpleegkundige: elleboog steeds uit de kom en vastgebonden voor een foto en bloedafname wat niet goed ging. Sindsdien ben ik dus altijd heel bang geweest voor bloedprikken. Sinds ik zelf volwassen ben is dat ook wel weer minder, maar een slechte ervaring, of herinnering daaraan kan wel veel invloed hebben.
Succes met je mannetje!
Vanavond ben ik uiteindelijk bij hem gaan zitten en hij is net een paar minuten geleden in slaap gevallen. Het probleem is dat ik ook mijn oudste naar bed moet brengen (papa werkt meestal 's avonds). Elke avond bij hem gaan zitten is gewoonweg niet haalbaal.
De 5 dagen in het ziekenhuis ben ik trouwens op 2 keer een half uurtje na constant bij hem geweest (en dat half uurtje was papa er). Heb er ook geslapen en zijn handje vastgehouden en getroost als er iets moest gebeuren.
We hebben zo’n pratende/zingende Ernieknuffel die je moet verzorgen. Je moet hem temperaturen, pleister verschonen, neus laten snuiten en zijn hart luisteren. Daarna zingt hij over de dokter. Na de laatste operatie trok hij heel erg naar Ernie, maar nu helemaal niet.
Morgen ga ik denk ik maar het CB bellen of die ook nog tips of wat dan ook hebben. Alles van de afgelopen weken breekt mij op dit moment ook helemaal op. 
Och meis, dat is nou ook weer niet de bedoeling hè?! Eigenlijk is het jammer dat je op dat gebied van het zkh uit geen begeleiding krijgt want het zal vast geen verrassing zijn dat kinderen er gewoon problemen aan over kunnen houden… Misschien kan de pedagoge op het CB idd wat voor je betekenen. Goed dat je dat doet! Dikke knuffel voor jou!
Ik heb trouwens hier ook wat avonden alleen gezeten met twee kids, en Sem heeft twee jaar lang niet willen slapen. Naar bed gaan was een drama. Maar Jim heeft ook een periode gehad toen hij overging naar zijn nieuwe bed dat hij niet alleen wilde en durfde zijn, hij ging ook nog eens op zolder slapen. Ik bracht altijd eerst Sem naar bed en dan mocht Jim in ons bed, als Sem dan sliep ging Jim naar zijn eigen bed en dan bleef ik bij hem als hij niet kon slapen. Maar het is niet ideaal…
Ook nog bedankt voor je antwoord Marite :-*
Zojuist heb ik gebeld met de Jeugdgezondheidszorg (CB). De verpleegkundige daar had het er ook over dat er echt iets gedaan moet worden met de angst voor het ziekenhuis etc. zoals jij (tante Soesa) onderaan je eerste berichtje ook al aangaf. Inmiddels heb ik mijn eigen wijkverpleegkundige gebeld en ze komt straks langs om te praten over hoe of wat nu verder.
Wijkverpleegkundige is geweest. Een aantal tips gekregen over hoe het 's avonds te doen en hoe Q.uinten minder bang voor beestjes maken. Ook hebben we besloten om Q.uinten zijn speen tijdelijk terug te geven om wat meer rust voor hem te creëren. 's Avonds nadat R.uben op bed ligt ga ik bij Q.uinten op de kamer zitten tot hij slaapt.
In verband met het vele ziek zijn en maar niet bijkomen hebben we ook een paar knopen doorgehakt. Maandag ga ik bellen met een klassieke homeopaat (die daarnaast huisarts is) voor behandeling en ik ga op advies van de wijkverpleegkundige Q.uinten van de peuterspeelzaal af halen. Q.uinten kan totaal niet overweg met de invaljuf en het kost hem op dit moment veel te veel energie om er heen te gaan (meestal ligt hij de halve dag op de bank terwijl hij normaal geen moment stil kan zitten). Hij heeft nu een jaar op de peuter gezeten en komt ook op het KDV.
@Marite wrote:
Hebben jullie al een dokterssetje en dokter verkleedkleren?
Misschien is dat goed voor de verwerking, dat hij bij zijn knuffels kan doen wat hem is aangedaan?
Vanmiddag hebben we samen een dokterssetje gekocht. Doktersverkleedkleren kon ik niet vinden, maar misschien kan ik zelf een doktersjas naaien.
In ieder geval heeft hij vanmiddag een tijdje zijn ernieknuffel "behandeld".
Mijn mannetje was 2,5 jaar toen hij ook heel heftig is behandeld in het ziekenhuis voor lyme. Hij moest toen een ruggenprik tussen zijn zenuwen en hij heeft serieus 4 man van zich af geslagen, zo’n pijn deed het 
als ik er niet zelf bij stond had ik het nooit geloofd.
daarna 10 dagen infuus. Hij speelde veel met een soort nep naalden en prikte dan zijn popje (deed hij heel wild :? ). Ook probeerde ik met hem alleen te tekenen of schilderen om het eenigzinds te verwerken. Hij praten nog niet dus dan kon hij zich zo wat uiten.
Maandagmiddag al een afspraak bij de homeopaat :shock: .
Goed gedaan hoor! Ik hoop dat de dingen die nu rust moeten gaan geven ook daadwerkelijk wat meer rust geven zodat hij wat beter in zijn velletje gaat zitten. Je bent een topmama dat je zo je best doet voor je ventje!
@maantje wrote:
Mijn mannetje was 2,5 jaar toen hij ook heel heftig is behandeld in het ziekenhuis voor lyme. Hij moest toen een ruggenprik tussen zijn zenuwen en hij heeft serieus 4 man van zich af geslagen, zo’n pijn deed het
Heftig om te lezen
Mijn zoon van 6 moet binnen nu en 6 weken geopereerd worden aan zijn nier. Hij krijgt dan ook een ruggeprik voor de epidurale pijnbestrijding na de operatie. Gelukkig zetten ze de prik/slangetje als hij al onder narcose is.Verder ben ik benieuwd naar de reacties van iedereen. Ik denk dat wij straks ook wel het een en ander te verwerken krijgen. Nu praten we er regelmatig even over. Ik heb een torso bij de hema gekocht waar je de ingewanden allemaal uit kunt halen. En daarin zoeken we de nieren vaak even op.
Daarnaast wil ik een ziekenhuisfotoboekje maken. Foto’s van eigenlijk het allereerste begin (koffertje inpakken) tot het einde (koffertje uitpakken en natuurlijk het litteken :? )
Kinderafdelingen hebben ook maatschappelijk werkers in dienst, misschien idee om eens te informeren, zij hebben daar meestal meer ervaringen mee. Ben bang dat t bij een cb toch minder is. Succes.