Mijn dochter is ruim 3,5 jaar oud en is de laatste paar maanden erg verdrietig als we ergens zijn geweest en we weer weggaan. We zitten dan nog geen minuut in de auto en dan huilt ze al “ik zal … zo missen.” Hetzelfde gebeurt als we thuis zijn en iemand gaat weg. We troosten haar dan en meestal is het na 5 tot 10 minuten weer over. Ze vindt het trouwens nooit erg om naar het kdv te gaan, want daar zijn haar vriendinnen. Pappa krijgt nog net een kus en dan gaat ze lekker spelen. Vanochtend was het echter anders, ze vroeg vanochtend of haar beste vriendin H vandaag op het kdv zou zijn. Ik zei toen nee, want die komt alleen maandag en woensdag, maar A (een andere vriendin van haar) is er wel. Toen begon ze heel hard te huilen want ze miste H zo. Ze wilde vervolgens bij pappa en mamma blijven maar dat kon niet, want wij moeten werken. We hebben geprobeerd haar te troosten en uitgelegd dat ze er nooit op vrijdag is maar niets hielp. Ja misschien had een ijsje geholpen maar daar beginnen we niet aan om 8.50. Mijn vriend heeft haar en broertje toen weggebracht maar ze bleef huilen en toen hadden we haar knuffeltje ook niet meegenomen. Mijn schuld: ik wilde hem in de tas doen vanochtend maar ze wilde hem nog even knuffelen en toen ben ik het vergeten. Als het binnenspeelweer was geweest was ik even langs gegaan en hem afgegeven aan een juf van een andere groep maar ze spelen nu lekker buiten en dan ziet ze me en dan wil ze mee naar huis en anders broerlief wel. Mijn vriend is uiteindelijk maar met een rotgevoel weggegaan, maar om nou hiervoor vrij te nemen is ook niet een optie.
Mijn vraag is: hoe help ik haar bij het leren te accepteren dat ze soms iemand moet missen? Ik vind het helemaal niet erg dat ze iemand mist als ze een seconde weg zijn, ik vind het juist hartstikke lief. Ik wil haar graag helpen dat ze ermee leert te leven dat ze soms iemand moet missen. Ik hou mijn hart vast als die vriendin over 1 maand naar school gaat. Misschien reageert ze daarom zo, omdat ze weet dat die vriendin binnenkort naar school gaat. Mijn dochter gaat jammer genoeg naar een andere school want het kdv van mijn dochter ligt in een andere wijk dan de onze en wij willen haar graag op een school in de buurt omdat dat een goede school is en omdat het handig is voor speelafspraakjes en zo.
Ik zou er niet teveel aandacht aan schenken. Het is tot op zekere hoogte best schattig, maar het moet geen aandacht vragen/aanstellerij worden.
Ik ken een meisje dat dat dus wel doet, haar moeder is een beetje overdreven typje en gaat daar dus helemaal op in; ‘ach ja, schatje, dat is ook niet leuk he, ik snap het hoor, ja we moeten nu echt gaan maar morgen zie je Pietje weer en toNickyt die tijd denken we vaak aan hem, ja jammer he liefje, ach kom maar hoor’ :sick: Kind gaat steeds harder brullen en het drama is daar.
Dus… mijn aanpak zou kort en krachtig zijn; het is heel jammer dat A dr niet is vandaag, maar je ziet haar dan en dan weer. Nu mag je met B spelen. Zo, tranen weg, lekker spelen en tot vanmiddag’.
Wij veegden traantjes dan weg en dan was het meestal wel klaar, zo niet helpt het benoemen ook wel ‘nu ben je wel klaar met huilen’ of als er minder geduld is gewoon en nu is het klaar 
Hier ook troosten we ze ook niet heel erg.
Ze doen het vooral bij ons en de oma’s en het is gewoon verstikkend en niet schattig of leuk…
hier dus net zo’n mama als Lune en Madre…
Vind het niet schattig, maar eerder erg overdreven.
" het zal echt wel vaker voorkomen dat je iemand mist, dat hoort erbij, nu klaar met huilen en er zijn genoeg anderen om mee te spelen"
Mijn dochter had er ook een handje van en daar heb ik zelfs wel eens tegen gezegd dat ze zich niet zo moest aanstellen omdat het daar zeker niet beter van werd… :shifty:
L.enno heeft er ook een handje van, maarja, die de helft van de week bij ons en de helft van de week bij zijn moeder. Hij mist dus bij ons vaak zijn mama. Soms roept ie dat nooit, soms 10 keer per dag… Het is ook een vorm van aandacht vragen. We hebben meestal wel door wanneer hij echt even een moeilijk momentje heeft of wanneer het een spel is. In het laatste geval besteden we er niet zo veel aandacht aan. In het eerst geval tonen we begrip, maar proberen we hem er ook weer overheen te helpen. Soms door af te leiden, een grapje te maken,
Is het vlak voor het slapen, dan bedenk ik samen met hem een leuke droom. “O, dan ga je toch fijn over mama dromen. Wat gaan jullie doen. Lekker naar het strand?? Maar het zand kietelt wel aan je voeten hoor… kijk maar zoooooo “kieteldekietel…” Hup, afgeleid en klaar om te slapen. En ja, soms ook even streng zijn.
Dat werkt eigenlijk heel goed…”
Mijn nichtje is inmiddels 12 en heeft/had het ook altijd zo erg :roll: Ik vind het altijd zo overdreven. Mijn zus echter heeft haar altijd getroost en bepraat etc etc.
Nouja, zo zou ik het dus niet doen. :mrgreen:
Waarschijnlijk zou ik dus iets doen wat die andere geven. Geen of weinig aandacht geven in elk geval.
Maargoed, ik heb het probleem gelukkig ook niet 
:-* Liefs, Evelien :vlinder:
ik zou er ook niet teveel op in gaan en er vrij voor nemen? geen haar op mijn hoofd, wordt het alleen maar erger van.
ik zou gewoon even zeggen de volgende keer zie je ze weer. daarna als ze er over door gaat zou ik zeggen, : “nu zijn we er klaar mee, tranen weg” blijf je er over doorpraten dan zal ze waarschijnlijk in haar verdriet blijven hangen.
Waarom overdreven? Dit is blijkbaar hoe ze zich voelt. Misschien dat ze voor het eerst bewust met ‘missen’ bezig is? M was op die leeftijd veel met ‘dood’ bezig. Zo kun je van die thema’s hebben.
Ik heb met M altijd besproken dat je verdrietig kan zijn als je iemand mist, maar dat het ook wel fijn is, want dat betekent dat je iemand heel graag wilt zien en dan is het extra leuk als je elkaar straks weer ziet.
En laat haar maar lekker even verdrietig zijn hoor! We benoemen het altijd: “Je bent verdrietig omdat… , he?” Er is niets mis met af en toe verdrietig zijn.
Sja, ik vind dat een kind wel de ruimte moet krijgen om zijn gevoel te uiten. Dus als ze iemand mist, kan je dat toch best beamen? Ik zou er alleen geen groot “ding” van maken.
Als hier wordt gezegd dat ze mij gaan missen met bv logeren, geef ik een kus op de hand, laat ik ze die kus in hun broekzak bewaren en zeg ik dat ze die op hun wang moeten plakken als ze mij missen :mrgreen:
Hoor ze er daarna niet meer over 
Maar daarmee versterk je de emotie ook niet.
Ik ben absoluut voor het geven van ruimte aan allerlei emoties, hoe onredelijk ze in onnze ogen ook zijn. Ze mogen er zijn, het is goed om het te benoemen, maar het is nooit goed om er teveel in mee te gaan, want daarmee versterk je de emotie en leer je je kind niet hoe het er wel mee om kan gaan.
Vervelend joh, dat je kleine meid er zo mee bezig is. Het is prima dat je haar laat benoemen wat en wie ze mist, maar ze moet ook leren (of misschien jullie wel ) dat je een probleem zo groot kan maken als ze zelf wil.
Wat ik eigenlijk altijd deed als mn zoon zo’n ‘episode’ doormaakte was net als bovenstaande moeders al aangeven: Aai over de bol, dikke kus op zijn wang en ik benoemde wanneer ik weer terug zou komen. “dag dag lieve schat!” en weg was ik. Nog voor ik goed en wel buiten stond, waren zijn tranen gedroogd. Bij het missen van vriendjes/ opa’s en oma’s etc: Erkennen. Ik geef toe dat het niet leuk is iemand te moeten missen, maar dat hij evengoed een leuke dag zal hebben. En klaar.