Onze man is nu 3,5 en altijd een druk, fysiek mannetje. Zijn kleine zus van 2 jaar jonger is totaal anders. Zij is rustig, speelt eigenlijk het liefst alleen en tut graag op schoot ed. Nou zoekt broer zijn zus graag op. Leuk natuurlijk, maar hij doet altijd wild en pakt haar weer vast enzo. Aanvankelijk vind zus dit wel even grappig, maar al snel voelt ze zich niet veilig en dan is het huilen. Ik vermoed dat meer ouders dit herkennen. Ik vind het moeilijk, maar eigenlijk is het echt altijd de schuld van broer als zus begint te huilen :? . Dus corrigeer ik broer weer met dat ie rustig moet doen. Het wordt alleen een beetje vervelend zo omdat hij altijd op zijn kop krijgt en zij dus nooit :? . Ik wil hem ook niet het gevoel geven dat zij ´voorgetrokken´ wordt. Maar eigenlijk hoef ik niet eens te kijken om te weten wie er weer schuldig is… :shifty:
Hoe doen andere ouders dit :think:
Voorkomen dat het zover komt en samen leren spelen op n manier die voor beide leuk is.
Wij corrigeren het ook maar laten ook zien hoe het wel kan. Zo wilde grote zus kleine zus optillen het was alleen een Bertje jammer dat ze kleine zus bij de keel pakte. Dus hebben we haar gecorrigeerd en uitgelegd en geoefend hoe ze kleine zus wel goed kan tillen. Anders wordt ze te gefrustreerd en slAt het om in boosheid.
Voorzijn, begeleiden en uitspreken wat WEL mag, ze soms de ruimte alleen gunnen, dus ook gewoon verbieden de ander op te zoeken en soms juist accepteren dat ze huilt en het ze zelf laten oplossen. Dan word zij wat geharder en bijt ze vanzelf meer van zich af.
Dat is wel wat hier in elk geval werkt.
Meestal ben ik het voor, soms verbied ik Peter en Michel om dichter dan 1 meter bij Suus te komen en is het “Laat Suus even alleen spelen, en blijf zelf aan de andere kant, laat ik niet zien dat je haar stoort!” en soms, vooral als zij de jongens zelf opzoekt, dan laat ik ze gaan. Dan brult ze, maar dat is echt niet altijd omdat de anderen wat doen. Het is ook vaak dat zij wil doen wat de jongens doen en ze gaat gillen omdat zij hun speelgoed niet willen afgeven. Maar ze word al wel wat harder, huilt nog steeds wel, maar bijt al aardig van zich af (niet letterlijk bijten gelukkig) wegduwen, een harde schreeuw, boos kijken en soms komt ze dan klagelijk bij mij met pruillip en is het “miesjo veelund”
Het zijn natuurlijk geen poppen om mee te spelen, maar ze zijn ook niet van porselein en als je ze NU al beide leert dat er soms onenigheid zal zijn, heb je daar later profijt van. Ik weiger echt om continue politieagent te spelen.
Hier is t omgekeerd, kleine broer is te hardhandig met grote broer. En wij moeten grote broer leren hoe hij zich kan afweren, zonder terug te slaan. Terug slaan doet hij niet meer, maar hij laat het gebeuren. Echt zielig soms. Want de kleine bijt ook en de oudste schreeuwt danalleen maar en blijft stil staan.