Hallo allemaal,
Ik ben hier heel lang niet meer geweest maar merk de laatste tijd dat ik steeds meer de behoefte heb om mensen te spreken die weten hoe ik me voel. Voor de mensen die mij niet kennen zal ik eerst mijn verhaal even doen…
Ik ben Renata, 25 jaar en heb nu 5 1/2 jaar verkering met mijn vriend Jorg. We zijn nu bijna 2 jaar bezig om zwanger te worden. Maar dit wil nog steeds niet lukken.
Mijn vriend zijn sperma is onderzocht en bij hem is alles goed.
Ik heb in december een kijk operatie gehad en hieruit is gebleken dat mijn linker eierstok verkleeft zit aan mijn linker eierleider. Ook laat mijn baarmoederslijm geen tot weinig zaadjes door.
Omdat ik een lange cyclus had hebben we nu afgesproken een half jaar door medicijnen te proberen om mijn cyclus in order te krijgen en op een normale manier zwanger te worden. Mocht dit na het half jaar niet gelukt zijn gaan we door voor IVF.
Mijn vraag aan jullie is de volgende:
Tijdens de 2 weken na mijn eisprong kan ik het totaal niet uit mijn hoofd zetten en iedere minuut van de dag ben ik er mee bezig en daar wordt ik letterlijk gek van. Als dan uiteindelijk na die 2 weken mijn ongesteldheid weer komt ben ik een totaal emotioneel wrak en zie ik het even allemaal niet meer zitten. Ik ben daarom ook bang dat ik het emotioneel niet ga trekken omdit nog 6 maanden elke maand door te maken. Ook mijn vriend voelt zich machteloos als hij elke maand weer ziet dat mijn hart in 20.000 stukjes licht…
Ik zou het graag van me af willen kunnen zetten die 2 weken maar weet niet hoe. Kunnen jullie mij vertellen hoe jullie met die 2 weken omgaan en hoe jullie het een plaatsje geven???
Liefs Renata
allereerst welkom terug,
en om maar gelijk met de deur in huis te vallen, zijn dit de moeilijkste en zwaarste weken (die 2 wacht weken) in je leven.
je kunt verder weinig er aan doen helaas, het enige wat je kunt proberen is toch je gedachten er vanaf te houden door "leuke"dingen te gaan doen en door te proberen er niet te veel mee bezich zijn,
nu zal je wel denken ja die heeft makkelijk praten, maar ook ik weet wat die weken inhoud, en kam me heeeel goed voorstellen dat je het liefst een winter (zomer)slaap houd,
en je kunt natuurlijk vragen en zeggen tegen je gyn dat je die 6 maanden zo moeilijk vind, en kan hij misschien wel iets voor je betekenen
het blijft moeilijk en elke maand zal weer (als je ongie wordt) op een grote teleurstelling aflopen
het is niet voor niks dat ze zeggen dat de mmm zowel lichamelijk als psychisch een impact heeft op je leven
ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je snel zwanger mag worden, en je bent hier natuurlijk altijd welkom, voor al je vragen, antwoorden maar ook als het ff niet mee zit
dikke :-* :-* :-* kim
Hoi Kimmetje,
Allereerst gefeliciteerd met jullie zwanger zijn!!!
Ik zit deze week niet in die 2 weken. Vandaag is de 3e dag dat we weer medicijnen aan het slikken zijn om de cylcus normaal te krijgen…
As maandag moet ik terug naar de gyn om te kijken of de medicijnen hun werk doen, en dan wil ik gelijk vragen of ik misschien met een speciaal voor dit soort dingen opgeleide maatschappelijk werkster of zo mag gaan praten want ik wil er graag een beetje rust in krijgen…
En dan zien we wel weer verder…
Maar misschien heeft er iemand hier nog wat tips waar ik iets mee kan doen…
gr. Renata
Ik heb geen tips voor je, afleiding proberen te zoeken. Die twee weken vallen mij ook altijd het zwaarst, maar wat ik nog moeilijker vind is te weten dat er na die ivf ook niks meer is. Als dat dus niet wil dan heb ik helemaal niks meer.
Mijn rechter eierstok zit ook verkleefd, volgens mij tegen de baarmoeder aan. Verder hebben ze endo geconstateerd.
Ikvind het dus persoonlijk heel fijn dat het allemaal in stapjes gaat en niet gelijk het uiterste, hoe moeilijk die maanden ook waren. Ik heb me geprobeerd erop in te stellen dat dit gewoon 1 of 2 kl*te jaren gaan worden. Ik moet zeggen de ene keer gaat het beter dan de andere keer. Het forum heb ik ontzettend veel steun aan, maar ook mijn vriend, moeder, vrienden en collega’s. Uiteindelijk hebben we dus open kaart gespeeld en dat heeft voor mij ook geholpen, duidelijk erbij gezegd dat als ik behoefte had om er over te praten dat dan het moment was, en dat verder iedereen gewoon moest doen.
Een maatschappelijk werker via het zkh kan ook veel helpen, bij mij hebben ze wel eens gevraagd of ik hulp erbij nodig had.
Heel veel succes.
Wat wij deden was wat meer op de langere termijn plannen maken. Dingen als vakanties en weekendjes weg werden ineens veel belangrijker. We zijn zelfs een keer een weekend weg geweest toen we midden in een IVF poging zaten en echt waar dat deed enorm veel goed. Te beseffen dat zulke dingen ook gewoon konden tijdens pogingen maakten het ‘dagelijkse’ leven draaglijker en het gaf ook de nodige afleiding.
Verder zijn wij van de ‘nuchtere’ types (ok ook moeilijke dagen ertussen hoor als in zoek toch iemand anders waarmee het wel ‘gewoon’ kan en dagen dat we dachten dat het nooit zou lukken) ikzelf zag het puur als ‘extra’ kansen alle IVF pogingen. Zag het ook puur in percentages; als we zelf niets deden was er geen kans en als we een poging deden hadden we ong 25% kans dat het wel kon slagen. Verder heb ik me ook niet teveel verdiept in alle mogelijke verhalen maar vooral geconcentreerd op onze eigen problemen, vocht in de eileiders, consequenties tav IVF, veel gevraagd aan de artsen en gekeken naar onze leeftijd mbt kansen. Dat zag er allemaal redelijk tot gunstig uit (28 en 34) en daar hielden we ons aan vast. Ook het feit dat de artsen het zo gunstig inzagen scheelde veel. Verder wisten we bij voorbaat dat we altijd onze behandelingen in ‘eigen hand’ hadden, we mochten zelfs midden in een poging stoppen als we dat wilden, we konden pauzes inlassen als we dat wilden gaf een heel stuk rust. Verder verschilde het natuurlijk niet veel van het zelf proberen en 2 wachtweken hebben of IVF doen en 2 wachtweken. Die twee weken moet iedereen door zien te komen ongeacht hoe een zwangerschap tot stand komt.
Helaas zijn er geen gouden tips waarmee ik je zou kunnen helpen maar is het echt ieder voor zich vinden van afleiding. Wij hadden gelukkig de mogelijkheid af en toe eens een weekend er tussenuit te gaan maar dat zit er niet voor iedereen in.
Heel erg veel succes en you never know wie weet doen de pilletjes al wel genoeg!
Hey meiden,
Ja ik probeer ook om tijdens die 2 weken er zo min mogelijk aan te denken, maar het lijkt wel of dat dit niet lukt…
Ik hoop ook dat die pilletjes genoeg zijn en tot nu toe doen ze wel hun werk maar nog niet gelukt dus het blijft af wachten…
Ik vind het wel fijn dat ze in het ziekenhuis zo positief zijn maar aan de andere kant maakt het dat nog moeilijker als het dan weer niet zo is…
Ook bij ons weet zo goed al iedereen in de omgeving het. Maar dit komt meer door mij omdat ik daar behoefte aan heb. Bij mijn vriend op zijn werk weten ze van niets omdat dat voor hem niet zo nodig hoeft…
Het is fijn dat iedereen zo met je mee leeft en je steunt als het even wat moeilijker is…
Hey Renata,
Ik zat laatst nog aan je te denken en nu lees ik ineens je topic!
Balen zeg dat het nog niet raak is, en ik kan je gevoel van er zgn teveel (want wat is teveel als je iets heeeel graag wilt?) ermee bezig zijn helemaal begrijpen!
Ik werd gek van iedereen die riep dat ik er niet zoveel mee bezig moest zijn en me op andere dingen moest focussen, ik brieste dan ook bijna altijd terug; dat wil ik wel, vertel me aub hoe ik dat doe??? :wall: heel frusty!
Maarrrrrr (ja ja de eeuwige maar 
) ze hadden wel een beetje gelijk, we zijn op een gegeven moment op vakantie gegaan naar Lissabon en daarna meteen de badkamer verbouwd en voila zwanger :shock: ik was zo perplex dat ik echt weken aan het idee heb moeten wennen omdat ik het gewoon niet kon geloven dat het er even niet mee bezig zijn zo’n effect had gehad…
Verzin iets leuks dat JIJ echt leuk vind, en doe dat puur en alleen voor JEZELF (of nog leuker samen met je vriend) begin aan een cursus, ga sporten, spreek die 2 weken veel dingen af met anderen, plan uitjes met je vriend, boek een hotel, ga verbouwen/schilderen etc.
Ik wens je heel veel sterkte en ik weet zeker dat het helemaal goed gaat komen bij jullie :thumbup:
Ik heb zelf ook moeite met zwanger raken , maar voor mij was het een hele opluchting toen ik eindelijk onderzocht werd.
Ik ben 2 jaar geleden tijdens een bezoek aan mijn man in Nigeria zwanger geraakt ( na lang proberen ) … helaas moest ik 10 weken later gecuretteerd worden. Er werden toen ook 2 grote vleesbomen op de echo gezien en die zijn verwijderd…nou, en toen begon het gedonder dus , want toen werden mijn cyclussen ineens onregelmatig. Ik heb sinsdien ook spijt ervan dat ik die operatie heb laten uitvoeren.
Ik begon me dus allerlei dingen in mijn hoofd te halen en ben dan ook blij dat toen ik eenmaal naar de fertillityarts werd doorverwezen ik " alleen " hormonale problemen heb. Ik bleek veel last te hebben van cysten.
Ik heb iets van 3 clomidkuren gewslikt voordat de dokter ( na mijn aandringen ) overstapte op clomid + pregnyl.
Sjonge, ik was die twee weken dat ik moest wachten een wrak! Ik huilde om het minste geringste , maakte onnodig ruzie met Joe en kon het niet van me afzetten.
zag overal baby`s en zwangere vrouwen. Ik heb mijn moeder helemaal gek gemaakt met mijn gevraag en geklaag dat ik toch nooit kinderen zal krijgen. Ik testte op de dag dat ik ongesteld moest worden en ook al was de test negatief had ik nog mijn twijfels. Ik dacht mezelf gewoon zwanger. 8)
Bij de tweede clomid + pregnyl was het raak…maaaaaarrrrrr toen weigerde ik een test te doen omdat ik al zo vaak teleugesteld was.
ik hield wel netjes mijn temp bij en wat me opviel bij de laatste kuur was dat ik ineens 2 dipjes had , achteraf bleek ik waarschijnlijk 3 eisprongen , de eerste waren twee eitjes en een week later een 3e ( gyn dacht nog dat het een cyste was! ) Ik heb toen zelfs nog een afspraak gemaakt voor een nieuwe echo ( moet voordat je met een nieuwe Clomidkuur begint )omdat ik een beetje bloed verloor en dacht dat ik binnen een dag of twee wel ongesteld zou worden.
Op de dag van mijn NOD was ik toevallig op de hondententoonstelling in Eindhoven … ik ging naar de wc en bij het afvegen kwam er wat oud bloed mee… ik hoor me nog heel droog tegen mijn vriendin zeggen ""Kan deze maand wel vergeten , want ik ben ongesteld geworden "…Die vriendin vond het zo erg! Ik heb daarna nog zeker 30 dagen getempt en de temp bleek nog steeds hoog te zijn.
Op de tweede carnavalsdag heb ik toch maar een zwangerschapstest gedaan en die was gelukkig positief! :mrgreen:
Ik geloof ook dat heel veel vrouwen ondanks dat ze niet veel hoop meer koesteren toch een voorgevoel hebben VOORDAT ze zwanger zijn.
Als de gyn me een nieuw receptje voorschreef rende ik meteen naar de apotheek , maar vlak voordat ik zwanger raakte deed ik dat ineens niet.
De gyn had ook voorgesteld om een kijkoperatie te doen , want hij dacht dat ik misschien verklevingen had…en ik , ik bleef maar uitstellen … had ergens het vaag gevoel dat die operatie niet nodig was!
Een andere vriendin zit ook in de MMM , zij heeft een mooie cyclus maar het zaad van haar vriend is te langzaam. Ze heeft nu al twee pogingen achter de rug en alletwee zijn mislukt. Ze zijn al 7 jaar samen.
haar zusje had pas 2 maanden verkering toen ze per ongeluk zwanger raakte en is nu zwanger van de 2e.
Ik heb mijn vriendin weleens gevraagd of dat niet moeilijk is voor haar , ze zegt van niet maar ik zie in haar ogen dat het toch wel wat met haar doet.
Ik duim dat diegenen die zwanger willen worden SNEL ZWANGER zullen zijn! Ik weet hoe zwaar het is als je het heel graag wilt , maar het niet lukt.
Hoi Renata,
Wat herkenbaar zeg wat je schrijft!
Wij zijn straks in oktober ook 2 jaar bezig voor ons eerste kindje. In het begin werd gezegd dat ik PCO had want er zat een kralenkrans van eitjes in mijn eierstok. medicijnen werkte niet. Ik heb toen een operatie gehad. Sinds dien heb ik weer een cyclus. om deze te controleren gebruik ik nu weer medicijnen.
Ook ik vind het zooooo moeilijk om na de eisprong ergens anders aan te denken. Je voelt van alles en soms houdt je lichaam je echt voor de gek.
Als ik dan toch weer ongesteld wordt stort ook mijn wereld in.
Ik neem me iedere maand weer voor om niks te verwachten en er neit te veel mee bezig te zijn maar ja.
Ik hoop dat de zomer een beetje helpt. Je gaat dan toch vaak wat meer doen.
Bij mij weet ook iedereen in onze omgeving ervan vind ik fijn.
ik ben benieuwd of je met iemand mag gaan praten en of dat werkt. Ik heb het zelf ook wel overwogen.
Je mag me ook best mailen als je dat fijn vind.
Sterkte!
Egni
Hallo iedereen,
Ook voor mij is het allemaal heel herkenbaar… Ik zal me eerst ff voorstellen, ik ben T@mmie. Vanaf oktober 2004 zijn we het aan het proberen…Tot nu toe zonder succes…vanaf oktober 2004 lees ik ook al mee op KOK maar vanaf een paar maandjes pas bij deze groep omdat het ook bij mij wat langer duurt …
Het zaadonderzoek was goed, ik heb eigenlijk alleen een inwendige echo gehad en daar was niets afwijkends te zien. ik heb zelf heel erg moeite om de stap te zetten om de MMM echt in te gaan. Maar als ik dan zoals vandaag na vier dagen overtijd toch weer de rooie duivels zie vraag ik me wel af waarop ik nog wacht… Ik vind het ook steeds moeilijker om er met de weinige mensen die ervan weten over te praten. Mijn moeder zegt dan alleen maar dat ik er te veel mee bezig ben, en omdat ik geen zin heb om dat weer te horen begin ik er niet meer over. Verder heb ik één hele goede vriendin met haar kan ik er gelukkig goed over praten. Maar toch heb je soms het gevoel dat je alleen bent met al die gevoelens en dan is het heerlijk om met jullie mee te lezen. Knap je echt van op!
De MMM hoeft echt niet een negatief aspect te zijn. Ik heb het zelf ook lang tegen willen houden omdat ik het gevoel had het “zelf echt te kunnen doen” en ik geen hulp nodig had voelde me er ergens een beetje te trots voor en als ik aan MMM dacht dacht ik meteen aan negatieve verhalen enzo.
Maar toen heb ik na weer eens een paar dagen overtijd te zijn geweest en dus helemaal hoopvol maar daarna weer mega chaggie omdat ik toch weer ongesteld werd, toch maar de HA gebeld, beste beslissing ooit want de MMM bleek helemaal geen negatief effect te hebben, ik kreeg een superleuke vrouwelijke gyn die me meteen het gevoel gaf actie te ondernemen :thumbup: natuurlijk moet je nog wel geduld hebben maar ik kreeg tenminste het gevoel dat er iets aan gedaan werd en dat nam wel wat onzekerheid weg.
Kijk ik heb maar heel kort in de MMM gezeten dus dit is puur een persoonlijke mening maar ik ben blij dat we de stap toch gezet hebben toen. 
Hoi Renata,
Ik ben zelf al 3,5 jaar bezig met zwanger worden. Ben 1x zwanger geweest in April dit jaar maar dat ging na 8 weken mis helaas. Die wachtweken na IUI zijn een drama het enige wat je kan doen is jezelf bezig houden hoe moeilijk dat ook is. Ik sport veel dus dan ben je bezig maar ik had ook bach bloesem en dat heeft mij heel goed geholpen zowel met eisprongen die goed gevolgd konden worden (ik was erg onregelmatig) als dat ik mezelf makkelijker onder controle kon houden in die wachtweken. Ik ben een stuk rustiger geworden.
gr marientje