wij zijn al dik 15 maanden bezig voor de eerste nu gaat dat zeker niet zonder slag en stoot merk vooral aan mijzelf dat ik steeds meer moeite moet doen om postitief te blijven ook tegen over mijn vriend die is rustig praat af en toe wel maar niet zoals vrouwen dat doen zeg maar.
Soms kan ik gewoon niet meer en ben ik sagarijnig(arme jongen) en ik kan me dan echt niet er ff over heen zetten om NORMAALte doen :oops:
ik zie aan hem dat hij het zich ook erg aan trekt aan mij word iedereen gevraagd hoe het met me is maar aan hem erg weinig terwijl hij er ook mee te maken heeft
we hebben soms hevige discussie;s ruzie is een groot woord hoe doen jullie dat? ik merk wel dat onze relatie een stuk sterker hierdoor is geworden ik weet nu nog meer dat hij de enige voor me is :inlove:
ja ik herken het wel heel erg…mijn vriend uit zich ook bijna niet en neemt al mijn buien voor lief…de spanningen zijn soms om te snijden en soms was het gewoon een verloren maand en dan kon ik echt flink pissig worden…
maar hij bleef altijd lief en geduldig en liet mij uitrazen…
we gaan er nu wel beiden voor de volle 200 % voor en ja onze relatie is ook een stuk sterker geworden…
Mannen zijn oplossingsgericht…en als er dus geen ‘directe, makkelijke’ oplossing is? Dus ja erg herkenbaar…maar de ene dag kon ik er makkelijk mee omgaan en was ik blij met zijn nuchtere tegenwicht en andere momenten dan was ik er minder blij mee en wilde ik gewoon iemand om tegen te miepen en te mopperen. Wat hier wel hielp was dat gewoon uit te spreken. Dat ik geen oplossing van hem verwachtte maar dat ik even mezelf wilde uitspreken zodat het uit mijn hoofd was zeg maar. Dat kon hij begrijpen en ondanks dat hij daar ook niets mee kon zeg maar was het makkelijker ermee om gaan omdat hij wist wat ik van hem verwachtte.
Het lastigste was vaak, dat juist omdat ik het soms even niet zag zitten hij dus ook door mijn reactie(s) de handdoek in de ring wilde gooien…en dan was het soms lastig hem duidelijk te maken dat mijn gevoel maar tijdelijk is/was. Mezelf duidelijk uitspreken, dat mijn gevoel en verstand soms mijlenver uit elkaar lagen bleek toch het beste te werken want ik voelde me vaak zo stilstaan en nutteloos tussen behandelingen in. Zeker omdat hij het vaak ook echt zag als rustpauze iets wat bij mij wat moeilijker was. Dus tussendoor probeerden we leuke dingen te plannen die niet mogelijk waren tijdens een behandeling. Korte vakantie bv, of een extra knus etentje met een lekker glas wijn oid.
En ja ook wij weten nu echt nog beter wat we aan elkaar hebben, hoe we elkaar kunnen steunen als het tegenzit en hoe gelukkig we zijn nu weer het geluk mogen hebben zwanger te zijn. :inlove:
rihanna mooi verteld :mrgreen:
mijn vriend laat me ook lekker uit tieren als ik het ff niet meer zie zitten hij weet ook dat het maar tijdelijk is en dat is wel fijn
voor hun valt het natuurlijk ook niet mee om hun vrouw/vriendin zo te zien
ik wens jullie allemaal een zonnig weekend toe :dance:
Je schrijft dat mensen wel aan jou vragen hoe het met je gaat, maar niet aan hem
Dat was bij ons ook zo, totdat ik er iets van gezegd heb. Ik gaf aan dat we het samen moeilijk vonden. Vanaf toen vroeg iedereen ook hoe het met hem ging 
Zoiets doe je toch samen en het is voor beiden moeilijk, ookal uit een vrouw het vaak makkelijker dan de man.
Hier heeft het ook een tijd geduurd voordat we op dit vlak wat aan elkaar hadden. In het begin kropte hij alles op, wilde mij geen pijn doen door erover te beginnen. Als ik ernaar vroeg kreeg ik met moeite er wat uit. Uiteindelijk hebben we een geweldig gesprek gehad, waarbij hij heel open kon praten. Waarin hij ook vertelde dat als hij in de auto zat ook traantjes liet als hij een vader achter de kinderwagen zag lopen.
Doordat we voor onze zoon 2 jaar in de mmm hebben gezeten en er sterker uit zijn gekomen, hebben we nu ook weer veel aan elkaar nu we er weer mee bezig zijn. Toch zal het altijd lastig blijven om continue goed met elkaar te communiceren. Maar zolang er uberhaubt gecommuniceerd wordt gaat het goed. En een goede knuffel valt daar ook onder. Vaak zegt dat meer dan 1000 woorden.
hoiii
Ook ik herken dit heel erg, in het begin van de MMM had mijn man het er niet veel over en dit vond ik heel moeilijk want ik wilde er graag over praten, maar omdatik steeds naar het ziekenhuis moest en hij bijna niet kon hij het beter van zich af zetten.
Maar toen we aan IUI begonnen kreeg hij het er ook zwaarder mee.
Gelukkig kunnen wij er goed over praten en elkaar opvrolijken als het nodig is.
Ik vind dat we er tot nu toe veel sterker uit zijn gekomen, je weet wat je aan elkaar hebt, ik zou hem nu nooit meer kwijt willen.
Ben eigenlijk best wel trots op onzelfs dat we hier zo goed mee om kunnen gaan.
Iedereen in d MMM oet trots op hun zelfs zijn, het is niet niks wat je te verduren krijgt.
groetjes sjolie
Mijn man wilde mij steeds opvangen en liet over zijn eigen gevoelens niks merken.
Maar door veel samen te praten en elkaar soms ook gewoon te laten, zijn we er toch samen sterker uit gekomen.
Dus praten, ook dat je je zo machteloos voelt.
Dikke knuf voor jullie. :hug: