In mijn vriendinnengroep zit 1 vrouw die niet zwanger kan worden. Zij is nu bezig met ICSI, maar poging 1 is mislukt. Poging 2 is nu in volle gang. Dat wil zeggen dat ze op het hoogtepunt van de hormonen zit en zaterdag waarschijnlijk de punctie krijgt.
Vrijdag zijn we met een aantal stellen uit gaan eten. Allemaal hebben we kinderen behalve bovenstaand stel dus niet. Automatisch kwam het gesprek op de kinderen. Je kon merken dat mijn vriendin die niet zwanger raakt daar heel veel moeite mee had. Vantevoren had zij aangegeven dat ze het niet over zichzelf wilde hebben en ook liever niet had dat we aan haar vroegen hoe het ging enzo. Nou prima, dan vraag ik het niet.
Het probleem zit erin dat de sfeer erg gespannen werd, doordat wij niet over de kindjes durfde te praten en zij ook helemaal niets meer zei.
Ik vind het vooral lastig dat zij er niet over wil praten, anders zou ik gewoon vragen hoe het gaat. Hoe gaan jullie hier mee om? Wat is nu wel of niet prettig.
oei dat is een heel lastige. Als ik naar mezelf kijk, vind ik het wel fijn als ik niet “genegeerd” word. Ik denk dat je wel kan vragen hoe het met iemand gaat: Dan hoeft die ander niet een antwoord te geven waarin de kinderloosheid centraal staat.
Als iemand aan mij vraagt, krijgt die dus soms het uitgebreide antwoord, inclusief bijkomende frustraties, maar soms gaat het ook gewoon goed met mij :shifty: (gaat het best regelmatig hoor) en krijg je dus een kort antwoord.
het lastige is natuurlijk dat als iedereen kinderen heeft het al gauw daarover gaat, als die ander het daar niet over wil hebben, zo ik in mijn situatie, ertoe besluiten om dan niet mee te gaan. Ik ga altijd uit van de volgende stelling: ik gun iedereen een kind, maar mezelf ook. aangezien dat niet lukt, hoeft een ander daar niet onder te lijden. Ik kies dan dus voor mezelf en ga niet naar dit soort afspraken.
natuurlijk kan je ook afspreken dat je een bepaalde tijd over kinderen hebt en dan niet meer, maar dan wordt het vaak zo gespannen.
succes.
groetjes Suzanne
Ik zou je vriendin persoonlijk vragen hoe ze zelf het liefste heeft dat er mee omgegaan wordt. Als iedereen het over de kinderen heeft, terwijl jij nog steeds met lege handen staat, is dat ontzettend confronterend. Aan de andere kant is het ook een heel naar gevoel als bepaalde onderwerpen angstvallig gemeden worden en niemand iets durft te vragen of te zeggen. Misschien dat ze zelf kan aangeven wat ze het liefste zou willen, hoe jullie rekening met haar kunnen houden. Maar aan de andere kant kan ze ook niet verwachten dat zo’n hele avond om haar draait en niemand de kinderen mag noemen. Zo werkt het ook weer niet. Begrip moet er van beide kanten zijn, hoe moeilijk het ook is.
Wens haar maar succes met de ICSI, ik hoop dat het deze keer mag lukken!
En lief van jou dat je haar wilt helpen en komt vragen hoe je er het beste mee om kan gaan!
Is altijd moeilijk zulke afspraken. Je gaat vanwege de gezelligheid maar met zoveel kids in je omgeving kun je er ook als stel zonder kids wel al vanuit gaan dat er over gesproken wordt. Ze zijn zo’n groot deel van je leven dat dat bijna automatisch is. Zelf was ik ook altijd net als Suzanne dat ik zelf koos of ik dat op dat moment wel wilde. Als ik in een dip zat was het niet mijn ding en dan belde ik af. Het is nl ‘mijn/ons’ probleem dat we geen kids kunnen krijgen maar een ander hoeft daar dus ook niet onder te ‘lijden’ doordat ik een slecht humeur heb. Iets wat overigens ook hier geen dagelijks gebeuren is/was. Het wordt lastig als je als vruchtbaarheidsgehandicapte ook geen andere gespreksonderwerpen meer hebt als pogingen etc. Maar het lijkt me dat je altijd kunt praten over dingen als het werk, hobbies etc. Anders wordt echt ieder gesprek een ellendig gebeuren. :shifty: Het allerlastigste is wel als je midden in een poging zit maar er dus niet over wilt praten. Want mijn ervaring is wel dat je in je hoofd en met je hele lijf ‘alleen maar’ met de poging bezig bent. Noem het maar het roze olifantjes effect…je mag echt niet over dat roze olifantje praten maar dat gaat haast vanzelf.
Ook het niet kunnen genieten van andermans kids blijft moeilijk. Sommige dagen gaat dat wel en andere juist niet. Afspraken met iemand anders die dus wel al een kindje heeft een beetje plannen op goeie dagen. Je kunt een kindje nu eenmaal niet buiten de deur zetten. Je kunt wel afspraken plannen als vriendinnen onder elkaar bv een keertje met zijn tweetjes zonder kinderen. Als je eenmaal in die molen zit komen er toch tig momenten dat je lastige situaties niet meer uit de weg kunt gaan. Een heel langdurig proces want je accepteert echt niet zomaar even dat er (misschien) geen kinderen komen. Je kunt alleen voor jezelf uitmaken hoe je daarmee omgaat. En vriendinnen zijn niet ineens helderziend dus samen afspreken wanneer je elkaar ziet, met of zonder kinderen. En wordt het ooit ‘definitief’ geen kinderen dan is het helemaal lastig. Want dan moet eerst dat rouw en acceptatieproces een beetje doorlopen zijn om weer wat ‘vrijer’ te worden met andermans kinderen. Sommige stellen kunnen dat al redelijk snel en bij andere duurt het langer. En het schijnt voor mannen al wat makkelijker te zijn dan bij vrouwen.
Dames, super bedankt voor jullie antwoorden. :-*
Ik heb mijn vriendin een e-mail gestuurd waarin ik heb uitgelegd waarom ik haar “genegeerd” heb. Dat stelde ze enorm op prijs. Gisteren heb ik live met haar gesproken en dat ging me alweer een stuk makkelijker af dan de keer ervoor.
Gisteren is de punctie gedaan en ik hoop zo dat er maandag er maandag 1 of 2 teruggeplaatst kunnen worden en dan over 2 weken een positieve test 
Moeilijk. Ik heb een vriendin die heel graag kinderen wil en ook al 2 jaar bezig is met KI en tot nu toe is het niet gelukt. Ik merk ook dat als ze op bezoek is, ik me niet op mijn gemak voel om over mijn dochtertje te praten.
Aan de andere kant zijn er natuurlijk ook nog genoeg andere gespreksonderwerpen. Ik spreek regelmatig af met twee bewust kinderloze vriendinnen (is natuurlijk een groot verschil!) en dan praat ik eigenlijk ook zo min mogelijk over mijn dochtertje, terwijl ze zeker wel interesse tonen, maar ja, ze hebben niet voor niks gekozen voor een kinderloos bestaan, dus ze hebben gewoon iets minder met kinderdingen.
Bovendien vind ik het ook niet zo netjes om de hele tijd over mijn dochtertje te praten; ik vind het ook niet zo geweldig als zij de hele tijd over 1 thema praten.
Moeilijk zo’n situatie.
Ik heb in de situatie gezeten zoals jouw vriendin nu zit.
Op mijn werk kreeg de een na de ander een kindje en ik bleef met lege handen zitten.
T gesprek ging dan ook voortdurend over kindjes…en ik hoorde niks anders meer.
Je kan mensen niet verbieden om over hun trots te praten,en ze kunnen ook niet ruiken wanneer je er wel of niet tegen kan.
Ik heb toendertijd gewoon op de dagen dat ik niet lekker in mijn vel zat gevraagd of ze mij een beetje wilde ontzien met verhalen omdat ik ff een dip had, dit werd altijd op prijs gesteld.
Ook als ik ging uiteten en ik voelde me er niet naar dan meldde ik me af…ook dan kun je eigenlijk niet van mensen verwachten dat ze t niet over de kindjes praten.
Bij een volgende keer zou ik van te voren even je vriendin polsen hoe ze in haar velletje zit…als je merkt dat je vriendin niet zo lekker in dr vel zit kun je altijd tijdens zo’n etentje roepen…zoo en nu hebben we t eens over iets anders…
Kan me goed voorstellen dat ze zoiets niet zelf gaat zeggen.
T blijft moeilijk…nu lees ik de andere kant eens en besef dat t ook voor jullie niet gemakkelijk is en dat je toch steeds op je woorden let.
Fijn dat je haar inmiddels gesproken hebt.
Ik lees even mee. Een vriendin van mij heeft hetzelfde probleem en sinds ik een zoontje heb komt ze bijna niet meer langs. Elke keer als ze hier is wordt ze met hem geconfronteerd en heeft ze het moeilijk. Ik heb het vreselijk met haar te doen, maar ik weet nu bijna zelf ook niet meer hoe ik ermee om moet gaan.