mijn lieve schoonzusje is nu 10 weken zwanger. heel erg leuk natuurlijk maar…
zij vind dus dat ze nu al 9 maanden moet afzien omdat ze niet mag roken en geen wijntje mag drinken en moet opletten met wat ze eet, dat ze geen borstvoeding gaat geven, omdat ze dan alles weer wil doen.
we zaten op een verjaardag waar iedereen eigenlijk pro flesvoeding is en ik de enige die voor borstvoeding is. ik vond het zo moeilijk om mijn mond te houden. bij mij is de bv niet gelukt en ik heb daar zo’n verdriet van gehad. ik weet dat je ieders mening moet respecteren over het wel of niet geven van borstvoeding. maar ik vind dit zo’n flutreden dat ik daar gewoon moeite mee heb! je kan het toch altijd proberen en als het niet lukt, of je vind het dan echt niks prima, maar nu al op voorhand terwijl je niks weet?
ik heb nog wel verteld dat ik het zo vreselijk bijzonder en intiem vond om voor de eerste keer je beebje aan de borst te hebben :inlove:
maar toen kreeg ik als antwoord dat ze dan alleen maar het gezicht van haar vriend voor zich zou zien :wall:
ik vind het echt lastig om mijn eigen gevoel uit te schakelen merk ik.
Je schoonzusje lijkt het echt-echt-echt niet te willen, gevoelsmatig gezien. Dan is dat met die alcohol en dat roken volgens mij meer een smoesje om ‘er vanaf’ te zijn, dan de werkelijke reden. Tenminste, ik kan me toch ook niet voorstellen dat ze echt denkt dat ze a.h.w. haar vriend voor zich ziet als haar kindje aan haar borst zou liggen. Borsten zijn niet de enige lichaamsdelen die je zowel bij seks als bij andere activiteiten gebruikt en je denkt toch ook niet aan seks als je bijv. op de wc zit? De vraag blijft wat nu werkelijk haar insteek is om borstvoeding per direct af te serveren. Probeer hierover door te praten als jullie elkaar eens onder vier ogen spreken, dat is een geschiktere gelegenheid dan op zo’n feestje.
W.b. alcohol en roken is borstvoeding helemaal niet zo’n big deal. Roken is sowieso flut voor jezelf én voor je kindje - of je dat nu borstvoeding geeft of niet (en waarom start ze daar überhaupt weer mee, als ze nu de moeite doet om te stoppen vanwege haar zwangerschap?). De angst voor alcohol is m.i. zwaar overtrokken, en al ben je tijdens de zwangerschap ‘van de blauwe knoop’, dan nog zijn er prima mogelijkheden om af en toe een glaasje te drinken als je de borst geeft (bijv. niet te dicht tegen de volgende voeding aan gaan zitten; is de alcohol weer weg uit je bloed, dan ook uit de melk die zich op dat moment in je borsten bevindt, want die staat daarmee in direct contact).
En je hoeft niet je eigen gevoel uit te schakelen, liever niet zelfs! Maar ik kan me wel heel goed voorstellen dat je het moeilijk vindt. Ik zit hier aan de ‘andere kant’ (zelf zwanger, vrouwelijke familieleden die allemaal moeder zijn), maar hier is men juist heel positief over borstvoeding. Alleen één schoonzusje heeft de 2e niet gegeven vanwege problemen bij de 1e, maar zou nooit afraden aan een ander om het te doen. In jouw geval ligt het lastiger, omdat iedereen ‘pro-flesvoeding’ leek te zijn (het kan ook zijn zoals het gesprek liep, degenen bij wie het gevoelig ligt, krijgen bij zo’n onderwerp de grootste mond en anderen durven dan misschien niets meer te zeggen wat daar tegenin gaat). Probeer in te schatten hoe goed of slecht het valt als jij het over borstvoeding hebt, en in welke situatie(s) je dat het beste kunt doen. Verzwijg het niet per se, maar ‘choose your battles’; ook kindjes op flesvoeding worden groot en als het de verhouding tussen jou en je schoonzus verslechtert kun je beter niet doorgaan op het onderwerp.
Tja, het blijft natuurlijk háár keuze. Je kan ‘jammer’ zeggen en inderdaad het nog een keer op een rustig moment aankaarten (voordelen noemen) maar verder helemaal niks. Als ze afwijzend blijft reageren, zou ik er niet meer verder op doorgaan.
Haar lichaam, haar baby, haar keuze.
En op flesvoeding worden kindjes ook groot.
Ik heb ook vaak situaties dat mijn schoonfamilie meningen verkondigt, die absoluut niet de mijne zijn. Maar zeker op feestjes ga ik niet in discussie.
Allereerst wil ik graag kwijt, dat ik het zo mooi vind hoe jij tegen borstvoeding aan kijkt ondanks je verdriet over het verloop van je eigen borstvoedingsperiode (waarvoor een dikke :hug:). Echt zo moedig en zo puur ook (weet niet hoe ik het beter kan omschrijven), ja echt mooi gewoon 
Het is al eerder geschreven: je hoeft je gevoel niet uit te schakelen, jouw gevoel mag er zijn. Het is ook niet raar dat je je zo voelt. Het is hoe dan ook vaak lastig als je in je directe omgeving één van de weinigen bent die een andere norm hanteert. Bepaalde ideeën zitten zo ontzettend vast ingebakken, dan kan er afhankelijk van de persoon een stevige eye opener nodig zijn om tot andere inzichten te komen. Dat werkt denk ik alleen als iemand er open voor staat.
Als ik je bericht zo lees, heb ik het vermoeden dat dit het eerste kindje is van je schoonzusje, klopt dat? Zeker bij een eerste zwangerschap is het vaak nog zo ontzettend ver-van-je-bed allemaal. Je bent zwanger, maar kunt je nog geen voorstelling maken van de moedergevoelens die je straks zult hebben. Je hebt geen idee hoe het is om je kindje op de wereld te zetten, wat dat allemaal in je wakker maakt. Je weet nog niet wat het is om 24/7 voor zo’n klein, kwetsbaar en afhankelijk mensje te zorgen en daar helemaal verantwoordelijk voor te zijn. Die hele essentie, dat is er dan nog niet. En wat je er op dat moment over denkt te weten, komt nog niet in de buurt van de werkelijkheid.
Als het inderdaad gaat om een eerste kindje, dan kan daar denk ik een (gedeeltelijke) verklaring liggen voor het enorme verschil in beleving. Zij heeft het samenspel van haar lijf (de melkproductie die direct na de geboorte van de placenta in gang wordt gezet) en haar kindje (die, uitgaande van een gezonde, op tijd geboren baby, zelf naar de borst zal gaan zoeken) na de bevalling nog niet ervaren, daar heeft ze geen vermoeden van. Jij hebt dit al wel meegemaakt, jij hebt dat gevoel erbij.
Wat verder mee zou kunnen spelen is de hormonale veranderingen, waardoor je tijdens een zwangerschap toch vaak anders in je vel zit dan buiten een zwangerschap om. Hormonen kunnen gevoelens behoorlijk versterken, waardoor zwangere vrouwen soms sowieso niet altijd voor rede vatbaar zijn 8)
Daarnaast heb je te maken met een heel lastig en hardnekkig obstakel, namelijk een rookverslaving. Ik ben zelf altijd niet-roker geweest en weet dus niet wat het is om rookverslaafd te zijn. Mijn ervaring is echter wel, dat een roker het vaak ontzettend moeilijk vindt om niet vanuit de verslaving te redeneren. Ik maak het in mijn directe omgeving helaas nogal eens mee en kan er met mijn gezonde verstand niet bij dat mensen door die rookverslaving zo onlogisch redeneren. En allemaal met één reden: ze willen de gevolgen van hun verslaving niet onder ogen zien, dat is te confronterend.
Wat dat betreft is het voor je schoonzusje waarschijnlijk al een hele stap om nu tijdens de zwangerschap niet te roken. Maar als ik het zo lees, heeft ze het er duidelijk nog wel moeite mee en ik denk dat ze in dat opzicht best steun en aanmoediging kan gebruiken. Wellicht ziet ze dan uiteindelijk misschien een opening om nog eens met je van gedachten te wisselen over borstvoeding, wie weet.
Dat is denk ik ook het enige wat je kunt doen, proberen de deur voor haar open te houden, er voor haar zijn als de mogelijkheid zich aandient en vooral blijven uitgaan van het natuurlijke proces. Stel dat je schoonzusje nu tijdens de zwangerschap bijvoorbeeld een gesprek zou beginnen over de bevalling en de eerste momenten daarna, dan zou je het belang van direct huid-op-huidcontact en het gedrag van een gezonde, op tijd geboren baby kunnen benoemen (de zo heldere momenten van dat kindje, de prachtige instincten die een pasgeboren baby heeft en met welk doel).
Tot zover my two cents
@Yvonne Z. wrote:
Zeker bij een eerste zwangerschap is het vaak nog zo ontzettend ver-van-je-bed allemaal. Je bent zwanger, maar kunt je nog geen voorstelling maken van de moedergevoelens die je straks zult hebben. Je hebt geen idee hoe het is om je kindje op de wereld te zetten, wat dat allemaal in je wakker maakt. Je weet nog niet wat het is om 24/7 voor zo’n klein, kwetsbaar en afhankelijk mensje te zorgen en daar helemaal verantwoordelijk voor te zijn. Die hele essentie, dat is er dan nog niet. En wat je er op dat moment over denkt te weten, komt nog niet in de buurt van de werkelijkheid.
Als het inderdaad gaat om een eerste kindje, dan kan daar denk ik een (gedeeltelijke) verklaring liggen voor het enorme verschil in beleving. Zij heeft het samenspel van haar lijf (de melkproductie die direct na de geboorte van de placenta in gang wordt gezet) en haar kindje (die, uitgaande van een gezonde, op tijd geboren baby, zelf naar de borst zal gaan zoeken) na de bevalling nog niet ervaren, daar heeft ze geen vermoeden van. Jij hebt dit al wel meegemaakt, jij hebt dat gevoel erbij.
Ja, dat is echt zo! Ik ben zwanger van mijn eerste - ik weet echt van toeten noch blazen en wéét dat ook. Gevoelsmatig ‘doet’ het niet zoveel - ja, ik weet dat als het kindje op mijn buik gelegd wordt het op een gegeven moment naar mijn borst gaat zoeken, dat daar dan iets uitkomt (al is het maar een paar druppeltjes) enz. Maar het is alleen maar van horen-zeggen. Mijn borsten zijn wel enorm gegroeid, maar geven verder nog geen sjoege. Ik heb puur op verstand en op in ieder geval de voorstelling dat het ‘wel gezellig’ is om borstvoeding te geven, ervoor gekozen om hiervoor te gaan. Er zijn ook verstandelijke overwegingen (en minder verstandelijke - bijv. dat gebeuren rondom het roken) om voor flesvoeding te kiezen. Niet mijn keuze, maar ik snap heel goed (want dat wél uit eigen ervaring) dat je schoonzusje geen instinctmatig ‘tegengas’ krijgt als ze nog nooit eerder een kind heeft gekregen.
Ik kan eigenlijk niet veel toevoegen wat er al gezegd is.
Wel valt het me op dat een moeder die borstvoeding geeft (of graag wil geven ) zichzelf moet verdedigen of dat gevoel heeft terwijl een moeder die flesvoeding geeft dit totaal niet heeft… Waarom is dat nou? :think:
het is inderdaad haar eerste kindje, dus er zit inderdaad heel veel waarheid in wat je zegt Yvonne, dat gevoel is er nog niet bij haar.
ik vind dat juist weer lastig, omdat bij mij vanaf de eerste minuut dat ik wist dat ik zwanger was, voor mijn gevoel duidelijk was dat ik voor bv ging.
ik denk dat ik me moet verdedigen omdat het gezin van mijn man nogal pro flesvoeding is. alles wat ook maar een beetje afwijkt van andere dingen vinden zij al snel raar.
toen ik ook aangaf dat ik bv wilde geven, kreeg ik als commentaar: ‘maar dan kan niemand een flesje geven’ :wall:
ook mijn man stond er heel sceptisch tegenover, maar toen ons kleintje net geboren was en ik helemaal suf van het bloedverlies in bed lag en die kleine aan mn borst lag, was hij toch zo ontzettend trots :inlove: ik zal die blik in zn ogen nooit vergeten :inlove: hij heeft er ook alles aan gedaan om het te helpen slagen, maar was ook de eerste die aan de rem trok toen hij zag dat het niet ging.
nu is hij voor een deel ook om en bij een volgend kindje gaan we er samen weer voor :inlove:
nu vraagt mn schoonzusje wel veel dingen aan me, dus misschien kan ik haar nog een beetje adviseren.
@mlk1982 wrote:
Wel valt het me op dat een moeder die borstvoeding geeft (of graag wil geven ) zichzelf moet verdedigen of dat gevoel heeft terwijl een moeder die flesvoeding geeft dit totaal niet heeft… Waarom is dat nou? :think:
Dat ligt wel aan waar/met wie je spreekt; ook moeders van flessenkinderen (zeker als ze vanaf de geboorte hiervoor gekozen hebben) kunnen aardig de wind vanvoren krijgen. Het is nu eenmaal een zeer gevoelig onderwerp, waar iedereen (die er zelf mee te maken heeft) een mening over heeft - dan krijg je dat al makkelijk.
@fluppie wrote:
ik denk dat ik me moet verdedigen omdat het gezin van mijn man nogal pro flesvoeding is. alles wat ook maar een beetje afwijkt van andere dingen vinden zij al snel raar.
Maar dat is dan waarschijnlijk ook met veel andere dingen het geval? En de enigen die het uiteindelijk écht uitmaken zijn er maar 2: de vader en de moeder. Anderen mogen natuurlijk best hun mening en tips geven, maar moeten de keuze van de ouders respecteren. Dat geldt voor jou naar je schoonzusje, maar net zo goed andersom (en bij andere familieleden).
toen ik ook aangaf dat ik bv wilde geven, kreeg ik als commentaar: 'maar dan kan niemand een flesje geven' :wall:
Dat bedoel ik :roll: Dat onderwerp moet je met je man 'uitvechten' - maar anderen hebben daar, sorry hier ben ik nogal fel in, echt nada niks noppes over te zeggen. (en later is er altijd ook nog afkolven, maar dat hoef je niet puur en alleen te doen om de familie tevreden te stellen)
ook mijn man stond er heel sceptisch tegenover, maar toen ons kleintje net geboren was en ik helemaal suf van het bloedverlies in bed lag en die kleine aan mn borst lag, was hij toch zo ontzettend trots :inlove: ik zal die blik in zn ogen nooit vergeten :inlove: hij heeft er ook alles aan gedaan om het te helpen slagen, maar was ook de eerste die aan de rem trok toen hij zag dat het niet ging.
nu is hij voor een deel ook om en bij een volgend kindje gaan we er samen weer voor :inlove:
Wat enorm fijn dat je man ondanks zijn aanvankelijk sceptische houding t.o. borstvoeding jou zo gesteund heeft en zo trots op je was! :thumbup:
Fluppie je kunt ws haar mening over BV en haar gevoel niet veranderen. En ja ze mag natuurlijk kiezen voor de fles. Ze onthoud zichzelf mss wel een hele mooie ervaring maar swah eigenlijk weet ze dan ook niet wat ze mist. 
Jij weet het zelf helaas maar al te goed. Probeer wel je eigen mogelijke teleurstelling/schuldgevoelens dat het niet is gelukt niet te laten meewegen meis! Het is nooit je ‘schuld’ als het niet is gelukt! Ik vind het juist vaak zo bijzonder als een BV periode wel vlekkeloos verloopt en het vooral genieten is. Dat komt maar heel zelden voor.
Weet je het enige wat haar van gedachten kan doen veranderen is de bevalling en haar kindje! Ze zegt nu bv dat ze ws haar vriend voor zich ziet bij het voeden. Stel ze zou wel haar kindje aanleggen na de bevalling dan is ze dat gevoel vast zoooo kwijt. Maar als ze het echt niet wil dan kan wie dan ook praten als Brugman maar veranderd ze echt niet meer van gedachten. Sterker nog hoe harder ze zichzelf opstelt dat ze ECHT fles wil geven hoe vreemder ze zich zal voelen als ze toch de keuze voor BV zou maken. Soms denk ik wel eens dat bv VK’s en gyns de keuze vooraf wel kunnen vragen en zo evt al bestaande vragen van aanstaande ouders kunnen beantwoorden maar wanneer iemand nog niet helemaal zeker is de keuze open te laten tot de bevalling achter de rug is.
Even als aanvulling; in principe zoals hierboven ook al gezegt jij kunt er weinig meer mee dan voor jezelf denken (hoef je niet eens hardop richting sz uit te spreken) jammer. En wanneer je er echt met haar over wilt praten dat 1 op 1 een keer te doen. En het dan ook bij jezelf te houden; dat jij die eerste ervaring zo prachtig vond etc, en wanneer ze iets zou willen weten van je of wil vragen aan je dat dat kan. Zo houdt je het gesprek iig open. :-*
@mlk1982 wrote:
Ik kan eigenlijk niet veel toevoegen wat er al gezegd is.
Wel valt het me op dat een moeder die borstvoeding geeft (of graag wil geven ) zichzelf moet verdedigen of dat gevoel heeft terwijl een moeder die flesvoeding geeft dit totaal niet heeft… Waarom is dat nou? :think:
ik denk dat dat heel erg ligt aan de kring waarin je je bevindt. Mijn hele vriendengroep geeft (redelijk lang) bv. Is heel vanzelfsprekend. Ik mag hopen dat met de fles voeden niet zou leiden tot discussie of zelfs verantwoording af moeten leggen, maar het zou meer de wenkbrauwen doen fronsen dan het geven van bv.
fluppie, ik kan me je frustratie heel goed voorstellen. Van een opmerking als dat ze haar vriend voor zich zou zien als haar kleintje aan de borst ligt, gaan mijn haren ook een beetje overeind staan :shock:
Maar ik denk dat je er niet veel mee kunt. Iemand die zo’n afkeer lijtk te hebben van bv, die zo gesteld is op haar eigen pleziertjes, die ga je niet warm kunnen laten lopen voor bv. En mijn overtuiging is dat de bv 90% meer kans van slagen heeft als een moeder echt gemotiveerd is. Moeders die zeggen ‘nou, ik vind het eigenlijk helemaal niks,maar laat ik het (voor de vorm) maar proberen’, die haken bijna allemaal bij de eerste tegenslag (en die kan snel komen) af.
die eerste druppels bv zijn natuurlijk goud waard, maar ik schat in dat je haar niet eens zo ver krijgt. En ik geloof ook niet zo in het missionaris-werk van borstvoeding…ik denk dat je daarmee eerder mensen afschrikt dan ‘overhaalt’…
adem in, adem uit, laat het van je afglijden.
dat zijn dan weer mijn twee centjes.
@fiep klophout wrote:
En ik geloof ook niet zo in het missionaris-werk van borstvoeding…ik denk dat je daarmee eerder mensen afschrikt dan ‘overhaalt’…
Zelf de confrontatie opzoeken en bewust proberen te bekeren lijkt mij idd niet zinvol, maar dat was hier ook niet geval toch? Als het gewoon zo ter sprake komt, mag er ruimte zijn voor je eigen inbreng en hoef je mijns inziens niet je tong af te bijten
wat een waardevolle reacties :-*
ik wil haar inderdaad niet ‘bekeren’ tot bv, maar ik gun iedereen die ontzettend speciale gevoelens als je kindje bij je drinkt :inlove:
ik wil haar echt steunen in haar keuzes, ik vind het enorm waardevol dat ze ons overal in betrekt en van alles vraagt en dat wil ik niet op het spel zetten.
ik heb alleen het idee dat ze zich teveel laat leiden door wat haar familie (lees, moeder) vindt en zegt. mijn man heeft daar ook een houtje van, maar hij respecteert mijn mening en zal me dan ook altijd steunen.
@fluppie wrote:
wat een waardevolle reacties :-*
ik wil haar inderdaad niet ‘bekeren’ tot bv, maar ik gun iedereen die ontzettend speciale gevoelens als je kindje bij je drinkt :inlove:
ik heb alleen het idee dat ze zich teveel laat leiden door wat haar familie (lees, moeder) vindt en zegt. mijn man heeft daar ook een houtje van, maar hij respecteert mijn mening en zal me dan ook altijd steunen.
Ik heb mij ook laten beinvloeden door mijn familie/omgeving om BV te geven.
De 1e keer dat mijn zoon bij mij dronk vond ik het prachtig, de 2e keer ook. Maar vanaf de 3e keer vreselijk en het intieme gevoel en dat ontzettend speciale gevoel had ik er echt niet bij. Ik had alleen maar pijn en ik vond het vreselijk.
Echter wil ik er bij zeggen dat ik het iemands eigen keuze vindt. En iedereen heeft zijn/haar eigen mening hier over. En als je iemand probeert om te praten (voor zowel bv als fv) vindt ik erg jammer.
Ik heb mijn 2 kids ook borstvoeding gegeven. Bij de 2de was het de vraag of dat wou lukken. Maar gelukkig ging dat goed. Ik hoop zo dat het bij deze kleine spruit het ook gaat lukken. Ook al doe je het 4 tot 6 weken en ga je daarna overstappen. Ik zou gewoon zeggen gewoon proberen en als het niet lukt kun je altijd nog de fles geven.