Situatie:
Zoonlief (3 jr) doet iets wat echt niet mag.
Hub boos, geeft straf. Zoon loopt weg. Hub nog bozer en roept dat zoon bij hem moet komen.
Zoon huilen, komt naar mij.
Ik negeer hem, ga verder met wat ik aan het doen was.
Hub boos op mij, want “je had toch wel tegen hem kunnen zeggen dat ie naar mij moest komen en dat ie moet luisteren naar mij!!!”
Mijn redenatie: dit is iets tussen zoon en hub, ik bemoei me er niet mee.
Hub geeft straf, hub lost op, hub maakt weer goed. En als het goed is, dan bemoei ik me er weer mee 
En andersom ook; als zoon iets doet waar ik boos om wordt, dan los ik het op met hem. Hoeven we toch niet allebei kwaad te worden? (nouja, behalve als het echt iets is wat de spuigaten uitloop dan ;))
Nu hebben we het daarna wel even samen uitgepraat hoor, maar ik ben gewoon benieuwd hoe andere ouders dat doen…
[/spoiler]
Maar is je hub niet iets te boos geworden, vraag ik me zo af. Als iemand heel boos wordt, gaat een kind daar natuurlijk niet zo snel naar terug. Zou ik ook niet doen.
Meestal krijgt men hier een paar waarschuwingen en als dat niet werkt, verdwijnt men op de trap. Dat is dan wel tussen degene die hem/haar daar neerzette en het kind in kwestie.
Soms plukt Roel dan wel een van de kinderen bij mij weg, die tracht mijn kant op te vluchten of andersom.
Ik had kindlief idd even teruggestuurd naar papa. Dat betekent niet dat ik me met de inhoud bemoei maar wel zeg dat ze moet luisteren naar papa.
En als ik zijn reactie overdreven had gevonden, had ik dat later met hem besproken waar kindlief niet bij is.
Nou is die van mij pas 2,5 jaar misschien wordt dat later wel lastiger.
Even los van hoe boos en waarom, maar hier gaat dat ook zo. Als papa wat met een van de jongens “heeft”, dan is hij degene die praat, straft en goedmaakt en andersom ook. Op het moment dat een van de jongens na een aanvaring met papa naar mij komt, dan verwijs ik hem dus wel weer terug naar zijn vader… Niet bij mama komen, je hebt onenigheid met papa/papa is boos op je, regel het maar met papa.
Het enige verschil bij jullie en bij ons is dus dat ik de persoon die wat met papa heeft wel terug verwijs naar papa en andersom gebeurt dat net zo :thumbup:
Ik stuur ze ook naar papa als ze daar wat mee uit te zoeken hebben, en meestal zijn we het eens met elkaars standpunt en kan je elkaar ook wel steunen. Dat is wel zo duidelijk naar de kinderen toe.
Ik zou duidelijk gezegd hebben dat hij even naar papa MOET luisteren,
en ook duidelijk zijn waarom hij even straf heeft van papa.
Duidelijke communicatie van beide kanten is zeer belangrijk.
Negeren is mijn mening geen optie, en verwarrend voor een kind…
Ik bemoei me er normaal gesproken ook niet mee (maar overleg achteraf wel vaak hoe het gegaan is, want ik vind soms dat mijn man ook iets te snel zijn stem verheft, dat hoeft van mij niet zo ). Maar als mijn zoon naar mij komt zeg ik altijd:’ Nee, je gaat eerst terug naar papa. Daarna mag je weer met mij knuffelen.’ o.i.d.
Want alleen negeren kan ook betekenen dat je niet achter je man staat, en hoewel ik dat niet altijd sta qua straffen, zal ik dat niet aan onze zoon laten merken.
We doen t eigelijk t zelfde
Als Pat de kids bestraft en ze zitten op de gang,gaat hij erheen en maakt t goed…Als ik ze bestraf,maak ik t goed
Mijn kinderen zijn al wat ouder, maar de aanpak wat dit aangaat is niet veranderd. Ik bemoei me niet snel inhoudelijk met de situatie als mijn man die al is aangegaan. Hoewel het bij de oudste wel eens nodig is om te voelen dat we een lijn dragen. Maar ik stuur wel degelijk terug en zeg ook wel eens dat ze naar haar vader moet luisteren of even met hem moet gaan praten. Net hoe de situatie is.
Even denken, de kleutertijd. Ja, dat was niet gelijk bemoeien met elkaar, maar wel achter elkaar staan. Als mijn dochter het lef zou hebben om weg te lopen bij mijn man (deed ze wel eens hoor) stuurde ik haar gelijk terug. ‘Papa praat tegen jou!’ Dan hoeven ze niet bij mij te komen. Als mijn man er een keer niet uitkwam sprong ik wel eens bij. Je hebt soms van die dagen dat het lijkt of je geen vat op het kind hebt. Dat kan in jezelf zitten. Je komt niet over of je dreigt - door onvermogen - over te reageren. Vermoeidheid of hormonen. Onze oudste was en is een heel pittig kind en soms was het heel prettig als mijn man de situatie even overnam (of andersom). Met onze jongste komt dat niet veel voor. Wel dat we terugsturen, maar niet dat we overnemen. Ook wel een pittig kind, maar heel anders. Wel is het regel, dat degene die ruzie met het kind heeft het uiteindelijk ook zelf weer goed maakt.
Maar nee, ik zal niet snel de situatie negeren. Wel als het een klein ruzietje is. Daar bemoei ik me niet mee. Maar als het kind niet luistert of wegloopt laat ik wel zien dat ik achter mijn man sta. En andersom. Soms heb je elkaar nodig. Je hoeft helemaal niet allebei ruzie te hebben dan met het kind. Nergens voor nodig. Als papa boos is hoef ik het nog niet te zijn. Ik zat niet in diezelfde situatie.
Ik heb er wel eens voor gekozen om het gelijk op te pakken als ik het idee had dat mijn man onterecht boos is of te boos. Er zijn wel situaties geweest waarin duidelijk was, dat er bijvoorbeeld miscommunicatie was. Dan pak ik het wel gelijk op. Ik laat altijd zien dat ik achter mijn man sta. Maar soms hebben de kinderen het nodig dat ik achter hun sta. Ik laat dan niet gelijk merken dat ik vind dat mijn man fout handelt ofzo, ik val hem niet af, maar vraag wat er aan de hand is of geef extra informatie. Soms is het gewoon onterecht dat hij boos is en ontstaat er ruzie om in feite niets. Dat laat ik echt niet doorlopen om dan achteraf te moeten zeggen: sorry ik zat fout. Neem bijvoorbeeld de situatie dat de oudste de jongste slaat. Dat mag niet en papa geeft haar straf. Ik heb gezien dat de jongste het heeft uitgelokt. Zo heel geniepig even laten struikelen ofzo. Dan breng ik dat gelijk in. En onze oudste is een beetje onhandig. Soms gebeurt er iets en dan wordt mijn man boos. Zo op het eerste oog terecht, maar ik zie dat ze wel haar best deed, maar dat het door haar onhandigheid mis ging. Dan verdient ze geen straf. Wel een reprimande, maar geen straf.
Als ik hem wél wil afvallen, dan doe ik dat waar de kinderen niet bij zijn.
Gut, ik schrijf weer een heel verhaal wat misschien ook wel in twee zinnen kan :think:
Achter elkaar staan, kind wél terugsturen en niet gelijk mee bemoeien. Wat Cell ook zegt, ook wel eens tegen mijn man zeggen dat hij duidelijk moet zeggen waarom hij boos is. Ook hier is het heel belangrijk om heel duidelijk te zijn. En soms moet je elkaar daarin steunen. Soms moet ik ook mijn kind steunen. Aanmoedigen om duidelijk tegen papa te zeggen wat ze bedoelt. Dan is het zo’n storm in een glas water. Als ‘buitenstaander’ (de andere ouder dus) kijk je er soms net even anders en in elk geval minder verhit tegenaan.
Dat deden we toen de kinderen klein waren en doen we nu nog steeds. Ook nu mijn oudste dochter begint te puberen. Of misschien wel juist. Met het verschil dat ik nu soms mijn dochter moet helpen om dingen duidelijk te verwoorden. Daarmee ondermijn ik niet het gezag van haar vader. Ik keur haar gedrag ook zeker niet goed. We praten even samen en dan stuur ik haar terug naar mijn man. Met hem heeft ze dan ruzie, dus ze moet het met hem uitpraten. En het leuke van pubers is dat het heeeeeeeel vaak voorkomt :roll:
hihihi… wat Cell ook zegt… en ik heb nog niet eens gereageerd :mrgreen:
Maar wel kort geleden elders iets soortgelijks opgemerkt, denk dat je dat nu meeneemt
Hier idd… terugsturen naar papa als kind wegloopt. In tegenstelling tot Gab leg ik overigens niet uit “waarom” het kind straf heeft van papa. Ik zeg alleen… papa heeft iets met jou aan de hand, papa lost dat op met jou, je gaat nu dus naar papa en luistert even.
Verder bemoei ik mij er niet mee. papa lost zijn eigen issues met de kids op en ik ook.
Vind niks verschrikkelijker dan ouders die elkaars issue versterken door samen een partijtje boos te gaan zitten doen. Zo van… papa is boos, dus mama ook.
Soms ben ik het niet met Ruud eens, maar dan zeg ik alsnog als ze bij mij komen dat papa van mening is dat ze consequenties moeten ervaren voor iets en dat ik mij daar niet tegenaan bemoei. Niet mee eens? ga het dan maar met papa bespreken. Vaak hebben Ruud en ik later dan een gesprek over waarom ik vind dat het niet geheel juist was of terecht.
Overigens vind ik de mate van boosheid zoals die op mijn overkomt in de openingspost wel wat much voor een 3 jarig ventje. Elk kind is geneigd te vluchten bij boze woorden van de ouder, maar een 3 jarige helemaal. Dat is natuurlijk vluchtgedrag, eerst je het vege lijf redden en terugkomen als de boel veilig is. Dus dat dit dan nog meer boosheid veroorzaakt bij papa vind ik wel wat veel. Ik zou juist dan even de boel laten betijen en hooguit iets naroepen als “prima, maar papa is nog niet klaar, we praten zo wel even verder en dan naam kind” Het kind komt er ook niet mee weg hoor. Maar in boosheid pak je het vaak te extreem aan, dus er op terug komen, korte tijd erna en dan in alle rust is vaak minder beangstigend en dus ook duidelijker. Want sorry, als iemand boos tegen mij doet, denk ik alleen maar aan hoe ik mezelf veilig kan houden en dat geen er dan gezegd word, “land” niet echt zeg maar.
Hier ook: als papa iets op te lossen heeft met een van de kids, gaat het tussen hen en blijf ik op de achtergrond. Maar ik verwijs ze dus wel naar hem als ze bij mij komen jammeren. Wie hier een kind op de gang zet, gaat er even later ook weer naar toe om t uit te praten. Dat lijkt me niet meer dan logisch, toch?
Hier ook terugsturen naar de ander zonder verdere discussie.
En als ik merk dat mijn man heel boos is neem ik het wel eens over maar verander dan niet wat papa heeft geeist (of ik het nu eens ben of niet).
Soms helpt het als de ander het overneemt (met op bed brengen bijvoorbeeld is het hier altijd veel gezeur op het moment).
En dan werkt het beter als je kalm weet te blijven. Degene die dat lukt lost het op .
Maar wel altijd dezelfde regels.