Gisteren kwam Dano uit school. Hij hield een legopoppetje omhoog en zei “Kijk eens! Die heb ik van R. gekregen!” (R is een jongetje uit zijn klas. Nogal een pestkop, maar wat ik van Dano begreep zijn ze sinds een paar weken bevriend). Ik zeg “goh, wat aardig van hem mocht je die zomaar hebben?” waarop Dano antwoordde dat hij er vier euro voor moest betalen. (Vertaling: vier weken zakgeld). Ik stond met mijn oren te klapperen… ik zei dus hoe hij daarbij kwam, en of hij R. inderdaad had betaald, en hoe hij aan dat geld kwam. Dano sloeg dicht, en zei niets meer, mokte alleen “zie je wel, nu ben je boos hé”. Ik antwoordde dat ik dat niet was, alleen verbaasd.
Doorvragen had geen zin, Dano zei niets meer, herhaalde alleen steeds “zie je wel! je bent boos”. Op een gegeven moment begon hij te huilen. Ik snapte er helemaal niets van. Thuisgekomen kreeg ik er nog wel uit dat hij geld mee moest nemen van R. voor dat poppetje. Toen ging mij een licht op. Zou hij het geld uit zijn spaarpot hebben gehaald? Ik vroeg dit aan Dano, die meteen heel hard begon te huilen en antwoordde dat dit zo was, omdat dat moest van R, in ruil voor dat poppetje. Hij had het stiekum uit zijn spaarpot gehaald.
Nou woont R. vlakbij ons, dus ik ben meteen met Dano naar zijn huis gegaan. R. deed zelf open, en ik hem hem dat poppetje teruggegeven met de mededeling dat ik dit geen nette actie van hem vond en dat ik nu meteen dat geld terug wilde. Toen kwam zijn vader naar de deur. Die had hier ook al van gehoord (hoe weet ik niet) en was sowieso al van plan mij aan te schieten op het schoolplein. Ik heb in ieder geval dat geld teruggekregen.
Het is misschien een klein voorval, maar ik ben hier best van geschrokken. Dano is een jongetje die nog geen snoepje pakt zonder het te vragen. Dat hij dus onder invloed van een ander jongetje stiekum geld uit zijn spaarpot pakt en mee naar school neemt, iets waar hij zelf zo te merken heel erg last van had, geeft aan hoe kwetsbaar hij is. We hebben hierover gepraat, en ik heb hem uitgelegd dat het niet de bedoeling is dat hij geld meeneemt naar school om dingen van vriendjes te kopen. Hij is vrij om te doen met zijn geld wat hij wil, maar wel graag in overleg met ons. Ik denk dat dit een wijze les voor hem was, en voor ons ook… :?
Nou ik zou daar ook van schrikken en was ook naar de ouders gegaan idd… Hoop niet dat het nog eens voorvalt.
:hug:
He wat naar joh. Kan me voorstellen dat je er flink van schrikt.
Sanderijn van der doef heeft een heel leuk boek geschreven over nee leren zeggen. Het heet gewoon Nee! Misschien kun je dat nog eens met hem lezen. En rollenspellen, wil ook nog wel wat helpen.
Ik snap dat je ervan schrikt hoor. Maar ik heb vroeger zoiets ook aan de hand gehad.
Ik wilde heel erg graag een armbandje hebben van een klasgenootje en ik moest er ook geld voor betalen.
Dat geld had ik niet in mijn spaarpot (volgens mij kreeg ik toen geen zakgeld of ik had het al uitgegeven) dus toen heb ik het uit de spaarpot van mijn broer gepikt :oops: :oops: :oops:
Ook hier kwamen de ouders er achter.
Ik weet nog dat mijn vader niet erg boos is geworden, maar wel heel duidelijk vertelde dat hij erg teleurgesteld in mijn actie was.
Ik schaamde me zo.
Dat is nu al zeker 30 jaar geleden en ik weet het nog als de dag vandaag.
Ik heb die dag een hele wijze les geleerd. Vanaf die dag zelden meer oneerlijk geweest (ik durf niet nooit meer oneerlijk te zeggen, want daar ben ik te eerlijk voor 
:roll: )
Volgens mij horen dit soort lessen bij het opgroeien.
Ik zou dit wel aankaarten bij de directie van de school. Wij maken van dit soort dingen altijd notities.