Ik had hier 3 hele goede eters. Nooit geen problemen, totdat Quin een paar maanden terug besloot dat hij geen trek meer had in avondeten.
We kunnen hoog en laag springen, maar hij eet het niet.
Als we gewoon een bordje voor hem neerzetten, eet hij wel zijn vlees op (Dat dan weer wel…) en de rest beland op de grond…
Ik kan het van me afzetten, hubbie eigenlijk niet. Die gaat soms het gevecht aan, met het resultaat dat daarna ook zijn toetje op de grond beland…
Soms… heeeeeel som… eet hij ineens alles op… maar meestal krijgen we er niks in. Nu eet hij overdag gelukkig wel voldoende, al is het veel minder dan de rest eet. Het frustreert soms enorm, zeker met die andere bouwvakkers erbij, waardoor het contrast nog groter is.
Ik herken de fase ook. Lars heeft ook een tijdje slecht gegeten, ging zelfs spugen om te laten zien dat hij niet wilde. Toch zijn we doorgegaan, niet dwingen, maar wel een bordje klaarmaken en neerzetten. Als hij een hap accepteerde gingen we heel enthousiast… yeeeeeeh, goed zo roepen. Nou, dat had wel effect op Lars. Nu begint hij zelf al te klappen als zijn bordje leeg is. Prachtig! Maar ik weet ook… dat dit niet op alle kinderen toepasbaar is. Mijn vriendin heeft een jongetje die al 3 jaar weinig eet en alle wegen heeft moeten bewandelen die er op medisch en therapeutisch gebied liggen. Het heeft helaas nooit wat uitgehaald.
Succes ermee, hopenlijk is het een fase!