Weet niet of het hier thuis hoort maargoed, ik ben zwanger en daar zal het vast aan liggen ;).
Mijn moeder en haar beste vriendin hebben alletwee dochters (waar ik er dus 1 van ben ;)) die niet makkelijk zwanger kunnen/konden worden.
Toen ik vertelde dat ik zwanger was, waren ze samen superblij. De vriendin van mijn moeder riep echter steeds dat ze het gevoel had dat ze samen oma zouden worden en dat haar dochter ook binnenkort met goed nieuws zou komen. Hartstikke leuk! Het bleek ook zo te zijn. 6 weken na mij is haar dochter uitgerekend van een tweeling.
Alleen toen bekroop me al een raar gevoel. Steeds als we met vieren waren dan ging het over de tweeling, hoe zwaar dat gaat worden en dat we misschien wel samen gingen bevallen. Dat laatste viel niet goed bij me op de een of andere manier. Kon er geen vinger op leggen maar het zat me wel dwars. Nu hoor ik vanavond dat ze de tweeling waarschijnlijk 6 weken eerder en dus rond mijn uitgerekende datum gaan halen. En nu baal ik vreselijk. Maar waarom?
Ik ben allesbehalve jaloers op haar dochter. Ze heeft het heel zwaar gehad en heeft nu dankzij IVF opnieuw haar wens in vervulling gekregen. Ik gun het haar echt heel erg. Maar toch knaagt er iets aan me en ik wil dat uit de weg hebben omdat ik mezelf daarmee alleen in de weg zit.
Misschien wil ik wel dat ik alleen de aandacht krijg als ik ben bevallen? Misschien ben ik bang dat onze kinderen steeds maar vergeleken gaan worden ofzo…ik weet het niet.
Herkenbaar voor iemand en heb je tips hoe ik het achter me kan laten?
Liane ik kan mij je gevoel voorstellen, ik wil je ff een dikke knufff geven :hug:
Misschien is het idd wel dat je bang bent dat ze de kinderen steeds gaan vergelijken. O die kan dit al, o die van mij kan dat allang, zulke dingen. Hou ik ook niet van, maar gebeurd toch. Meestal zeg ik er niets van of zeg dat elk kind alles op zijn eigen tempo doet.
En als ze ze niet met een ander kind vergelijken dan is het wel: goh, van wie heeft hij/zij dat toch. Dat heb ik nl. en ik erger me daar mateloos aan. Ik probeer vaak niet te reageren of ik zeg: een kind heeft ook weleens dingen van zichzelf en niet persé iets van mij of mijn man.
Ik zou er gewoon iets van zeggen straks, mocht het gebeuren.
Er gebeurd iets ontzettend speciaals in je leven, waar je je op hebt verheugd en waar je op hebt gewacht en waar je je helemaal in wilt wentelen. En waarvoor je straks ook alle aandacht wilt. En nou komt er iemand die dat nog “effe” in overtreffende trap heeft (tweeling) een beetje op hetzelfde moment (niet expres maar toch…) de aandacht wegstelen!
Ja hoor, ik snap je helemaal! Zij kan er niets aan doen, jij kan er niets aan doen, de moeders kunnen er niets aan doen, maar het is toch een knap vervelend gevoel. En volledig menselijk vind ik.
Ik vind dat je je niet schuldig daarover hoeft te voelen, maar het lijkt me wel moeilijk om dat naast je neer te leggen. Koester je eigen geluk, raas af en toe even uit tegen manlief… meer tips kan ik niet bedenken.
Dikke :hug:
ik denk ook dat het heeeeeel normaal is om je zo te voelen.
Ik zou ook bang zijn dat omdat jouw kraamtijd dadelijk wordt vergeleken met die van een tweeling, je het gevoel hebt dat het jou allemaal maar heel makkelijk af moet gaan “Want zij heeft er tenslotte 2 en dat is pas zwaar”
Misschien kan je dit eens voorzichtig bij je moeder aangeven, ze snapt je vast :-*
Ook ik begrijp je gevoel… Ik zou er zeker met je moeder over praten, misschien ook wel met de dochter van de vriendin. Ik weet alleen niet voor jullie band is… Als jullie ook vriendinnen zijn, lijk het me heel normaal dat over dit soort dingen praat…
Krop het iig niet op, want het komt er zeker weten een keer uit…
Tja ik kan het me eigenlijk wel voorstellen hoor, alle aandacht hoort gewoon naar jou te gaan en jij was nou eenmaal eerder zwanger. Ik ken je moeder natuurlijk een beetje en de moeder van M ook en ik kan me voorstellen dat je het niet leuk vindt dat ze bij jou thuis zouden gaan zitten praten over hoe het met M gaat en hoe zwaar het voor haar is terwijl jij het over jouw meisje wilt hebben. Zoals je weet ging het hier met mij en D net zo, scheelden 3 weken en K is 3 weken na Sem geboren en alles draait altijd om D en haar kids. Hier worden de kids continu met elkaar vergeleken en dat vind ik ook niet leuk. Nou is dit natuurlijk geen familie maar een vriendin/kennis, maar ik ken je moeder 
(even offtopic maar Jim is blij met de draak :lol: hangt aan een haakje naast zijn bedje, zie je haar al hangen? :mrgreen: ).
Ik denk dat het bij zwanger zijn hoort dat je een beetje egoïstisch denkt en dat je graag wat meer aandacht wilt, dat hoort ook zo vind ik, je bent zwanger en dan ben je bijzonder! Leuk dat M zwanger is, leuk dat ze het heeft verdient, maar jij hebt het net zo goed verdient en ook een hoop moeten doorstaan! Misschien ben je bang dat ze dat even vergeten omdat het bij jullie wel op de natuurlijke manier gelukt is? Ik weet niet hoe je het naast je neer kan leggen, ik kon het zelf namelijk ook niet beide keren dat D zwanger was eigenlijk niet (de eerste keer waren wij natuurlijk ook net begonnen toen zij aankondigde meteen zwanger te zijn geraakt en toen ging het hier nog mis ook). Ik heb lekker lopen klagen en zeuren (bij jou o.a.) dus bij deze stel ik mijn telefoonlijn open voor klaagzangen :-* :hug: .
Dank jullie wel meiden. Gelukkig komt het niet raar over en is het herkenbaar voor sommigen.
Met name het stukje dat het dan overkomt alsof het voor ons zo’n makkie is (op welk gebied dan ook) dat stoort me denk ik het meest…Altijd het vergelijken van de opvoeding, gedrag enz., alsof het een wedstrijdis! Zul je net zien dat ik (weer) overtijd ga en dat ze gaan liggen zeuren “is ze er nou nog niet!” en dat zij al lekker zitten te keuvelen met de tweeling. :oops: Dat doet dan de deur dicht voor me hoor :snooty: . Dusssss…beeb…kom je aub in weekje 39 ofzo? 
Zie je, nu ga ik het zelf nog als een “wedstrijd” zien :oops:
Het doet dus al goed dat jullie het herkennen en dat het niet zo raar is dat ik het zo voel.
:-*
Liane
Dat wedstrijd gevoel herken ik ook helemaal! Toen bleek dat het kindje van D niet goed groeide is er over gesproken om het eerder te halen en laat dat nou ook net rond mijn uitgerekende datum geweest zijn! Nou ik baalde echt als een stekker hoor dat zag ik echt niet zitten, was dus ook blijer dat het goed ging met beeb omdat ze dan nog even mocht blijven zitten dan omdat het goed ging met haar :oops: .
Hoi Nannietje,
Ik heb een soort gelijk gevoel had bij mn beste vriendinnetje, zij was 8 weken later dan mij uitegerekend. Steeds ging het over haar…over hoe moeilijk ze het wel niet had etc. Ik ergerde me er rot aan!! Ik kon het gevoel ook niet goed omschrijven,het was geen jaloezie…
Ik was ook bang dat ze vlak na mij zou bevallen en dat was ook het geval ik was 2 weken overtijd en zij 2 weken te vroeg. Maar ik moet zeggen nu is al dat gevoel weg. Ik heb mn eigen familie en vrienden die aandacht aan ons geven… En dat zul jij ook hebben! Heus jullie kindje voelt voor anderen straks ook heel bijzonder.
Nu is het juist leuk om ervaringen met elkaar uit te wisselen! En samen babydingen ondernemen…
Succes ermee!
Liefs
Hoi,
Inderdaad heel herkenbaar.
Ik ben nu zwanger van de 2de en mijn schoonzus van haar eerste.
Nu heb ik goed contact met mijn broer en schoonzus en gun het hen enorm, maat toen we zondag op de verjaardag van mijn vader hadden ging al de aandacht naar haar.
Ik had echt zoiets van :Hallooooooo, ik ben ook zwanger!
Nu is het hun eerste en ik be echt niet jaloers. (geen reden voor)
Maar het knaagde inderdaad.
Zij is een maand eerder uitgerekend, dus eerst zij de aandacht en dan ik denk ik maar.
Succes met de laatste 10 weekjes!
Ahhhh lieverd … meis waar moet jij je druk om maken … :-* :hug:
Zou toch helemaal niet nodig moeten zijn. Is het niet meer een strijd dus de moeders?
Moeders zijn nu eenmaal zo hé :roll: Maar jou meisje is toch jou moeders eerste kleindochter … daar kan toch die 2-ling helemaal niet tegenop.
Als jou moeder jou dochtertje straks vast heeft, in haar prachtige roze jurkje … zal ze haar de knapste, leukste, liefste meisje vinden van de hele wereld :inlove: :-*
Ik snap je gevoel wel hoor, al heb ik zelf niet zoiets vergelijkbaars meegemaakt. Sterkte & hopelijk neemt het gevoel vanzelf wel een beetje af.
Nannientje meid in eerste instantie een dikke :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: voor jou.
Ik begrijp je gevoelens en waarchijnlijk worden deze versterkt door de zwangerschap.
Ik weet niet in hoevere je relatie met je moeder is, maar ik zou het met haar erover hebben, over je gevoel helemaal als jullie met zijn vieren zijn.
Misschien kan zei het tijdens gespreken dan zo sturen dat er eerst over de dochter van haar vriendin gepraat wordt en dan over jou.
Ik weet het niet hoor of het een ideetje is.
Een dikke :hug: :hug: :hug:
Hoi Nannietje
ik kan me jouw gevoel best goed voorstellen, ik vind dat ook helemaal niet raar, Ik heb iets soortgelijks, ben zelf zwanger van ons 1e kindje, nu ruim 11,5 weken en dat is eigenlijk een godswondertje want we hadden de medicijnen voor een vruchtbaarheidsbehandeling als in huis en toen is het toch spontaan gelukt. Maar nu is mijn schoonzusje ook zwanger, 6 weken nu na een ICSI behandeling en de kans dat dat er 2 zijn is ook heel groot. Alleen zij klaagt altijd heel veel, zij heeft alle kwaaltjes, zeg ik dat ik last van mijn rug heb (wat gelukkig zo ongeveer het enige was de afgelopen periode), heeft zij dat ook en het liefst een tikje erger. Ik ben bang dat dit de hele zwangerschap zo gaat en dat idd alle aandacht dan naar haar uitgaat. Terwijl ik het ze zo vreselijk gun en ik mij best schaam voor die gedachte.
Hey ik kwam even in dit hoekje neuzen 
en toen zag ik je berichtje.
Mop, je gevoel schakel je niet zomaar uit en jij voelt het zo, dus het is zo :hug: . Niet leuk maar meis je kan er niks aan veranderen. Ik snap je heel goed hoor, ik had het met een vrouw van een collega. Zwanger zijn is spreciaal en je wilt dan ook gewoon speciaal worden behandeld. Maar als er dan iemand anders ook zwanger is dan is het speciale er een klein beetje af (niet echt natuurlijk maar zo kan het voelen). En zeker van je mams wil je dat ze het als een trotse oma alleen maar over haar kleindochter heeft.
Maar meis er kunnen ook positieve dingen aan zitten hè, de oma’s kunnen veel delen en dat vinden ze zo te horen leuk ook. En echt wel dat jouw mams het straks alleen maar over haar kleindochter heeft :inlove:
(nog maar 8 weekjes :o ).
:-* :-*
He meiden,
Thx voor jullie lieve reacties. Fijn om te lezen dat het niet zo gek is om zo te voelen.
Ik heb het een poosje geleden ter sprake gebracht bij m’n moeder. Het zat me ineens zoooo dwars dat ik de hele heenweg tranen had en die wilde niet stoppen :oops: . Mijn moeder vond dat ik me niet zo druk moest maken (op een lieve toon hoor ;)) en dat ze ook wel in de gaten had dat de tweeling een beetje TE werden opgehemeld. Maargoed, dat luchtte al wel op en ze weet nu dat het me een beetje dwars zit.
Ik zie ze inderdaad niet zo heel erg veel dus het is ook niet zo dat we elkaar steeds tegenkomen en steeds zo’n gesprek hebben als “de mijne…en de jouwe…” ;). Het zullen ook vast wel de hormonen zijn dus ik probeer het los te laten…
Hoe dichterbij de bevalling komt…des te meer ik gewoon bezig ben met onze kleine meid. En da’s volgens mij het belangrijkste ;)…
Het heeft sowieso al veel geholpen door het even van me af te schrijven! Thx. meiden!
:-*
Heel herkenbaar hoor, wij zijn thuis met z’n driëën zwanger heel gezellig maar ja iedereen wil de aandacht van mams…
nu zijn mijn zusjes op de helft en loop ik bijna aan het einde en nu ben ik degene waarmee moeders naar het zh rijd enzo. maar heb het er in het begin wel even moeilijk mee gehad omdat mijn andere zusjes ineens alle aandacht kregen die ik kreeg (de een werd ook wat minder makkelijk zwanger dan ik en heeft ook een aantal problemen en bij de andere was het eigenlijk heel onverwacht) als je zwanger bent ook al is het van de tweede wordt de band toch weer anders met je moeder (de eerste keer woonde mijn moeder ook verder weg) en dan wil je dingen delen enzo
Hallo Nannietje,
Ik wil je ook even een hart onder de riem steken. Ik heb hier al veel meegelezen maar eigenlijk nog nooit gereageerd :oops:
Het volgende is bij mij het geval. Mijn man en ik zijn er heel bewust mee bezig om zwanger te raken. Dit ging bij ons samen met veel planning van stoppen met de pil en het ophogen van andere medicatie voor mijn schildklier.
Toen kwam mijn zusje met het nieuws dat ze zwanger is. Ongepland 18 jaar, zij woont nog thuis, haar vriend ook. Maar op het moment dat ze zwanger bleek te zijn voelde ik aan alle kanten dat ik ook zwanger was. Dit bleek ook zo te zijn. Ik ben nu 13 weken heen en mijn zusje 14 weken.
Maar nu komt het, omdat ik mij dood ergerde aan mijn moeder. Mijn moeder heeft 5 kinderen en is in haar ogen echt een heilige omdat zij 5 kinderen heeft gekregen. Niemand heeft zoveel verstand van kinderen als zij 
Echt om kwaad van te worden. Dus als mijn moeder iets tegen mij zei over mijn zusje, wat te doen/laten/kopen/regelen, reageerde ik met dat het mijn zusje met vriend d’r zaken zijn. Ik zei dus dat mijn moeder zich daar niet mee mag bemoeien.
Er zijn meerdere dingen voorgevallen, en ik had nog steeds niet verteld dat ik ook zwanger was. Alsjeblieft zeg! Ik werd toen al gek van dat gezeur van mijn moeder.
Maar op een dag kon ik het niet meer verbergen, ik was toen 10 weken heen hebben we het toch maar verteld. Kreeg een heel lauwe reactie van mijn moeder want dit kon ze er immers niet bij hebben, ze was nu al zo druk met mijn zusjes zwangerschap! Nu verteld ze tegen iedereen wat de reden is van mijn zwangerschap, hou je vast:
IK BEN JALOERS OP MIJN ZUSJE! Werkelijk ik ben zo klaar met mijn moeder. Hoe durft ze het alleen maar te verzinnen. Ik heb ook afstand genomen. Rust in de tent!
Is een heel verhaal geworden, maar lucht wel lekker op.
Goed van je dat je het met je moeder erover hebt gehad, ik hoop dat het je wat op heeft gelucht.
Veel geluk verder gewenst met je zwangerschap, en onthoud een ding: Geen kindje is zo uniek als die van jou! Groetjes Sabina