Zoals jullie zien ben ik nog niet zo lang zwanger, maar sinds een tijdje heb ik last van… tja… wat is het?
Het voelt of er een riem om mijn borst/longen en onderbuik (op 2 plaatsen dus) strak wordt aangetrokken.
is dit ‘ernstig’? Of hoort het er bij?
Bij mijn vorige zwangershap had ik hier geen last van.
Alvast bedankt voor de antwoorden!
Allereerst gefeliciteerd :inlove: :-* En Jasmijn :**: zal vast goed over jullie waken.
Ik herken je gevoel. De verloskundige verklaarde het als bandenpijn en hyperventilatie door stress. Als je het niet vertrouwd, bellen hoor!!! :hug:
Het gevoel van een aangetrokken riem onder de borst (ten hoogte van het middenrif) kan wijzen op een hoge bloeddruk.
op dit uur van de dag??
Bandenpijn is anders, het is echt alsof er 2 riemen te strak worden aangetrokken.
Bij mijn longen is het erger, mijn hele rug verkrampt… :S
Hoge bloeddruk kan toch op elk moment van de dag?
Of bedoel je dat niet?
Google maar eens op bandgevoel, krijg je links naar HELLP syndroom
Bijv: http://www.gezondiza.nl/{947ce33a-6be5-4a7c-a4ee-2e2458eee2c4}
inderdaad, kan ook wijzen op HELLP of een mildere vorm van zwangerschapsvergiftiging. Ik ben aan het einde van mijn zwangerschap binnenstebuiten gekeerd in het ziekenhuis omdat ik alle verschijnselen had, behalve eiwitten in de urine. Toen hebben ze de diagnose hyperventilatie en verhoogde bloeddruk gegeven. Die bloeddruk kan op elk moment van de dag verhogen en weer verlagen. Hyperventilatie kan ook opeens opkomen en weer even snel wegtrekken. Ik heb het helaas mijn gehele zwangerschap gehad (al was ik er daarvoor al gevoelig voor) en nog steeds heb ik weleens van die aanvallen. Niet fijn. Als je je zorgen maakt, echt bellen en even je BD laten controleren! :hug:
ben intussen terug van de HAP en bloeddruk was erg hoog ja… 
NU AL!?!?!?!?
Moet morgenochtend terug om weer te meten…
Ohwwww ik ben zoooo bang!!
ah meis even een hele dikke knuffel voor jou. Maak je niet te druk, daar wordt het alleen maar erger van. Het hoeft niets te betekenen he, kan goed komen door stress (en dat heb je behoorlijk gehad het afgelopen jaar!!) probeer lekker te slapen en je kalm te houden. :hug:
:hug: het kan ja 
Mijn zusje heeft hellp gehad in haar eerste zwangerschap. Tijdens de 2de zwangerschap ook rond deze termijn een te hoge bloeddruk.
Tijdens onderzoek kwamen ze erachter dat ze een blaasontsteking had, wat ze echt niet merkte!
Na een ab zakte ook haar bloeddruk 
Hoeft bij jou niet zo te zijn maar wilde het wel ff vermelden.
Rond 22 weken is ze opgenomen geweest ivm weeënactiviteit en hoge bloeddruk maar met heel veel bedrust heeft ze het uit kunnen zingen tot 38 weken :thumbup:
Dus probeer positief te zijn enne niet te veel stressen idd dat werkt tegendraads maar is makkelijker gezegd dan gedaan :shifty:
Veel sterkte!!! :-* :hug:
en, hoe was je bd vanmorgen? Voel je je al iets beter? :hug:
Maris hoe is het met je>?
Hoe gaat het??
Hoe gaat het?
Nou… ik was dus in het zkh…
Zondag was mijn bloeddruk 2 keer 200/100 dus ik moest ‘voor de zekerheid’ maar even naar het ziekenhuis…
Dus ik daar aangekomen, bloeddruk gelukkig weer iets gezakt, iets van 150/90. “veilig” volgens de artsen.
Dus… ik weer mijn klachten verteld, bandgevoel, pijn…
Toen bloedprikken, een uur lang bloeddruk en saturatie gemeten, daarna nog even een hartfilmpje en toen… wachten…
Na een paar uur moest ik in een ct-scan om te kijken of mijn longen het goed deden, mss dat er wat bloedvaatjes verstopt waren.
Dus ik met mijn ‘zwangere lichaam’ meteen tegensputteren, maar; nee, dit is veilig. De contrastvloeistof zou geen schade voor de ‘baby’ zijn en de scan zou ook veilig zijn.
Dus ik aan het infuus, op naar de scan.
Infuus mocht er uit als het antwoord op de scan binnen was.
Maar, dat duurde ook weer 2 uur!! :evil:
Na 2 uur kwam de uitslag. ‘tja, we kunnen het helaas niet duidelijk zien, maar we denken dat u een longembolie heeft’. Een wat??!?!?!?!?
Dus de WEEKENDARTS legde me eventjes uit wat het is.
Het zijn bloedstollinkjes in de longen en als we niets doen, kunt u er aan overlijden.
Nou… mijn begrafenis kwam zo’n beetje voorbij, dit wil je echt NIET horen!!!>… Mark over zijn toeren, ik helemaal… (bloeddruk zal toen wel helemaal hoog geweest zijn… maar goed die werd toen niet meer gemeten) dit kon gewoon niet zo zijn, ik voelde me niet zo ziek, heb gewoon wat pijn!
Dus we gingen even uithuilen, verbaasd zijn want dit kon gewoon niet?! en toen zei de WEEKENDARTS dat ik opgenomen moest worden en dat ik de volgende ochtend weer door een scan zou moeten om het uit te sluiten.
Uit mijn bloed kon ze ‘toch niet’ halen of ik wel of geen longembolie had, want ik was zwanger…
NOU… ik moest dus een nachtje blijven…
Ik was zoooo bang dat ik vannacht dood zou gaan, durfde en kon niet slapen, was blij toen het ochtend was.
Maar, de ochtend ging voorbij… had bloedverdunners gehad, bloed was weer geprikt, en ik verveelde me dood, want ‘ik mankeer niets’…
Aan het EIND van de middag (!!!) kwam eindelijk de internist.
‘Nou, we hebben geen scan meer gedaan omdat je een twijfelgeval bent en we hebben vandaag nog wat bloed afgenomen om toch te kijken of er in je bloed iets te vinden is van een longembolie maar, dat was er niet!!!’
Mark en ik helemaal verbaasd: gisteren al die stress en paniek, en vandaag ben ik zo gezond als een vis?
Als ik wilde mocht ik naar huis!! Ja, tuurlijk wil ik naar huis!
Snel nog even langs de gynaecologie voor een echo, want ik moest en zou weten of alles nog goed was daarbinnen, en toen naar huis.
De echo was gelukkig goed!!
Wat was ik boos! Ik vond het raar dat ze gisteren niet even dat bloed hadden nagekeken, ondanks dat ik zwanger was, had ons een hoop ellende bespaard… En ook dat de weekendarts zo laconiek had verteld wat een longembolie is…
Dat hebben we ook verteld, maar er werd niet veel over gezegd, ‘de arts was er immers niet bij’…
PFFF… wat een stress. Maar goed, ik heb nog steeds dezelfde pijn maar het is dusdanig ‘niet ernstig’ dat ik gewoon thuis mag zijn.
Maar als het over 3 dagen niet weg is, moet ik weer terug.
We zijn echt kapot…
Maar het belangrijkste: ik leef, Mark leeft en de beeb ook!
oei een longembolie, dat is niet niks, hou het maar goed in de gaten.
maar wat een stress zeg.
Jullie weten nu dus nog niet veel meer.
sterkte
Jeetje Maris :shock: , wat een heftig verhaal!! Kan me voorstellen dat jullie even flink geschrokken zijn. Jullie zijn ook niet echt netjes behandeld (en dat is nog zacht gezegd). Sommige artsen zouden echt een cursus ‘Netjes omgaan met patienten’.
Maar doe rustig aan, en als je het niet vertrouwd weer aan de bel trekken. :hug:
tjeetje Maris :shock:
dit is niet niks zeg!! en wat ben je raar behandeld zeg!!
dikke knuf meis :hug:
:shock: wat een mafketels daar zeg!!! Zou het overal zo gaan? Weekendartsen bij ons in het zkh zijn ook van die horken :thumbdown:
Sterkte meid. En als je je niet goed voelt, gewoon weer bellen hoor!! :hug:
Hey Maris,
Wat een schrik…niet niks wat jullie mee hebben gemaakt en nog steeds niet allemaal duidelijk is.
Wat je vertelde over de weekendarts die jullie zo vertelde over een longembolie, misschien leren ze dat zo wel op de opleiding ofzo want in de zwangerschap van Diégo had ik ernstige overstimulatie en lag daarvan in het ziekenhuis toen ze mij verdachten van longembolie, moest dezelfde procedure als jou doorstaan (met van die vage vloeistof die je als een warme gloed door je lichaam voelt stromen, had jij dat ook?) Tegen mijn man zeiden ze dat ze niet kunnen garanderen dat het niet schadelijk is voor “de vrucht” maar dat ze dit wel móesten doen want als ze niks zouden doen en het was wel longembolie dan had hij kans dat zijn vrouw de volgende morgen dood in bed zou liggen (ik dus)…ook zo lekker lomp
Misschien zeggen ze het wel zo om patiënten de ernst van de situatie in te laten zien ofzo…
Bij mij was het trouwens gelukkig ook geen longembolie maar veel vocht onder en in de longen
Sterkte meis! :-*
Paco: Nou, ik ken nu al 3 ziekenhuizen waar ze ons (ook met Jasmijn toen) zo en nog veel erger hebben behandeld… dus, ik weet het niet, maar voor mij geen ziekenhuis meer voorlopig… hoop ik!
Clari: gets ja, ik dacht echt dat ik in mijn broek gepiest had, maar dat was niet zo. Rare vloeistof was het, maar het moest.
Gelukkig ben ik niet de enige waar ze dus zo lomp reageerden…
Ik vond het zo zielig voor Mark… dochter kwijt, straks nog vrouw en baby ook…
Erg weinig begrip, en het ergste; we vertelden over Jasmijn, zodat we dat 1 keer hoefden te doen en niet bij iedereen die mij dan kwam onderzoeken, maar ze waren allemaal onvoorbereid, en telkens moesten we opnieuw vertellen waarom we zo paniekerig waren, waarom we stress kregen en waarom we per se niet naar ziekenhuis a. of b. wilden als ik opgenomen zou moeten worden…
Weekendmensen? of gewoon uberhaupt de zorg in een aantal ziekenhuizen? Ik weet het niet…
maar ja; ik leef nog…