We hebben net te horen gekregen dat mijn man kanker heeft, hoe vertel je zoiets aan je ukkies van 3 en bijna 6 (ze is vrijdag jarig!) Ik weet het even niet meer, ik weet ook niet of het hier thuis hoort maar moest het even kwijt.
Jeetje, wat een verschrikkelijk nieuws zeg!!
Kan je niet helpen met hoe je het de kids zou moeten vertellen, maar wil jullie wel heel veel sterkte wensen!! :hug:
Jeetje wat een k*t nieuws.
Op dit moment zou ik alleen aan je kinderen vertellen ‘papa is ziek, dus papa gaat naar de dokter en die gaat papa helpen met beter worden’. Ik weet uiteraard niet in welk stadium hij zit, als het net geconstateerd is, weet je zelf ook nog niet zoveel. Hoewel wij als volwassenen natuurlijk naar de langere termijn kijken, zou ik daar bij de kinderen nog niet aan beginnen.
Misschien hebben anderen nog wat meer tips, ook over boeken enzo. Maar ik zou het voor de kinderen nog even beperkt houden totdat je een behandelplan enzo hebt.
Heel veel sterkte.
jemig wat pittig!
ik sluit me inderdaad bij marlous aan; geef bij je kinderen aan dat papa ziek is, dat zullen ze toch wel meekrijgen, maar maak het (nog) niet te te groot.
Voornamelijk bij je oudste zullen er op een gegeven moment allicht vragen komen, daar zou ik dan wel gewoon op in gaan en alles zo duidelijk/sec mogelijk proberen uit te leggen.
Er zijn idd ook boeken over kanker te vinden. Ik zou daar denk ik ook nog even mee wachten, maar kan me voorstellen dat dat op een gegeven moment een fijn houvast kan zijn.
misschien heb je iets aan dit lijstje
http://www.tegenkanker.be/boeken_voor_kinderen_en_jeugd
heel erg veel sterkte! :hug: :-*
Jeetje, wat erg… 
Ik heb drie jaar geleden de diagnose borstkanker gekregen en we zitten er nog steeds midden in, helaas. Toen ik het te horen kreeg, was onze meid ruim 1,5. Ze is inmiddels 4,5, dus zich steeds meer bewust van alles wat we meemaken. Ik probeer uit te leggen wat de onderzoeken, operaties en behandelingen inhouden. Maar dan wel op een hele kinderlijke manier en ik leg niet uit hoe groot de werkelijke impact is.
Kinderen hoeven zich niet bewust te zijn van het feit dat er een kans is dat je misschien niet beter gaat worden. Op dit moment is dat niet aan de orde, dus ik zadel haar daar ook niet mee op. Aan de andere kant pikt ze natuurlijk wel veel op, de spanningen en angst die wij hebben. Ook het verdriet ziet ze. Maar dat is helemaal niet erg, ook daar proberen we haar in te betrekken tot een bepaalde hoogte.
Kinderen zijn gelukkig heel erg flexibel. Maar je moet ze er wel tot een bepaalde hoogte in betrekken. Als je niks uitlegt, gaan ze dingen voor zichzelf invullen en het misschien groter maken dan het is. Onze meid is een stuk rustiger als ze weet wat er aan de hand is, wanneer ik naar het ziekenhuis moet, wat daar gebeurt, hoe lang ik weg blijf, wanneer zij naar opa en oma moet. Juist de onwetendheid heeft een grote impact op haar.
Maar doe het vooral zoals jullie het het beste lijkt. Jullie kennen de kinderen, weten hoe ze op bepaalde situaties reageren, hoe ze met spanning en onbekende dingen omgaan, waar ze wel en niet bang voor zijn. Er zijn geen vaste richtlijnen, dat is bij ieder kind weer anders. Soms is het ook beter dat ze dingen van tevoren niet weten.
Ik vertelde tot nu toe nooit wanneer ik geopereerd ging worden en opgenomen moest worden. Ik wist dat ze in de stress zou schieten als ik dat van tevoren vertelde. Ze had ook nog niet de leeftijd dat ik het duidelijk kon uitleggen. Als ik niks zei en er ineens lag, dan ging ze daar heel makkelijk in mee en was het wel goed. Pas bij de laatste operatie (ruim drie weken geleden) heb ik het van tevoren verteld en uitgelegd, zodat ze wist wat er ging komen. En daar ging ze heel goed mee om, gelukkig. Na de eerdere operaties had ze een periode dat ze heel boos en driftig was, vooral bij mij over de grenzen ging en me uit testte. Volgens mij puur om te kijken of ik niet ineens weer weg zou gaan. Als ik even naar de supermarkt ging of buiten zicht was, vroeg ze al of ik weer naar het ziekenhuis moest. Daar heeft ze deze keer helemaal geen last van gehad. Mede doordat ze nu beter begrijpt hoe het zit.
Heel veel sterkte met alles wat komen gaat!
jeetje zeg, wat een verschrikkelijk nieuws…
ook ik sluit me aan bij Marlous, in eerste istantie alleen vertellen dat papa ziek is en de dokter hem gaat helpen…
heel veel sterkte !!
Geen tips, wel veel :hug: :hug: en heel sterkte bij alles wat er nu bij jullie gebeurt.
Liefs van mede-mei-stopper 2008 :-*
Oooh wat heftig!
Er zijn boekjes over, maar ik weet de titel niet meer… ‘Brenda heeft een draakje in haar bloed’ Gaat over een kind dat leukemie heeft. Heb ik een keer gelezen met een meisje uit mijn klas wiens zusje leukemie had. Dat boekje legt wel heel duidelijk uit wat kanker (leukemie) is. Maar dat is meer als je echt in het behandelcircuit zit.
Verder zou ik idd aan je kinderen vertellen dat papa ziek is, dat er zieke cellen in zijn lichaam zijn en dat de dokter die cellen weg wil halen. Als papa nog niet echt ziek is van de kanker is het misschien ook lastig om te begrijpen voor hen als je zegt papa is ziek, ze zien immers nog niets aan hem…? Ligt aan het stadium waar je in zit!
Je zou het in het ziekenhuis ook eens kunnen navragen. Die hebben hier vaker mee te maken!
Heel veel sterkte gewenst!
Laat in ieder geval aan je kids merken dat ze altijd mogen komen met hun vragen en hun verdriet! Op mijn school nu ook een gezin (kind in groep 6 en 1 in groep 8) met vader ernstig ziek (nu terminaal). Jongste meisje vroeg na een jaar ziek zijn en veel ziekenhuisbezoek: ‘mag ik huilen?’ Bleek dat ze dacht dat ze sterk moest zijn voor papa, hij is ziek, ik niet!
Nogmaals heel veel sterkte!
Bedankt voor alle adviezen,
we hebben besloten dat we wachten met het vertellen aan de kinderen totdat we de oncoloog volgende week hebben gesproken, dan hebben we zelf ook wat meer duidelijkheid over de prognose. Het gaat wel heftig worden en we moeten ook eerlijk tegenover de kinderen zijn. Mijn man heeft slokdarmkanker in fase 3 dus het is vrij ernstig. Ik moet het eerst voor me zelf een beetje kunnen verwerken zodat ik sterk kan blijven voor mijn man en de kinderen.
Jeetje, wat heftig…
Probeer het inderdaad eerst zelf allemaal een beetje op een rijtje te krijgen. En wachten totdat je duidelijkheid hebt van de oncoloog is wel een goed idee. Dan weet je zelf ook beter wat er allemaal komen gaat aan behandelingen. Dan kun je eerst ook even kijken hoe de kindjes op de situatie reageren en bedenken hoeveel je gaat vertellen. Het ene hoeft niet juist te zijn voor de ander. Het ene kind wil duidelijkheid en alles weten, het andere kind wil juist wat meer afstand en is afwachtend.
Heel erg veel sterkte met alles wat komen gaat, ik denk aan je!
Wat verdrietig nieuws.
Ik heb geen advies… maar wel berg knuffels.
:hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug:
Baukz…vreselijk! Ik hoop dat jullie snel meer duidelijkheid krijgen…:hug: :hug: :hug: :hug:
Wonen jullie nog op Mallorca of is dat toen allemaal niet meer doorgegaan?
Hi Mandela,
we wonen inderdaad op Mallorca. Inmiddels ruim 2 jaar en we genieten ervan! Hier in het ziekenhuis blijken ze een specialist in slokdarmkanker te hebben die door heel europa bekend is dus we hebben in ieder geval een van de beste. Gelukkig gaat mijn buurman mee naar afspraken zodat we niet 70% maar 100% van wat er gezegd wordt begrijpen.
Gisteren heeft hij een PETscan gehad om te kijken of het zich niet heeft verspreid naar de botten. Dinsdag spreken we de oncoloog en krijgen we de uitslag hiervan. ´s ochtends krijgt hij al een permanent infuus wat betekent dat ze dus snel al met de chemo zullen beginnen en daarna waarschijnlijk opereren. De tumor is 14 cm lang, maar was nog niet uitgezaaid in andere organen. Ik hou jullie op de hoogt, we zullen eerst dit weekend door moeten komen. Ayla vroeg gister al ¨papa hoeft toch niet geopereerd?¨ Ik moet dinsdag dus echt even goed met haar praten.
Jee meid wat heftig! Ik denk wat een bekende naam, ineens weet ik het weer…de meistoppers in 2008. Ik zou ook inderdaad zo open en realistisch mogelijk zijn naar de kinderen op hun niveau uiteraard en wanneer jullie zelf alles weten. Anders gaan ze het zelf invullen denk ik. Ik hoop echt dat er geen verdere uitzaaingen gevonden worden in de botten. 14 cm wat lang zeg! Wat zal hij daar last van hebben :o Heel veel sterkte!! :hug: :hug: :hug:
Wat een vreselijk nieuws, zoals alle meiden hier ook al aangeven: probeer zo open en eerlijk mogelijk met de kinderen te praten. Je mag daarbij ook best je eigen verdriet laten zien.
Heel veel sterkte in deze zware tijd.
Jeetje, wat een heftig nieuws!
Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe de komende tijd! :hug:
Wat zullen jullie geschrokken zijn, jee wat een grote tumor ook… Bah… Als eerste heel veel sterkte met alle behandelingen en alle emoties die hierbij hpren.
Voor je kinderen zou ik het inderdaad eerlijk houden, maar wel alleen dat wat voor een kind van belang is op dat moment. Dus alleen het nu. Wel dat vertellen dat er een operatie aankomt, als het zover is, maar niet wat er eventueel na die operatie allemaal nog kan gebeuren. dat soort dingen. Stukje voor stukje dat wat van belang, op zo’n manier die een kind begrijpt.
Waarschijnlijk kan de oncoloog hier ook nog tips over geven of is er wel iemand anders op de oncologie afdeling, die kan helpen met dit soort dingen.
Nogmaal heel veel sterkte!
Afgelopen woensdag een afspraak bij de oncoloog gehad. De tumor heeft een paar cystes maar deze zijn goed geïsoleerd, verder geen uitzaaiingen dus erg positief nieuws. De arts heeft aangegeven 100% te gaan voor genezing maar het gaat wel zwaar worden. Morgen beginnen ze met de eerste chemokuur, dan 3 weken rust en dan 5 weken lang 5 dagen per week bestraling + 1 chemokuur per week, hierna gaan ze opereren. Alles dus in een periode van +/- 3 maanden.
We hebben inmiddels met de kinderen gesproken, ik heb ze vertelt dat de monstertjes (ze hebben een filmpje gezien hoe je ziek wordt en hier had je dus monsters en ridders!) een kasteel in papa hebben gebouwd en dat de dokter extra ridders in gaat zetten en ze beschieten met laserpistolen. De jongste wilde gelijk mee naar het ziekenhuis om ook te schieten want dat vond hij zooooo stoer. De oudste maakte zich vooral zorgen over dat papa uitgelachen zou worden als hij geen haar meer heeft en of hij pijn heeft. Verder zijn ze gelukkig nog redelijk egoïstisch dus maken ze zich vooral druk over hoe het hun beïnvloed.
Ik heb vandaag een afspraak op school om eveneens de juffen in te lichten zodat ze weten wat de kinderen thuis meemaken.
:hug: :hug:
Klinkt redelijk positief gezien de omstandigheden, maar er komt een hele zware periode aan, ook voor de kids, die het nu nog van een ‘afstandje’ bekijken.
Hele grote knuffels en enorm veel kracht om de komende periode aan te kunnen!