Ik weet even niet hoe ik dit normaal moet verwoorden…maar Wessel terroriseerd ons gezin.
Hij luisterd niet, doet wat hij zelf wil en geen enkele straf lijkt te werken.
Ik ben aan het einde van mijn latijn, huilen doe ik veel omdat hij mij verdrietig maakt.
Ook moeten de andere twee kindjes boeten voor zijn vreselijk gedrag.
Kortom wie helpt mij of herkent dit en heeft tips.
Is hopelijk een fase zoals het bij mijn zoon was…
Gewoon naar zijn kamer sturen en vol blijven houden.
Hem daar laten zitten totdat hij het voelt…
Wel de dingen wegnemen waar hij mee speelt op zijn kamer anders heeft de straf geen nut…
Dat is wat bij mij geholpen heeft…
Het is nu echt zoveel minder geworden.
Succes meid :hug:
Wat naar joh.
Waarom en wanneer laat hij moeilijk gedrag zien? Kun je wat meer vertellen?
Is dat alleen als hij iets moet van jou, of…?
Het klinkt als een heel gefrustreerde situatie voor alle partijen 
Ik wil je iig adviseren niet nog meer te gaan straffen, je kind zoveel naar zn kamer te sturen, of dingen waar hij om geeft af te nemen… wat een advies zeg… :shifty:
Wessel heeft de leeftijd om normaal met hem te kunnen communiceren. Leg hem uit dat je verdrietig wordt als hij bijv lelijk doet tegen de kleintjes. Elk kind wil het graag goed doen, en complimentjes krijgen van mama. Ik denk dat je je veel meer daar op moet richten, als op straffen om het negatieve gedrag te verminderen (ik ben er van overtuigd dat straffen alleen maar verergerd of evt gedrag wel stopt uit angst…).
Hou hem heel kort, dicht bij je in de buurt, geef hem veel aandacht en begeleid hem heel veel als dat nodig is, zelfs bij hele simpele gewone dingetjes (maar waar het wel vaak misgaat). Stel niet teveel eisen aan hem, hij is de oudste van drie, wat op die leeftijd best moeilijk kan zijn.
Belangrijkste is denk ik de algemene sfeer te normaliseren. Van daaruit kun je weer werken aan beter luisteren enz.
Dit artikel vind ik heel zinnig;
http://www.kiind.nl/articles/188/Het_breken_van_de_weerbarstige_kinderwil.html
Ook staat op die site het artikel reageren op gedrag (en een ovr de pedagogische tik, wellicht ook interessant), lees het eens. Nou ja, ik zou nog veel meer kunnen schrijven maar is zinniger als je wat meer verteld over de situatie denk ik. Misschien dat je concrete voorbeelden hebt van een situatie waarvan je niet weet hoe je het best kun reageren oid.
Ben het met je eens Lune (idd, wat een advies zeg).
3 jaar is best een lastige leeftijd…even kort door de bocht,maar verkijk je er niet op dat dit wel degelijk een vorm van aandacht vragen kan zijn.
Misschien zit er iets bij Wessel wat hij verbaal nog niet goed kan uiten…gevoel van verveling, frustratie of puur het gevoel dat hij zich niet begrepen kan voelen…
3 jaar is natuurlijk al vaak een “uitzingleeftijd”. Nog net niet naar school, voelen zich op de psz en kdv vaak onbegrepen,omdat ze het spelen en al dat baby-gedoe maar zat zijn…
Ik denk dat het zeker tijd is om de aanpak aan te passen. Wat werkte op zijn 2e,kan nu gewoon de plank mis slaan…
Ik weet niet hoe sterk hij verbaal is,maar misschien wat vaker (korte) momentjes zoeken om even alleen iets met hem te doen. Even kijken of je echt met hem kan praten? Misschien vlak voor het slapengaan samen even de dag doornemen?
Hier komt er soms schokkend veel info uit tijdens die momenten…
Op deze manier hebben wij geleerd Jo serious te nemen in wat hij zegt. Dingen kunnen veel dieper zitten dan je denkt.
Voor Eli (zelfde leeftijd als Wessel) werkt dat nog niet zo,maar die lijkt niet zoveel issues (en reactief gedrag) te hebben…Jo had dat ZEKER op die leeftijd wel!
Soms kan je jezelf wel voor je kop slaan als je later hoort dat er wel degelijk iets (al is het maar klein) gebeurt is,wat je gewoon van tafel hebt geveegd…voor een kind kan dat veel frustratie opleveren dat je hem (onbewust) al klein kind blijft behandelen…
Nu werkt bovenstaand natuurlijk niet altijd…misschien heeft het ook gewoon een andere oorzaak zoals een flinke sprong of peuterpuberteit,maar daar kom je dan snel genoeg achter…
Een kind wil van nature zich niet zo gedragen, misschien is hij wel ontzettend gefrustreerd en is dit de snelste manier om aandacht te vangen…
Heel veel succes in ieder geval.
Verder idd wat Lune al zegt, benader hem open en leg uit hoe jullie je er onder voelen…
Vaak bereik je daar veeeeel meer mee,dan straffen…zeker niet als ze niet snappen wat er nu zo verkeerd was aan wat ze deden…
Dames bedankt voor jullie advies.
De bom is hier vandaag gebarsten en we hebben Wessel even naar mijn schoonouders gedaan.
Hij luisterd gewoon niet.
Maar ik ga jullie adviezen gebruiken en 13 oktober heb ik een afspraak bij de orthopedagoog dus ben benieuwd wat daar uit komt.
Maar hij luisterd gewoon niet, klinkt zo als een onwijze machtsstrijd die aan de gang is…
Nou ja, fijn dat beide partijen even kunnen rusten, afstand is wel even goed denk ik. En goed dat je een afspraak hebt gemaakt! Laat je nog weten hoe het verder gaat?
Ik laat zeker even weten hoe het verder gaat.
Mijn man en ik hebben gisteren afspraken gemaakt over hoe we nou willen dat de opvoeding gaat en we hopelijk brengt dit rust in huis.
maar wat gebeurt er allemaal dan precies?
Bedoel, Levi wordt bijna 3 en tja die heeft soms ook zijn dagen er tussen zitten dat hij oostindisch doof is :lol:
Erg vermoeiend soms, maar ligt er ook een beetje (stiekem gewoon heel veel) aan hoe wij er mee omgaan.
Ik hoop dat even een break voor jullie beide geholpen heeft en Wessel niet achterblijft dat hij uit huis moest vanwege het niet luisteren…
Ik neem aan dat hij onder het mom van “gezellig naar oma toe” uit logeren is gegaan?
Veel succes met de gesprekken…kan me ook wel voorstellen dat voor een jongen van 3 die nu net midden in de ego-fase beland het soms erg zwaar moet zijn de aandacht te delen met 2 jongere broertjes/zusjes…lijkt me voor beide partijen best frustrerend,aangezien dat een situatie is die niet gaat veranderen…
Is er na een korte pauze al iets merkbaar? Misschien van die kleine momentjes bij opa en oma iets leuks en structureels maken??? Al is het maar kort?
Even 1 op 1 aandacht doet soms al veel goed…
Ja vandaag gaat het goed.
Morgen gaat hij naar het kdv dus hopen dat het daarna ook ng goed gaat.
Weet niet of het bij jullie kan helpen, maar hier heeft een simpele toevalstreffer echt wonderen verricht.
Eerst mannetje van ruim 3, periode met veel driftbuien, indrukwekkend, tegendraads noem maar op. Vooral als wij iets van hem wilden: schoenen aan (zelfs na 3x aankondigen van over 10min, over 5min, over 1min).
Nu: “Mama wil even je schoenen aan doen. Wil je zelf op de tafel gaan zitten of zal ik je er even op tillen?”.
Dus de eerste zin is hetgeen wat ik wil doen (en ook als een gegeven formuleer ( "K, je moet even een schone broek aan; K, ik wil dat je nu in bad gaat)). Daarachteraan een keuze voor hem, wat meestal neerkomt op mama doen of K doen. Heel vriendelijk en beleefd vragen, ook echt zijn antwoord afwachten.
Hij kiest altijd het zelf doen.
Blijft hij drentelen, herhaal ik “K, mama wil nu je schoenen aandoen dus ik wil graag dat je zelf bovenop de tafel gaat zitten. Als je dat niet doet, ga ik tot 3 tellen. En bij 3 moet je op de mat”.
Heel expliciet zijn in wat je wel en niet wil van 'm. Als hij toch datgene doet waarvan je niet wil dat hij het doet, er een consequentie aan verbinden.
Het is super. Geen enkele driftbui meer (zal wel toeval zijn :lol:) en een peuter die nu alles “elemaal selluf” kan doen en ook doet :inlove:. En wat ben je trots op zo’n mannetje.
Vond het wel wennen, het is zoveel uitspreken in plaats van denken en gelijk doen, maar het heeft in ieder geval hier een verbeterd wederzijds respect opgeleverd.