Mickey is ziek, maandag heb ik hem na het avondeten in het reismandje gedaan om naar de dierenarts te gaan. Ik zei nog tegen dana, zeg maar dag tegen mickey, tot straks. Ik wilde haar nog laten aaien, maar bedacht me, vond het zielig voor mickey die opgesloten zat in zijn mandje en geen kant opkon. Ik dacht hem gewoon mee terug te kunnen nemen, maar moest hem daar laten voor onderzoek.
Bij thuiskomst heb ik dana verteld dat mickey aan het logeren was bij de dierendokter.
Inmiddels weten we helaas dat hij een flink gezwel heeft bij de lymfe in zijn buik met uitzaaiingen naar de lever 
Hij is nog daar voor observatie om te kijken of de prednison aanslaat en hij weer terug mee naar huis mag.
Schoonmoeder is regelmatig hier geweest afgelopen week op de kindjes passen en zegt dat dana mickey niet mist, maar toen vriend gister een nieuwe kattenbak had gekocht zei dana dat die voor mickey en gizmo was.
Ik heb haar toen vertelt dat hij alleen voor gizmo was want???
“mickey is logeren bij de dierendokter want hij is een beetje ziek” vulde ze zelf in.
Nu heb ik geen idee hoe hier verder mee om te gaan. Stel dat mickey niet meer mee naar huis mag (en die kans acht in reeel aangezien hij voor 1 nachtje ter observatie moest blijven en dat is inmiddels tot vrijdag geworden), neem ik dana dan een keer mee naar de dierenarts om afscheid te nemen, of neem ik mickey nog 1 keer mee naar huis voor afscheid of moet ik haar mickey stilzwijgend laten vergeten?
Ik heb geen idee wat gezien haar leeftijd verstandig is?
En wat betreft elin? Denk dat ik daar niets op uit hoef te doen of wel? Ze was wel dol met mickey, straalde van oor tot oor zal ze mocht aaien enzo
En ik weet, het is geen kattenforum, maar ik weet ook niet goed hoe ik hiermee richting gizmo om moet gaan, misschien dat iemand daarin ook advies heeft, hij heeft ook geen afscheid kunnen nemen, hij is panisch voor het reismandje dus was al vertrokken toen hij dat ding te voorschijn zag komen. We merken dat ie mickey echt mist, moeten we hem afscheid laten nemen? (heb namelijk regelmatig het idee dat ze verdomd goed begrijpen wat ik tegen ze zeg) of is het juist zielig voor ze die confrontatie aan te gaan?
voor de andere kat thuis is het ook wel prettig dat die afscheid kan nemen, dus als het kan als ie is ingeslapen mee nemen naar huis en aan de andere kat laten ruiken en zien dan weten hij dat ie dood is en kan hij het gaan verwerken.
maar wat Dana betreft hebik niet echt tips wel een dikke :hug: en voor jouw ook natuurlijk :hug:
:hug: jeetje wat moeilijk zeg.
Weet zelf ook niet zo goed wat ik zou doen (onze katten zijn 4 en ik duim dat die gewoon 100 worden). Denk dat ik haar mee zou nemen naar de dierenarts om hem in leven nog even mee te nemen en afscheid te laten nemen. Als je kat ingeslapen is dan is hij helemaal stijf en ziet het er maar heel raar uit (en ik was 26 toen ik mijn kat moest laten inslapen :roll: ).
Ik zou het ook niet over een spuitje krijgen of in laten slapen hebben, heb wel eens gelezen dat kleine kinderen dat met het inslapen 's avonds kunnen gaan relativeren of als ze bij de dokter een spuitje moeten krijgen dat ze daar dan nog banger voor worden. Zou denk ik euthaniseren (ja lekker woord voor zo’n kleintje, maar dat woord komt ze verder in het dagelijks leven niet echt tegen) of zoiets gebruiken.
Veel sterkte iig :hug: denk dat die kleintjes heel goed merken dat de poes er niet meer is hoor, maar denk ook dat het nog niet heel erg lang blijft hangen.
Hoi,
Allereerst sterkte de komende tijd!
Ik heb zelf nog geen kinderen, maar wij hebben thuis wel altijd dieren gehad. Mijn ouders hebben altijd overlegd met ons en dingen duidelijk uitgelegd ook al waren we klein. Ik denk dat ik met haar naar de dierenarts zou gaan en dan tegen haar uitleggen dat hij teveel pijn heeft en niet mee naar huis kan maar dat je voor euthenasie besluit. Dan zou ik haar afscheid laten nemen op haar manier. Ik zou haar niet erbij laten zijn als de prik wordt gegeven. Maar ik zou als dat mogelijk is de kat wel mee naar huis nemen zodat de andere kat afscheid kan nemen en misschien kun je hem in de tuin begraven met een klein ritueeltje. Wij mochten onze dieren altijd iets meegeven een mooie schelp of steentje. Ik heb dat als kind altijd als erg fijn ervaren.
Sterkte!
Léonie
ik heb alleen ervaring met honden , maar die situatie was wel wat anders
dat is namelijk thuis gebeurt, wij hebben thuis laten euthaniseren, en zijn daar met het hele gezin bij geweest, de kinderen van te voren gezegd wat er ging gebeuren ( dochtertje was drie en zoon was toen elf)dat jacco pijn had en dood ging dat we hem dan maar liever iets eerder lieten gaan zodat de pijn zou stoppen, en dat de dokter daarom een prikje met heel sterk slaapmiddel zou geven , dat jacco dan eerst echt gign slapen en dat er dan nog en prikje kwam met een hart-stop-medicijn.waardoor ongemerkt jacco s hart zou stoppen
toen t zover was waren ze heel rustig, en aaiden jacco terwijl de dokter hem liet slapen…mijn zoon wilde niet bij de tweede injectie zijn, die is huilend op zn bed gaan zitten tot t klaar was, maar de kleine meid vond het niet raar, ze wachtte tot de prik erin zat, en stond toen ineens op en ging een tekening maken…toen de dokter zei dat t gebeurt was heb ik mn zoon gehaald die onbedaarlijk heeft liggen snikken met zn hoofd op de hond…mn dochtertje vroeg of we jacco gingen begraven,
omdat wij op een boerderij wonen met eigen land hebben we dat inderdaad gedaan, ik heb toen een laken gepakt uit de kast en verf en stiften en de kinderen hebben dat samen met ons helemaal versierd, met teksten , ik mis je ik houd van je, en met handafdrukken, regenbogen etc.
toen hebben we de hond erin gelegd enhet dichtgevouwen, zo is hij hier dus begraven…
wat ik er van heb geleerd is dat kinderen die dingen gewoon op hun eigen manier invullen ,…voor hun verdriet hoef je niet bang te zijn, ze raken er niet zwaar van getraumatiseerd dat ze zoiets meemaken, ik denk dat ze eerdereen verkeerde boodschap krijgen als dit stilzwijgend gebeurt ,…het idee dat “iemand” zomaar naar een dokter kan of ziekenhuis en dan ineens weg is…
ik denk dat dat wel een niet zo goed signaal is
kortom wees niet bang voor haar verdriet…neem haar anders toch even mee naar de dierenarts, en eventueel kun je ze best bij de euthanasie laten blijven…kinderen kunnen daar vaak veelbeter mee omgaan dan we denken
wbt andere dieren, wij hebben onze hond in de schuur nog een uurtje laten liggen waar we er de andere honden bij hebben gelaten, de katten kwamen ook even kijken, zn vriendinnetje ronja heeft wel om hem gerouwd, die hebben we in die tijd veel meer bij ons gehouden, veel extra met haar gewandelt …want ze was echt eenzaam maar we hadden wel het gevoel dat het hielp dat ze “wist” dat haar kameraad dood was
sterkte hoor
Onze kat is vorig jaar op de oprit overleden aan een bloedprop wat door zijn hersenen of hart is gegaan. Ik was aan het werk dus mijn man met spoed nog naar de dierenarts maar hulp mocht niet meer baten. Mijn man heeft vervolgens de kat mee naar huis genomen zodat ik nog kon afscheid nemen en mijn dochtertje ook.
Ik moest natuurlijk heel erg huilen, was echt mijn poesje . Mijn dochter was er eigenlijk heel rustig onder. We hebben vertelt dat de poes dood is en dat hij nu bij de sterretjes is. Ze heeft hem nog een paar keer geaaid en de volgende morgen hebben we hem terug gebracht naar de dierenarts.
Ik ben heel blij dat we het zo hebben gedaan zodat zij ook echt weet dat de poes niet meer terug komt. Ze had ook echt door dat het anders was.
sterkte meid :hug:
ik zou het niet stilzwijgend laten… zou haar bewust afscheid laten nemen…
zoals meerdere al zeiden, denk dat je het beter mee naar huis kunt nemen voor de andere kat…
ook voor mickey zelf… denk dat hij liever thuis gaat, dan bij een dierenarts.
Ik heb het zelf meegemaakt als kind, 1e keer ging onze hond naar de da en kreeg een spuitje (heeft hij uiteindelijk niet gered omdat hij de da kwam en er meteen bij neerviel)
de 2e hond hebben we thuis gedaan, en moet zeggen ik ben er zelf bij geweest, maar vond het heel eng. maar heb wel bewust afscheid genomen.
Toen een van de twee katten van mijn ouders overleden was, heeft hij nog even thuis gelegen in zijn mandje. De andere kat heeft het uitgebreid bekeken en besnuffeld. Of het prettiger was voor hem dan als we het beestje niet aan hem hadden laten zien, weet ik niet, maar dit zag er wel ‘goed’ uit.
Voor je dochter… dat is inderdaad lastig. Als de kat er niet te ziek of verminkt uitziet, zou ik haar wel bewust afscheid laten nemen nu hij nog leeft. Als het beter is voor de kat om z.s.m. een spuitje te krijgen, zou ik hem niet weer helemaal naar huis meenemen. Sowieso, dat gesleep in zijn reismandje terwijl hij zich niet goed voelt, is misschien ook best stressvol.
Aan de andere kant, ik heb als klein meisje ook afscheid genomen van overleden huisdieren, en ook al waren ze koud en stijf, het was zo ook goed. Ik heb ze gewoon geaaid en iets bij ze in hun mandje gelegd.
Dit voorjaar hebben wij 1 van onze katten moeten laten inslapen. Mijn dochtertje hebben we verteld dat de kat neit meer thuis kwam van de dierenarts, dat hij dood zou gaan. Het hoe hebben we in het midden gelaten. Mijn man is nog met haar bij de dierenarts langs gegaan om hem een laatste keer te knuffelen. Daar hebben we ook foto’s van. Daarna, toen hij ingeslapen was, hebben we hem opgehaald en thuis begraven met zijn viertjes. De jongste (dik 1 toen) heeft er weinig van begrepen volgens mij, maar voor mijn dochtertje was het wel heel belangrijk, zo kon ze het een plaatsje geven.
We hebben ook nog een foto van de poes afgedrukt voor ahar en die staat in een lijstje op haar kamer. Toen hij net overleden was wilde ze vaak voor het slapen nog even naar de foto kijken, inmiddels is dat heel veel minder.
Voor mijn gevoel is het goed dat ze nog een keer bij de dierenarts geweest is terwijl de kat nog leefde en dat ze hem mee heeft kunnen begraven. Als de kat ineens weg geweest was had ze dat heel raar en naar gevonden. Nou is mijn dochter wat ouder dan de jouwe, maar ik denk dat ze het wel merkt als ie niet terug komt.
Ik denk ook dat het goed is als je kat zijn dode maatje nog ziet. De onze heeft een paar weken rondgedoold en toen legde hij zich er bij neer dat hij weer alleen is. Bij een vriendin van me is deze zomer ook 1 van de 2 katten dood gegaan. De tweede van haar had het er erg moeilijk mee, zo erg dat de dierenarts zei dat ze er een kat bij moest nemen omdat anders deze kat ook zou overlijden, omdat ie een maatje zo erg miste. Ik hoop dat jouw kat het redt zonder zijn maatje, maar hou het wel in de gaten.
Verder wens ik je veel sterkte :hug: . Het blijft erg verdrietig als je kat ineens overlijd.
Thx meiden voor jullie reacties.
Vandaag ook even cb gebeld en die zeggen ook, gewoon eerlijk zijn, dana zelf laten kiezen wat ze wil en niet belasten met wat misschien komen gaat (dus alleen feiten) en als ze het er zwaar mee heeft, wat kinderen anders kunnen uiten, dan evt met boekjes.
Maar… het heeft een andere wending gekregen. Mick mocht mee naar huis vanavond! :dance:
Hij ligt nu tussen mijn benen. Niet dat het goed met hem gaat hoor, hij plaste en poepte en dronk niet, dus mee naar huis en daar deed ie het meteen, was wrs de stress van daar dat ie het niet deed.
Maar goed hij is en blijft ziek en we zullen toch wrs binnen nu en paar maanden afscheid moeten nemen. Ik vind die tip van thuis super!I ga dat dan zeker bespreekbaar maken.
Dana heeft hem wel geknuft weer vandaag en weet dat ie ziek is en ze voorzichtig moet zijn.
Gizmo is wat van slag, snuffelt wat en blijft op een afstandje, heeft denk ik ook goed in de gaten dat het niet goed is en misschien ruikt mick nog wel naar dierenarts.
Dat van dat begraven vraag ik me af of dana daar niet nog heel erg klein voor is, maar dat zullen we tzt moeten bekijken, vooralsnog genieten we van de tijd die nog met z’n allen saampjes hebben. 
van die foto is ook een goede tip idd, dana is dol op fotos kijken.
Giz is als maatje bij mick gekomen en is dus nooit alleen geweest, altijd samen, ik had het er ook zo moeilijk mee dat ie vandaag voor het allereerst helemaal alleen was 
Arm ventje ook, gelukkig heeft ie zijn vriendje weer ff terug
toen ik net drie was overleed onze hond,
hij was echt mijn maatje , gek genoeg is dat 1 van de details die ik me kan herinneren van toen ik zo klein was, hoe zacht hij voelde en het tongetje dat ie altijd uit zn bek stak als ie sliep
mijn broer ging met em wandelen samen met zn vriendinnetje, hij had even te veel oog voor t vriendinnetje en de hond vloog achter een kat aan de grote weg op, een auto raakte hem en hij was op slag dood.
ik was bij de buurvrouw aan t spelen toen mijn moeder het kwam vertellen, ik zat aan tafel met poppetjes.
ik herinner me dat mn moeder zei dat casper nooit meer thuis zou komen , dat hij dood was en naar de hemel , en dat zijn lijf het niet meer deed
ik heb geloof ik geknikt en verder gespeelt, pas na een poos begon ik ineens te huilen,.
ik ben daarna nog boos geweest op mn vader en moeder trouwens…want ik vond het vreselijk dat ze zijn vel niet voor mij mee hadden gebracht om een jasje van te maken omdat hij zo zacht was :lol: :lol: :lol:
ik heb hem nog erg gemist, maar niet voortdurend…meer bij vlagen …soms in bed, of als ik verdrietig was ( ging dan bij hem op t kleed liggen en zei kom maar hoor caaaas…) Gek dat ik me DAT nog zo goed herinner …ik was echt amper drie
ik wil maar zeggen, onderschat je kind niet :inlove: , ze kunnen veel meer aan op dat vlak dan je zou denken, betrek haar erbij…en weet dat, ook als ze niet meteen heel heftig reageert het van binnen wel een poosje kan door broeien…verdriet en rouw zijn niet erg, die horen bij het leven…het is wel naar als je daar niet goed mee om leert gaan. en mijn moeder zei altijd ,…huisdieren …je moet er steeds weer afscheid van nemen en dat doet steeds weer pijn,…maar je “oefent” er ook je vermogen om te rouwen mee…
ik denk dat ze daar best wel gelijk in heeft gehad
fijn dat de kat weer thuis is nu!
Altijd lastig als er beestjes dood gaan.
Ik heb zelf 5 ratjes gehad en moest toen aan mijn zoontje van 2,5 uitleggen dat ze dood zijn gegaan en naar de ‘hemel’ gingen.
Hij maakte er zelf uiteindelijk van: Als de ratjes dood gaan, gaan ze naar de rattenheuvel en daar kunnen ze lekker rennen en spelen met elkaar.
Deze zomer is ook de hond van mijn schoonouders overleden en daar waren de kinderen ook heel gek op. We hebben ze geen echt ‘afscheid’ laten nemen omdat het niet hun hond is.
Maar we hebben ze wel uitgelegd dat hij dood is gegaan en dat hij al heel erg lang heel erg ziek was (wij roepen al 4 jaar dat hij de winter niet zou halen). En dat opa en oma erg verdrietig zijn. We zijn toen wel naar mijn schoonouders gegaan en hebben we er over gepraat (waren ze wel 4 en 7 jaar hoor).
Nu als onze dochter daar is zegt ze bijna iedere keer wel; Nicky is dood he? Ze is er dus wel mee bezig als ze daar is, maar niet constant. En we beantwoordden ook gewoon haar vragen.
Maar blijft een moeilijk onderwerp natuurlijk.
Veel sterkte, want die dag komt uiteindelijk wel en het is wel goed om er vast over na te denken, maar ik hoop dat hij gewoon nog even mee gaat! 
Ik zou haar niet meenemen naar de dierenarts om haar daar afscheid te laten nemen. Dat zijn denk ik erg veel indrukken voor een klein meisje met heftige emoties (en denk ook aan je eigen emoties die ze op dat moment voelt).
Ik zou in jouw plaats de kat in laten slapen en meenemen. Je dochter er wel op voorbereiden en zeggen dat hij dood gaat.
Thuis samen even naar kijken, laten zien dat hij het echt niet meer doet en in de tuin (als je die mogelijkheid hebt) begraven.
Sterkte.
wij hebben onze dochter wel meegenomen naar de dierenarts.
maar ik heb dan ook naar een dierenarts gevraagd wat goed met kinderen overweg kon en wat ook de tijd nam voor mijn kindje en het haar ook een beetje uitlegt.
de d.a. heeft haar hier heel goed bij betrokken en verteld hoe of wat en waarom, geen angsten en ze had er vrede mee!
en ja de emoties heb je, de indrukken heb je, (maar die heb je thuis ook 
) maar ik persoonlijk vind dat je een kindje niet altijd kan beschermen, maar er wel in kan begeleiden. 
tevens ben ik naar de bieb gegaan en boekjes gehaald over huisdieren die dood gingen.
heel veel sterkte en succes!
Thx weer meiden,
Mick is nog steeds thuis, hij is gewoon het oude ventje, maar wel wat passief en eet amper
Heb dus het idee dat het eigenlijk niet echt goed met hem gaat.
Als ze toch eens zouden kunnen zeggen he, of ze pijn hebben of wat dan ook?
Merk wel dat het goed is dat ie thuis is, dana wil hem veel aaien nu en hij laat het grotendeels toe (zo’n lievert is het altijd al geweest)
Verder is het contact met gizje matig. Hij kijkt amper naar gizmo om, maar giz wel naar hem en snuffelt veel aan mick en schiet dan schichtig weg. Denk dat ie dus heel goed in de gaten heeft dat er iets niet pluis is, maar is wel goed voor hem denk ik zo, ipv dat mick er ineens niet meer geweest zou zijn.
Vanmorgen bedacht ik ineens dat we een omnibus van dikkie dik hebben liggen. Lezen we altijd uit voor, maar 1 verhaaltje slaan we altijd over, van een oude zieke poes die dood gaat, dat vonden we wat te zware kost voor dana. Maar nu is het relevant dus heb hem vanmorgen gelezen voor haar. Geen idee wat ervan blijf hangen, maar zo leert ze wel dat zieke poesje op een gegeven moment weg zijn.
Verder is dana niet echt makkelijk afgelopen dagen. Geen idee of het de leeftijd is of misschien wel verdriet om mick, krijg het van haar niet echt duidelijk helaas.
Wij hebben Mik niet mee genomen naar de dierenarts, maar wel verteld dat hij onze poezen niet meer beter kon maken en dat ze dood zouden gaan. Ook niet gesproken over een spuitje geven of in laten slapen met een evt angstontwikkeling voor prikken of zelf gaan slapen.
Wij hebben dus verteld dat de poes dood was (2 poezen hebben wij weggebracht) Ook mee naar huis genomen, zodat de andere poezen afscheid konden nemen en ook Mik wilde kijken.
Samen met papa heeft hij een gat in de tuin gegraven en samen met mij heeft hij de doos met poes in het gat gezet en samen het gat weer gedicht met zand.
Vervolgens heeft Mik een steen geverfd en deze staat op het “graf”
De tijd daarna had Mik het er wel veel over, op een “normale” manier, was even heel erg gefacineerd door de dood. Belangrijkste vond ik gewoon dat wat hij aangaf wij daar naar handelden.
dood hoort bij het leven, je moet het voor kindjes niet te zwaar maken, alles heeft een begin en een eind… (al neemt dat niet weg dat je er verdriet van zult hebben, maar ook dat kun je uitleggen)
over spuitjes en inslapen zou ik het niet hebben met een peuter, over ziek zijn en doodgaan wel, of zoals de hond van mijn ouders, onder een auto komen en doodgaan, dat de dokter hem niet beter kom maken.
onze kat komt regelmatig met dode dieren thuis, van de week nog een rat
:sick: en de kinderen vinden dat erg interessant (en zielig), en dan praten we er over, ook boekjes van de bieb bieden hier gespreksstof.
als onze kat Muppet (11 jaar) dood zou gaan maken we daar ook een afscheidsritueel omheen, met een soort begrafenis, maar niet te zwaar, ik wil de kinderen nergens toe dwingen.
sterkte, het blijft moeilijk…
Louwina
He Fem,
Wat rot voor jullie, zo’n zieke Mick.
Ik heb alle tips die ik in m’n hoofd had al langs zien komen dus denk dat ik er weinig aan toe kan voegen.
Wij hebben hier al 2 poezensterfgevallen gehad sinds er kindjes zijn en wij hebben het I gewoon verteld. Ook dat verhaaltje van Dikkie Dik idd, dat snappen ze wel. Afscheid nemen ging toen niet doordat we de katten vrij plotseling hebben moeten laten inslapen.
Het grappige is dat mijn overleden moeder niet anders is dan de kat hoor. Die worden over 1 kam geschoren. Ik vind dat dan wel weer heerlijke kinderlogica. Wij hebben de katten op ons landje begraven en daar waren de kindjes niet bij. We hebben heel toevallig niet veel later wel een muis begraven die de enige nog levende kat voor ons had achtergelaten. Konden we meteen zeggen dat onze katjes er ook zo bij liggen. Als we nu op dat landje zijn dan hebben we het ook vaak even over die katjes. Het is heel gewoon voor hun en we hebben er nooit een drama van gemaakt. Neemt niet weg dat het voor ons wel heel verdrietig was en dat heeft I ook wel gezien hoor. Maar omdat we daar open over waren was het voor haar geen shock denk ik.
Veel sterkte voor jullie. :hug:
mick is nog steeds thuis en hij eet en drinkt matig. Het houdt niet over vind ik, maar we vinden het wel fijn om zo rustig aan afscheid te kunnen nemen.
Dana aait en knuffelt veel met hem. Hij laat het ook helemaal toe en dana is zo lief voor hem. Staat ze in de keuken “kom maar mickey” en dan wenkt ze hem en schuift zijn etensbakje naar hem toe “toe maar eten mickey” Zo enorm vertederend.
Gizmo heeft vlgs mij heel goed in de gaten dat er iets niet goed is, hij loopt met een bocht om mick heen (mick heeft daarentegen ook totaal geen interesse in giz)
Voelt wel raar allemaal hoor, vind het zwaar te weten dat ie zo ziek is en alleen maar machteloos toe te kunnen kijken. Maar wel heel fijn dat we nog ff kunnen knuffen.