Hallo allemaal,…
Ik weet niet zo goed wat ik moet schrijven maar ik weet wel dat ik er af en toe niet helemaal meer uitkom.
Mijn vriend en ik proberen nu 2 jaar zwanger te raken en tot op heden is het ons niet gelukt.
Ik loop al vanaf mijn 13e met klachten zoals pijnlijke benen, gezwollen buik,misselijkheid,pijnlijke botten,opgezette aderen,haaruitval,veel buikklachten en tijdens de menstruatie VRESELIJKE pijnen.
De afgelopen jaren ben ik ziekenhuis in en ziekenhuis uitgegaan en heb ik mij meerdere keren met de ambulance laten vervoeren om dat de pijnen zo heftig waren tijdens de menstruatie dat ik op mijn kop stond!
Niks hielp,geen paracetamol,geen ibuprofen enz enz…
Al jaren lang wordt ik naar huis gestuurd met de mededeling dat ik mij niet zo moet aanstellen en dat ze niks meer voor mij kunnen doen omdat mijn dossier zo groot is dat ik zo’n beetje alle onderzoeken al wel gehad heb.
Nu ben ik 21 en de klachten werden steeds erger.
Ik kon soms weken niet naar mijn werk vanwege extreme vermoeidheid en een lichaam wat van top tot teen van binnenuit pijn deed.
Mijn vriend werd met de dag kwader en heeft mij als het ware naar het ziekenhuis gesleept en geeist dat ik nu van top tot teen onderzocht werd.
Mijn vriend was inmiddels radeloos van alle klachten en beperkingen die ik had/heb in ons leventje.
Een paar weken later werd ik opgeroepen in het ziekenhuis door een gynocoloog die mijn dossier had bekeken.
Toen ik hoorde dat het een man was zag ik er wel een beetje tegenop omdat ik vaak had meegemaakt dat mannen mijn klachten wat moeilijker serieus namen,maar mijn oordeel was te snel geweest want ik heb de liefste manneljke gynocoloog die je maar kan wensen hihi…
Eindelijk na al die jaren was er iemand waarbij ik al mijn emoties kwijt kon en frustraties van de afgelopen jaren.
Hij zag dat ik er van overtuigd was dat ik wist dat er iets niet goed functioneerde in mijn lichaam,maar dat ik erg onzeker was geworden van al die doktoren die zeiden dat er niks aan de hand was en dat ik eigenlijk niet steeds zo moest zeuren.
De gynocoloog besloot na een lang gesprek om weer wat onderzoeken te doen en zo ging ik voor een inwendig onderzoek,echo,foto,bloedonderzoek en eierstok onderzoek.
Na een paar weken moest ik terugkomen voor de uitslag en na 8 jaar onderzoek en kwelling hoorde ik dat ik Pcos heb,en vielen heel wat klachten die ik had op zijn plaats.
EINDELIJK!!! ik was al die jaren dus NIET gek!!!
Nu een paar maanden verder zijn we druk bezig met onderzoeken en zijn behandelingen van start gegaan.
In deze hele periode probeerden mijn vriend en ik zwanger te raken maar nu kwam er dus ook uit waarom dat steeds niet lukte.
Inmiddels worden we hier ook bij geholpen voor zover dat nu mogelijk is ivm de behandeling van de pcos, en hier kwam dus ook uit dat mijn vriend ook niet op de normale manier kinderen kan verwekken. (dus hoe dan ook gaan we de molen in van ivf enz.)
Het enige wat de pcos niet kon verklaren waren de extreme buikpijnen en de extreme vermoeidheid,maar het was van belang om te zorgen dat de pcos behandeling eerst op rolletjes liep.
Nu 1 maand geleden werd ik weer eens ongesteld en de buikpijnen waren zo hevig dat ik weer naar de eerste hulp ben geweest.
Mijn gynocoloog heeft mij onderzocht en nu wordt vermoed dat ik ook endometriose heb en ga ik 24 oktober onder het mes.
Aan de ene kant weet ik dat zo’n operatie wel goed is na al die jaren,maar aan de andere kant wil ik nu ook niet meer weten wat mij nog verder te wachten staat.
Daarbij is het zo dat ik mij de laatste tijd heel depressief begin te voelen en ik uitgeput raak omdat ik op dit moment jaar negen inga met onderzoeken,operaties en andere behandelingen.
Er zijn dagen dat ik niet weet wat ik moet doen en ik zo ontzettend verdrietig ben.
Soms denk ik weleens ‘laat allemaal maar zitten’ omdat ik gewoon zo moe ben van alles.
Ook merk ik dat er veel mensen zijn in je omgeving die je niet goed begrijpen waardoor ik mij vaak alleen voel.
Ik weet dat mensen de beste bedoelingen hebben maar dingen als het komt wel goed,je bent nog jong,je hebt elkaar nog, en anders adopteer je toch wil ik HELEMAAL NIET HOREN!!!
Het doet pijn en mijn hele leven staat nu een beetje op zijn kop.
Ik hoop dat er mensen zijn die mijn verhaal lezen en mij misschien wat adviezen en raad kunnen geven,of misschien zijn er mensen die hetzelfde meemaken en mij iets kunnen aanreiken om dit alles zo goed mogelijk op een rijtje te zetten.
Ik kan het wel gebruiken!!!
Met vriendelijke groeten en wie weet tot horens…
Deborah
Ik heb je verhaal gelezen. Het eerste moment heb ik weggeklikt ( zoals nog 10 anderen zag ik ) omdat ik niet wist wat te zeggen :oops:
Maar toch wil ik je vertellen dat ik sommige gevoelens heel goed begrijp.
Wij zijn zelf ook al 3 jaar bezig om zwanger te worden, en nu ondertussen 6 IUi behandelingen ver. Het is op sommige dagen idd om helemaal moedeloos en depri van te worden.
Ik herken mezelf wel in je verhaal, maar kan je jammergenoeg geen advies of tips geven. Ik wil je wel een :hug: geven en hoop dat de mooie tijd er snel aankomt voor jou :-*
Ook vanuit hier een virtuele knuffel.
Kan je niets anders dan sterkte wensen,
hopelijk kan je steub putten uit sommige ervaringsverhalen op deze site.
In ieder geval kan je hier je ei kwijt en zijn er altijd
luisterende oren (lezende ogen 
)
Houd moed, er kan een hoop dezer dagen
Liefs,
M.
(zelf zwanger geraakt na aantal ivf-pogingen)
Hi deborah, ook een dikke :hug: van mij. Houd moed!
klinkt wel heftig allemaal. Niet alleen gaat het kinderen krijgen niet vanzelf, zoals bij zovele ‘lotgenoten’ hier, maar heb je er ook nog die klachten bij. Het doet mij een beetje denken aan ME ook al heb ik er totaaaal geen verstand van :doh: . Maar dat is ook zo’n ziekte die door buitenstaanders vaak niet erkent wordt.
Is de operatie een laparoscopie? Heb ik twee jaar geleden ook gehad en sta op de wachtlijst voor nog een. Het viel mij toen enorm mee. Het fijne is dat ze precies kunnen zien wat er aan de hand is en dat ze dan ook maatregelen kunnen nemen.
Ik wens je in ieder geval veel sterkte toe met alles!
groet maya
Hoi Deborah,
Ik wil je laten weten dat ik met je meeleef, en ik hoop dat je na de operatie van je klachten af bent of zeker een stuk minder zijn, en dat die kinderwens ook gaat lukken voor jullie.
Echt advies kan ik je niet geven, wij zijn zelf ook 2 jaar bezig met een kinderwens, en bij ons is nog alles in onderzoek, tot nu toe blijkt alles goed te zijn, heb ook een eileideronderzoek met laparoscopie en dat zag er ook normaal uit volgens de gyn.
In die 2 jaar heb ik 3 miskramen achter de rug, en ook ik heb hier problemen mee hoe mee om te gaan. Ik kan je dus helaas geen goed advies geven vrees ik.
Maar ik wil je wel laten weten dat ik meeleef, dat ik je begrijp, en ik hoop dat je hier in elk geval je ei kwijt kunt.
Veel sterkte.
Groetjes Wilma32
Ik kan mij heel goed voorstellen dat adviezen geven ontzettend moeilijk zijn,maar aan al jullie lieve berichtjes heb ik ook een HELEBOEL!!
Bedankt allemaal!!! :-*
Ik ben blij dat ik nu een plek heb gevonden waar je met lotgenoten kan praten en je niet tegen onbegrip aanstuit.
Ik wens jullie ook heel veel succes allemaal en ontzettend veel geluk!!
Veel liefs Deborah
Heel veel succes!
Ik weet uit ervaring dat niet zwanger raken een moeilijk proces is; echt met z’n ups en downs. Samen staan jullie sterk, want als ik het zo lees is je vriend er echt helemaal voor je!
Hopelijk komen jullie dromen snel uit!
:-*